Λες;
.
.
.
Λες να ‘φταναν
λίγες σταγόνες κίτρινου
απ’ το χρωστήρα του Van Gogh,
δύο-τρία ψήγματα χρυσού
κλεμμένα απ’ τον Klimt
για να συνθέσουν τα κονσέρτα τους
οι γαλαξίες;
Τη μελωδία της χαράς
στο πάρτι με τους
άστατους κομήτες;
.
Κι ο θείος Einstein
τη γλώσσα βγάζοντάς μας πάντα
θα ‘παιζε
με το Μικρό τον Πρίγκηπα
κάτω απ’ το τριαντάφυλλό του…
.
Λες να ‘φταναν
να ζαλιστεί τ’ άστρο του Τσε
τρεκλίζοντας να πέσει
απ’ το μαύρο σκούφο του
για να προσγειωθεί
στ’ ακόρντα του “Imagine”;
Κι ο Lennon θα ‘γραφε
ένα βαλς
“Της νοσοκόμας και του ναύτη”
που το αιώνιο φιλί τους
μας στοιχειώνει,
ξέρεις…
.
Ουράνια τόξα
θα εκτόξευε
το “Enola Gay”
ζαχαρωτά και σοκολάτες
στο διηνεκές.
Και τα παιδιά
δεν θα ‘τρέχαν γυμνά
ουρλιάζοντας
για να ξεφύγουν απ’ τον όλεθρο.
Ο γύπας
δεν θα παραφύλαγε στη γη
πότε θα πέσει απ’ την πείνα
το κορμάκι…
.
Η Scheherazade θα διηγούνταν
ιστορίες πάντα
κι ο Armstrong
θα μας έγνεφε απ’ το φεγγάρι…
.
Λες να ‘φταναν λίγες σταγόνες κίτρινου;
.
Αικατερίνη Τεμπέλη, 1/1/2018
.
.
.
ΥΓ: Το «Λες;» γράφτηκε για το Φεστιβάλ Ουτοπία που διοργάνωσε η φωτογραφική ομάδα «Διάφραγμα 26» στο Θέατρο «Εμπρός» από τις 2 ως τις 4 Φεβρουαρίου 2018. Ήταν πολύ όμορφο που βρέθηκα εκεί με φίλες και φίλους, που γνωρίσαμε κι άλλους καλλιτέχνες κι αξίζουν συγχαρητήρια στην Ξακουστή Χελάκη που φρόντισε για όλα. Την Ευχαριστώ.
.
.
.
.
Ήταν εκεί η Α., ο Γ., η Ρ., ο Α. και ο Γ. Κι ήταν ωραία που όπου κοιτούσα έβλεπα ανθρώπους που αισθάνομαι δικούς μου. Αλλά πιο πολύ μου έμεινε η εικόνα του Γιώργου Τριανταφύλλου από κείνο το βράδυ στο «Εμπρός». Το ότι προσπαθούσε να με ..προωθήσει, μιλώντας πάλι για τις δικές μου γραφές, τον κατατάσσει αμέσως αμέσως, ξανά και για πάντα, στην κατηγορία των Φίλων που πραγματικά μ’ Αγαπάνε και θέλουν το καλό μου. Πρέπει να είναι κανείς χορτάτος απ’ τις δικές του επιτυχίες και να μην έχει προσωπικά απωθημένα για να είναι τόσο γενναιόδωρος. Τι τύχη που έχω αξιωθεί λίγες τέτοιες Φιλίες…