Λες;

.

.

.

Λες να ‘φταναν

λίγες σταγόνες κίτρινου

απ’ το χρωστήρα του Van Gogh,

δύο-τρία ψήγματα χρυσού

κλεμμένα απ’ τον Klimt

για να συνθέσουν τα κονσέρτα τους

οι γαλαξίες;

Τη μελωδία της χαράς

στο πάρτι με τους

άστατους κομήτες;

.

Κι ο θείος Einstein

τη γλώσσα βγάζοντάς μας πάντα

θα ‘παιζε

με το Μικρό τον Πρίγκηπα

κάτω απ’ το τριαντάφυλλό του…

.

Λες να ‘φταναν

να ζαλιστεί τ’ άστρο του Τσε

τρεκλίζοντας να πέσει

απ’ το μαύρο σκούφο του

για να προσγειωθεί

στ’ ακόρντα του “Imagine”;

Κι ο Lennon θα ‘γραφε

ένα βαλς

“Της νοσοκόμας και του ναύτη”

που το αιώνιο φιλί τους

μας στοιχειώνει,

ξέρεις…

.

Ουράνια τόξα

θα εκτόξευε

το “Enola Gay”

ζαχαρωτά και σοκολάτες

στο διηνεκές.

Και τα παιδιά

δεν θα ‘τρέχαν γυμνά

ουρλιάζοντας

για να ξεφύγουν απ’ τον όλεθρο.

Ο γύπας

δεν θα παραφύλαγε στη γη

πότε θα πέσει απ’ την πείνα

το κορμάκι…

.

Η Scheherazade θα διηγούνταν

ιστορίες πάντα

κι ο Armstrong

θα μας έγνεφε απ’ το φεγγάρι…

.

Λες να ‘φταναν λίγες σταγόνες κίτρινου;

.

Αικατερίνη Τεμπέλη, 1/1/2018

.

.

.

ΥΓ: Το «Λες;» γράφτηκε για το Φεστιβάλ Ουτοπία που διοργάνωσε η φωτογραφική ομάδα «Διάφραγμα 26» στο Θέατρο «Εμπρός» από τις 2 ως τις 4 Φεβρουαρίου 2018. Ήταν πολύ όμορφο που βρέθηκα εκεί με φίλες και φίλους, που γνωρίσαμε κι άλλους καλλιτέχνες κι αξίζουν συγχαρητήρια στην Ξακουστή Χελάκη που φρόντισε για όλα. Την Ευχαριστώ.

.

.

.

.