«The Mad Hatter’s Tea Party»: «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» σε ..ψυχοθεραπεία – Μια αμφισβήτηση της κανονικότητας

Τι είναι ‘φυσιολογικό’ και τι το τόσο υπέροχο σχετικά μ’ αυτό τέλος πάντων; Αυτές είναι οι δύο ερωτήσεις που θέλουν να θέσουν οι συντελεστές της συγκεκριμένης μουσικοχορευτικής παράστασης, που παρακολούθησα πρόσφατα on line και δε γινόταν να μη σας γράψω γι’ αυτήν.

Καταρχάς βρίσκω ιδιοφυή την όλη ιδέα, του να μπουν οι ήρωες του βιβλίου του Lewis Carroll, «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» σε ..ψυχοθεραπεία, προκειμένου να τεθούν τα ερωτήματα που προανέφερα.

Κι ο νεαρός ψυχοθεραπευτής Ernest που είναι ειδικός στο να είναι φυσιολογικός (PhD in normalization) και που μόλις ξεκίνησε τη δουλειά του στο αναγνωρισμένο Institute for Extremely Normal Behaviour, αναλαμβάνει αυτό το ρόλο.

Το αν θα τα καταφέρει να κάνει ‘φυσιολογικούς’ τους: March Hare, Mad Hatter, Tweedledum, Tweedledee, Queen of Hearts και φυσικά την Alice, θα το μάθετε μόν@ σας, βλέποντας την παράσταση.

Αυτό που θέλω να σας θυμίσω, είναι ότι όπως εξηγούσα εδώ, χρόνια πριν, η έκφραση mad as a hatter (τρελός σαν καπελάς), έχει την ακόλουθη ιστορία: Όσοι εργάζονταν φτιάχνοντας καπέλα, υπέφεραν από δηλητηρίαση υδραργύρου (υλικό που χρησιμοποιούνταν σ’ αυτό το είδος ένδυσης) και η συμπεριφορά τους μετά από συνεχή έκθεση σ’ αυτό, έμοιαζε με την συμπεριφορά των τρελών. 

Η έκφραση πέρασε μ’ έναν τρόπο και στη λογοτεχνία και έτσι στο βιβλίο  «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων»  (1865), έχουμε τον γνωστό χαρακτήρα  Mad Hatter (Τρελός Καπελάς) και το Mad Tea Party.

Και η έκφραση όμως mad as a March hare (τρελός όπως ο λαγός του Μάρτη), χρησιμοποιούνταν επίσης για να χαρακτηρίσει κάποιον που έχει χάσει εντελώς την λογική του. Επειδή η αναπαραγωγική περίοδος των λαγών είναι το Μάρτιο και τότε συνεχώς χοροπηδούν. Και βέβαια δεν είναι τυχαίο, το ότι ο λαγός χρησιμοποιήθηκε ως χαρακτήρας στο λογοτεχνικό έργο που προαναφέραμε.

Να γράψω και τα τυπικά τώρα όμως, ότι δηλαδή η παράσταση είναι στα αγγλικά (υπάρχουν υπότιτλοι, αλλά δεν στα περισσότερα τραγούδια δεν εμφανίζονται), πρόκειται για μια παραγωγή του 2016 που θα είναι διαθέσιμη για λίγες μέρες, τη βλέπουμε απ’ την Royal Opera House και είναι της ZooNation που διευθύνει η Kate Prince.

Έχει πρωτότυπες χορογραφίες και μου άρεσε ιδιαιτέρως κι η μουσική. Όπως έχει γραφτεί «συνδυάζει το μπαλέτο με το hip hop» κι αυτό οπωσδήποτε κεντρίζει το ενδιαφέρον. Είναι πολύ σημαντικό γενικά, που η νόρμα αμφισβητείται και μ’ αυτόν τον τρόπο κι αξίζουν συγχαρητήρια σ’ όλους τους συντελεστές.

Η παράσταση τέλος, είναι αφιερωμένη στην Teneisha Bonner, (που θα δείτε στο ρόλο της Queen of Hearts), η οποία πέθανε το 2019 από καρκίνο του μαστού. H Kate Prince αναφέρεται σε κείνη στον πρόλογό της κι ομολογουμένως είναι συγκινητικό το όλο γεγονός. Στάθηκα πολύ στην εικόνα της…

Για τα μηνύματα της παραγωγής αυτής, δε θα γράψω κάτι επιπλέον, δε χρειάζεται. Ας τη δείτε όσ@ ενδιαφέρεστε, να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα. Το ότι θέτει τα ερωτήματα που θέτει, είναι για μένα, αρκούντως σημαντικό.-

Η Θεατρική Ομάδα Buffonata παρουσιάζει “Το Ανοιχτήρι”: Κυριακή 5/7/2020 στις 20:00 στο Θεατράκι Πλατείας Δημοκρατίας

.

Για περισσότερες πληροφορίες: Κατάληψη Παπουτσάδικο & Θεατρική Ομάδα Buffonata

«Κάποια… Γκόλφω»: Με δάκρυα χαράς και συγκίνησης

Βρέθηκα χτες στο θέατρο «Μπιπ», στην Κυψέλη, μετά από αρκετές ώρες στο δρόμο και αφού παρακολούθησα διάφορες ασχήμιες να διαδραματίζονται γύρω μου. Κάποιες που αφορούσαν κοντινούς μου, δικούς μου, φίλες μου, φίλους μου που περνάνε δύσκολα και δεν θα είναι καθόλου εύκολο το καλοκαίρι τους φέτος, με βάραιναν κιόλας γιατί θέλω να είναι καλά οι άνθρωποι που αγαπώ και δεν γίνεται κάποιες φορές. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι έχω γράψει πως είμαστε ταυτόχρονα ένα δημόσιο χαμόγελο και μια ιδιωτική κραυγή, αλλά ήθελα να προσπαθήσω να τ’ αφήσω όλα πίσω μου και να δω την παράσταση αυτών των ανθρώπων.

Ο πρώτος που αντίκρυσα ήταν ο Γιώργος Τριανταφύλλου που φυσικά μου άλλαξε τη διάθεση με το χαμόγελο, την αγκαλιά του, την τόση αγάπη του. Πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ ακόμα πόσες φορές χτες είπε ολόκληρο σχεδόν το ..βιογραφικό μου, δημοσίως. Πράγμα που με έφερνε σε όμορφη αμηχανία καθώς προτιμώ να περνάω απαρατήρητη έξω, αλλά απ’ την άλλη μ’ έκανε να σκέφτομαι και πόσο τυχερή είμαι που είναι φίλος μου. Γιατί αυτή η ιδιότητα πρωτεύει.

Με σύστησε αμέσως στον υπεύθυνο του θεάτρου, σε μέλη του θεατρικού του εργαστηρίου, γλυκύτατες κυρίες και κυρίους δηλαδή και πιάσαμε την κουβέντα σαν να γνωριζόμασταν από καιρό. Συνάντησα το Γιάννη Αποστολίδη λίγο μετά κι είχα κι άλλο λόγο να χαίρομαι εκείνη τη στιγμή και μπήκα μετά από παρότρυνση του Γιώργου μαζί τους μέσα, για να λάβω μέρος στο ζέσταμά τους πριν την παράσταση. Μ’ αγκάλιασαν αμέσως και χαλάρωσα, αφήνοντας τα ψηλοτάκουνα παπούτσια μου μπροστά απ’ την καρέκλα που θα καθόμουν μετά για να τους παρακολουθήσω. Κανείς, καμία δεν έδειξε να παραξενεύεται απ’ την παρουσία μου. Ίσα-ίσα το άγγιγμά τους ήταν από μόνο του το πιο θερμό καλωσόρισμα που θα μπορούσα να σκεφτώ.

Και πραγματικά χαλάρωσα μαζί τους και θυμήθηκα την τελευταία φορά που ήμουν στη θέση τους κι έβλεπα το κοινό από ψηλά. Έχω προσωπική εμπειρία δηλαδή απ’ το πόσο θεραπευτικό είναι το θέατρο, τι σπουδαία παιδεία παίρνει κανείς όταν κάνει σχετικές σπουδές και πόσα πολύτιμα εφόδια για ν’ αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ζωής του. Νοστάλγησα λίγο την θεατρική ομάδα που είχαμε κι όσα ζήσαμε με την Εβίτα, το Γιάννη, το Μάριο, τον Καταχθόνιο, τον Αντώνη, το Δημήτρη, αλλά και με τα παιδιά που ήταν κάθε βράδυ μαζί μας, τη Δήμητρα, το Θοδωρή, τη Ματίνα κ.α. Αλλά δεν κράτησε πολύ η νοσταλγία. Γιατί τα φώτα άναψαν κι επέστρεψα στη θέση μου να παρακολουθήσω ως θεατής όσα θα συνέβαιναν.

Μου είχε ζητήσει πριν, μία απ’ τις κυρίες που έπαιζαν να της πω την αλήθεια μετά. Δεν ήθελε ψέματα ούτε καν ντυμένα με τις καλύτερες προθέσεις. Δεν με ξέρει, πρώτη φορά με συνάντησε, αλλιώς θα γνώριζε πως δεν χαρίζω κάστανα, ούτε χρησιμοποιώ την ειλικρίνεια όμως με τον τρόπο που το κάνουν άλλες-οι κι όποια-ον πάρει ο Χάρος. Πιστεύω απλώς ότι αν νοιάζεσαι πραγματικά θα πεις με την καρδιά σου τι πιστεύεις για να είσαι χρήσιμη-ος κι εσύ στην πορεία των άλλων. Διαφορετικά, τι νόημα έχει;

Η καρδιά μου λοιπόν μπορεί να μίλησε στο τέλος, αλλά ψιθύριζε και πριν, σ’ όλη τη διάρκεια που τις, τους έβλεπα να παίζουν: Ανθρώπους που λίγους μήνες πριν δεν είχαν ιδέα από θέατρο κι η συντριπτική πλειοψηφία τους δεν είχε ανέβει ποτέ στην σκηνή, ο Γιώργος κατάφερε να τους κάνει ομάδα. Θαύμασα τον άθλο του, προσέχοντας την ευρηματική του σκηνοθεσία, την κινησιολογία που δίδαξε, τον τρόπο που χρησιμοποίησε τα φώτα, τη μουσική, τα πάντα.

Και λίγο πριν τελειώσει η παράσταση κι ενώ ο αέρας μύριζε βασιλικό, δάκρυα χαράς έβγαλαν την οριστική μου «ετυμηγορία». Όχι μόνο για τον άθλο, άθλο ξανατονίζω του αγαπημένου φίλου, και την άρτια ερμηνεία του υπέροχου Γιάννη Αποστολίδη, αλλά και γι’ αυτά που πέτυχαν τα μέλη του θεατρικού του εργαστηρίου ο καθένας τους χωριστά. Το παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού και τα «μπράβο» που φώναξε ο κόσμος ήταν η απόδειξη πως νιώσαμε το ίδιο συναίσθημα. Και σ’ ένα στίχο στάθηκε η σκέψη μου, από ένα τραγούδι που άκουσα αυτές τις μέρες. «Είμαστε θαύματα, θαύματα φτιαγμένα από τραύματα…» έχει γράψει η Παυλίνα Βουλγαράκη. Κι εγώ γι’ αυτά τα θαύματα συγκινήθηκα λοιπόν. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους που έβαλαν στην άκρη κάθε μικρό ή μεγάλο τους τραύμα και μπήκαν στην ωραία περιπέτεια του θεάτρου, αθώοι κι ενθουσιασμένοι. Όμορφοι και τολμηροί. Και πέτυχαν και το χαίρονταν και φαινόταν και γι’ αυτό δάκρυζα κι εγώ.

Κι απόψε που δεν θα είμαι κοντά τους για να τους αγκαλιάσω και να τους ευχηθώ καλή επιτυχία, τους στέλνω από ‘δω τις πιο ζεστές ευχές μου, για να λάμψουν και να θριαμβεύσουν αφήνοντας πίσω τους κάθε προσωπικό τους σκοτάδι.

Όσες πληγές κι αν χρειάστηκε ν’ αγνοήσουμε, κι εσύ Γιώργο το ξέρεις καλά, για να κάνουμε το επόμενο βήμα, άξιζε, θέλω να τους πω. Κι αν ο δρόμος μας ακόμη έχει πολλές στάσεις, σίγουρα, έχει κι άλλα τόσα θαύματα. Και δικαιούμαστε να ζήσουμε περισσότερα τέτοια. Δικαιούμαστε. Αυτό σκεφτόμουν όταν έφυγαν όλοι κι ο πολύ ευγενικός υπεύθυνος του θεάτρου, με ρώτησε αν ξέχασα κάτι μέσα, βλέποντάς με να στέκομαι απέξω σιωπηλή. Κράτα την περηφάνια μου Γιώργο, που είσαι Φίλος μου και συνεχίστε την καλή δουλειά σ’ αυτό το εργαστήρι. Δεν τους έκανες μόνο θεατρική ομάδα, τους έκανες και παρέα. Έσμιξες τόσους ανθρώπους, άγνωστους ως χτες, όπως έκανες και με μας που παίξαμε στο «Άγγιξέ με» γιατί νοιάζεσαι για τους άλλους βαθιά κι ειλικρινά, πάντα. Νοιάζεσαι μ’ όλους τους τρόπους και τους φροντίζεις, μας φροντίζεις. Σ’ αγαπάω πολύ κι ανυπομονώ να σε καμαρώσω και σ’ άλλα τέτοια ..θαύματα. Να ‘σαι καλά. Να είστε όλες, όλοι καλά. Σας Ευχαριστώ που μ’ αφήσατε για λίγο να γίνω κομμάτι σας. Θα το θυμάμαι με συγκίνηση…

.

*Οι φωτογραφίες δεν είναι δικές μου. Τις δανείστηκα απ’ τα μέλη του θεατρικού εργαστηρίου Penelopi Kiritsi και Beatriky Manoulorestius.

.

«ΟΥΤΟΠΙΕΣ» απ’ τη θεατρική ομάδα «Κύκλος Γραφής»: Την Κυριακή 9 Ιουνίου στις 9.30 μ.μ., στο Μικρό Κηποθέατρο Ηρακλείου Κρήτης

«Ο έρωτας, όπως ο καθρέφτης και ο θάνατος, κατευνάζει την ουτοπία του σώματός μας, το κάνει να σιωπά, το ησυχάζει, το φυλακίζει λες σε ένα κουτί, το κλείνει και το σφραγίζει. Είναι γι’ αυτό που η αγάπη συγγενεύει τόσο άμεσα με την ψευδαίσθηση του καθρέπτη και την απειλή του θανάτου· και αν, παρά αυτές τις δύο επικίνδυνες μορφές που το περιβάλλουν, μας αρέσει τόσο πολύ να κάνουμε έρωτα, είναι γιατί στον έρωτα το σώμα βρίσκεται εδώ».

Michel Foucault

.

Η θεατρική ομάδα «ΚΥΚΛΟΣ ΓΡΑΦΗΣ» παρουσιάζει το θεατρικό έργο «ΟΥΤΟΠΙΕΣ» που βασίζεται στο κείμενο του Μισέλ Φουκώ «Το ουτοπικό σώμα» σε θεατρική διασκευή της Μαρίνας Σπανάκη.

Σκηνοθεσία: Μαρίνα Σπανάκη

Σκηνογραφία-Μακιγιάζ: Εμμανουήλ Σπανάκης

Βοηθοί σκηνογράφου: Γιώργος Αντωνακάκης-Παντελής Αντώνης

Επιμέλεια κίνησης: Βικτώρια Στρατάκη

Μουσική-Εγγραφή Φωνής: Σωτήρης Αλεξάκης

Αφίσα – Πρόγραμμα: Κώστας Φραντζεσκάκης

Φως – Ήχος: Αλέξανδρος Γερογιαννάκης

Παίζουν: Ιωάννα Παπαχατζάκη – Μαρίνα Σπανάκη

Φωνές εγγραφής: Σωτήρης Αλεξάκης- Μαρίνα Σπανάκη

Μικρό Κηποθέατρο Μάνος Χατζιδάκις, Κυριακή 9 Ιουνίου 2019, 21.30.

Τιμή εισιτηρίου: 10€, Μειωμένο: 8€
Για ΑΜΕΑ και για τον συνοδό τους είσοδος ελεύθερη.

.

.

.

«Κάποια… Γκόλφω» απ’ το Θεατρικό Εργαστήρι του Γιώργου Τριανταφύλλου – 7, 8 & 9 Ιουνίου στο Θέατρο «Μπιπ»

.

.

Παρουσίαση βιβλίου: «Πέρα από τα όρια» του Άρτο Πααζιλίνα – Ο «τρελός» του χωριού κι οι «λογικοί»

Για το εκπληκτικό «Πέρα από τα όρια» του Φινλανδού Arto Paasilinna, θα σας κάνω λόγο σήμερα εδώ. Για ένα βιβλίο δηλαδή καυστικό, διεισδυτικό, με υπόγεια ειρωνεία, αλλά και με κωμικά στοιχεία, που κινηματογραφήθηκε δύο φορές κι ανέβηκε και στο θέατρο, όσο εδώ περνούσε σχεδόν απαρατήρητο κι ας κυκλοφορούσε μεταφρασμένο.

Πρόκειται για το ψυχογράφημα ενός εκκεντρικού ατόμου που περιγράφεται ως μανιοκαταθλιπτικός, του πολύ καλού στη δουλειά του, μυλωνά Γκούναρ Χούτουνεν, ο οποίος που και που θέλει να ουρλιάζει σαν λύκος. Αλλά παράλληλα είναι κι ένα έργο που αποτυπώνει με σκηνές που μοιάζουν βγαλμένες από κόμικ, τον τρόπο που το σύστημα κι οι φορείς του απομονώνουν μεθοδικά τους διαφορετικούς, κι επικαλούμενοι νόρμες περί λογικής και τρέλας, τους εγκλωβίζουν σε καταστάσεις στερητικές της ελευθερίας.

Είναι φοβερά εύστοχα αποτυπωμένα όλ’ αυτά σε μια σκηνή που βιβλίου, μία απ’ τις πολλές δηλαδή που ξεχώρισα και σας την παραθέτω, για να καταλάβετε και μόνες, μόνοι σας, το πως αποδομεί ο συγγραφέας τις κυρίαρχες αντιλήψεις σχετικά με το τι είναι επιτρεπτό και τι όχι και σε ποια, ποιον αντίστοιχα, ανάλογα φυσικά με την ταξική του θέση.

Ο μυλωνάς, όντας ερωτευμένος, επισκέπτεται τον γιατρό του χωριού Έρβινεν, που είναι παθολόγος, αναζητώντας θεραπεία μετά από συμβουλή της αγαπημένης του και συμβαίνουν τα εξής, στο γεμάτο όπλα σπίτι του «ειδικού» αφού ο δεύτερος του δίνει τα χάπια κι αρχίζει να του εξομολογείται το πάθος του για το κυνήγι:

«Είναι απίστευτο το πόσο υπέροχο μπορεί να είναι το κυνήγι αρκούδας την πρώτη φορά. Είναι πιο μεθυστικό κι απ’ τον πόλεμο!«

«Μπορώ να το καταλάβω», είπε ο μυλωνάς πίνοντας μια γουλιά.

Πριν συνεχίσει, του ξαναγέμισε το ποτήρι.

«Είχε πραγματικά καταπληκτικούς σκύλους. Μόλις μύρισαν την κατοικία της αρκούδας, όρμηξαν με δύναμη και την κατασπάραξαν».

Κάθισε στα τέσσερα πάνω στο χαλί για να μιμηθεί τα σκυλιά που επιτέθηκαν στην αρκούδα που κοιμόταν ήσυχη μέσα στην τρύπα της.

«Τότε ήταν που η παλιοαρκούδα αναγκάστηκε να βγει. Οι σκύλοι την άρπαξαν απ’ τα κωλομέρια!»

Γρυλίζοντας, έχωσε τα δόντια του στο δέρμα της αρκούδας που ήταν απλωμένο στην πολυθρόνα και το πέταξε κάτω. Έσυρε το τομάρι με το στόμα γεμάτο τρίχες.

«Ήταν αδύνατο να ρίξουμε, υπήρχε περίπτωση να πετύχουμε τους σκύλους!»

Ο γιατρός ενθουσιασμένος, έφτυσε τις τρίχες της αρκούδας, γέμισε τα ποτήρια και συνέχισε. Έκανε πότε τον σκύλο, πότε την αρκούδα (…) Οι κινήσεις του ήταν τόσο απότομες, που έριξε κάτω το σταχτοδοχείο χωρίς να το πάρει είδηση. Έχωσε βαθιά το μαχαίρι στο στήθος της αρκούδας και το κόκκινο αίμα του βασιλιά του δάσους κύλησε στο άσπρο χιόνι. Έσκυψε πάνω από το σκοτωμένο ζώο για να πιει το ζεστό αίμα του που στην πραγματικότητα δεν ήταν άλλο από το ρακί. Στο τέλος, σηκώθηκε με το πρόσωπο κατακόκκινο και κάθισε στην πολυθρόνα.

Η σκηνή είχε κάνει τόση εντύπωση στον μυλωνά που δεν κρατήθηκε και πήδηξε από την καρέκλα του για να κάνει τον γερανό.

«Ένα καλοκαίρι, είδα έναν γερανό στον βάλτο. Κορδωνόταν έτσι! Τσιμπούσε βατράχια μέσα στο νερό και τα κατάπινε!»

(…) Ο γιατρός παρακολουθούσε την παράσταση άναυδος. Δεν καταλάβαινε τι τον είχε πιάσει τον ασθενή του. Άραγε, τον κορόιδευε ή ήταν τόσο τρελός για ν’ αρχίσει έτσι ξαφνικά να μιμείται έναν γερανό που ούτε καν σκότωσε; (…) Σηκώθηκε απ’ τη θέση του και του είπε με έντονο τόνο:

«Σταματήστε, αγαπητέ μου. Δεν ανέχομαι τέτοιες γελοιότητες μέσα στο ίδιο μου το σπίτι! (…) Περάστε έξω».

(…) Ο μυλωνάς έμεινε άφωνος. Γιατί θύμωσε τόσο εύκολα ο γιατρός; Περίεργο πόσο νευρικοί ήταν τελικά οι άνθρωποι. Προσπάθησε να δικαιολογηθεί αλλά ο ‘Ερβινεν δεν ήθελε ν’ ακούσει κουβέντα. (…) Ο μυλωνάς χαμήλωσε τα μάτια και πέρασε έξω. Τα αυτιά του βούιζαν. Από τον φόβο και την ντροπή του ξέχασε το ποδήλατό του και πετάχτηκε τρέχοντας στον δρόμο. Ο γιατρός βγήκε έξω και είδε μια ψηλόλιγνη μορφή να φεύγει προς το νεκροταφείο.

«Αυτό μας έλειπε τώρα, να μας κοροϊδεύουν κι οι τρελοί! Ούτε αυτός καταλαβαίνει από κυνήγι. Τι αγροίκος!»

Τη συνέχεια και βέβαια χωρίς τις μικρές περικοπές που έκανα εγώ λόγω της μεγάλης έκτασης της περιγραφής, θα τη διαβάσετε στο βιβλίο και θα μάθετε πώς αντιμετώπισε τον μυλωνά Γκούναρ η Αστυνομία, η Τράπεζα, η Εκκλησία, ο μεγαλογαιοκτήμονας του χωριού, ο ιδιοκτήτης του μπακάλικου κ.α. Ποιοι στάθηκαν στο πλευρό του και γιατί και ποιοι τον κυνήγησαν ανελέητα. Πώς του φέρθηκε ο ψυχίατρος ακόμη ακόμη, στη συνέχεια, που είχε ήδη στο νου του έτοιμη την θεωρία στην οποία προσπάθησε να «χωρέσει» τον ήρωα του βιβλίου.

Αυτό που θεωρώ απαραίτητο να σας γράψω εγώ είναι ότι το βιβλίο (που είναι και αντιπολεμικό συν τοις άλλοις) γράφτηκε το 1981 και κυκλοφόρησε σε πολλές γλώσσες. Και στα ελληνικά το 2017 από την «Εμπειρία Εκδοτική», σε μετάφραση της Ευτυχίας Αχλιόπτα, όμως φαίνεται ότι είναι εξαντλημένο. Αξίζει, εννοείται, να το αναζητήσετε και να το μελετήσετε. Σίγουρα σε κάποια βιβλιοπωλεία θα έχουν μείνει αντίτυπα, σε κάποιες βιβλιοθήκες θα υπάρχει (με ενημέρωσαν μάλιστα ότι κυκλοφόρησε κάποτε με μία εφημερίδα, αλλά δεν γνωρίζω περισσότερες λεπτομέρειες). Και μακάρι να ξανατυπωθεί απ’ τον εκδοτικό οίκο, μακάρι.

Σχετικά με τις ταινίες τώρα, που βασίστηκαν σ’ αυτό, πιο πιστά αναπαριστά τα γεγονότα η φινλανδική (κυκλοφόρησε το 1982) που μου άρεσε περισσότερο, ενώ η γαλλική (2017) είναι κατά τη γνώμη μου πιο mainstream και παρεκκλίνει σε κάποια σημεία (όχι πάντως τρομερά επί της ουσίας, ωστόσο παίζει ρόλο κι η αισθητική).

Προσωπικά και τις δύο θα σας πρότεινα, συμπληρωματικά να δείτε και βέβαια να συμβουλευτείτε τους συνδέσμους, ώστε να μάθετε περισσότερα απ’ όσα σας εξήγησα εγώ εδώ. Ειδικά για το συγγραφέα του που έφυγε απ’ τη ζωή πέρυσι, θα βρείτε και στα ελληνικά σχετικά άρθρα. Ασχοληθείτε με κείνον και το έργο του και δεν θα χάσετε.-

.

.