Απ’ τις πιο όμορφες στιγμές του χρόνου που φεύγει ήταν κι η γνωριμία μου με τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω απ’ το εγχείρημα «Οι Εκδόσεις των Άλλων», για το οποίο σας γράφω σήμερα. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι διάβασα κάποια απ’ τα βιβλία τους, όπως την ποιητική συλλογή της Αργυρώς Αξιώτη κι εκείνη του Θωμά Αρμπιλιά, που με διακινησαν τόσο ώστε να κάνω αναρτήσεις γι’ αυτά, αλλά και με το ότι μου αρέσει η όλη φιλοσοφία τους κι όσα εξηγούν στο blog τους:
«Οι Εκδόσεις των Άλλων δημιουργήθηκαν με βάση την ανάγκη μας για έκφραση και δημιουργία. Κάθε κίνησή μας καθορίζεται με όρους εμπιστοσύνης μεταξύ μας, συνδιαμόρφωσης και αυτοδιάθεσης του υλικού μας. Βασικός μας στόχος είναι η εξ ολοκλήρου διαχείριση, έκδοση και διανομή των δικών μας γραπτών, όντας ανοικτοί με όσους και όσες μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες με μας. Με όλους τους άλλους.
Κάπως έτσι ξεκινήσαμε το 2015, αποφασίζοντας από την αρχή ότι οι Εκδόσεις των Άλλων είναι ένα αυτοοργανωμένο, μη-κερδοσκοπικό εγχείρημα, που έχει ως σκοπό την έκδοση των γραπτών των μελών του. Όχι κατά μόνας, όχι σε συνεργασία με σπόνσορες ή διαφημίσεις, όχι για να κάνουμε καριέρα, αλλά για να πράξουμε συλλογικά και να συναντηθούμε και με άλλα άτομα ή ομάδες που ενδιαφέρονται για θέματα όπως η δημιουργία, η λογοτεχνία και η γραφή.
Από την αρχή αρνηθήκαμε να μπούμε κάτω από οποιαδήποτε πολιτική ομπρέλα, μιας και δεν είναι πρωτεύον στοιχείο για μας η απόλυτη συμφωνία σε απόψεις και ιδέες. Εξάλλου, θεωρούμε το εγχείρημά μας πολιτικό, με την έννοια ότι προτάσσουμε έναν συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης και δημιουργίας. Βέβαια, μέσα στην ομάδα έχουμε ένα κοινό ή κοντινό πολιτικό υπόβαθρο, αλλά επιθυμούμε στην πράξη να αποδεικνύεται η δυνατότητα της συνεργασίας και συμπόρευσης και όχι στη θεωρία. Για αυτό τον λόγο, απευθυνόμαστε σε κόσμο και εγχειρήματα που έχουν ανοικτά αυτιά να μας ακούσουν, είτε στον χώρο του βιβλίου, πάντα σε απόσταση από μεγάλα βιβλιοπωλεία και μεγάλες εκδόσεις, είτε στον χώρο της αυτοοργάνωσης.
Πολλές φορές, αν και ο χαρακτήρας της ομάδας μας είναι εύκολο να περιγραφεί, δυσκολευόμαστε να εξηγήσουμε τον τρόπο που δραστηροποιούμαστε. Είναι σαν να έχουμε ξεχάσει κι εμείς οι ίδιοι την πρωταρχική ουσία των πραγμάτων… γράψιμο, διάβασμα, έκδοση. Επιστρέφουμε, λοιπόν, στα βασικά και ως τώρα είμαστε στην ευχάριστη θέση να έχουμε εκδώσει δέκα βιβλία. Όλα αυτά αποκλειστικά με τον απλό τρόπο τα έσοδα του κάθε βιβλίου να χρηματοδοτούν το επόμενο.
Στόχος μας είναι να έχουμε συνέχεια, να διευρυνθεί η ομάδα και να δείξουμε ότι δεν είναι ανεφάρμοστο να εκδίδουμε τα δικά μας πονήματα χωρίς τη βοήθεια ενός εκδοτικού χώρου, που απομυζεί οικονομικά άτομα που θέλουν να βγάλουν προς τα έξω τα γραπτά τους. Σίγουρα, η μέχρι τώρα πορεία μας περιλαμβάνει αρκετά λάθη και παραλείψεις, οπότε και αποζητούμε τον διάλογο, όντας ανοικτοί σε σχόλια και παρατηρήσεις».
Έτσι ακριβώς λοιπόν, λειτουργούν. Και τους συνάντησα το περασμένο καλοκαίρι πάνω στην προετοιμασία τους για το ετήσιο τεύχος του περιοδικού «Εκτός» (έχουν κυκλοφορήσει ήδη δύο τεύχη), που περιέχει υλικό γύρω από ένα ορισμένο θέμα. Όπως γράφουν σχετικά μ’ αυτό: «Έχουμε την πεποίθηση πως με αυτόν τον τρόπο θα διευκολύνουμε την πολυπόθητη ζύμωση μεταξύ των συντελεστών του περιοδικού. Επίσης η συνοχή του υλικού του εκάστοτε τεύχους θα βοηθήσει τον αναγνώστη στην ευκολότερη προσέγγισή του».
Έχω κι άλλα δικά τους βιβλία να παρουσιάσω, αλλά ως τότε σας προτείνω να διαβάσετε το μυθιστόρημα του Μπάμπη Κολτρανη, «Σχεδόν αδέρφια» που διατίθεται πια ελεύθερα σε μορφή e-book από εδώ, μιας κι η ομάδα έχει αποφασίσει να το κάνει αυτό, για κάθε βιβλίο τους που εξαντλείται η πρώτη του έκδοση. Το συγκεκριμένο μου κράτησε πολύ καλή παρέα το καλοκαίρι που μας πέρασε κι υπήρχαν αρκετά σημεία του που «είδα» τον εαυτό μου στις φράσεις του συγγραφέα του, με την έννοια των κοινών βιωμάτων και των συναφών προβληματισμών. Κι αυτή η ταύτιση με όσα άτομα μας διαβάζουν, είναι απ’ τα βασικά ζητούμενα όσων γράφουμε κι εκδίδουμε, επομένως πέτυχε το σκοπό του.
Ωραίες ζυμώσεις εύχομαι στα παιδιά για το μέλλον κι όσα για ‘σας που διαβάζετε αυτήν την ανάρτηση, σας προτρέπω να τ’ αναζητήσετε τα βιβλία τους. Προσωπικά τα βρίσκω τόσο στο «Μονόκλ», όσο και στη «Λοκομοτίβα», αλλά υπάρχουν κι αλλού.-