Το 3ο τεύχος του περιοδικού «Εκτός», κυκλοφόρησε το Σάββατο 28 Ιανουαρίου, απ’ τις Εκδόσεις των Άλλων κι έχει ως θέμα του το Άστυ.
Μπορείτε ήδη να το βρείτε στα μέρη διάθεσης των βιβλίων του εκδοτικού εγχειρήματος, στο κέντρο της Αθήνας (Μονόκλ , ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ, Κομπραί, Αλφειός, Βιβλιοπωλείο Ναυτίλος) και τις επόμενες ημέρες θα είναι διαθέσιμο και στα υπόλοιπα.
Με μεγάλη χαρά συμμετέχω κι εγώ, μ’ ένα ποίημα κι είναι υπέροχο που έχω γνωρίσει όλους αυτούς τους ανθρώπους…
Il vento, la bora, le navi che vanno via
il sogno di questa notte
e tu
eterno soccorritore
che da dietro le piante onnivore
guardavi in età giovanile
i nostri baci assurdi
alle vecchie cortecce della vita.
Come eravamo innamorati, noi,
laggiù nei manicomi
quando speravamo un giorno
di tornare a fiorire
ma la cosa più inaudita, credi,
è stato quando abbiamo scoperto
che non eravamo mai stati malati.
.
Alda Merini
Απ’ τα ποιήματα που μου χάρισε, μ’ αντάλλαγμα φτηνό: ένα τσιγάρο.
Αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σας σ’ αυτήν την τελευταία ανάρτηση του 2022 (φωτογράφησα το πρωτότυπο χαρτάκι λοιπόν με τα δικά του γράμματα), για να σας παροτρύνω να τον διαβάσετε αν δεν το έχετε κάνει ως τώρα. Επειδή τον θυμόμαστε και θα τον θυμόμαστε το Γιώργο Κοκκινίδη…
Κι αν μας τριγυρίζουν κλουβιά, ας βρούμε τρόπο να «κελαηδήσουμε».
Καλή μας χρονιά.
Διάβασα περισσότερα βιβλία φέτος* (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δημοσιεύτηκαν όλα το 2022), απ’ όσα πρόλαβα να γράψω γι’ αυτά. Κι έτσι βλέπετε το «Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ!» του William Faulkner που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις «Gutenberg» σε μετάφραση της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου, στην πρώτη φωτογραφία. Φυσικά το θεωρώ αριστουργηματικό και το προτείνω γι’ ανάγνωση, όπως και το «Μπέρδεμα στο Χάρλεμ» του Colson Whitehead, που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις «Ίκαρος» σε μετάφραση της Μυρσίνης Γκανά.
Πέρα απ’ αυτά, έγραψα τη γνώμη μου για το σπουδαίο βιβλίο «Μαύρες Ρίζες» που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» και εδώ θα βρείτε τη «συζήτησή» μου με το μεταφραστή του, Νίκο Λάιο.
Τα βιβλία που διαλέγω να παρουσιάσω, έχει σημασία να ξέρετε, ότι δεν μου τα στέλνει κανένας εκδότης. Τα επιλέγω με μόνο κριτήριο τα ενδιαφέροντά μου κι έτσι θεωρώ ότι ο υποκειμενικός τρόπος που τα προσεγγίζω, αν μη τι άλλο, έχει την προσωπική μου σφραγίδα. Έτσι φέτος, στο blog φιλοξένησα ένα μικρό αφιέρωμα στη Γεωργιανή λογοτεχνία, για να ‘χουμε ωραίες αφορμές να μιλάμε για τους Γεωργιανούς κι όχι τους… «συνήθεις» των δελτίων ειδήσεων.
Και χάρηκα ιδιαίτερα βέβαια, που ο Γεωργιανός ποιητής (και όχι μόνο), Ζάζα Κόσκατζε, μου εμπιστεύτηκε 5 ποιήματά του που πρώτη φορά δημοσιεύτηκαν στη χώρα μας στην αγγλική γλώσσα και μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ.
Ρίχνοντας μια ματιά πάντως και στις εκδόσεις της γειτονικής μας Ιταλίας, έγραψα μερικά πράγματα έστω για το νέο βιβλίο του Paolo Nori σχετικά με τον Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι, αλλά και γι’ αυτό της Annacarla Valeriano που αφορά τη Franca Ongaro Basaglia.
Αφού όμως διαβάζω κι επιστημονικά βιβλία και ξέρετε το ενδιαφέρον μου για τα ψ θέματα, φυσικά παρουσιάστηκαν και τέτοια βιβλία στο blog. Στο ένθετο «Νησίδες» μάλιστα της «Εφημερίδας των Συντακτών», φιλοξενήθηκε η κριτική μου για δύο εξ’ αυτών, δηλαδή για το «Δρομοκαΐτειο. Λέρος. Δαφνί. Ο ένας τοίχος μετά τον άλλο», του Θόδωρου Μεγαλοοικονόμου και για το «Απο-ιατρικοποιώντας τη δυστυχία.Ψυχιατρική, ψυχολογία και η ανθρώπινη κατάσταση» (και τα δύο κυκλοφορούν απ’ τις «Εκδόσεις των Συναδέλφων»).
Εδώ επίσης θα βρείτε και τη γνώμη μου για το νέο βιβλίο της Μαρίας Φαφαλιού, που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις «Αλεξάνδρεια» και τιτλοφορείται «Κορίτσια στο περιθώριο. Μαρτυρίες» κι εδώ όσα έγραψα για κείνο του Πέτερ Λέμαν, δηλαδή το «Η επιστροφή του ηλεκτροσόκ – Θεραπεία ή βλάβη;» που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις «Νησίδες» σε μετάφραση της Άννας Εμμανουηλίδου. Ακόμη, ίσως σας ενδιαφέρει, μιας και στην εποχή των κινημάτων μας απασχολεί το έμφυλο ζήτημα, το βιβλίο του Χρήστου Ποζίδη, «Γλωσσικό αντάρτικο», που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις «Άπαρσις» ή κι εκείνο του Ηλία Παπαγιαννόπουλου, «Ο Φρόυντ στην Ακρόπολη – Μια ατοπογραφία» αφού ο πατέρας της ψυχανάλυσης εξακολουθεί να είναι στο πρόσκηνιο, για διάφορους λόγους.
Απ’ τις πιο όμορφες στιγμές του χρόνου που φεύγει, όπως ήδη έχω γράψει, ήταν κι η γνωριμία μου με τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω απ’ το εγχείρημα «Οι Εκδόσεις των Άλλων», για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ περισσότερα κι όπως ήταν επόμενο έκανα ορισμένες επιλογές από κάποια βιβλία τους, όπως απ’ την εξαιρετική ποιητική συλλογή της Αργυρώς Αξιώτη κι από εκείνη του Θωμά Αρμπιλιά. Μπορείτε κι εσείς να διαβάσετε βέβαια, το μυθιστόρημα του Μπάμπη Κολτράνη, «Σχεδόν αδέρφια», που διατίθεται ελεύθερα σε μορφή e-book και να παρακουθείτε τις δράσεις τους απ’ τη σελίδα τους στο Facebook.
Τι άλλο κρατάω απ’ τη φετινή χρονιά που τη ξεκίνησα με το βλέμμα στ’ άστρα; Τη συμπλήρωση των εκατό χρόνων απ’ την έκδοση του «Οδυσσέα» του Τζέιμς Τζόις, μια συνάντηση με τον Κ ω σ τ ή που δε θα ξεχάσω ποτέ κι αποτέλεσε την αφορμή για να παρουσιάσω ένα ακόμη βιβλίο του αλλά και το ιστορικό περιοδικό «Λωτός«, δύο απ’ τα τεύχη του φανζίν της «Λοκομοτίβα» (το τέταρτο και το πέμπτο), τη γνωριμία μου με κάποιους απ’ τους ανθρώπους του ριζοσπαστικού περιοδικού «Asylum» και πολλές, πολλές ακόμη στιγμές που δε χωράνε σε μιαν ανάρτηση και τις πέρασα διαβάζοντας ενδιαφέροντα βιβλία ή συζητώντας γι’ αυτά στο «Μονόκλ»… Κι ήταν πολύ όμορφα, μα την αλήθεια…
Απ’ τις πιο όμορφες στιγμές του χρόνου που φεύγει ήταν κι η γνωριμία μου με τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω απ’ το εγχείρημα «Οι Εκδόσεις των Άλλων», για το οποίο σας γράφω σήμερα. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι διάβασα κάποια απ’ τα βιβλία τους, όπως την ποιητική συλλογή της Αργυρώς Αξιώτη κι εκείνη του Θωμά Αρμπιλιά, που με διακινησαν τόσο ώστε να κάνω αναρτήσεις γι’ αυτά, αλλά και με το ότι μου αρέσει η όλη φιλοσοφία τους κι όσα εξηγούν στο blog τους:
«Οι Εκδόσεις των Άλλων δημιουργήθηκαν με βάση την ανάγκη μας για έκφραση και δημιουργία. Κάθε κίνησή μας καθορίζεται με όρους εμπιστοσύνης μεταξύ μας, συνδιαμόρφωσης και αυτοδιάθεσης του υλικού μας. Βασικός μας στόχος είναι η εξ ολοκλήρου διαχείριση, έκδοση και διανομή των δικών μας γραπτών, όντας ανοικτοί με όσους και όσες μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες με μας. Με όλους τους άλλους.
Κάπως έτσι ξεκινήσαμε το 2015, αποφασίζοντας από την αρχή ότι οι Εκδόσεις των Άλλων είναι ένα αυτοοργανωμένο, μη-κερδοσκοπικό εγχείρημα, που έχει ως σκοπό την έκδοση των γραπτών των μελών του. Όχι κατά μόνας, όχι σε συνεργασία με σπόνσορες ή διαφημίσεις, όχι για να κάνουμε καριέρα, αλλά για να πράξουμε συλλογικά και να συναντηθούμε και με άλλα άτομα ή ομάδες που ενδιαφέρονται για θέματα όπως η δημιουργία, η λογοτεχνία και η γραφή.
Από την αρχή αρνηθήκαμε να μπούμε κάτω από οποιαδήποτε πολιτική ομπρέλα, μιας και δεν είναι πρωτεύον στοιχείο για μας η απόλυτη συμφωνία σε απόψεις και ιδέες. Εξάλλου, θεωρούμε το εγχείρημά μας πολιτικό, με την έννοια ότι προτάσσουμε έναν συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης και δημιουργίας. Βέβαια, μέσα στην ομάδα έχουμε ένα κοινό ή κοντινό πολιτικό υπόβαθρο, αλλά επιθυμούμε στην πράξη να αποδεικνύεται η δυνατότητα της συνεργασίας και συμπόρευσης και όχι στη θεωρία. Για αυτό τον λόγο, απευθυνόμαστε σε κόσμο και εγχειρήματα που έχουν ανοικτά αυτιά να μας ακούσουν, είτε στον χώρο του βιβλίου, πάντα σε απόσταση από μεγάλα βιβλιοπωλεία και μεγάλες εκδόσεις, είτε στον χώρο της αυτοοργάνωσης.
Πολλές φορές, αν και ο χαρακτήρας της ομάδας μας είναι εύκολο να περιγραφεί, δυσκολευόμαστε να εξηγήσουμε τον τρόπο που δραστηροποιούμαστε. Είναι σαν να έχουμε ξεχάσει κι εμείς οι ίδιοι την πρωταρχική ουσία των πραγμάτων… γράψιμο, διάβασμα, έκδοση. Επιστρέφουμε, λοιπόν, στα βασικά και ως τώρα είμαστε στην ευχάριστη θέση να έχουμε εκδώσει δέκα βιβλία. Όλα αυτά αποκλειστικά με τον απλό τρόπο τα έσοδα του κάθε βιβλίου να χρηματοδοτούν το επόμενο.
Στόχος μας είναι να έχουμε συνέχεια, να διευρυνθεί η ομάδα και να δείξουμε ότι δεν είναι ανεφάρμοστο να εκδίδουμε τα δικά μας πονήματα χωρίς τη βοήθεια ενός εκδοτικού χώρου, που απομυζεί οικονομικά άτομα που θέλουν να βγάλουν προς τα έξω τα γραπτά τους. Σίγουρα, η μέχρι τώρα πορεία μας περιλαμβάνει αρκετά λάθη και παραλείψεις, οπότε και αποζητούμε τον διάλογο, όντας ανοικτοί σε σχόλια και παρατηρήσεις».
Έτσι ακριβώς λοιπόν, λειτουργούν. Και τους συνάντησα το περασμένο καλοκαίρι πάνω στην προετοιμασία τους για το ετήσιο τεύχος του περιοδικού «Εκτός» (έχουν κυκλοφορήσει ήδη δύο τεύχη), που περιέχει υλικό γύρω από ένα ορισμένο θέμα. Όπως γράφουν σχετικά μ’ αυτό: «Έχουμε την πεποίθηση πως με αυτόν τον τρόπο θα διευκολύνουμε την πολυπόθητη ζύμωση μεταξύ των συντελεστών του περιοδικού. Επίσης η συνοχή του υλικού του εκάστοτε τεύχους θα βοηθήσει τον αναγνώστη στην ευκολότερη προσέγγισή του».
Έχω κι άλλα δικά τους βιβλία να παρουσιάσω, αλλά ως τότε σας προτείνω να διαβάσετε το μυθιστόρημα του Μπάμπη Κολτρανη, «Σχεδόν αδέρφια» που διατίθεται πια ελεύθερα σε μορφή e-book από εδώ, μιας κι η ομάδα έχει αποφασίσει να το κάνει αυτό, για κάθε βιβλίο τους που εξαντλείται η πρώτη του έκδοση. Το συγκεκριμένο μου κράτησε πολύ καλή παρέα το καλοκαίρι που μας πέρασε κι υπήρχαν αρκετά σημεία του που «είδα» τον εαυτό μου στις φράσεις του συγγραφέα του, με την έννοια των κοινών βιωμάτων και των συναφών προβληματισμών. Κι αυτή η ταύτιση με όσα άτομα μας διαβάζουν, είναι απ’ τα βασικά ζητούμενα όσων γράφουμε κι εκδίδουμε, επομένως πέτυχε το σκοπό του.
Ωραίες ζυμώσεις εύχομαι στα παιδιά για το μέλλον κι όσα για ‘σας που διαβάζετε αυτήν την ανάρτηση, σας προτρέπω να τ’ αναζητήσετε τα βιβλία τους. Προσωπικά τα βρίσκω τόσο στο «Μονόκλ», όσο και στη «Λοκομοτίβα», αλλά υπάρχουν κι αλλού.-
AIKATERINI TEMPELI 