Σίγουρα κάποιες/οι/α την έχετε δει αυτή την σπουδαία ταινία του Κεν Λόουτς (εδώ θα βρείτε κι άλλες, στο κανάλι του), αλλά αν όχι, αν δεν έτυχε ως τώρα να την παρακολουθήσετε, να η ευκαιρία να το κάνετε.
Η ταινία προβλήθηκε το 2016 στους κινηματογράφους και θα είναι πικρά επίκαιρη δυστυχώς για πολλά χρόνια ακόμη, καθώς στα περισσότερα κράτη τα συστήματα υγείας είναι διαλυμένα και με όσα ζούμε τελευταία δεν χρειάζεται καν να προβλέψουμε τα προβλήματα της επόμενης μέρας, όταν θα έχει πια αντιμετωπιστεί υγειονομικά η εξάπλωση του κοροναϊού.
Είναι φανερό απ’ τις απολύσεις που κοινοποιούνται καθημερινά, ακόμη και με ένα απλό γραπτό μήνυμα κάποιες φορές στους εργαζόμενους, πως η φτωχοποίηση θα ενταθεί κι η πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας θα γίνει δυσκολότερη για μεγάλα σύνολα του πληθυσμού. Συνακόλουθα θα επηρεαστούν και τ’ ασφαλιστικά συστήματα.
Ήδη, τα προβλήματα του μη επαρκούς προσωπικού (που εργάζεται πυρετωδώς χωρίς καν συχνά τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας) στα κρατικά νοσηλευτικά ιδρύματα είναι τεράστια κι ας πέφτει συνεχώς το βάρος στην ..προσωπική ευθύνη.
Υπάρχουν πολλά που συζητούνται κι άλλα τόσα που θα πρέπει να συζητηθούν με το πέρας αυτής της κατάστασης συναγερμού, που εντέχνως βαφτίζεται «πόλεμος», όχι μόνο για όσα ανέφερα, αλλά και για πολλά άλλα που αφορούν τα πολιτικά δικαιώματα (έχοντας το βλέμμα μου στραμμένο και σ’ άλλα σημεία του κόσμου, όπως η Ουγγαρία, αντιλαμβάνεστε τους συνειρμούς που κάνω).
Η ταινία, λοιπόν, θίγει πολλά που ήδη αντιμετωπίζαμε, άλλα δυσοίωνα που έρχονται, καθώς και την ακαμψία ενός συστήματος που φυσικά περιθωριοποιεί κι απαξιώνει τους ταξικά κατώτερους. Μπορείτε να την παρακολουθήσετε εδώ και θα είναι διαθέσιμη ως τις 15/07/2020.
Σας την προτείνω γιατί έχει νόημα να είμαστε ενήμερ@, είναι μεγάλη η ανάγκη να οργανωθούν οι αντιστάσεις μας και φυσικά είναι επιτακτικό να μη χάσουμε την αλληλεγγύη μας τώρα που ο διπλανός μας φαντάζει ως πιθανός «εχθρός», ως αυτός που δυνητικά θα μας μολύνει κι όχι όπως θα ‘πρεπε: ως συνάνθρωπος. Συνάνθρωπος που πάσχει και φοβάται όσο κι εμείς.
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, βρίσκει όπως θα δείτε άλλοτε περιστασιακούς κι άλλοτε μόνιμους συμμάχους στον αγώνα του, άτομα δηλαδή που αντιστέκονται στα καλολαδωμένα γρανάζια του συστήματος που κι εκείνα ανήκουν, με τους ίδιους τυπικά για όλους κανόνες.
Κι είναι παρήγορες οι αντιστάσεις των ατόμων τόσο στην ταινία, όσο και στην αληθινή ζωή. Χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι που φροντίζουν ηλικιωμένους αν αυτοί συμβαίνει να μην έχουν κοντά τους τα παιδιά τους, χαίρομαι που άγνωστοι μέχρι χτες γείτονες μιλούν κι επικοινωνούν με τους διπλανούς τους, που ο κόσμος ενδιαφέρεται και για το τι συμβαίνει στα κέντρα κράτησης, στα ψυχιατρεία, σε λογής λογής κλειστές δομές κι ιδρύματα.
Αυτά είναι τα θετικά που πρέπει να κρατήσουμε, αυτά μας εμψυχώνουν. Και στο μέλλον, τα μικρά μας «όχι» πρέπει να οργανωθούν σε ακόμη μεγαλύτερα. Συλλογικά να παλέψουμε . Αυτό να έχουμε κατά νου.-
