Πεθαίνοντας Μουσουλμάνος στην Ελλάδα

.

update: 5/8/2016: Η Αθήνα αποκτά τζαμί. Με μεγάλη διακομματική πλειοψηφία και με 206 ψήφους υπέρ πέρασε από τη Βουλή η τροπολογία για την ανέγερση του ισλαμικού τεμένους στον Ελαιώνα. Καιρός ήταν.

.

Υπάρχουν μερικά πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Μερικά δικαιώματα που θα έπρεπε να ισχύουν για όλους. Όπως το να μπορεί κανείς να πιστεύει στον Θεό που θέλει, να προσεύχεται σ’ Εκείνον σε συγκεκριμένους χώρους και όταν πεθαίνει να θάβεται με την δέουσα αξιοπρέπεια και το τελετουργικό της θρησκείας του. Κοινώς, η θρησκευτική ελευθερία. Ε λοιπόν, αυτά τα απλά, στοιχειώδη  δικαιώματα, πάρα πολλοί συμπολίτες μας, συνάνθρωποί μας, δεν μπορούν να τα έχουν. Για τους Μουσουλμάνους της Ελλάδας ο λόγος, που δεν ξέρω πόσοι γνωρίζετε τον γολγοθά που περνούν όταν κάποιος δικός τους πεθαίνει, ενώ οι περισσότεροι όλο και κάτι θα έχετε ακούσει για ένα Τέμενος, που χτίζεται στην Αθήνα εδώ και κάτι χρόνια. Φυσικά στα χαρτιά χτίζεται, γιατί στην πραγματικότητα απλώς δεν υπάρχει. Όλο και κάποια προβλήματα προκύπτουν κι όλο και μπαίνει το ζήτημα της ακαταλληλότητας των χώρων, που υποδεικνύονται αρχικά για ανέγερση (π.χ. Σχιστό), παρά το ότι είχαν μαζευτεί 10.000 υπογραφές, παρά το ότι θα έπρεπε να υπάρχει όπως και σε πολλές ευρωπαΐκές χώρες, παρά το ότι… παρά το ότι… Σ’ αυτή την περίπτωση, αυτοσχέδια τζαμιά δημιουργούνται και κάπως καλύπτεται η ανάγκη των ανθρώπων να ασκήσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα (αν και οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους χώρους είναι ανθυγιεινοί και ακατάλληλοι). Φωτεινή εξαίρεση η Θράκη, η Ρόδος και η Κως, που όπως μαθαίνω απ΄το site www.islam.gr, έχουν ειδικούς λατρευτικούς χώρους.

Αν όμως, πεθάνει κάποιος όντας Μουσουλμάνος στην Ελλάδα, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Γιατί αν δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα,  θα ταφεί με έναν κωδικό σε κάποιο κοιμητήριο χωρίς καμία θρησκευτική τελετή, ή θα σταλεί στο Νεκροταφείο της Κομοτηνής ή  αν κάποιοι άλλοι ενδιαφερόμενοι κατορθώσουν με εράνους (όπως γίνεται συνήθως), να μαζέψουν τα απαραίτητα χρήματα για να αποσταλεί η σορός του στους οικείους του, θα χρειαστεί να «ταξιδέψει» μαζί με τα εμπορεύματα στην κοιλιά κάποιου αεροπλάνου και να βρεθούν οπωσδήποτε κάπου 1.800 ευρώ. Τόσα περίπου απαιτούνται π.χ. για να φτάσει ένα φέρετρο στο Πακιστάν, σύμφωνα με το εξαιρετικό άρθρο της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου, που δημοσιεύτηκε τον περασμένο μήνα στο περιοδικό «Βήμαgazino». Δεν συζητάμε βέβαια για τα προβλήματα που ανακύπτουν με το τελετουργικό, καθώς για τους Μουσουλμάνους απαιτείται να εξαγνιστεί το σώμα του νεκρού με νερό και συνήθως οι γείτονες δεν είναι και τόσο ας πούμε, συγκαταβατικοί. Ψάχνοντας το θέμα, βρήκα το site της Μουσουλμανικής Ένωσης Ελλάδας, το οποίο σας προτείνω να διαβάσετε γιατί πέρα απ’ τις αναφορές στα συγκεκριμένα ζητήματα θα μάθετε κι άλλα πράγματα, όπως π.χ. το αν το Κοράνι είναι λέξη ελληνική ή όχι. Γενικώς, πάντα πίστευα πως αξίζει να γνωρίζουμε καλύτερα τους ανθρώπους που ζουν δίπλα μας, που πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους και που έχουν συχνά ελεεινή αντιμετώπιση απ’ το κράτος. Γιατί αυτό που μας φοβίζει είναι το άγνωστο και έχει νόημα να διαλύουμε τις προκαταλήψεις, με Γνώση.

Διαβάστε λοιπόν τι λέει ο πρόεδρος της Μουσουλμανικής Ένωσης για το θέμα μας στην πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του που  δημοσιεύτηκε κι εδώ:

«Που θάβεται ένας μουσουλμάνος της Ελλάδας;

  Ναϊμ Ελγαντούρ: Στη Κομοτηνή. Στην Αθήνα δεν υπάρχει Μουσουλμανικό νεκροταφείο, ούτε καν τομέας σε νεκροταφείο για ταφή των Μουσουλμάνων. Κάποιοι νεκροί μεταφέρονται στις χώρες προέλευσης τους αν αυτό είναι δυνατό, καθώς είναι πολυδάπανο. Άλλοι δεν έχουν πατρίδα να ταφούν όπως είναι οι Παλαιστίνιοι. Άλλοι είναι Έλληνες Μουσουλμάνοι είτε γηγενείς είτε απέκτησαν υπηκοότητα εκ των υστέρων. Καταφεύγουμε λοιπόν να ζητούμε τάφο από τη μουφτεία Κομοτηνής και οι άνθρωποί μας θάβονται στην καλύτερη περίπτωση 700 χλμ μακρύτερα από τους οικείους τους και εντός κάποιων εικοσιτετραώρων. Σημειωτέον ότι κατά την Ισλαμική παράδοση το σώμα πρέπει να θάβεται εντός 24 ωρών από τη στιγμή του θανάτου. Κι αυτό όπως καταλαβαίνεις είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα. Εμείς στο Ισλάμ έχουμε πολύ μεγάλο σεβασμό στο νεκρό. Όπως κρατάμε ένα μωρό παιδί, έτσι φροντίζουμε και τη σορό ενός νεκρού. Το πλένουμε, το φροντίζουμε, ….Το νεκροταφείο όμως της Κομοτηνής είναι μακριά και δεν μπορούμε να σεβαστούμε τους νεκρούς μας. Πολλές φορές περνάνε μέρες μέχρι να βρούμε νεκροφόρα για την Κομοτηνή. Θυμάμαι πως με πήρε τηλέφωνο μια κυρία, ελληνίδα, που είχε πεθάνει η μάνα της, μουσουλμάνα από τη Ρωσία. Ήταν απελπισμένη γιατί η μάνα της είχε πεθάνει εδώ και μέρες και δεν ήξερε που να την πάει. Η νεκροφόρα που βρήκαμε για Κομοτηνή θα έφευγε μετά από τρείς ημέρες. Τελικά η γυναίκα έθαψε τη μάνα της στο Ταταριστάν! Καταλαβαίνεις; Ούτε να πεθάνουμε δεν μπορούμε«

Σκεφτείτε μόνο για το τέλος, πως θα αισθανόσασταν εσείς, αν εκτός απ’ τον πόνο που νιώθατε για το χαμό κάποιου δικού σας ανθρώπου, είχατε ν’ αντιμετωπίσετε και το δίλημμα του να τον θάψετε με έναν κωδικό οπουδήποτε (εύστοχη εδώ η παροιμία «σαν το σκυλί στ’ αμπέλι»), ή να τον στείλετε στην άλλη άκρη της Ελλάδας ή να ξεπουληθείτε για να βρείτε χρήματα να τον στείλετε στην πατρίδα του. Μόνο σκεφτείτε το για ένα λεπτό.

.

.

.

.

.