Όποιος ακούει το ένστικτό του πεθαίνει
Κι όποιος δεν τ’ ακούει σκοτώνεται
Λόγω της απουσίας μου το καλοκαίρι απ’ την Αθήνα, έχασα μερικά επεισόδια απ’ τη ζωή ανθρώπων που ξεχωρίζω κι έτσι δεν πήρα είδηση την έκδοση αυτή, του Χρήστου Μαστέλλου. Ήρθε στα χέρια μου όμως, μόλις την Παρασκευή που μας πέρασε και χάρηκα πολύ, γιατί έχω διαβάσει αρκετά ποιήματά του.
Οπωσδήποτε περισσότερα, απ’ όσα θα βρείτε στο βιβλίο. Τόσα ακριβώς, ώστε να ξέρω ότι έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο μ’ ιδιαίτερη ικανότητα στο στίχο, θαυμαστή μα την αλήθεια, γι’ αυτό και πολύ μου άρεσαν όσα μελοποιήθηκαν κι έγιναν τραγούδια.
Ο ίδιος βέβαια απ’ την αρχή ξεκαθαρίζει τη σχέση του με την ποίηση και υπογραμμίζει ότι αυτή η συλλογή είναι αποτέλεσμα μιας προσπάθειας να εκφραστεί σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής του και τίποτα περισσότερο:
«Μέσα από τον ελεύθερο συνειρμό και το προσωπικό μου παραλήρημα, πρόλαβα να αποτυπώσω ένα ίχνος της ψυχικής μου οδύνης εκείνα τα χρόνια. Ήταν για μένα ζήτημα ζωής και θανάτου, και πάλι καλά που αποφάσισα να πεθάνω αυτός που ήμουν, ώστε να ζήσω ξανά.
(…)Ελπίζω βαθιά, στις επόμενες σελίδες να συναντηθούν άνθρωποι, ακόμα κι αν δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, αρκεί το βίωμα να μας κάνει να νιώσουμε πως είμαστε μαζί. Εντέλει, νιώθω ιδιαίτερα τυχερός κι ειλικρινά ευχαριστώ όλες εκείνες κι εκείνους που στην πορεία των χρόνων βρεθήκαμε και με συντρόφευσαν με την αγάπη τους.
Δε θα ξεχάσω ποτέ…»
Ο Χρήστος ως άνθρωπος, πολιτικός επιστήμονας, ενεργό μέλος της ΔΑΛΥΨΥ κι άλλων κινηματικών χώρων, αμφισβητεί μονίμως θεσμούς και θέσφατα και πολύ καλά κάνει. Καταλαβαίνω λοιπόν, γιατί αποποιείται τον τίτλο του «ποιητή» κι όχι μόνο αυτόν, αλλά ελπίζω ότι θα μας επιτρέψει, ορισμέν@ να τον βλέπουμε έτσι. Μερικές αλήθειες δεν γίνεται να μεταποιηθούν.
Διάλεξα λοιπόν ένα ποίημά του για να μοιραστώ σήμερα μαζί σας και σας προτρέπω ν’ αναζητήσετε τη μικρή του συλλογή στη «Λοκομοτίβα» ή στην Κατάληψη «Παπουτσάδικο», όπου ξέρω ότι σίγουρα θα τη βρείτε και να τη διαβάσετε ολόκληρη.
«Μακάρι» γράφει στο τέλος «οι λέξεις να μπορούσαν να χωρέσουν ό,τι κρύβουμε μέσα μας…» και νιώθω τι ακριβώς θέλει να εξηγήσει στο τελευταίο του κείμενο. Κι εύχομαι να μην του λείψει ποτέ εκείνη η λέξη με τα πέντε γράμματα με την οποία ολοκληρώνει τις σκέψεις του.
Χρήστο, να είσαι καλά και να γράφεις. Περιμένω να διαβάσω και τα επόμενα…
.
Η ύπαρξή μου κρέμεται απ’ το κενό
Η καραμέλα του νοήματος άγευστη
Σας βάρυνα άδικα, γι’ αυτό σκέφτομαι
να με τιμωρήσω
.
Αδυνατώ ν’ ανασύρω την αιτία
Πένθος με κυριεύει, κι ο «Χάρος με κερνάει
τσιγάρο»
.
Ο ήλιος βούρκωσε με μαύρο δάκρυ
Σκέπασε τη γη μου με πέπλο ξηρασίας
Τα φράγματα της υπομονής μου έσπασαν
Το φεγγαρόφως πρόδωσε το κλειδωμένο παράθυρο
των εραστών
.
Τα πρόσωπα των αγαπημένων μου σκάλισαν
Μάλλον για να διοχετεύεται καλύτερα η απόγνωση
Ο ηλεκτρισμός του εγκεφάλου μου κλυδωνίζει
την καθημερινότητά τους
Κι οι διαβρωμένοι νευρώνες μου επιφέρουν τζίρο
.
Τα χρώματα της νιότης μου σχηματίζουν
σταυρωμένους
Αστάθμητη η πορεία του ανθρώπου
Χαμένες ζωγραφιές στα συρτάρια της ανάμνησης
Βλέμματα γιατρών που εκπέμπουν ένα κρίμα
Και ο θάλαμος του νοσοκομείου σφυρίζει
εκνευρισμό
