Με χαρά σας καλούμε στην πρώτη βραδιά ποιητικής ανάγνωσης που διοργανώνουμε κοινά ως Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία και Δίκτυο Ανθρώπων που ακούνε φωνές.
Φέρνουμε ποιήματα δικά μας ή άλλων,
γνωστά ή άγνωστα, τραγουδισμένα ή ψιθυριστά ειπωμένα.
Όποιο άτομο θέλει διαβάζει, μοιράζεται λέξεις, ήχους, χρώματα..
Στην ταράτσα της Αιθαλίδου 11.
Δευτέρα 14/6
Στις 19.00
Έχω γράψει τόσα εδώ γι’ αυτή την ποιητική συλλογή, την τρίτη κατά σειρά του Κυριάκου Μουτίδη και να που ήρθε η ώρα της παρουσίασής της…
Φυσικά αξίζει να βρεθείτε στη «Λοκομοτίβα» στις 17 του Ιούνη, για ν’ ακούσετε απ’ τον ίδιο γιατί τιτλοφορείται «εξελιγμος» κι όσα ακόμη ενδιαφέροντα θα σας πει.
Ολόψυχα του εύχομαι κάθε επιτυχία!
Όσ@ διαβάζατε όσα έγραφα εδώ για το Δάντη, βλέπατε τα ντοκιμαντέρ που πρότεινα κ.ο.κ., ίσως ενδιαφέρεστε και γι’ αυτό το μάθημα που ξεκινάει στις 31 του Μάη και τελειώνει 31 του Δεκέμβρη. Προσφέρεται δωρεάν απ’ το Edx (αλλά αν θέλετε το πιστοποιητικό 49 ευρώ είναι το κόστος, τίποτα τρομερό δηλαδή), απ’ το Università degli Studi di Napoli Federico II και το διδάσκει ο Rafaelle Giglio στα ιταλικά (υπάρχουν υποτιτλισμένες στα αγγλικά όλες οι ενότητες).
Φέτος, θυμίζω ότι συμπληρώνονται 700 χρόνια απ’ το θάνατο του Δάντη και γι’ αυτό υπάρχουν τόσες αναφορές και τέτοιο ενδιαφέρον για τα έργα του. Όχι ότι σταμάτησε και ποτέ ν’ απασχολεί κάποι@ από ‘μας, αλλά λέμε τώρα. Περισσότερες λεπτομέρειες για το μάθημα θα βρείτε εδώ και με την ευκαιρία σας προτείνω κι αυτή τη δραματοποιημένη μίνι σειρά (αν γνωρίζετε ιταλικά), για τη ζωή του πατέρα της Ιταλικής γλώσσας και ποίησης.
Σας έγραφα εδώ γι’ αυτή την ποιητική συλλογή μερικά πράγματα κι έτσι σήμερα που έχει τη γιορτή του ο Κ ω σ τ ή ς, θεωρώ ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να αναρτήσω το τρίτο ποίημα που ξεχώρισα απ’ το βιβλίο «Μη άρτιος Μάρτιος» κι είναι το ακόλουθο. Εξηγεί πολλά για ‘κείνον, που αυτό το διάστημα, ένα απ’ τα έργα του εκτίθεται στην Εθνική Πινακοθήκη.
γενεαλογικό δένδρο
έρχομαι από μια εξεγερμένη γενιά
βαστάω από νησιώτες
έρχομαι από αρχαίους συγγραφείς κι από αμετάφραστους ποιητές
τρία νησιά και δύο πόλεις
ο ένας παππούς συμπληρώνει την καταγωγή της ποίησής μου
ο άλλος με διεκδικεί
έτσι έμαθα πως
το βαθύ φως είναι μαύρο
και διαπίστωσα πως
η φύση μας εξανεμίζεται
στην εποχή των μεγάλων πυρκαγιών
όπου δάση γίνανε καπνός
τα ζώα σε γενοκτονία
πλημμύρες
αύξηση θερμοκρασίας
οι πάγοι να λιώνουν
ερημοποίηση
λαοί σε μετατόπιση
εσωτερικοί μετανάστες σε απόγνωση
εδώ και τόσα χρόνια κι ο Νώε τραβάει την κιβωτό του!
.
ζω στην εποχή των μεγαλουπόλεων
αδειάζουμε το έδαφος από το περιεχόμενο του
μολύνουμε τον αέρα και την θάλασσα
γίναμε η αρρώστια του πολιτισμού μας
της κατανάλωσης των πάντων
ο βυθός της θάλασσας γεμάτος αδιάλυτα σκουπίδια
τοξικά, πυρηνικά κι ιατρικά απόβλητα
και το κοντινό μας διάστημα η νέα χωματερή
ανύπαρκτη η δημοκρατία
και το μυαλό καμμένο απ’ τα σκουπίδια
τρεις καινούριοι γίγαντες
και πληθυσμιακά μεγαθήρια να ετοιμάζουνε συγκρούσεις
δεν υπάρχει ακόμα τίποτα, όπως θα έγραφα το 1974
κι έρχομαι ακριβώς από αυτό το τίποτα
και μέσα του ζω
.
.
έρχομαι από μια γενιά
σήμα κινδύνου που δεν ακούστηκε
κρύφτηκαν οι άνθρωποι σε καταδικασμένη κάθε μέρα
αριθμοί και γρανάζια κρεατομηχανής
χωρίς μέλλον σε παγίδα θανάτου
πώς σπάει ο κύκλος της φτώχειας
αν δεν διαφεύγεις
δεν παρεκκλίνεις
δεν αναγνωρίσεις τον πλούτο μέσα σου
αν δεν βρεις την κατάλληλη κίνηση
να σταματήσεις αυτό τον κύκλο
για να δώσεις ζωή
στον κύκλο της βαρβαρότητας
της βίας
στον κύκλο του μίσους
της έχθρας
της αδικίας
της αβάσταχτης αγωνίας και της απογοήτευσης
για τόσο τίποτε
όντας κανένας
..
η διάρκεια της ποίησης η διάρκεια της πτήσης
To support ορισμένων από ‘σας, είναι κάτι παραπάνω από συγκινητικό. Ξεχωρίζει οπωσδήποτε. Κι έτσι μ’ έβαλε να ψάχνω λέξεις ο Sot Winston, μ’ αυτά που έγραψε χτες στο προφίλ του… Κι έμεινα να κοιτάζω τις φωτογραφίες του, που δείχνουν πόσο καλά με γνωρίζουν μερικοί άνθρωποι. Και πόσο κατανοούν όσα γράφω κι όσα μ’ απασχολούν.
Μου ‘χει λείψει αυτή η παρέα: ανοιχτές αγκαλιές, ουσιαστικά μοιράσματα… Ξέρουν και ξέρω, πόσα μας συνδέουν. Τίποτα άλλο, λοιπόν, από ένα μεγάλο Ευχαριστώ για όλα… Για το «Κατερίνα μας», που το εννοούν και τον τόσο σημαντικό διάλογο που άνοιξαν με το Αλφαβητάρι των Παθών. Να ‘σαι καλά, Sot, να ‘στε καλά όλ@ σας. Και πού θα μας πάει; Στα ίδια μέρη, θα ξαναβρεθούμε…
Όσο πικρός κι αν αποδεικνύεται ο Απρίλης, τουλάχιστον μας ραίνει μ’ άνθη νεραντζιάς…
Η Φιλία Κάρλου απαγγέλει με μια φωνή βελούδο κι όλη της τη θεατρικότητα, η Σοφιάννα Αγγελοπούλου ετοίμασε το video. Και χωρίς να το ξέρει η Σοφιάννα πόσο μ’ αρέσουν τα τρένα κι οι σταθμοί τους, συμπεριέλαβε πολλούς απ’ αυτούς στις όμορφες φωτογραφίες της.
Τις ευχαριστώ και τις δύο (και γι’ αυτή τη φορά), που νικούν με τα χρώματά τους τα επίμονα σκοτάδια αυτής της εποχής.
Το «Ρο» μου έχει μουσική. Αυτή των Rationalistas. Και μια …Ρεβέκκα. Υπαρκτό πρόσωπο. Οι τελευταίοι στίχοι λοιπόν είναι για κείνη. Πώς αλλιώς; Αγαπημένος άνθρωπος, η Ρεβέκκα Θεοδωροπούλου.
