Κατηγορία: Ποίηση
Τρία ποιήματα της Αργυρώς Αξιώτη
Τη γραφή της Αργυρώς Αξιώτη και τη γνωρίζω και την ξεχωρίζω, αλλά ολόκληρη τη συγκεκριμένη ποιητική συλλογή που κυκλοφορεί απ’ τις πολύ αξιόλογες «Εκδόσεις των Άλλων», είχα το χρόνο να τη διαβάσω το καλοκαίρι που μας πέρασε στην Τιμισοάρα. Κι από κείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποια απ’ τα ποιήματά της. Διάλεξα τρία (τα δύο πρώτα απ’ την ενότητα «τρύπα στο πάτωμα» και το τρίτο και τελευταίο απ’ την ενότητα «ερχόμαστε από την ντροπή»), πραγματικά με δυσκολία, και χαίρομαι που σύντομα θα γίνει αυτή η εκδήλωση γιατί εκεί θα μπορέσετε ν’ ακούσετε κι άλλα δικά της… Της εύχομαι από καρδιάς, κάθε επιτυχία.
.
Καταγωγή
.
Ενισχυμένη τσιμεντόπλακα
δύο όροφοι με επεκτάσεις
μπαλκόνι στη θάλασσα
σκάλες γυριστές
πλυσταριό πατάρι υπόγειο
ρουχα στην ταράτσα
εικονοστάσι
τζάκι τετράγωνο
πλακάκια μάρμαρα
αρμοί αλφαδιασμένοι
στον ήλιο.
.
Στο μπάνιο λιποθύμησα
στο πρώτο σκαλί χάραξα το μέτωπο
μια πόρτα έπιασε τα δάχτυλα
τα μάτια στο πιάτο
στα θεμέλια πήλινα θραύσματα.
Τις νύχτες άκουγα
αίμα κόκκινο κόκορα που κράζει
βήματα διωγμένων.
.
Βγαίνοντας
άφησα τη σιδερένια αυλόπορτα ανοιχτή.
Μα το σπίτι εκεί
ούτε δυο βήματα δε μ’ ακολούθησε.
.
.
Γυμνό
.
Πτυχία βεβαιώσεις πιστοποιητικά
συστατικές επιστολές και τίτλοι
με χρονολογική σειρά σε χρωματιστές διαφάνειες
στο τελευταίο συρτάρι τακτοποίησα
όσα με είχαν ήδη τακτοποιήσει.
.
Καρέκλα στο μπαλκόνι
σώμα στην ησυχία του μεσημεριού
τεντώνοντας κορμό και άκρα
συγκεντρώνομαι
στη διαστολή, στη χάλαση,
στην κρυφή προσδοκία
πως σε κάποια επικείμενη καταστροφή
πλημμύρα ξαφνική ή πυρκαγιά από φλόγα ξεχασμένη
θα έχανα μέσα σε πολτό από μελάνια και ρητίνες
όλα τα γυαλιστερά μου περιτυλίγματα.
.
Ύστερα δίχως σφραγίδες γνησιότητας,
εγγυήσεις αξιοπιστίας και κρίσεις αξιολόγησης
δε θα ήμουν παρά για φίλημα.
.
.
Ερχόμαστε από την ντροπή
.
Ερχόμαστε από την ντροπή
Εμείς που χαράξαμε τις γεωγραφίες της ηδονής
που δεν είχαμε λόγο στη χορογραφία των ζωών μας
Εμείς που απαγορεύτηκε να καθόμαστε με τα πόδια ανοιχτά
απαγορεύτηκε να καθόμαστε με τα πόδια σταυρωμένα
Εμείς που θυσιάσαμε ένα μαστό για ένα τόξο
που χάσαμε τις κλειτορίδες μας
σε ενηλικίωσης βάναυσο ακρωτηριασμό
.
Εύα
Λίλιθ
Ρεβέκκα
Φροσύνη
Αφροδίτη
Πέτρα
Sahar
.
Αργυρώ Αξιώτη
«Το Φονικό», Χρήστος Μαστέλλος
Η νύχτα μ’ αγκαλιάζει,
μαζί κι οι άνθρωποι της που γνωρίζουν από
μπέσα!
.
Χάνουμε τον ύπνο μας, για
λίγη μπέσα…
.
Η Αθήνα αγρυπνεί,
καραδοκεί για το επόμενο ουρλιαχτό.
Το φονικό της…
.
Είναι το μυστικό της!
.
Η Αθήνα στραγγαλίζει τα παιδιά της,
τα πιο αγνά, τα πιο ευαίσθητα, τα πιο
ρομαντικά, που είχαν
όνειρα…
.
Ναι, το φονικό…
.
Έπειτα τα ξεφορτώνεται αθόρυβα στα βρώμικα
νερά του Πειραιά και τις αποβάθρες
του Περάματος.
.
Είναι το φονικό διαρκείας..
.
Τα όνειρα των παιδιών πια επιπλέουν μαζί με
τα σκουπίδια και τους λεκέδες στην αφρισμένη
από τη μόλυνση θάλασσα
των λιμανιών.
.
Οι φάροι αναβοσβήνουνε στα μπλε,
φωτίζουν απειλητικά το κέντρο.
.
Ήχος αναμμένης ασφάλτου…
.
Οι μπάτσοι κάπου συνωστίζονται, όλοι
γνωρίζουνε το μυστικό της, αλλά
κανένας δε μιλάει.
.
Μόνο η ρουφιανιά τους ενδιαφέρει,
που βαφτίσανε κοινωνικό ενδιαφέρον
οι κανίβαλοι…
.
Γαμώτο!
.
Στην αθέατη πλευρά της πόλης,
κάποιοι δίνουν μάχη με το χρόνο,
κάποιοι δίνουν μάχη με το νόμο,
ανθρωποκυνηγητό,
σιωπή!
.
Κάπου προς το δρόμο για τη Βικτώρια μου είπες πως
μέσα γνώρισες καλύτερους ανθρώπους
απ’ ότι έξω…
.
Κορυδαλλό και Κέρκυρα, κι εγώ
δεν έβγαλα κουβέντα. Ύστερα
πήγες να ψωνίσεις το
θάνατο.
.
Είχε αρχίσει να ξημερώνει!
.
Χάνουμε τον ύπνο μας, για
λίγη μπέσα…
.
Τα κορίτσια στον παράδρομο πουλάνε
τα σώματα τους, για τα κρυφά βίτσια των
μικροαστών.
.
Η ομορφιά στους δρόμους πουλιέται και αγοράζεται,
για να βγει το κόστος ζωής, που
διαρκώς ακριβαίνει.
.
Το προλεταριάτο βολεύεται με φτηνές ανέσεις,
συνηθίζει εύκολα, αδιαφορεί για την
Επανάσταση!
.
Τα κορίτσια όμως στον παράδρομο γνωρίζουνε
τι θα πει τρυφερότητα, οι πελάτες δεν
τις συγκινούν.
.
Για λίγη ανθρωπιά ζούμε,
έτσι,
επικίνδυνα ας πούμε.
.
Ισορροπούμε μεταιχμιακά στα γούστα,
ενώ παίζουμε με λόγια νέτα σκέτα,
με βότκα
και φιλιά..
.
Καραδοκούμε το επόμενο ουρλιαχτό!
Όχι δικό μας αυτή τη φορά!
.
Καραδοκούμε το επόμενο ουρλιαχτό…
Της Αθήνας,
που καίγεται…
.
Χρήστος Μαστέλλος
Παρουσίαση βιβλίου: «αποσπάσματα» του Κ ω σ τ ή, απ’ τις εκδόσεις «Εξάρχεια»
Με μεγάλη χαρά, παρουσιάζω σήμερα, αυτό το βιβλίο του Κ ω σ τ ή, στο blog. Πρόσφατο, πολύτιμο απόκτημα, η δεύτερη έκδοση των αποσπασμάτων του απ’ την περίοδο 1967-1973, που κυκλοφόρησε το 2015 σε πιστό αντίγραφο του πρωτότυπου. Τα πώς και τα γιατί, θα τα πληροφορηθείτε απ’ τις σχετικές παραπομπές. Έτσι κι εγώ, ως είθισται θ’ αρχίσω απ’ την αρχή… Γιατί η αλήθεια είναι ότι πριν ακόμη ξεκινήσω την ανάγνωση, παρατήρησα τις πολλές λεπτομέρειες του εξωφύλλου. Μια φωτογραφία, όπως αυτή που βλέπετε παραπάνω, δεν αρκεί παρά μόνο για να σας δώσει μια γενική ιδέα, ακόμη κι αν τη δείτε σε πλήρες μέγεθος. Όταν πάρετε όμως το βιβλίο στα χέρια σας, θα καταλάβετε πόσο λεπτοδουλεμένο είναι το συγκεκριμένο σχέδιο.
Και φυσικά, διαβάζοντας τα περιεχόμενά του, στάθηκα σε πολλά σημεία… Οι πολιτικές προκλήσεις και το κλίμα της ταραχώδους εκείνης εποχής αποτυπώνονται με την πρωτοποριακή Oπτική (και δε χρησιμοποιώ τυχαία τη λέξη) του γράφοντα, αλλά δημιουργούνται ταυτόχρονα και γόνιμοι, διαλεκτικοί, συνειρμοί με το σήμερα. Έτσι, το ιστορικό πλαίσιο, αν και σφραγίζει τα ποιήματα, δε λειτουργεί σε καμία περίπτωση ασφυκτικά, εγκιβωτίζοντάς τα στο παρελθόν, γι’ αυτό και μπορούμε λοιπόν να ταυτιστούμε με πάμπολλους στίχους του Κ ω σ τ ή, που αντανακλούν τόσο σύγχρονους προβληματισμούς σχετικά με τη θέση μας στον κόσμο, το ρόλο της τέχνης, της ποίησης, κ.α. Η δε «Καθημερινή Ηλέκτρα» του, θα μπορούσε αύριο ν’ ανέβει ως μονόλογος σε μια θεατρική σκηνή. Τη λάτρεψα κι αυτήν την ενότητα.
Στην τελευταία σελίδα του βιβλίου, ο Κ ω σ τ ή ς εξηγεί από ποιες συλλογές προέκυψαν αυτά τα εκρηκτικά ποιήματα και πώς εν μέρει, προέκυψαν. Κι εδώ, στο δικό του ιστότοπο υπάρχει μία σχετική ανάρτηση που αξίζει οπωσδήποτε να διαβάσετε, μιας κι όχι μόνο θα καταλάβετε έτσι καλύτερα το σκεπτικό του, την πορεία του, αλλά θα έχετε την ευκαιρία και να διαβάσετε επιλεγμένα ποιήματα απ’ αυτήν την έκδοση. Όσο για το δημιουργό τους, του αφήνω δικαιωματικά, τον επίλογο: «μαρέσει να δοκιμάζω όλα όσα κανένας δε μου έμαθε. σε τίποτα δεν είμαι ειδικός. νομίζω πώς όλα μπορώ να τα κάνω άμα γουστάρω τη ζωή που ζω…». Και παρακάτω συμπληρώνει «η διαδικασία συνεχίζεται ζώντας. συνεχίζεται και μέσα απ’ τα σχέδια και τα γλυπτά. συνεχίζεται μέσα από τα δοκίμια τους ήχους κι ό,τι άλλο μπορώ να γλεντήσω σαυτό τον πλανήτη…».
Παρουσίαση βιβλίου: «Σχιζοκοινωνία» του Παάτα Σαμούγκια – Εκδόσεις «Βακχικόν»
(…) Πίνω βότκα -ενισχύει την ταυτότητά μου,
σήμερα είμαι πολύ ο Παάτα Σαμούγκια,
χθες ήμουν λίγο Παάτα Σαμούγκια,
γράφω. Γράφωγράφωγράφω.
Και τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου μου είναι τα άλογά μου,
το αριστερό δεν γνωρίζει τι κάνει το δεξί.
Κρατάω τα χαλινάρια αλλά δεν μπορώ να τα κάνω να υπακούσουν,
έχω διασπαστεί,
είμαι διπλός,
είμαι δυαδικός,
είμαι μελαγχολικός,
γράφω τη σχιζοκοινωνία…
.
Παάτα Σαμούγκια
(μετάφραση: Εκατερίνε Τζανάσια)
.
Ξεχώρισα τα ποιήματά του Παάτα Σαμούγκια, όταν διάβαζα την Ανθολογία Νέων Γεωργιανών Ποιητών, όπως σας έγραψα ήδη εδώ. Συμπεριέλαβα ακολούθως ένα δικό του ποίημα σ’ αυτήν την ανάρτηση και σήμερα θα σας γράψω περισσότερα για τη συγκεκριμένη συλλογή που κυκλοφορεί στα ελληνικά απ’ τις εκδόσεις «Βακχικόν». Το γεγονός ότι θεωρήθηκε «κάθαρμα», «προδότης» απ’ τα συντηρητικά μέσα ενημέρωσης της χώρας του, ότι μέλη της Ορθόδοξης Ένωσης Γονέων δημοσίευσαν μιαν επιστολή στην εφημερίδα «Asaval-Dasavali» στην οποία ζητούσαν να του εκφωνήσει ανάθεμα η Γεωργιανή ορθόδοξη Εκκλησία, κατέστρεψαν τα βιβλία του και βρέθηκαν παράλληλα, ακόμη και μέλη του κοινοβουλίου της Γεωργίας που αποφάσισαν να απαγορέψουν την πρώτη του ποιητική συλλογή, λόγω ασέβειας στην παράδοση και «επιβλαβούς συμπεριφοράς», απειλήθηκε η ζωή του κ.ο.κ., μου έδωσε κι άλλους λόγους για να σας τον «συστήσω».
Το «έγκλημά» του; Τόλμησε, να παρωδήσει το γεωργιανό εθνικό έπος, «Ο ιππότης με δέρμα τίγρη» του Σότα Ρουσταβέλι (το οποίο κυκλοφορεί στα ελληνικά σε μία και μόνο μετάφραση), παρεμβάλλοντας στο δικό του «Αντί -έπος» και αρκετά ερωτικά αποσπάσματα αλλά και παρωδίες απόψεων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Βλάσφημος λοιπόν; Εγώ τον βρήκα εξαιρετικό, καινοτόμο, προκλητικό, ρηξικέλευθο. Ανήσυχο πνεύμα, με μια τάση αποκαθήλωσης κάθε ιερού συμβόλου και δεν αναφέρομαι μόνο στα θρησκευτικά σύμβολα. Δε διστάζει στα ποιήματά του ν’ αντιπαρατεθεί με οποιοδήποτε πολιτικό και καλλιτεχνικό κατεστημένο, να λοιδορήσει, να χλευάσει, να ειρωνευτεί. Οι διαγενεακές συγκρούσεις μιας ολόκληρης χώρας με πολυτάραχη ιστορία, αλλά φυσικά και του ίδιου, μοιάζει στην ποίησή του να προβάλλονται, ενίοτε και να μετατίθενται ή να μετουσιώνονται (για να χρησιμοποιήσω ψυχαναλυτικούς όρους μιας και με έβαλε σε πειρασμό ο τίτλος της συλλογής κι οι αναφορές του στον Freud και λιγότερο στον Jung), στην πολιτικό-οικονομική-θρησκευτική ελίτ. Σ’ αυτό το πλαίσιο, δεν υπήρχε κανείς λόγος για να μ’ ενοχλήσει η αντιπαράθεσή του με τα θεία. Δε χαρίζεται άλλωστε, επίσης, σε κανέναν που να φέρει δάφνες κοινωνικής αναγνώρισης, δε διστάζει να συγκρουστεί. Οι στίχοι του χαρακτηρίζονται από ευθύτητα, αντανακλούν μια βαθιά κριτική σκέψη κι ενίοτε μια αναθεωρητική διάθεση, όπως στο ποίημα «Εντολή»:
.
Ας δοθούν σπίτια στους άστεγους
εκατομμύρια στους άφραγκους,
έμπνευση στους ποιητές, κόκαλο στη γλώσσα,
πρόβατα στους άυπνους -ένα πρόβατο, δύο πρόβατα, τρία πρόβατα…
Ας δοθεί η δύναμη στους ερωτευμένους
για να σκορπιστούν ο ένας μέσα στον άλλο.
Ας δοθούν παιχνίδια στα παιδιά
και στους δικτάτορες.
Ας δοθεί η ελευθερία στη φαντασία,
φαγητό στους πεινασμένους,
ας δοθούν δέντρα στους ανέμους
για να ξεκουραστούν στα κλαδιά.
Ας μη δοθεί τίποτα στους πολιτικούς.
.
Η γλώσσα, η ποίηση τον απασχολούν ιδιαιτέρως και πώς αλλιώς θα γινόταν, άλλωστε; Γράφει λοιπόν στη «Σχιζοκοινωνία»: «Ξέρετε ότι / οι ποιητές ενοχλούνται περισσότερο με την ερώτηση: Γιατί γράφετε; / Ποιος ρωτάει τους καρκινοπαθείς γιατί έχουν καρκίνο; / Ξέρετε ότι / η ποίηση δεν είναι επάγγελμα, / στην πραγματικότητα είναι ασθένεια, παθολογία / και όχι κάτι λιγότερο αισχρό / από τον covid-19, / από έναν φανατικό πιστό / ή από την ηλεκτρική καρέκλα;» Και διερωτάται: «Τι πρέπει να μας δώσει η ποίηση; / Δεν είναι τράπεζα, / δεν είναι τοκογλύφος, / μπορεί να προσδιορίσει μόνο τον εαυτό της / και αυτό με δυσκολία. / Γιατί πρέπει να μας δώσει κάτι η ποίηση;»
Κι ακόμη:
«Γράφω πουλί και αισθάνομαι ότι
τα φτερά του είναι ικανά να πετάξουν.
Είναι τα φτερά ικανά να πετάξουν
όταν γράφω ότι είναι τα φτερά ικανά να πετάξουν;
Οι έννοιες πρέπει να υποβληθούν σε διαδικασία διαπίστευσης
πριν περάσουν τα άκρα των χειλιών.
Η γλώσσα είναι σκληρός τελωνιακός,
αφήνει κάποιες έννοιες πίσω στα σύνορα».
Για να δούμε τι σημειώνει στην θαυμάσιά του εισαγωγή κι ο Γιώργος Ρούσκας, που επέλεξε το παραπάνω απόσπασμα για ‘κείνον: «Η γλώσσα. Στα σύνορα της επικοινωνίας. Τελωνειακός αλλά και πέρασμα. Γέφυρα. Από την έννοια στη λέξη και αντίστροφα. Όμως και δυναμίτης, ικανός να τινάξει στον αέρα κάθε γέφυρα. Ικανός να προκαλέσει θύελλες. Στην περίπτωση του Παάτα Σαμούγκια, κατά γενική ομολογία ενός από τους σημαντικότερους σύγχρονους ποιητές της Γεωργίας, η θύελλα ήρθε με το πρώτο του κιόλας βιβλίο, το 2007 (ήταν τότε ηλικίας 24 ετών και το αναφέρω επειδή έχει τη σημασία του)…» Και παρακάτω, συνεχίζει: «Ο τρόπος του σοκάρει, αλλά ο λόγος του δεν παύει να έχει ουσία. Ο Γεωργιανός ποιητής Γκιόργκι Κασάια έχει την άποψη ότι η ποίηση του Σαμούγκια έχει σχέση και παρόμοιες μεθόδους με την ποίηση του σύγχρονου Ρώσου ποιητή Βαλερί Νουγκάτοφ – γεννημένου το 1972. Ανακαλώντας τους δικούς μας ποιητές, θα έλεγα ότι υπάρχουν διακειμενικά ψήγματα γλωσσικού μεταλλεύματος από τα ορυχεία των αείμνηστων: Γεωργίου Σουρή, Κατερίνας Γώγου, Μίμη Σουλιώτη, και από την Κύπρο του Ηλία Κωνσταντίνου». Θα συμφωνήσω, προσθέτοντας ότι θεματολογικά και υφολογικά, βρήκα κι άλλες συνδέσεις με τη δική μας ποιητική παραγωγή, αλλά καλύτερα ν’ αφήσω ορισμένα πράγματα να τα διαπιστώσετε και μόνα σας.
Για τη χώρα του πάντως, τη Γεωργία, οι ακόλουθοι στίχοι λένε πολλά και δε μας φαίνονται ξένα όλα αυτά που αναφέρει, εδώ που τα λέμε: «Ξέρετε ότι / η πατρίδα μου – / αναμένοντας τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής ένωσης, / αναμένοντας τις επιδοτήσεις του ΟΗΕ, / αναμένοντας τις επιδοτήσεις του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, / είναι γεμάτη με πεινασμένα παιδιά; / Είναι γεμάτη με ποιητές με άδειες τσέπες κι άδεια στομάχια, / γεμάτη πολιτικούς, / γεμάτη με Toyota Prius και με ανθρώπινες θλίψεις, / ορίζει το ελάχιστο όριο διαβίωσης στα 177, 8 λάρι*, / το οποίο δεν αποτελεί καν ελάχιστο όριο διαβίωσης για έναν έντιμο σκύλο / φυσικά, μεταφορικά μιλώντας;»
Το να ξεχωρίσω κάποια απ’ τα ποιήματά του για να τα μοιραστώ μαζί σας, αποδείχτηκε φοβερή σπαζοκεφαλιά, αλλά τελικά κατέληξα σ’ αυτά που θα διαβάσετε κι ίσως άλλη στιγμή να επανέλθω με μερικά ακόμη. Αντί επιλόγου, λοιπόν, το ακόλουθο και σας συνιστώ να διαβάσετε οπωσδήποτε κι αυτήν τη συνέντευξη που έδωσε στα ελληνικά. Τη μετάφραση όλων των ποιημάτων στα ελληνικά, έχει κάνει η Εκατερίνε Τζανάσια.
ΕΠΙΝΟΗΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ 6 ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ
.
Και η αυτοδιάγνωση είναι μια λύση:
αμφεταμίνη και μεθαμφεταμίνη
δυο φορές την ημέρα.
Δόξα τω Θεώ.
Διαζεπάμη και Τιζερτσίνι τρεις φορές την ημέρα,
τρεις φορές ευχαριστώ στον Θεό.
Παρενέργειες;
οξύ γλαύκωμα κλειστής γωνίας.
Δόξα τω Θεώ.
Πάρκινσον.
Δόξα τω Θεώ.
Σκλήρυνση κατά πλάκας.
Δόξα τω Θεώ.
Μυασθένεια.
Δόξα τω Θεώ.
Ημιπληγία.
Δόξα τω Θεώ.
Υπόταση,
ισχαιμία,
πορφυρία.
Δόξα τω Θεώ.
.
.
Βιογραφικό σημείωμα: Ο Παάτα Σαμούγκια (Paata Shamugia) γεννήθηκε το 1983 στην Αμπχαζία, σήμερα ζει στην Τιφλίδα και αποτελεί μία διακεκριμένη προσωπικότητα της γεωργιανής ποίησης. Αποφοίτησε από το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Τιφλίδας (Σχολή Φιλολογίας). Ο συγγραφέας έγινε γνωστός σε ένα ευρύ κύκλο αναγνωστών χάρη στο βιβλίο του Anti-Tqaosani (ένα λογοπαίγνιο επί του διάσημου μεσαιωνικού επικού ποιήματος Ο ιππότης με δέρμα τίγρη). Το βιβλίο προκάλεσε πολλές αντιδράσεις και για αρκετούς μήνες συζητήθηκε ευρέως στον γεωργιανό τύπο και την τηλεόραση, καθώς τολμούσε να αμφισβητήσει το πιο σημαντικό λογοτεχνικό κείμενο της χώρας. Τρία χρόνια αργότερα, το 2010 δημοσίευσε τη δεύτερη ποιητική του συλλογή με τίτλο Το πλεονέκτημα, η οποία τράβηξε αμέσως την προσοχή, αλλά, σε αντίθεση με την προηγούμενη συλλογή του, δεν προκάλεσε έντονη κριτική αλλά ούτε και αντιδράσεις. Αντίθετα, το βιβλίο απέσπασε πολύ θετικές κριτικές από κριτικούς και αναγνώστες. Το 2011 ο Παάτα Σαμούγκια έλαβε το λογοτεχνικό βραβείο SABA για την καλύτερη συλλογή ποιημάτων με τίτλο Ακάθιστος. Το 2012 το περιοδικό «Art Hot Chocolate» τον βράβευσε ως το Πρόσωπο της Χρονιάς. Σήμερα εργάζεται ως συντάκτης του περιοδικού «Λιμπεράλι» και γράφει κριτικές και δοκίμια. Είναι επίσης ο αρχισυντάκτης της πύλης για τη σύγχρονη τέχνη demo.ge. Από το 2011 είναι μέλος και συντάκτης της ιστοσελίδας του Georgian Pen Center, πρόεδρός του δε από το 2018. Το 2014, ο εκδοτικός οίκος Ιντελέκτι εξέδωσε άλλη μια προκλητική συλλογή του, τη Σχιζοκοινωνία, η οποία κέρδισε ξανά το βραβείο SABA και έτσι ο Παάτα Σαμούγκια έγινε ο πρώτος σύγχρονος ποιητής στη Γεωργία που κέρδισε δύο φορές το συγκεκριμένο βραβείο στην ίδια κατηγορία. Η ποίησή του έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, ρωσικά, γαλλικά, τουρκικά, ελληνικά και γερμανικά και δημοσιεύτηκε στην Ανθολογία της Γεωργιανής Ποίησης ανά τους αιώνες (Ich aber will dem Kaukasos zu…, Pop Verlag 2015, Γερμανία) και στην Ανθολογία νέων Γεωργιανών Ποιητών (εκδόσεις Βακχικόν 2020, Ελλάδα).
*Το ένα λάρι ισούται με 0,32 ευρώ.
Ξεκινά η έκθεση ζωγραφικής του Χ. Π. Σοφία, στο «Μονόκλ»
Από αύριο και για ένα μήνα στο αγαπημένο «Μονόκλ» του Αντώνη Τσόκου, θα φιλοξενείται η αναδρομική έκθεση ζωγραφικής του Χ.Π. Σοφία, στο ισόγειο και υπόγειο χώρο του βιβλιοπωλείου.
Ο Χ. Π. Σοφίας είναι απ’ τους ποιητές που βλέπει συχνά τα ποιήματά του ν’ αναδημοσιεύονται. Η πιο πρόσφατη ποιητική του συλλογή, μάλιστα, κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις «Κουκίδα» και τιτλοφορείται «εαυτόν άγνωστον».
Όσο για το «Μονόκλ», πάντα διοργανώνει πολλές κι ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις, που μπορείτε να παρακολουθείτε απ’ τη σελίδα του βιβλιοπωλείου.
Κάθε επιτυχία εύχομαι και στους δύο και σίγουρα θα τη δω κι εγώ, αυτήν την έκθεση.
AIKATERINI TEMPELI 