«Μα τι ωραία κείμενα!», άκουγα να λένε χτες, διάφοροι άνθρωποι, που κατέβαιναν μαζί μου τη σκάλα του θεάτρου «Σημείο», στην Καλλιθέα. Κι είναι μια φράση που την είχα κι εγώ στο μυαλό μου. Τι ωραία κείμενα, ο μονόλογος «Γράμμα στον Ορέστη» και το μονόπρακτο «Δείπνος» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Κείμενα που δε γνώριζα κι είχαν πρωτοπαρουσιαστεί το 1993, στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα, όπως μαθαίνουμε απ’ την Κατερίνα Καμπανέλλη, που υπογράφει το εισαγωγικό σημείωμα της παράστασης. «Ανήκουν μαζί με την Πάροδο Θηβών στην τριλογία των αρχαιόθεμων έργων με γενικό τίτλο Ο Δείπνος…» διευκρινίζει και συνεχίζει: «Ανήκουν όμως και σε μια σειρά μικρής διάρκειας έργων που ο Καμπανέλλης έγραψε αυτήν την περίοδο και ονόμασε «Σπουδές και Απόπειρες». Πρόκειται για μια περίοδο ανησυχίας και προσπάθειας να εξηγήσει κυρίως μέσα του, καταστάσεις και προβληματισμούς που του γεννούσαν πρόσωπα μυθικά, όπως η Κλυταιμνήστρα, η Ηλέκτρα, ο Αγαμέμνονας, ο Ορέστης. Αναφέρει ο ίδιος: «όταν το θέατρο γίνει ζωή σου, σκέψη σου, μοίρα σου, τα όρια ανάμεσα στον κόσμο της καθημερινής σου ζωής και στον κόσμο που ζουν η Κλυταιμνήστρα, ο Άμλετ, η κυρία Άλβιν παύουν να υπάρχουν… Η σχέση σου με τα θεατρικά πρόσωπα δεν είναι λόγια, γίνεται ανθρώπινη σχέση. Αυτή άλλωστε η διαρκώς ανανεούμενη ζωντανή σχέση μαζί τους είναι η απόδειξη της αιωνιότητάς τους. Κι αυτός είναι ο λόγος, που η χρήση καταστάσεων και χαρακτήρων παρμένων από τραγικούς μύθους, μπορεί να κάνει αμέσως οικεία και σαφή στο θεατή τα τωρινά που επιχειρείς να πεις…»
Φέτος που γιορτάζουμε το «Έτος Καμπανέλλη», διάλεξε η θεατρική ομάδα υπαλλήλων των υπουργείων Πολιτισμού και Αθλητισμού, ν’ ανεβάσει δικά του έργα. Κι αξίζει να σημειωθεί ότι με την «Αυλή των Θαυμάτων» του εμφανίστηκαν επί σκηνής το 2018 και το 2019. «Η θεατρική μας ομάδα» γράφουν «ιδρύθηκε το 2017 και δημιουργήθηκε από αγάπη για το θέατρο και από την ανάγκη έκφρασης μέσω της υποκριτικής τέχνης». Και την είδαμε αυτήν την αγάπη τους για το θέατρο. Τα παρατεταμένα χειροκροτήματα ήταν η απόδειξη ότι έκαναν σπουδαία δουλειά, όλοι οι άνθρωποι που βρέθηκαν μπροστά στα φώτα, αλλά κι όσοι ήταν πίσω απ’ αυτά, όπως η Κατερίνα Καμπανέλλη που προανέφερα κι είχε τη γενική επιμέλεια, η Λένα Δαρείου που έκανε τη σκηνοθεσία κι η Σπυριδούλα Μπώκου που έγραψε την πρωτότυπη μουσική σύνθεση. Ερμήνευσαν με αλφαβητική σειρά οι: Χριστίνα Βέλλιου, Αγγελική Βοσκάκη (υπέροχη δημιουργία της οποίας κοσμεί το εξώφυλλο του προγράμματος), Αθανάσιος Δημητρός, Όλγα Ζαφείρη, Αποστόλης Θεοδωρόπουλος, Φιλία Κάρλου, Γιώργος Κόκκος, Αγγελική Λούση, Τάκης Μαρινάκης, Νίκος Μουζακίτης, Νικολέττα Σκλιά, Ελένη Σταματοπούλου και η Χρύσα Τσόγκα.
Πολλά συγχαρητήρια λοιπόν, αξίζουν σε όλους τους συντελεστές, αλλά λίγο περισσότερο καμάρωσα ομολογώ, τη Φιλία Κάρλου, που τόσες απαγγελίες έχει κάνει για το «Αλφαβητάρι των Παθών». Δεν είναι μόνο η φωνή της υπέροχη να ξέρετε, αλλά όλη της η παρουσία. Σίγουρα πάντως, θα χαρώ να δω κι άλλες παραστάσεις της συγκεκριμένης ομάδας στο μέλλον.
Κι όσο για το κλείσιμο, επέλεξα κάτι ακόμη απ’ το εισαγωγικό σημείωμα της παράστασης της Κατερίνας Καμπανέλλη, ώστε να μάθετε κι εσείς που δεν είχατε την τύχη να την δείτε, αλλά διαβάζετε αυτήν την ανάρτηση περισσότερα, για τον άνθρωπο πίσω απ’ τις λέξεις: «Για τον Καμπανέλλη τα ερεθίσματα για αυτές τις «Σπουδές και Απόπειρες» προϋπήρχαν δεκαετίες πριν. Η τραγική μοίρα των Ατρειδών τον απασχολούσε πολύ μέσα του, ήθελε να την κατανοήσει και να δικαιώσει την Κλυταιμνήστρα. Όπως λέει ο ίδιος: «το μονόπρακτο Ο Δείπνος γράφτηκε μετά το Γράμμα στον Ορέστη και είναι γέννημά του, σαν ιδέα. Λέει σε κάποια στιγμή ο Αίγισθος «ζούμε για να κάνουμε, πεθαίνουμε για να σκεφτόμαστε». Η φράση αυτή μου ήρθε στο νου όταν τελείωνα το μονόλογο της Κλυταιμνήστρας. Στη συνέχεια σκέφτηκα πως θα ταίριαζε στο στόμα του Αίγισθου… Θα μπορούσε να το λέει νεκρός στο νεκρό Αγαμέμνονα. Πότε και πού;… Κάπου που ανταμώνουν όλοι οι Ατρείδες, νεκροί και ζωντανοί, όταν πια όλα έχουνε γίνει και, αντί να τους χωρίζει, τους ενώνει το τίποτα που τους απόμεινε».-
AIKATERINI TEMPELI 