Πριν αρχίσει η πανδημία, βρισκόμουν πάλι στη Σερβία, όπου και πέρασα τα τελευταία «ελεύθερα» Χριστούγεννα. Βλέποντας την πιο αγαπημένη μου εκπομπή στην ελληνική τηλεόραση, το Balkan Express δηλαδή, να έχει ταξιδέψει πρόσφατα σ’ αυτά τα μέρη, νοστάλγησα πολλά. Σκέφτηκα λοιπόν, να μοιραστώ μαζί σας λίγες φωτογραφίες* από ‘κει και τις ποιητικές μου σημειώσεις, που δημοσιεύτηκαν με τον τίτλο Κι η μουσική μαζί σου… στο blog του Dream City Radio, μιας και τις τυπικές πληροφορίες, θα τις μάθετε παρακολουθώντας τα σχετικά επεισόδια. Η πρώτη που βλέπετε παραπάνω κι όσες ακολουθούν είναι απ’ το Tara Mountain για το οποίο έγραψα το ακόλουθο κείμενο μ’ αυτή τη μουσική υπόκρουση. Το «Black Snow» των Snowgoons δηλαδή.
Να μείνω εδώ… Στη σιωπή του δάσους και τις αφαιρέσεις του χιονιού. Μακριά απ’ τα περιττά και τ’ ανούσια. Ούτε σχήματα, ούτε χρώματα, σου λέω. Μακριά απ’ τις φλύαρες παρουσίες και τις υστερόβουλες συναναστροφές…
Να βλέπω μόνο τα ποιήματα τ’ ουρανού και ν’ ακούω τις ιστορίες της γης. Να μη χάσω την εναπομείνασα αθωότητά μου…
Μικρό το κουβάρι του μαύρου μέσα μου… Ξεφεύγει απ’ το έρεβος που συναντώ. Δεν καίει στάχτες. Λαμπερές οι φλόγες του. Καθάριες… Που να καταλάβεις; Πολλά πριόνια μες τις σκέψεις σου κι ούτε ελάφι με μάτια υγρά, ακίνητο.
Αυτές οι δύο, τώρα, με το ηλιοβασίλεμα παραπάνω, τραβήχτηκαν λίγο έξω απ’ το Čačak (εδώ το αντίστοιχο επεισόδιο). Το δε πολυφωτογραφημένο σπιτάκι του Δρίνου βρίσκεται στην Bajina Bašta κι αν θυμάμαι σωστά είναι το 11ο στην πραγματικότητα, από τότε που φτιάχτηκε το αρχικό. Οι πλημμύρες του ποταμού, παίζουν το ρόλο τους. Περισσότερα για την περιοχή, σ’ αυτό το επεισόδιο κι οι ταξιδιώτικες μου σημειώσεις, στη συνέχεια…
Απ’ το Kragujevac ως το Užice… Στο δρόμο και ψηλά στη γέφυρα. Στις γειτονιές με τα γκράφιτι και τα εργοστάσια. Στα τούνελ και στο χιονισμένο δάσος. Στο Δρίνο και στο Δυτικό Μοράβα. Στην πράσινη λίμνη και στην κινηματογραφική ομίχλη. Τραγούδια απ’ την Αθήνα, μαζί μου… Μα τις σιωπές μου δεν ακούς.
Παίρνουν τις σκέψεις μου οι άνεμοι. Τις μουσκεύει το σιγανό ψιχάλισμα. Κιτρινισμένες εφημερίδες σε παλιά περίπτερα, πες. Με κοιτάζουν με θλίψη οι ηλικιωμένοι που ξεμουδιάζουν στις όχθες του Đetinja κι ένα-δυο επισκέπτες απ’ τα μπαλκόνια του Ηοtel Zlatibor με χαιρετούν μ’ ενθουσιασμό. Τα μεθυσμένα αγόρια παρατηρούν τη μπλούζα μου με περιέργεια.
Η προτομή του Τέσλα μοιάζει να καταλαβαίνει κι η ιδιοκτήτρια του ανθοπωλείου “Anemona” μου χαμογελάει. Ο έγχρωμος μάγος στον τοίχο με αγνοεί κι ο Miroslav μου μιλάει ελληνικά. Στα παράθυρα των σοσιαλιστικών κτιρίων που μυρίζουν παρελθόν, γράφω στη γκρίζα σκόνη ό,τι δεν πρόκειται να σου πω. Και μπαίνω στο σταματημένο τρένο. Μένω φεύγοντας…
Το Užice είναι μια μικρή πόλη, στην οποία αισθάνθηκα κάτι παραπάνω από άνετα για πολλούς λόγους κι έγραψα το κείμενο που διαβάσατε μόλις με αφορμή το τραγούδι των Rationalistas: “Τα μάτια λένε την αλήθεια” . Το επεισόδιο απ’ το οποίο μπορείτε να πληροφορηθείτε κι άλλα, είναι αυτό. Ελπίζω έστω νοερά να ταξιδέψατε και μαζί μου κι αυτή η ανάρτηση είναι ο τρόπος μου για να σας ευχηθώ τι άλλο; Καλές γιορτές. Με υγεία… Κι ό,τι ακόμη επιθυμείτε.-
*Όλες οι φωτογραφίες της ανάρτησης τραβήχτηκαν από μένα και κάποιες εξ’ αυτών έχουν ανέβει στον προσωπικό λογαριασμό που διατηρώ στο Instagram.
AIKATERINI TEMPELI 
