Στην έκθεση συμμετέχει και η Σοφιάννα Αγγελοπούλου, φωτογραφίες της οποίας μπορείτε να δείτε και στα υπέροχα video που έχει φτιάξει για το Αλφαβητάρι των Παθών.
Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό και προλαβαίνετε να την επισκεφθείτε ως τις 26/9/2021.
Ολόψυχα εύχομαι κάθε επιτυχία!
Συνεχίζοντας τη χτεσινή ανάρτηση, ας περάσουμε σήμερα να δούμε την επιρροή του Δάντη και των έργων του στη σύγχρονη μουσική, αρχικά. Για να κάνουμε την σύνδεση όμως με το παρελθόν πρώτα, υπάρχει παραπάνω το video με την συμφωνία (Eine Symphonie zu Dantes Divina Commedia), που ο Franz Liszt, ολοκλήρωσε το 1856, εμπνευσμένος από την ανάγνωση της Θείας Κωμωδίας και από τις εικονιστικές αναπαραστάσεις της απ’ τους μεγάλους ζωγράφους της εποχής του. Το έργο ήταν αφιερωμένο στον Wagner, ο οποίος προσπάθησε να τον αποτρέψει απ’ το να μελοποιήσει τον Παράδεισο, σαν αυτό να σηματοδοτούσε την ανθρώπινη αδυναμία απέναντι στην αναπαράσταση του Θείου.
Σας είχα γράψει πάντως σε παλιότερες αναρτήσεις -κι ειδικά σ’ αυτήν-, συμβουλευόμενη με την σειρά μου τις σχετικές πηγές, ότι η Θεία Κωμωδία έτσι κι αλλιώς, διαπνέεται από μουσική, ότι ο πατέρας της Ιταλικής Ποίησης αναφέρει στους στίχους του ονόματα τροβαδούρων (ανδρών αλλά και γυναικών) της εποχής του κ.ο.κ. Έτσι, στις μέρες μας στη γειτονική χώρα, το σύνολο SimoneSorini SYRENARUM μελοποιεί με άκρα φιλολογική επιμέλεια και βέβαια με όργανα της εποχής εκείνης, τα ωραιότερα αποσπάσματα του ποιητικού έργου του Δάντη. Κι ο ράπερ Murubutu (καθηγητής ιστορίας και φιλοσοφίας) όμως, καθώς κι ο ομότεχνός του Claver Gold, φαίνεται ότι βρίσκουν απ’ την ίδια πηγή, τη δική τους έμπνευση κι η Κόλαση ζωντανεύει.
Με εντελώς διαφορετικό ύφος ερμηνεύει στίχους της Θείας Κωμωδίας ο Francesco De Gregori, συνοδευόμενος απ’ την Λαϊκή Ορχήστρα Ambrogio Sparagna. Το καλοκαίρι μάλιστα που μόλις πέρασε, εγκαινίασε στη Ρώμη το “Dante assoluto. E cielo e terra”, το φεστιβάλ δηλαδή που διοργάνωσε το Αρχαιολογικό Πάρκο του Κολοσσαίου. Θαυμάσιο δεν είναι που το ίδιο έργο γίνεται αφορμή για τόσες μελοποιήσεις;
Κι αν νομίζετε ότι κάλυψα αρκετά το θέμα με τόσες αναφορές, ειλικρινά σας λέω πως δεν είναι έτσι. Γιατί ο Υπέρτατος Ποιητής, υπάρχει «στους στίχους και την έμπνευση των τραγουδιών των Guccini, De André, Branduardi και άλλων τραγουδοποιών. Ο στίχος 103 της Κόλασης (…)»Amor che a nullo amato amar perdona», εμφανίζεται για παράδειγμα τόσο σε ένα τραγούδι του Venditti όσο και σε ένα κομμάτι του Jovanotti», όπως διάβασα.
Και βέβαια δεν βρίσκουμε τις επιρροές του έργου του μόνο σε ιταλικά τραγούδια, αλλά και σε αγγλόφωνα ροκ, χέβι μέταλ κτλ, όπως θα μάθετε από εδώ. Για παράδειγμα το τραγούδι «Charon» του King Diamond είναι εμπνευσμένο από τη Θεία Κωμωδία, το «Medusa» των Anthrax, το «Dante’s inferno» του χέβι μέταλ συγκροτήματος Iced Heart, το «Underworld» των Simphony X, κ.α. Αλλά κι οι Radiohead αποτίουν φόρο τιμής στον Dante σε ένα απ’ τα τραγούδια που εμπεριέχονται στο άλμπουμ «Hail to the Thief» με τον εναλλακτικό τίτλο «The Lukewarm», η Loreena Mc Kennitt έχει κυκλοφορήσει το «Dante’s Prayer», οι Tangerine Dream με την σειρά τους το «Ιnferno» (το video clip μάλιστα που βλέπετε παρακάτω έχει πλάνα από μια ταινία που έχει μείνει στην ιστορία), οι Φινλανδοί HIM το «Venus Doom» κτλ. Μια ματιά εδώ βέβαια, θα φανεί χρήσιμη σ’ όσ@ θέλουν να μάθουν ακόμη περισσότερα για τα τραγούδια και τα συγκροτήματα που ασχολήθηκαν με το Δάντη (το άρθρο συμπεριλαμβάνει αναφορές και στην κλασσική μουσική).
Αν όμως, μετά απ όλες αυτές τις ενδεικτικές πληροφορίες, θέλετε να βουτήξετε ακόμη πιο βαθιά στο μουσικό σύμπαν του Δάντη, σας προτείνω συμπληρωματικά κι ένα κείμενο, το οποίο μελέτησα κι εγώ στη διάρκεια μαθήματος που ολοκλήρωσα πρόσφατα για ‘κείνον και ήταν εξαιρετικά χρήσιμο. Για το τέλος, τώρα, κράτησα αυτό, δηλαδή ένα video του Ennio Morricone που διαβάζει Δάντη. Δε θα μπορούσε να λείπει ο Μαέστρος απ’ αυτή την ανάρτηση…
(συνεχίζεται…)
Μιας και σήμερα ανοίγουν τα σχολεία κι έχω γράψει αρκετές αναρτήσεις κι εγώ για το περίφημο IQ, είδα αυτό το ντοκιμαντέρ που θα είναι διαθέσιμο ως τις 21/9/2021 και σας το προτείνω, για να έχετε υπόψη πως έχουν τα πράγματα.
Γιατί πρόκειται πράγματι για ένα παραπλανητικό δείκτη. Τα σχετικά με την ιστορία των τεστ νοημοσύνης και τη χρήση τους τα εξηγώ εδώ κι εδώ θα βρείτε κι άλλες πληροφορίες για να συμπληρώσετε τις γνώσεις σας για το θέμα «νοημοσύνη».
Αύριο συμπληρώνονται 700 χρόνια απ’ το θάνατο του Δάντη κι όλη τη χρονιά εδώ ανέβαιναν σχετικές αναρτήσεις. Τι απομένει να σας γράψω, λοιπόν; Πολλά. Γιατί ο πατέρας της Ιταλικής Ποίησης και Γλώσσας είναι παρών κι επηρεάζει τη σύγχρονη κουλτούρα (ποπ και όχι μόνο), με τρόπο αξιοθαύμαστο. Τραγούδια βασίζονται στο έργο του, βιβλία αλλά και ταινίες που έχουν τον ίδιο ως πρωταγωνιστή κυκλοφορούν, η μορφή του δίνει έμπνευση σε ζωγράφους, γίνεται graffiti κ.ο.κ. Για να τα δούμε όλα σιγά-σιγά μαζί με λεπτομέρειες κι ας αρχίσουμε με τη λογοτεχνία… Στην Ιταλία λοιπόν κυκλοφορεί μια σειρά ιστορικών θρίλερ του Giullo Leoni, στα οποία ο Δάντης παρουσιάζεται ως ερευνητής εγκλημάτων. Το πρώτο βιβλίο αυτής της σειράς έχει τίτλο «I delittti della medusa» («Τα εγκλήματα της Μέδουσας») και βλέπετε παραπάνω το εξώφυλλο του. Στο «Dear Dante» («Αγαπητέ Δάντη») του Αμερικανού Anthony Maulucci, πρωταγωνιστεί ο John, καθηγητής αναγεννησιακών σπουδών και αμφιφυλόφιλος πατέρας, που ζει στην Τοσκάνη και γράφει ένα βιβλίο για τον Δάντη. Το εξώφυλλο του βιβλίου μάλιστα κοσμεί ο υπέροχος πίνακας που βλέπετε παρακάτω κι είδα από κοντά στο Λούβρο (θα τα γράψω κι αυτά κάποια στιγμή) .
Κυκλοφορούν επίσης κι άλλα βιβλία των οποίων την πλοκή σφραγίζει η προσωπικότητα του Δάντη, όπως το «Dante’s Numbers» του Βρετανού David Hewson («Οι Αριθμοί του Δάντη») όπου στην πρεμιέρα μιας νέας κινηματογραφικής έκδοσης του Dante’s Inferno που λαμβάνει χώρα στους πανέμορφους χώρους της Villa Borghese, διαπράττεται ένα έγκλημα, εξαφανίζεται ένα κειμήλιο και καλείται ο Nic Costa για να βρει τους ενόχους και το παλιότερο της εκλιπούσης Jane Langton, που τιτλοφορείται “The Dante Game: A Homer Kelly Mystery” («Το Παιχνίδι του Δάντη» -Ένα μυστήριο του Homer Kelly»), στο οποίο ο καθηγητής Homer Kelly που διδάσκει σε Αμερικανικό σχολείο Φλωρεντίνων Σπουδών, πρέπει να παραμερίσει τα αναλυτικά του προγράμματα και να γίνει ντετέκτιβ, όταν δολοφονηθεί η Ιταλίδα υπηρέτρια του σχολείου και ο αγαπημένος της.
Όπως ήδη θα καταλάβατε, τέτοιου είδους βιβλία μπαίνουν εύκολα στη λίστα των ευπώλητων κι είναι φυσικό να κυκλοφορούν αρκετά, σε διαφορετικές χώρες αν κι οι υποθέσεις τους όπως είναι αναμενόμενο διαδραματίζονται ως επί το πλείστον, στην Ιταλία. Δε χρειάζεται επομένως ν’ αναφερθώ σ’ άλλα παρόμοια. Καλύτερα να σας γράψω για το «Danteide» του Piero Trellini που διαφέρει εντελώς, μια και ο συγγραφέας του προσπαθεί σ’ αυτό το βιβλίο του που είναι κάτι σαν μυθιστόρημα και περιπέτεια μαζί, να μας δείξει τι είδε, τι άκουσε, τι διάβασε, ο Δάντης στην εποχή του. Γι’ αυτό το σκοπό μελέτησε τα έργα του -ξεκαθαρίζει όμως σε συνεντεύξεις του ότι το τελευταίο που τον ενδιέφερε ήταν να γράψει βιογραφία στην κλασική της μορφή- για να εκδώσει ένα βιβλίο 576 σελίδων πίσω από τις οποίες υπήρχαν 248 φάκελοι που περιείχαν 4953 έγγραφα. Έκανε μεγάλη έρευνα επομένως κι η σύνθεση των επιμέρους κεφαλαίων που έχουν πάντως μοντέρνο ύφος γραφής, γεννήθηκε από τη διασταύρωση χρονικών πηγών, σε συνδυασμό με μελέτες δημογραφίας, βιολογίας, κλιματολογίας, γενεαλογίας, εικονογραφίας, πολεοδομίας, οικονομίας και γεωργίας.
Στην Ιταλία κυκλοφορούν επίσης παιδικά βιβλία με πρωταγωνιστή τον πατέρα της Ιταλικής Ποίησης ( όπως π.χ. το «Il mio amico Dante», της φανταστικής περσόνας Stilton Geronimo), βιβλία για έφηβες κι έφηβους ( π.χ. το «Vai all’Inferno, Dante!» του Luigi Garlando, αλλά και παρωδίες του έργου του όπως αυτή του Toninelli Marcello που τιτλοφορείται «Dante-La Divina Commedia a Fumetti». Κυκλοφορεί επίσης το εικονογραφημένο και πολύ ιδιαίτερο «Inferno» των Franco Nembrini και Gabriele Dell’Otto και το «In cammino con Dante» του πρώτου που είναι καθηγητής λυκείου και κάνει εκλαϊκευμένες και πολύ επιτυχημένες διαλέξεις σ’ όλο τον κόσμο (από τη Σιβηρία ως τη Βραζιλία), προσπαθώντας να κάνει ευρέως γνωστό το Δάντη. Φυσικά υπάρχουν βιβλία που εστιάζουν στις γυναίκες της ζωής του, όπως το ακόλουθο κι άλλα πολλά.
Να πάμε όμως και στα δικά μας, να δούμε μερικές ιδιαίτερες μελέτες (όλες τις εκδόσεις των σχετικών έργων θα τις δείτε εδώ), τις οποίες προσωπικά βρίσκω ενδιαφέρουσες. Η πρώτη είναι αυτή της Federica Ambroso, που απ’ τις εκδόσεις «Ελκυστής», τιτλοφορείται «Από το σκοτεινό δάσος στο εκατόφυλλο ρόδο» κι έχει ως θέμα της την παρουσία του Δάντη στο έργο του Γιώργου Σεφέρη, η δεύτερη αυτή που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις «Πατάκη» σε μετάφραση-πρόλογο-σχόλια του Στέφανου Μπεκατώρου κι αφορά την παρουσία του Δάντη στο κριτικό έργο του Τ. Σ. Έλιοτ κι η τρίτη αυτή του Διονύση Καψάλη που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις «Άγρα» όπου «ανιχνεύεται δειγματοληπτικά η παρουσία της Θείας Κωμωδίας, το γενετικό υλικό της, στην ποίηση και την ποιητική σκέψη του ευρωπαϊκού λυρισμού, από τον Σέλλεϋ και τον Σολωμό ως τον Γέητς, τον Μαντελστάμ, τον Έλιοτ, τον Φρόστ, τον Μοντάλε, τον Μπρόντσκι και τον Σεφέρη». Στις ελληνικές μεταφράσεις πάντως, της Θείας Κωμωδίας κυρίως, αναφέρονται αυτό το κείμενο του αείμνηστου Δημήτρη Αρμάου κι αυτό της καθηγήτριας της Ιταλικής Λογοτεχνίας, Ζωής Ζωγραφίδου, που μπορείτε να κατεβάσετε και να τα μελετήσετε κι εσείς (συμπεριλαμβάνει και πολλές εικόνες ιστορικών εκδόσεων). Εξηγούν τους λόγους για τους οποίους περισσότεροι Επτανήσιοι μετέφρασαν αρχικά κείμενα του πατέρα της Ιταλικής Ποίησης και ποια είναι τα μεταφραστικά ζητήματα που παραμένουν ανοιχτά.
(συνεχίζεται…)
Δεν είχε τύχει ως τώρα να γράψω κάτι για τον Βίλχελμ Ράιχ και να που ήρθε η ώρα. Διάβασα αυτό το άρθρο του Neil Armstrong πριν λίγο καιρό απ’ τον ιστότοπο του BBC και έβαλα μια υπενθύμιση, ώστε να διορθώσω κι αυτή την «παράλειψη». Θυμάμαι άλλωστε πολύ ζωηρά την εντύπωση που μας είχαν κάνει στο Πανεπιστήμιο οι θεωρίες του όταν για πρώτη φορά ακούσαμε γι’ αυτές. Κι αν εσάς το όνομα του ψυχαναλυτή αυτού δεν σας λέει κάτι, επειδή πέρασε προ πολλού η εποχή που θεωρούνταν hippie icon, ίσως να έχετε ακούσει όμως το «Cloudbusting» της Kate Bush ή το «Birdland» της Patti Smith. Αυτά τα δύο τραγούδια λοιπόν, να ποιον έχουν πρωταγωνιστή. Και αν είστε απ’ τα άτομα που μελετούν πολύ, πιθανόν να ξέρετε κι ότι συγγραφείς όπως ο Jack Kerouac, ο William Burroughs, ο Saul Bellow και ο Norman Mailer, ήταν γοητευμένοι από αυτόν ή να ‘χετε διαβάσει -ακόμη καλύτερα- το «Άκου ανθρωπάκο». Αν μη τι άλλο, τέλος πάντων, θα γνωρίζετε τον όρο «σεξουαλική επανάσταση», τον οποίο επινόησε εκείνος. Για όσ@ όμως ούτε του Ψ χώρου είστε, ούτε τον συναντήσατε ποτέ στις σελίδες κάποιου βιβλίου, θ’ αναφέρω κάποια βιογραφικά στοιχεία (σε ελεύθερη, δική μου απόδοση, με επιπρόσθετες εμβόλιμες εξηγήσεις στις παρενθέσεις, όπου το κρίνω απαραίτητο), ώστε να μάθετε ποιος ήταν ο άνθρωπος που πίστεψε «ότι οι οργασμοί θα μπορούσαν να σώσουν τον κόσμο», τώρα που λόγω της έκδοσης που βλέπετε στην αρχή, έχει αναβιώσει η συζήτηση γύρω απ’ το αμφιλεγόμενο έργο του.
«Ο Ράιχ γεννήθηκε το 1897 σε μια πλούσια οικογένεια στην σημερινή Ουκρανία. Αφού υπηρέτησε στον Αυστροουγγρικό στρατό στον Α ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, σπούδασε ιατρική στη Βιέννη. Όταν άκουσε για ένα σεμινάριο σχετικό με το σεξ που έδινε ο Σίγκμουντ Φρόιντ, ο ιδρυτής της ψυχανάλυσης, τον επισκέφτηκε (έμενε μάλιστα για ένα διάστημα στην ίδια οδό με κείνον) για να του ζητήσει μια λίστα ανάγνωσης και ξεκίνησε έτσι, η μεταξύ τους σχέση κι επικοινωνία. Ο Φρόιντ άρχισε να του παραπέμπει ασθενείς (έγινε βοηθός του άλλωστε στο Ψυχαναλυτικό Εργαστήριο της Βιέννης το 1922 κι ήταν μέλος της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας απ’ το 1920) και ο Ράιχ ν’ αναπτύσσει τις δικές του θεωρίες, έχοντας πειστεί για τη δύναμη της σεξουαλικής θεραπείας. Ο Λαίνγκ εξήγησε το σκεπτικό του Ράιχ (που ήταν αυτό): «Εάν η απεριόριστη σεξουαλική ενέργεια προκάλεσε νεύρωση, δεν θα μπορούσε η εκφόρτιση της σεξουαλικής ενέργειας να είναι από μόνη της μια θεραπευτική δύναμη;» Μέχρι τη στιγμή που ο Ράιχ έγραψε για τη λειτουργία του οργασμού το 1926, ήταν πεπεισμένος ότι η καλή ποιότητα των σεξουαλικών κορυφώσεων προάγει τη σωματική υγεία. Όταν όμως έδωσε στον Φρόιντ ένα αντίγραφο του «The Function of the Orgasm», ο σκεπτικιστής ηλικιωμένος άνδρας μουρμούρισε: «Τόσο ογκώδες;» Η σχέση τους κλυδωνίστηκε λοιπόν, λόγω των διαφορετικών απόψεών τους (απ’ το 1925-6 άρχισαν οι διαμάχες γενικά, με τους ορθόδοξους ψυχαναλυτές και το 1930 ήταν η τελευταία φορά που συναντήθηκαν στο Grudlsee κι είχαν μια πολύ οξεία μάλιστα, διαμάχη, πριν ο Ράιχ μετοικήσει στο Βερολίνο και ιδρύσει την Sexpol, δηλαδή τη Γερμανική Εταιρεία για μια προλεταριακή σεξουαλική πολιτική, τον ίδιο χρόνο).
Σε μια επιστολή προς έναν άλλο ψυχαναλυτή, ο Φρόιντ αναφέρθηκε στον Ράιχ ως «ορμητικό νεαρό άνδρα, αφοσιωμένο με πάθος στα άλογα, το χόμπι του, ο οποίος τώρα χαιρετά το γεννητικό οργασμό ως το αντίδοτο σε κάθε νεύρωση» (το 1934 απέβαλαν το Ράιχ απ’ τους κόλπους της Διεθνούς Εταιρείας Ψυχανάλυσης μιας κι ήδη λεγόταν ότι αποπλανούσε όλες τις ασθενείς του -κάτι που ο ίδιος αρνιόταν-, ότι ήταν ψυχοπαθής – ο θιγόμενος ισχυριζόταν ότι ήταν απολύτως αβάσιμη η φήμη του εγκλεισμού του και διαδόθηκε από αντίζηλο σύζυγο- κτλ, κι ένα χρόνο πριν, το 1933, το Κομμουνιστικό Κόμμα τον είχε διώξει θεωρώντας τον επικίνδυνο κι είχε απαγορεύσει την ανάγνωση των βιβλίων του στα νεαρά μέλη του). Όταν ο πατέρας της ψυχανάλυσης ανέπτυξε καρκίνο, ο Ράιχ το θεώρησε ως αποτέλεσμα σεξουαλικής απογοήτευσης». Το γιατί, το εξηγούσε αναλυτικά σε μια δική του συνέντευξη που υπάρχει στο βιβλίο «Ο Φρόυντ κι εγώ» (κυκλοφόρησε στα ελληνικά σε μετάφραση απ’ τα γερμανικά Μάνη Ζηγά, απ’ τις εκδόσεις «Πύλη», στην Αθήνα, το 1973), όπου αναφερόταν στην ήσυχη, οικογενειακή ζωή του καταπιεσμένου κοινωνικά, δασκάλου του που αρχικά ήταν «απλό ζώο» (αλλά αργότερα κάτι του συνέβη που τον έσπασε οπότε μετατράπηκε σε «αιχμάλωτο, παγιδευμένο ζώο») κι είχε μια ευγένεια «που δάγκωνε». Στην ίδια συνέντευξη, καταλόγιζε παράλληλα, ευθύνες σε συγκεκριμένους ψυχαναλυτές που βρισκόταν στο περιβάλλον του Φρόιντ και τον διέβαλαν, ενώ θεωρούσε ότι απ’ όλους τους εκεί, η Άνα Φρόιντ, τον καταλάβαινε περισσότερο χωρίς να σημαίνει όμως αυτό ότι μπορούσε να βασιστεί στην υποστήριξή της. Αν και τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν καλά, ο Ράιχ πάντα μιλούσε με σεβασμό για το δάσκαλό του κι είχε γράψει μάλιστα ότι εκτίμησε καλύτερα και βαθύτερα τις φροϊδικές κατακτήσεις μετά τη ρήξη των σχέσεών τους, παρά τον καιρό που ήταν αφοσιωμένος μαθητής του πατέρα της ψυχανάλυσης.
«Λίγο πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Ράιχ κατέφυγε στις ΗΠΑ (το 1939 δηλαδή), κι οι ιδέες του έγιναν ακόμη πιο εκκεντρικές. Ισχυριζόταν ότι ανακάλυψε μια μυστηριώδη δύναμη ζωής που διαπερνούσε το σύμπαν και κυλούσε στην ατμόσφαιρα σε ρεύματα. Την ονόμασε «οργόνη» και σχεδίασε μια «συσκευή»- τον «οργονικό συσσωρευτή» – στον οποίο ένα άτομο μπορούσε να καθίσει και να απορροφήσει αυτή την ενέργεια. Ήταν περίπου στο μέγεθος ενός τότε δημόσιου τηλεφωνικού κουτιού, φτιαγμένος από ξύλο, γεμάτος με στρώσεις συρμάτων και μαλλιού προβάτου, που απορροφούσαν και στη συνέχεια παγίδευαν την ενέργεια – σαν θερμοκήπιο. Ο Ράιχ πίστευε ότι η ενέργεια που θα παγιδευόταν στο κουτί θα μπορούσε να θεραπεύσει τον καρκίνο. Το 1940, επισκέφτηκε τον Άλμπερτ Αϊνστάιν στο σπίτι του στο Νιου Τζέρσεϊ και πέρασε ώρες προτείνοντας τις θεωρίες του στον μεγάλο φυσικό. Ο Αϊνστάιν τον άκουσε ευγενικά, αλλά, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν πείστηκε. «Οι άνθρωποι νομίζουν ότι είμαι τρελός», διαμαρτυρήθηκε ο Ράιχ στον Αϊνστάιν. «Το πιστεύω», απάντησε ο επιστήμονας. Στην συνέχεια, ισχυρίστηκε ότι ανακάλυψε πως υπήρχαν επικίνδυνα πεδία αρνητικής οργονικής ενέργειας και εφηύρε ένα «σύννεφο» για να τα διαλύσει (είχε ιδρύσει το Ινστιτούτο Οργόνης το 1942 στη Νέα Υόρκη και στο Μαίην σε ιδιόκτητο χώρο ως το 1954 έκανε τα πειράματά του). Ήταν ένα είδος πλαισίου με μακριούς σωλήνες και έμοιαζε με αντιαεροπορικό όπλο. Ένα από τα υποτιθέμενα αποτελέσματα ήταν το ότι δημιουργούνταν βροχή. Πέρα απ’ αυτά, ανέφερε κι ότι δέχθηκε επίθεση από UFO.
Οι αμερικανικές αρχές είχαν μια αμυδρή ιδέα σχετικά με τους ισχυρισμούς του Ράιχ για τις δυνάμεις του συσσωρευτή, και το γεγονός ότι είχε ασπαστεί τον μαρξισμό και είχε προσχωρήσει στο Κομμουνιστικό Κόμμα στην Αυστρία ήδη απ’ το 1928 (το 1927 είχε γίνει μια αιματηρή απεργία εργατών στη Βιέννη κι ήταν απ’ τα καθοριστικά γεγονότα που τον οδήγησαν να στραφεί προς το μαρξισμό αν και χρόνια μετά μιλούσε για «κόκκινους φασίστες» και στο βιβλίο «Ο Φρόιντ κι εγώ» εξηγούσε ότι δεν θεωρούσε τον εαυτό του ούτε κομμουνιστή, ούτε μαρξιστή γιατί όσο κι αν καταλάβαινε το Μαρξ, έβλεπε ότι ο μαρξισμός δεν έφτανε για να λυθούν τα προβλήματα κι ότι η αθλιότητα προϋπήρχε του καπιταλισμού), τον έκανε ακόμη πιο ύποπτο πρόσωπο στα μάτια του FBI (ήταν η εποχή του μακαρθισμού άλλωστε). Ορισμένα άρθρα στον Τύπο τον απεικόνιζαν ως αλλοδαπό ανεπιθύμητο, κατηγορώντας τον για αγυρτεία, τσαρλατανισμό και για το ότι ήταν ο ηγέτης μιας σεξουαλικής λατρείας. Ο Ράιχ διατάχθηκε να σταματήσει την πώληση συσσωρευτών οργόνης (αλλά αγνόησε το πρώτο δικαστήριο το 1954) και στη συνέχεια συνελήφθη και φυλακίστηκε (για δύο χρόνια) το 1956 για παράβαση της σχετικής διαταγής. Τόνοι από τα χαρτιά και τα βιβλία του, συμπεριλαμβανομένου του βιβλίου «Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού», που συνέδεε τον φασισμό (όπως τον έζησε από κοντά άλλωστε στο Βερολίνο) με τη σεξουαλική καταστολή, κατασχέθηκαν και κάηκαν. Σύμφωνα με τον Λαίνγκ, «παραμένει η μόνη καύση βιβλίων που εγκρίθηκε εθνικά στην αμερικανική ιστορία». Ο Ράιχ τελικά, πέθανε στη φυλακή το 1957 (στις 3 Νοεμβρίου).
(συνεχίζεται…)
*H δεύτερη φωτογραφία είναι από εδώ, όπου και μπορείτε να βρείτε ολόκληρο το σχετικό βιβλίο για να το διαβάσετε. Η φωτογραφία του Φρόιντ και του Ράιχ, προέρχεται από εδώ.
Η Εξομολόγηση αδιαμφισβήτητα είναι το ποίημά μου, που πιο πολύ απ’ όλα αναδημοσιεύεται στο διαδίκτυο και στα ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά, την τελευταία δεκαετία. Με δεδομένο ότι δεν στέλνω σε κανένα μέσο ή περιοδικό γραπτά μου, αν δε μου ζητηθεί, το γεγονός αποκτά μια ιδιαίτερη αξία για μένα. Είναι γραμμένο στην πραγματικότητα πριν απ’ το 2009 που το ανέβασα στο blog κι έχει σημασία να το διευκρινίσω. Άλλοι άνθρωποι λοιπόν με ρώτησαν προτού το αναδημοσιεύσουν κι άλλοι όχι, οπότε συνακόλουθα άλλοτε τις παίρνω είδηση τις αναδημοσιεύσεις κι άλλοτε όχι. Έτσι, δεν είχα ιδέα ότι δόθηκε σε παιδιά του λυκείου για ανάλυση, στο ένθετο που βλέπετε παραπάνω και κυκλοφορεί από εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας όπως πληροφορήθηκα. Ειδοποιήθηκα με τηλεφώνημα (φαίνεται κι η κλήση κατά τύχη) και τράβηξα πρόχειρα τα στιγμιότυπα που βλέπετε απ’ το κινητό μου. Σχολίασα επίσης στα γρήγορα κάτι την επόμενη μέρα, σε προφίλ που διατηρώ στο Facebook και σήμερα που έχω λίγο χρόνο, θα γίνω πιο συγκεκριμένη.
Πολύ χαίρομαι λοιπόν, που δόθηκε η Εξομολόγηση σε μαθήτριες/μαθητές, πολύ εύστοχες βρήκα τις ερωτήσεις και πολύ θα μ’ ενδιέφερε να μάθω τι απάντησαν τα παιδιά. Οφείλω όμως να τονίσω ότι βρήκα απολύτως αχρείαστη τη λογοκρισία του ποιήματος απ’ το οποίο αφαιρέθηκε μια λέξη και στη θέση της μπήκαν αποσιωπητικά. Περιττός πουριτανισμός. Δε ξέρω αν την ιδέα την είχαν οι φιλόλογοι που το επέλεξαν ή οι ιθύνοντες της εφημερίδας το λογόκριναν, αλλά σε κάθε περίπτωση με ενόχλησε, για να χρησιμοποιήσω έναν επιεική χαρακτηρισμό. Το σημειώνω κι ελπίζω αυτό να μη συμβεί με καμία άλλη αναδημοσίευση στο μέλλον. Φαντάζομαι τι θα γίνει πάντως, με το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής, μ’ αυτά και μ’ αυτά… Ευχαριστώ το άτομο που μ’ ενημέρωσε γιατί φυσικά δεν είχα δει το δημοσίευμα. Θα κρατήσω τα θετικά απ’ όλη αυτή την ιστορία. Τ’ αρνητικά τα έγραψα κι έτσι για μένα κλείνει εδώ το θέμα.-
