Όπως έγραψε ο ίδιος πριν λίγο στο status του στο Facebook:
«Το τρέιλερ από το Αν-Ηθικον μια ντανταϊστική κωμωδία ‘’Ελευθέρων Ηθών’’ με έντονες pop art πινελιές. Το περιεχόμενο της ταινίας μας θυμίζει μια απλή εξίσωση: Προσθέσαμε το ‘’Αν’’ της μεταβαλλόμενης αξίας σε συνδυασμό με τους σταθερά ηθικούς ήρωες , μετά αφαιρέσαμε τον συνηθισμένο τόπο και χρόνο και το αποτέλεσμα είναι ένα απολαυστικό κρεσέντο κωμικών καταστάσεων που έχει σαν σκοπό να μας δημιουργήσει μια δεύτερη σκέψη σχετικά με το ηθικό και το Ανήθικο!!!»
Η ιδιωτική προβολή της ταινίας θα γίνει στις 20 Μαΐου, στις 7.30 στο Θέατρο «Εμπρός» ( Ρήγα Παλαμήδη 2, Ψυρρή ). Μαζί θα προβληθεί και η πρώτη ταινία του σκηνοθέτη, το «Άγγιξέ με«.
Στα πλαίσια της κοινωνικής ευθύνης και δράσης των Ελλήνων & Ξένων Δημιουργών GFC, 60 καλλιτέχνες φιλοτέχνησαν, προσέφεραν & δώρισαν εικαστικά έργα ώστε το Χατζηπατέρειο Ίδρυμα να γίνει ακόμα πιο χρωματιστό για τα παιδιά !
To Ίδρυμα Κοινωνικής Εργασίας ‘’Χατζηπατέρειο’’ φροντίζει παιδιά με εγκεφαλικές δυσλειτουργίες. Οι Έλληνες & Ξένοι Δημιουργοί για ακόμη μία φορά στέκονται δίπλα σε όσους έχουν ανάγκη και κυρίως στα παιδιά, κάνοντάς τους τη ζωή και το περιβάλλον πιο χαρούμενο ώστε η καθημερινότητά τους και η θεραπεία τους συνεχώς να βελτιώνονται.
Τη Κυριακή 30 Απριλίου 2017 & ώρα 12:00 το Ίδρυμα θα ανοίξει τις πύλες του για το κοινό και τους εικαστικούς, στη παρουσίαση των ζωγραφικών έργων που θα κοσμήσουν το κτήριο του Ιδρύματος, στη γιορτή που διοργανώνεται προς τιμή των παιδιών & των καλλιτεχνών και τη προσφορά αγάπης μέσω των έργων τους ! Θα πραγματοποιηθεί απονομή επαίνων προσφοράς στους εικαστικούς !
Η είσοδος είναι ελεύθερη για όλους ! ( Πλούτωνος & Ηροδότου 1 – Μεταμόρφωση Αττικής).
Για να συνεχίσουμε λοιπόν σήμερα από εκεί που είχαμε μείνει την τελευταία φορά. Έχουν κι άλλα λέτε να μας πουν οι έρευνες; Έχουν. Το να είμαστε αλτρουιστές όπως ήδη αναφέραμε, μας κάνει να αισθανόμαστε πιο ήρεμοι, λιγότερο καταθλιπτικοί κι αυξάνει την αυτοπεποίθησή μας. Για να δούμε όμως τι σημαίνει αυτό πιο συγκεκριμένα.
Σύμφωνα λοιπόν με μετρήσεις που δημοσιεύτηκαν στο “Social Capital Community Benchmark Survey,” από ερευνητές του Harvard University αυτοί που προσφέρουν χρόνο ή χρήματα σε άλλους είναι κατά 42% πιο πιθανό να είναι ευτυχισμένοι απ’ αυτούς που δεν δίνουν τίποτα. Ίσως γι’ αυτό ο Dalai Lama κάνοντας λογοπαίγνιδιο μιλάει για τον “selfish altruism”, για τον εγωιστικό αλτρουισμό δηλαδή, υπονοώντας πως ο εαυτός μας επωφελείται όταν έχουμε αλτρουιστική συμπεριφορά κι αυτό έχει βέβαια πολλές προεκτάσεις που θα άξιζε να σκεφτείτε ο καθένας σας, η καθεμία σας μόνοι σας.
Υπάρχουν μάλιστα συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού που επωφελούνται περισσότερο κι απ’ ότι φαίνεται είναι οι εξής: οι ηλικιωμένοι αλλά και οι έφηβοι. Για τους ηλικιωμένους είναι εύκολο να καταλάβουμε πως το να έχουν σκοπό τους βοηθάει και τους κάνει να αισθάνονται χρήσιμοι γι’ αυτό ας δώσουμε βάση στο τι λένε οι έρευνες για τους εφήβους, κυρίως.
Το να είναι γενναιόδωροι λοιπόν οι έφηβοι, βοηθάει στο να μειωθεί ο κίνδυνος να διαπράξουν αυτοκτονία ή να εμφανίσουν καταθλιπτικά συμπτώματα, ακριβώς επειδή αυξάνεται η αυτοπεποίθησή τους και τα θετικά τους συναισθήματα κι αισθάνονται ικανοί σε κοινωνικό επίπεδο. Επιπλέον οι έφηβοι που εθελοντικά κάπου βοηθούν απ’ ό,τι δείχνουν οι μελέτες είναι λιγότερο πιθανό να έχουν αποτυχίες στις σχολικές επιδόσεις, οι έφηβες να έχουν ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και γενικότερα να υποπέσουν σε εθισμούς (εξάρτηση από ουσίες).
Υπέροχα δεν είναι όλα αυτά; Γιατί τότε υπονοούσα απ’ την αρχή σχεδόν των αναρτήσεων αυτών πως δεν είναι όλα τόσο απλά, πως το ωραίο παραμύθι μας έχει δράκο και πως υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά της ευτυχίας; Για να το δούμε μαζί αυτό. Θέλετε να δοκιμάσετε να προσέξετε ποιοι κάνουν τέτοιες έρευνες και σας τους έχω αναφέρει κι εγώ; Και δεν εννοώ σαφώς τα πρόσωπα, αλλά τους επιστημονικούς κλάδους που εμπλέκονται σ’ αυτές τις μελέτες.
Στη δεύτερη ανάρτηση που μπορείτε να βρείτε εδώ, αν παρατηρήσετε προσεκτικά, θα δείτε πως υπάρχει μεγάλη εμπλοκή οικονομολόγων σ’ αυτές (υπάρχει μάλιστα ένα διαρκώς αυξανόμενο ποσοστό αποφοίτων που ειδικεύονται στα Neuroeconomics). Και δεν είναι τυχαίο βέβαια το γεγονός. Είναι εξαιρετικά επικερδής επιχείρηση η “ευτυχία”. Να δώσω ένα παράδειγμα; Το ότι έχει τόσα οφέλη η αλτρουιστική μας συμπεριφορά το εκμεταλλεύονται όσοι ασχολούνται με την ψυχολογία του καταναλωτή και φροντίζουν να μας το θυμίσουν σε περιόδους όπως τα Χριστούγεννα. Καταλαβαίνετε τώρα τι εννοώ;
.
.
Και δεν είναι αυτός ο μόνος τρόπος για να στοχεύσουν το πορτοφόλι μας. Υπάρχουν και πάμπολλοι άλλοι: σεμινάρια για να σας μάθουν πως θα γίνετε ευτυχισμένοι, βιβλία που εκδίδονται και σας αποκαλύπτουν τα μυστικά της ευτυχισμένης ζωής, ανάλογα μαθήματα που διδάσκονται με το αζημίωτο κτλ κτλ. Κι έτσι φτάνει να γίνεται η ευτυχία αυτοσκοπός κι οδηγούνται οι άνθρωποι σ’ ένα ξέφρενο κυνήγι το οποίο πολλές φορές τους εξαντλεί ψυχολογικά και τους οδηγεί στο να αισθάνονται ανεπαρκείς αν δεν καταφέρουν ν’ αγγίξουν αυτό το πολυπόθητο συναίσθημα ή ακόμα χειρότερα να γίνονται μελαγχολικοί, ευερέθιστοι, να ρέπουν προς την κατάθλιψη κ.ο.κ. Χρειάζεται το μέτρο επομένως και η συνειδητοποίηση πως με το ζόρι κανείς δεν μπορεί να ευτυχήσει.
Και δεν είναι πάντα απαραίτητο ξέρετε, ούτε πρέπει να είμαστε συνεχώς ευτυχισμένες/οι, ειδικά επειδή κι η θλίψη, ο πόνος, οι απώλειες, μας δίνουν εξαιρετικά μαθήματα. Κι είναι κρίμα που επικρατεί αυτή η κουλτούρα της μη-βίωσης οποιασδήποτε οδύνης όπως έλεγα εδώ. Γιατί ακόμη και οι δύσκολες στιγμές είναι μέρος της ζωής. Αρνητικά συναισθήματα για παράδειγμα όπως ο θυμός μας είναι χρήσιμα γιατί μας κινητοποιούν για να ξεπεράσουμε εμπόδια. Κι ο φόβος με τη σειρά του μας προειδοποιεί για απειλές. Συνήθως όταν είμαστε ευτυχισμένοι συμβαίνει να εκθέτουμε τον εαυτό μας σε ποικίλους κινδύνους. Είναι τόσο ισχυρό το αίσθημα της ευφορίας που αισθανόμαστε σε τέτοιες περιστάσεις και τόση η ανάγκη μας να το συντηρήσουμε που μας κάνει να παίρνουμε μεγάλα ρίσκα όπως λένε οι ερευνητές.
Η June Gruber του Yale University που έχει εντρυφήσει στο θέμα, εξηγεί πως η ευτυχία μπορεί και να μας βλάψει σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της (πέρα απ’ την ομιλία της που μπορείτε να παρακολουθήσετε όσες/οι θέλετε και ενσωματώνεται σ’ αυτή την ανάρτηση). Αναλύει το ότι η ευτυχία δηλαδή έχει κόστος, ειδικά όταν την βιώνουμε υπέρμετρασυνδέοντας τη φυσικά με τη μανία, με την υπερσυνταγογράφηση αντικαταθλιπτικών αλλά και όχι μόνο.
Όντας ευτυχισμένοι διατρέχουμε κι άλλους κινδύνους: τείνουμε να έχουμε θετική προσέγγιση για κάθε τι κι έτσι αγνοούμε προειδοποιητικά σήματα, υποβαθμίζουμε τη σημασία τους, έχουμε λιγότερες αναστολές κτλ. Πιο συγκεκριμένα αγνοώντας κινδύνους παίρνουμε ρίσκα όπως το να προβούμε σε υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ ή χρήση ουσιών, να οδηγήσουμε παράτολμα, να μην σταθμίσουμε συνέπειες της σεξουαλικής μας συμπεριφοράς, να εκθέσουμε ποικιλοτρόπως τον εαυτό μας σε συνθήκες και καταστάσεις που όντας νηφάλιοι δεν θα τον εκθέταμε ποτέ.
Σε μια μελέτη που έγινε ήδη απ’ το 1993, ο ψυχολόγος Howard S. Friedman και οι συνεργάτες του διαπίστωσαν ότι τα παιδιά που θεωρούνταν «ιδιαίτερα χαρούμενα» από τους γονείς και τους δασκάλους τους είχαν μεγαλύτερο κίνδυνο θνησιμότητας κατά την ενηλικίωσή τους, ίσως επειδή συμμετείχαν σε πιο ριψοκίνδυνες δραστηριότητες.
Και δεν είναι αυτή η μόνο “ζημιά” που μας κάνει η ευτυχία. Μειώνει επίσης και τη δημιουργικότητά μας, όταν τη βιώνουμε σε πολύ υψηλά επίπεδα, σύμφωνα με τη μετα-ανάλυση του 2008 που έκανε ο Mark Alan Davis. Κι όταν το διάβασα αυτό δεν μπόρεσα να μη φέρω στο νου αυτές τις φράσεις απ’ το μυθιστόρημα της Ντούσκα Μέϊσινγκ, “Ο δεύτερος άνθρωπος” (μετάφραση Γιάννης Ιωαννίδης, εκδόσεις “Καστανιώτης”, 2001):
«Μα οι συγγραφείς δεν προτιμούν να γράφουν τα βιβλία τους σε κάποια πισίνα κάτω από την ευχάριστη λιακάδα;” ρώτησε ο καπετάνιος. Απάντησα ότι οι συγγραφείς έχουν ανάγκη τις σκοτούρες”.
Λέτε να είναι όντως έτσι; Αν μη τι άλλο έχω και προσωπικό ενδιαφέρον επί του ζητήματος. Ας το ερευνήσουμε μαζί λοιπόν την επόμενη φορά. Τότε θα δούμε και πως έχει νόημα ν’ αντιλαμβανόμαστε την ευτυχία (μετά απ’ όλα αυτά που σας έγραψα και λογικά θα σας θορύβησαν), αλλά και τι πραγματικά μας κάνει ευτυχισμένους.
Η δισκογραφική εταιρεία Keys Records υποδέχεται και καλωσορίζει στη μουσική οικογένειά της, την αγαπημένη Χρυσούλα Στεφανάκη.
«Άγγιξέ Με» είναι ο τίτλος του ολοκαίνουριου single της Χρυσούλας Στεφανάκησε μουσική του Παναγιώτη Λιανού και στίχους της Αικατερίνης Τεμπέλη, το οποίο αποτελεί soundtrack της ομώνυμης ταινίας μικρού μήκους του Γιώργου Τριανταφύλλου, όπου και μετρά ήδη συμμετοχές σε παγκόσμιας εμβέλειας Φεστιβάλ:
· Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αυστραλίας – The Phoenix Film Festival Melbourne
· Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου – CreActive International Film Festival
· Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας – ΑΣΤΟ – Επικοινωνούμε
· Mediterranean Film Festival (MedFF) της Ιταλίας
· Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου – Indiewise Film Festival στο Miami της Florida
· Second Asia International (Wenzhou) Youth Short – Film Exhibition στο Πεκίνο
· 1ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πειραιά, όπου και επιλέχτηκε για το Διαγωνιστικό του μέρος
Tο »Άγγιξέ με» τέθηκε υπό την αιγίδα της UNESCO Πειραιώς και Νήσων.
Είναι μία σπονδυλωτή ταινία 4 διαφορετικών ιστοριών, όπου πραγματεύεται τη δυναμική του αγγίγματος κι έχοντας ως αφετηρία τον άνθρωπο «χωρίς ταμπέλες», πραγματεύεται ουσιαστικές έννοιες όπως: ο ρατσισμός, η αποξένωση και η μοναξιά.
Με το μεγάλο Ευχαριστώ μου στο Σωματείο των Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων κι ειδικά στον κοινωνικό ανθρωπολόγο και πρόεδρο του προαναφερόμενου Σωματείου Νίκο Λάιο για τη συνεργασία και στο «Νόστιμον Ήμαρ» για τη φιλοξενία του άρθρου μου. Αξίζει δε να διαβάσετε και το εξαιρετικό βιβλίο που εξέδωσε το Σωματείο των εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας, με τίτλο: «Κοινότητα, πρόληψη των εξαρτήσεων, Κέντρα Πρόληψης. Φιλοσοφία, πρακτική, προβλήματα, προτάσεις» το 2016 και θα το βρείτε εδώ: http://www.ideostato.gr/2016/11/e-book.html
.
.
Το άρθρο αυτό γράφεται σε διάλογο με το κριτικό συλλογικό έργο του Σωματείου των Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων, με τίτλο «Κοινότητα, πρόληψη των εξαρτήσεων, Κέντρα Πρόληψης». Ιδιαίτερα με το Κεφάλαιο Ε΄ και τα υποκεφάλαια «Σύγχρονες απαιτήσεις: το χάσμα μεταξύ διαπίστωσης και απάντησης» και «Ο “ειδικός” προ των ευθυνών του», που χαρακτηρίζονται από ένα συνδυασμό πραγματιστικής ειλικρίνειας και οραματικού στοιχείου.
.
Σε μια εποχή που για κάθε πόνο, για κάθε απώλεια, για όποια κοινωνική δυσφορία και προσωπική ματαίωση οι φαρμακευτικές εταιρείες έχουν να προτείνουν πληθώρα “νόμιμων” ουσιών (συνταγογραφούμενων φαρμάκων), δεν είναι καθόλου παράξενο που και η χρήση των “παράνομων” ακολουθεί ανάλογη πορεία. Η κουλτούρα της μη-βίωσης οποιασδήποτε οδύνης, συνεπικουρούμενη απ’ τα ισχυρότατα καταναλωτικά πρότυπα επικρατεί στις δυτικές κοινωνίες και επηρεάζει μοιραία τη στάση των εξαρτημένων ατόμων.
.
Αλλά ο πόνος, η οδύνη, η υπαρξιακή αγωνία, οι απώλειες κι οι ματαιώσεις είναι απαραίτητα συστατικά της ζωής, κρίκοι μιας αλυσίδας που μας οδηγεί στην αυτογνωσία. Είναι συνθήκες της πραγματικότητας κι αφύσικο να θέλουμε να τ’ αρνηθούμε. Κι όμως όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν ακριβώς αυτό.
