.
.
Η καρδιά μας είναι ένα κύμα που δεν σπάει στην ακρογιαλιά.
Ποιος μαντεύει τη θάλασσα, απ’ όπου βγαίνει η καρδιά μας;
Αλλά είναι η καρδιά μας ένα κύμα μυστικό, χωρίς αφρό.
Βουβά πιάνει μια στεριά.
Και αθόρυβα σκαλίζει το ανάγλυφο ενός πόθου, που δεν ξέρει
απογοήτευση και αγνοεί την ησυχία.
.
.
Γιώργος Σαραντάρης
.
.
.
.
*Ο πίνακας είναι του Lucille Wallenrod (Stormy Sea, 1998)
.
.
.
.
Δημοσιεύθηκε από
aikaterinitempeli
Η Αικατερίνη Τεμπέλη γεννήθηκε στη Σάμο, αλλά έζησε μερικά απ’ τα πιο ενδιαφέροντα χρόνια της ζωής της στη Θεσσαλονίκη και στο Ηράκλειο, όπου σπούδασε αντίστοιχα Ψυχολογία και Κοινωνική Εργασία.
Στην Αθήνα εκπαιδεύτηκε στην οικογενειακή θεραπεία (Μονάδα Οικογενειακής Θεραπείας-ΨΝΑ) και στην βραχεία ψυχοθεραπεία.
Παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής για 2 χρόνια στο “Θέατρο των Αλλαγών” και μονωδίας για 3 χρόνια στο “Ολυμπιακό Ωδείο” Ηρακλείου.
Εργάστηκε για πάνω από μια δεκαετία στο ραδιόφωνο (Ράδιο Κρήτη, 9,84, Studio 19, ΕΡΑ Ηρακλείου, 102-ΕΡΤ 3 κ.ά.) ως παραγωγός και παρουσιάστρια ραδιοφωνικών εκπομπών, καθώς και σε γνωστά περιοδικά κι εφημερίδες ως δημοσιογράφος.
Το 1993 κέρδισε το Α' Πανελλήνιο βραβείο, σε γραπτό διαγωνισμό της Deutsche Welle, με θέμα το ρατσισμό κι εκπροσώπησε τη χώρα μας στην Κολωνία. Τον επόμενο χρόνο, το 1994, πήρε Διάκριση στον Παγκρήτιο Διαγωνισμό Ποίησης.
Σήμερα ζει στην Αθήνα και ταξιδεύει πάντα στις ζωές των άλλων. Τις νύχτες γράφει στίχους, που μελοποιεί συνήθως ο Παναγιώτης Λιανός.
"Το ποτάμι στον καθρέφτη" είναι το τρίτο της βιβλίο και κυκλοφορεί απ' την "Άνεμος εκδοτική". Προηγήθηκαν "Η σκόνη των άστρων" (2010) και το "Βενετσιάνικο χρυσάφι" (2007) . Και τα δύο εκδόθηκαν απ' τις εκδόσεις "Μοντέρνοι Καιροί".
Δείτε όλα τα άρθρα από aikaterinitempeli
AIKATERINI TEMPELI 
Η καρδιά έχει πάντα τον δικό της μυστικό δρόμο.
Πολύ ωραίο ποίημα από έναν κατά τη γνώμη αδικημένο ποιητή. Μπορεί να κάνω και λάθος αλλά χαίρομαι που βρήκε στέγη στο blog σου.Καλημέρα.
Τον έχει Στεριανή ζάλη. Τον έχει.
Κι όντως ο Σαραντάρης νομίζω κι εγώ, πως άξιζε περισσότερο απ’ όσο ο κόσμος πίστευε.
Δεν ήξερα ποιο ποίημά του απ’ όλα να βάλω, αλλά μου αρέσει πολύ κι αυτό:
«Μόλις πεθάνει
Η Αγάπη
Θέλει σιωπή μεγάλη
Για νά ‘βρει στην άκρη του πόνου
Την περίφημη λίμνη
Τη λήθη».
Καλό ξημέρωμα.
ΑΛΛΗ μία όμορφη επιλογή την καλησπέρα μου και καλό αποκαλόκαιρο δεν λέω φθινόπωρο με μελανχολεί..και συνεχίζω τα μπάνια δε θέλω να περάσει
Δεν ξέρω αν σου αρέσει ο Ε. Ε. Cummings, αλλά αφήνω ένα ποίημα του, νομίζω εξίσου όμορφο μ’ αυτό που διάλεξες εσύ.
«…(δεν ξέρω τι είναι αυτό επάνω σου που ανοιγοκλείνει
κάτι μέσα μου. Απλώς αντιλαμβάνεται πως η φωνή των ματιών σου είναι βαθύτερη απ’ όλα τα τριαντάφυλλα)
κανένας, ούτε η βροχή, δεν έχει τόσο ανεπαίσθητο άγγιγμα»
Γεια.
καλημέρα γλύκιά μου..θίγεις ένα μεγάλο πρόβλημα ..που όλοι κοιτάμε αλλού να το αποφύγουμε…λές και δεν υπάρχει.θα τυπώσω το άρθρο σου να το δείχνω σε κάτι μεγαλοπρούχοντες ..της διαφθοράς ανήκω στη γενιά των 40 παρά..άραγε δεν έχουμε ευθύνη εμείς για τις σημερινές γενιές???τι τους δώσαμε να δούν??απανθρωπιά??αναλγησία?αλαζονεία??και απευθύνομε σε όλους της προηγούμενης γενιάς??τη δώσαμε στη σημερινή νεολαία??απλά ένα ξέρω αικατερίνη.πρίν από εμένα ήταν η γενιά του πολυτεχνείου που ξαφνικά όλοι δια μαγείας έγιναν γιάπις.Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ.και τώρα εγώ μπαίνω σε αυτό το μπλόγκ που λέει η γενιά των 700 ευρ’ω και θλίβομαι??γιατι? φτάσαμε εδώ??
Πολλοί θα με θεωρήσουν τυχοδιώκτη – και, πράγματι, είμαι, μόνο που ανήκω σε διαφορετικό είδος: είμαι από εκείνους που παίζουν το κεφάλι τους για να αποδείξουν τις κοινοτοπίες τους
ΕΡΝΕΣΤΟ ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ
Καλησπέρα ΄Λλκι. Και μη μελαγχολείς. Όλες οι εποχές έχουν την ομορφιά τους. Άσε που δεν ορίζονται κατ’ εμέ, αυστηρά ημερολογιακά.
Γεια σου Ερμή. Θα είμαι ειλικρινής για τον E. E. Cummings. Δεν μου αρέσουν όλα τα ποιήματα του και δεν τον έχω μελετήσει όσο θα έπρεπε. Η συγκεκριμένη σου επιλογή όμως, που δείχνει και την εμμονή του με τα σημεία στίξης και τον άκρατο λυρισμό του (που δεν είχε όμως πάντα απ’ όσο γνωρίζω), είναι όντως όμορφη.
Άλκι, αυτό το σχόλιο μάλλον το έγραψες για «Το Τσεκούρι» και καταλάθος μπήκε εδώ. Καταλαβαίνω τα ερωτήματα σου και χάρηκα που έγραψες και κάτι απ’ τον Che Guevara. Είναι απ’ τις μορφές που με οδηγούν.