Ταξίδια – AIKATERINI TEMPELI

Montenegro: Στιγμές κι εικόνες…

Podgorica, Γέφυρα της Χιλιετίας, Ιούλης 2019 (φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Με καινούριο φεγγάρι βρέθηκα εκεί για πρώτη φορά. Αφού είχα δει ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα, περνώντας αυτή τη γέφυρα σκέφτηκα τους πρώτους στίχους απ’ το ποίημα Podgorica που το ολοκλήρωσα στην περιοχή Block 4 και δημοσιεύτηκε λίγο αργότερα στο fanzin της «Λοκομοτίβας». Γιατί σας τα γράφω όλα αυτά; Γιατί σήμερα το Μαυροβούνιο (Montenegro) συμπληρώνει 15 χρόνια ανεξαρτησίας κι ενώ έχει ξεπεράσει ορισμένα προβλήματα, ταλανίζεται ακόμη από διάφορα άλλα. Φυσικά τα μεγαλύτερα είναι τα οικονομικά, αλλά υπάρχουν και πολιτικά και θρησκευτικά, όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Oι εκλογές του 2020 έβγαλαν εκτός την πολιτική παρέα που κυβερνούσε για πάνω από 30 χρόνια τη χώρα, ωστόσο μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν αλλά αντίθετα, ζητήματα που διχάζουν ακόμη τους κατοίκους του. Οι σχέσεις με την Σερβία, είναι ένα απ’ αυτά, για πολλούς λόγους.

Podgorica, Block 4, Ιούλης 2019 (φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Δεν είναι όμως, για να πω την αλήθεια, η μόνη αφορμή που γράφω την ανάρτηση η σημερινή επέτειος. Γράφω και για τη χώρα, σ’ ένα ανέκδοτο ακόμη μυθιστόρημα κι επιστρέφω πίσω νοερά, θυμάμαι τις μέρες και τις νύχτες μου εκεί… Κι είπα να μοιραστώ κάποιες αναμνήσεις μου μαζί σας. Γιατί οι άνθρωποι παντού ήταν απίστευτα φιλόξενοι και δε μπορώ να ξεχάσω ότι στη διάρκεια της πρώτης μου επίσκεψης και χωρίς να ξέρω τότε καθόλου τη γλώσσα (τώρα πια κάποιες φράσεις για να συνεννοούμαι τις έμαθα), χάθηκα προσπαθώντας να βρω το δρόμο για ένα απ’ τα πιο ψηλά σημεία της περιοχής απ’ όπου φαίνεται όλη η πόλη και φυσικά η θέα είναι φανταστική. Επιστρατεύτηκε μια ολόκληρη γειτονιά λοιπόν, ξεπάρκαρε το αυτοκίνητό του ένας άνθρωπος με προτροπή της γυναίκας του και μας οδήγησε με την παρέα μου μέχρι εκεί. Συνέβη άλλες δυο φορές άνθρωποι να παρατήσουν τον καφέ τους, να πληρώσουν βιαστικά, για να έρθουν μαζί μας να μας δείξουν ό,τι ψάχναμε. Κι εντάξει, αυτά δεν είναι απ’ τα περιστατικά που ξεχνιούνται.

Budva, Montenegro, Ιούλης 2019 (φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Η ζωή βέβαια στην πρωτεύουσα κινείται με διαφορετικούς ρυθμούς σε σχέση με τα τουριστικά παράλια της καταπράσινης αυτής χώρας. Ανάλογα διαφέρουν οι μισθοί και οι τιμές των προϊόντων, αλλά σε σχέση με την Ελλάδα, φυσικά όλα είναι πολύ φθηνότερα. Στη Budva άκουσα λοιπόν ελληνικά κι είδα γκρουπ απ’ τη Βόρεια Ελλάδα κυρίως. Μα τι έγινε; αναρωτήθηκα…Δεν είπαμε ότι σαν τη Χαλκιδική δεν έχει; Προτίμησα πάντως να κρατήσω το καλοπροαίρετο αστείο για τον εαυτό μου και συνέχισα να μιλάω αγγλικά κάνοντας τις βόλτες μου κι αράζοντας σ’ ένα μπαράκι που λάτρεψα, με φωτογραφίες του Χεμινγουέι. Υπάρχει και ένα αξιόλογο αν και μικρό Μουσείο, που αξίζει να δείτε και φιλοξενεί μάλιστα κι ελληνικά αγγεία. Αν κι Ιούλιος, υπήρχε σχετική ησυχία στους δρόμους κι αυτό μου άρεσε πολύ (δεν είμαι άνθρωπος που περνάω καλά μες το συνωστισμό, σε καμία περίπτωση). Αντίθετα στο Kotor για το οποίο ξεκινήσαμε τις επόμενες μέρες, γινόταν το αδιαχώρητο και μετά από 25 λεπτά παραμονής στο κλειστοφοβικό τούνελ της εισόδου, βλέποντας τις απίστευτες ουρές των αυτοκινήτων που προσπαθούσαν να μπουν στην πόλη χωρίς επιτυχία, συμφωνήσαμε ομόφωνα να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια. Ήταν όμως πολύ ωραία η διαδρομή ως εκεί (θέλει απίστευτη προσοχή ο φιδογυριστός δρόμος), κι ίσως κάποια στιγμή επιστρέψω. Σίγουρο το θεωρώ δηλαδή, αλλά μιας και δε θέλω να κάνω σχέδια…

Ο κόλπος του Kotor, Montenegro, Ιούλης 2019 (φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Και κάπως έτσι φτάνω στο τέλος αυτής της ανάρτησης. Και κρατάω πολλά ακόμη στο νου μου, πέρα απ’ όσα μπόρεσα να μοιραστώ εδώ μαζί σας. Αν και σχετικά προσωπική η ανάρτηση και με κάποιες χρηστικές πληροφορίες, δεν είναι σε καμιά περίπτωση τουριστική. Θεωρώ τον εαυτό μου άλλωστε ταξιδιώτισσα κι έτσι ξαναγύρισα στην Podgorica, έμεινα, αλλά δεν έβγαλα τότε παρά ελάχιστες φωτογραφίες κι έτσι δεν βλέπετε εδώ τα πιο γνωστά σημεία της πόλης, αλλά εκείνα που με ενέπνευσαν και συνδέονται με τα κείμενά μου. Ήθελα να τη ζήσω όπως οι κάτοικοί της και πάντα, μα πάντα, αφήνω κάτι για να δω και στο μέλλον, όπου κι αν πηγαίνω. Είχαν πολύ ενδιαφέρουσα βιβλιοθήκη στο σπίτι που με φιλοξενούσαν και σκεφτόμουν πόσο ωραία θα ήταν αν μπορούσα να διαβάσω μερικές απ’ τις ιστορίες των συγγραφέων. Ευσεβείς πόθοι… Αλλά και πάλι, ποιος ξέρει; Ίσως κάποτε… Προς το παρόν άλλωστε έχω να γράψω και το βιβλίο για το οποίο σας έκανα ήδη λόγο.

*Όλες οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από μένα κι έχουν ανέβει στον προσωπικό λογαριασμό που διατηρώ στο Instagram.

Μικρή ξενάγηση στο Μουσείο του Λούβρου: Η Αφροδίτη της Μήλου – Μέρος ΙΙΙ

Giuseppe Castiglione – *View of the Grand Salon Carré in the Louvre,* (1861) – Φωτογραφία: προσωπικό αρχείο (Παρίσι, 2019)

Με όσα σας έγραφα στην προηγούμενη ανάρτηση, καταλάβατε σίγουρα ότι διάφορες αλλαγές συμβαίνουν συνεχώς στο Λούβρο. Πίνακες μετακινούνται από αίθουσα σε αίθουσα, άλλοι «αποκαθηλώνονται» για να παρουσιαστούν στο κοινό νέοι, κ.ο.κ. Κι όμως, παρά το πέρασμα του χρόνου, υπάρχουν τρόποι να δείτε πως ήταν κάποτε το Μουσείο. Για την ακρίβεια, δεν έχω υπόψη μου άλλο, που να έχει απεικονιστεί από τόσους ζωγράφους. Έναν απ’ αυτούς τους πίνακες, βλέπετε παραπάνω κι υπάρχουν εδώ και κάποιοι του Robert Hubert. Φυσικά ο Castiglione κι ο Hubert δεν είναι οι μόνοι καλλιτέχνες που ζωγράφισαν αίθουσες του, αλλά τους αναφέρω ενδεικτικά. Μπορείτε να δείτε επίσης εδώ το έργο του Jacques-Albert Senave, εδώ του Alexandre Brun, εδώ του Gabriel Jacques de Saint-Aubin και θ’ ανακαλύψετε κι άλλα σχετικά έργα ψάχνοντας μόν@ σας. Ας αφήσουμε όμως για λίγο τους πίνακες (θα δούμε περισσότερους σε επόμενες αναρτήσεις) κι ας πάμε στα γλυπτά. Ιδού λοιπόν, η Αφροδίτη της Μήλου…

Η Αφροδίτης της Μήλου. Φωτογραφία: προσωπικό αρχείο (Παρίσι, 2019).

Βρήκα λοιπόν τη Θεά στην πτέρυγα Sully, στο δωμάτιο 345, περιτριγυρισμένη από έκθαμβους Ασιάτες, κατά την επίσκεψή μου εκεί, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε κι εσείς. Δεν τη χόρταιναν, τη φωτογράφιζαν ασταμάτητα και μου έφεραν στο νου έναν άλλο άντρα, μυθιστορηματικό ήρωα του αγαπημένου Ούγγρου συγγραφέα, László Krasznahorkai. Αν έχετε διαβάσει το βιβλίο «Η Σειόμπο πέρασε από εκεί κάτω» (εκδόσεις «Πόλις», μετάφραση: Μανουέλα Μπέρκι, 2019), θα καταλάβετε τον συνειρμό μου. Αν όχι, να σας εξηγήσω πως ο ήρωάς του είναι ένας φύλακας του Μουσείου, ο μεσιέ Σεβάν, παθιασμένος με κείνη, που ζει με τον τρόπο του συνεχώς μαζί της γιατί απλούστατα είναι το πιο θαυμαστό πράγμα που έχει δει ποτέ. Κανένα άλλο έργο δεν του προκαλεί τέτοια συγκίνηση. Ναι…

Εγώ βέβαια σκεφτόμουν και την ιστορία του αγάλματος όσο το κοίταζα και μεταφέρθηκα για λίγο νοερά στην Μήλο, που πολύ έχω αγαπήσει και που γράφω άλλωστε γι’ αυτήν σ’ ένα ανέκδοτο προς το παρόν, μυθιστόρημά μου. Έβγαλα αρκετές φωτογραφίες αλλά έστειλα μόνο μία στην Ελλάδα εκείνη τη μέρα. Κατάφερα να μείνω για λίγο μόνη στο χώρο και παρατήρησα τις λεπτομέρειες που αναφέρουν τα βιβλία τέχνης: «Η Αφροδίτη είναι σμιλεμένη σε μάρμαρο της Πάρου*, έχει ύψος 2,05 μ. και βάρος 900 κιλά περίπου· στηρίζεται στο δεξιό της πόδι, που πατάει στο έδαφος με όλο το πέλμα. Το αριστερό της είναι λυγισμένο στο γόνατο. Το γλυπτό είχε δουλευτεί σε δύο τμήματα ξεχωριστά, που συνδέονται στις πτυχώσεις του ενδύματος, κάτω από τους γλουτούς. Το δεξιό χέρι πρέπει να είχε αντικατασταθεί ήδη από την αρχαιότητα, ενώ το αριστερό έχει χαθεί. Το αριστερό πέλμα σμιλεύτηκε ξεχωριστά απ’ τη βάση, και σίγουρα τοποθετήθηκε αργότερα. Η κίνηση των χεριών έχει απασχολήσει ιδιαίτερα τους μελετητές· για να περιοριστούμε στις πιο αληθοφανείς υποθέσεις, είναι πιθανόν το δεξιό χέρι να άγγιζε τον αριστερό γοφό, ενώ το αριστερό πρέπει να ήταν ανασηκωμένο. Το άγαλμα έφερε κοσμήματα από μέταλλο (ενώτια, βραχιόλι και μια ταινία στα μαλλιά), καθώς υπάρχουν στο γλυπτό οι οπές στερέωσής τους» , γράφει η έκδοση της «Καθημερινής» (εκδόσεις Explorer, 2010).

«Η αντίθεση ανάμεσα στην απαλή πληρότητα του γυμνού και τη σκληρή πτύχωση του υφάσματος, μια στάση πιο εγκάρδια και ανθρώπινη, και μια πιο φυσική και ελεύθερη σχέση με τον χώρο, μαρτυρούν πόσο αναζωογονητική μπορεί να είναι ακόμα και σήμερα η επαφή με έργα του παρελθόντος» , επισημαίνεται στην έκδοση της Electa (2005). O Auguste Rodin με τη σειρά του είχε γράψει: «Ιδού το θαύμα των θαυμάτων. Αυτό το έργο είναι η έκφραση της υψηλότερης έμπνευσης της αρχαιότητας. Είναι ο αισθησιασμός που ισορροπείται με το μέτρο, η χαρά της ζωής που σταθμίζεται από το λογικό…» Και να πως κάποιοι την αναπαριστούν. Βάζουμε τη φαντασία μας να δουλέψει, εξαιτίας της. Γράφονται ποιήματα για ‘κείνη (δείτε εδώ κι εδώ), πρωταγωνιστεί ακόμη σε πολλά έργα.

Joseph Warlencourt – *View of the former room of the Tiber* (1836)

Φυσικά, υπάρχουν και πίνακες που δείχνουν πως είχαν εκθέσει το άγαλμα οι υπεύθυνοι του Μουσείου, τους περασμένους αιώνες κι ένας είναι αυτός του Joseph Warlencourt, που βλέπετε παραπάνω. Υπάρχουν επίσης και φωτογραφίες με τους Ναζί σ’ αυτή την αίθουσα κι άλλες που δείχνουν ότι το άγαλμα μετά την ανακάλυψη και την έκθεσή του έζησε κι άλλες περιπέτειες. Μερικά video με αρκετές απ’ αυτές τις φωτογραφίες, βρήκα εδώ και θα σας αφήσω να τα παρακολουθήσετε μέχρι να τα πούμε την επόμενη φορά… Υπάρχουν πολλά ακόμη να δούμε μαζί κι ίσως αυτή η ξενάγηση τελικά, να μην είναι και τόσο μικρή. Το Λούβρο ανοίγει ξανά πάντως τις πόρτες του στις 19 Μαΐου και στον ιστότοπό του θα μάθετε τι απαιτείται για τις επισκέψεις. Έχουν αλλάξει όπως ήταν αναμενόμενο, κάποια πράγματα. Η κράτηση για παράδειγμα, βλέπω ότι είναι υποχρεωτική για όλ@, κάποιες αίθουσες θα παραμείνουν κλειστές και κλειστά θα είναι και τα περισσότερα εστιατόρια κι οι καφετέριες (με κάποιες εξαιρέσεις). Στις 30 Σεπτεμβρίου τέλος, εγκαινιάζεται η έκθεση Paris-Athènes. La naissance de la Grèce moderne 1675-1919, που θα διαρκέσει ως τις 7 Φεβρουαρίου 2022. Έχετέ το υπόψη και καλά να περάσετε αν βρεθείτε εκεί.

(συνεχίζεται)

*»Το μάρμαρο της Πάρου ξεχωρίζει για την υφή, την καθαρότητα και τη διαύγειά του, ιδιότητες που το κάνουν μοναδικό παγκοσμίως. Είναι χαρακτηριστικό ότι το βάθος της διαφάνειάς του φτάνει ως τα 6-7 εκ, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις έχει πλησιάσει τα 30. Συγκριτικά αναφέρεται ότι το μάρμαρο της Πεντέλης φτάνει το 1,5 εκ και της Καράρας τα 2,5″.

**Όλες οι φωτογραφίες πλην της τελευταίας, τραβήχτηκαν από μένα κι έχουν ανέβει στους προσωπικούς λογαριασμούς που διατηρώ σε flickr και Instagram.

Μικρή ξενάγηση στο Μουσείο του Λούβρου – Μέρος ΙΙ

Έχουν αφήσει τόσοι πολλοί άνθρωποι τα ίχνη τους σ’ αυτό το χώρο, τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά (αφού τα εμβλήματα των διαφορετικών βασιλιάδων υπάρχουν στα διάφορα κτίρια και στις πτέρυγες που πρόσθεσαν), που μοιάζει δύσκολο ν’ ακολουθήσουμε το νήμα των αλλαγών. Αλλά θα το προσπαθήσω σήμερα και μετά τις χρηστικές πληροφορίες της προηγούμενης ανάρτησης, θα σας παραθέσω κάποια σημαντικά ιστορικά στοιχεία. Στην πρώτη φωτογραφία βέβαια βλέπετε το πότε ιδρύθηκε και πότε λειτούργησε ως Μουσείο κι εγώ θα σας γράψω μερικά ακόμη πράγματα με βάση τα βιβλία που συμβουλεύτηκα πριν αλλά και μετά, την εκεί επίσκεψη μου.

Τράβηξα φυσικά και φωτογραφίες, κάποιες απ’ τις οποίες θα δείτε (και αρκετές που δεν βγήκαν δυστυχώς όπως ήλπιζα), κοιτώντας συχνά ψηλά μιας κι ήθελα να σας δείξω συνακόλουθα, διάφορες λεπτομέρειες. Δεν ήταν τόσο εύκολο αλλά ας μην σταθούμε σ’ αυτό. Ας πάμε πίσω στην ιστορία, να δούμε συνοπτικά μερικές σημαντικές ημερομηνίες. Στα 1190 λοιπόν, οικοδομήθηκε το βασιλικό κάστρο-οχυρό επί Φιλίππου-Αυγούστου για να προστατεύεται το Παρίσι από τα δυτικά. Ο κεντρικός Πύργος του ήταν φυλακή κι υπήρχε εκεί επίσης ναύσταθμος και θησαυροφυλάκιο (δείτε εδώ μια ωραία ξενάγηση που δείχνει τι απέμεινε από κείνη την εποχή και το ακόλουθο video με τα στάδια ανοικοδόμησης, για να πάρετε μια ιδέα, ταξιδεύοντας νοερά πίσω στο χρόνο).

Το 14ο αιώνα, ήταν η σειρά του Καρόλου του Ε’ να το ανακαινίσει ριζικά και να μετατρέψει τα μεσαιωνικά ακροπύργια σε βασιλική κατοικία. Τα οποία ακροπύργια κατεδάφισε ο Φραγκίσκος ο Α’ κάνοντας διάφορες αλλαγές κι αγοράζοντας σημαντικές συλλογές έργων τέχνης. Ακολούθως με εντολή του Ερρίκου του Δ’ (κι εμπλοκή κι άλλων, όπως η Αικατερίνη των Μεδίκων), ανεγέρθηκε το τεράστιο τμήμα προς το Σηκουάνα (η Μικρή και η Μεγάλη Στοά), ενώνοντας έτσι το Λούβρο με το παλάτι του Κεραμεικού. Εκείνος ήταν επίσης, που κάλεσε αρχικά καλλιτέχνες να το διακοσμήσουν το 1608 κι όταν αργότερα, το 1682 ο Λουδοβίκος ΙΔ’, ο Βασιλιάς Ήλιος, μετέφερε το παλάτι του στις Βερσαλλίες, οι γλύπτες, οι ζωγράφοι κι όσοι διέμεναν εκεί έκαναν ένα είδος κατάληψης και το άφησαν σε άθλια κατάσταση στα μέσα του 18ου αιώνα.

Πάρθηκαν όμως τα απαραίτητα μέτρα, αποκαταστάθηκαν οι πρόσκαιρες ζημιές και συνεχίστηκε η ανάπτυξη κι η διακόσμησή του. Ειδικά με την επέκταση του Τετράγωνου Περίβολου μάλιστα, ασχολήθηκαν τόσο οι Λουδοβίκος ΙΓ και ΙΔ’ όσο κι οι Ναπολέων Α’ και Γ’. Και κάπως έτσι έγιναν κι άλλες αλλαγές και τα έργα τέχνης αυξάνονταν πότε μέσω λεηλασιών όπως στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής και πότε μέσω δημεύσεων, δωρεών και αγορών. Ιδιαίτερο κεφάλαιο αποτελεί η περίοδος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κατά τη διάρκεια της οποίας εκατοντάδες πίνακες, γλυπτά κ.α., φυγαδεύτηκαν για να μην πέσουν στα χέρια των Ναζί ή καταστραφούν. Αυτή η ταινία αν σας ενδιαφέρει δείχνει το πως οργανώθηκε η συγκεκριμένη επιχείρηση.

Τις τελευταίες δεκαετίες βέβαια, πολύ συζητήθηκε η γυάλινη πυραμίδα του Ίεοχ Μινγκ Πέι (ο οποίος απεβίωσε το 2019), που εγκαινιάστηκε στα 1989 και καθόλου δεν άρεσε στους Παριζιάνους (όπως άλλωστε κάποτε κι ο Πύργος του Άιφελ). Όσο για το όνομα «Λούβρο» υπάρχουν αρκετές εξηγήσεις που μπορείτε να διαβάσετε εδώ, άρα σίγουρο δεν είναι τίποτα και την παλιότερη αίθουσα του μπορείτε να τη δείτε απ’ το επίσημο site του, απ’ το οποίο θα μάθετε κι άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία. Πάμπολλα βέβαια, έχουν γραφτεί γενικότερα, για το συγκεκριμένο Μουσείο αλλά υπάρχει ένα συγκεκριμένο απόσπασμα απ’ την εισαγωγή της έκδοσης της Electa, που συνοψίζει πολύ εύστοχα, θεωρώ, όσα σας έγραψα μέχρι τώρα. Μ’ αυτό λέω να κλείσω την σύντομη ιστορική αναδρομή που έκανα εδώ σήμερα, αφού συμβουλεύτηκα επιπλέον τον οδηγό του National Geographic, την Βιβλιοθήκη Τέχνης της «Καθημερινής» και διαδικτυακές πηγές που θα βρείτε στα link. Και την επόμενη φορά θα σας δείξω συγκεκριμένα έργα εξηγώντας και κάποια πράγματα για την ιστορία τους. Να λοιπόν τι είναι αυτό το Μουσείο…

«Επιβλητικό εργοτάξιο με συνεχή οικοδομική δραστηριότητα στο πέρασμα των αιώνων, εξαιρετικά ζωντανό ακόμα και σήμερα, από τον Φραγκίσκο Α’ ως τον Ναπολέοντα και τον Μιτεράν, από τον θρυλικό Τετράγωνο Περίβολο έως τη φουτουριστική πυραμίδα του Πέι, που μοιάζει ανυπόμονη σαν διαστημόπλοιο, το Λούβρο πάντα εκπροσωπούσε την ταύτιση του πεπρωμένου της Γαλλίας, με την καλλιτεχνική κληρονομιά και τη δυνατότητα αξιοποίησης της».

(συνεχίζεται)

*Όλες οι φωτογραφίες της ανάρτησης τραβήχτηκαν από μένα τον Ιούλιο του 2019 κι έχουν ανέβει στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Instagram.

Μικρή ξενάγηση στο Μουσείο του Λούβρου – Μέρος Ι

Αν κάτι δε φαίνεται εφικτό να γίνει στο χρόνο που το προγραμματίζω, δεν επιμένω πολύ. Το αφήνω για άλλη στιγμή. Έτσι ακριβώς λοιπόν συνέβη και μ’ αυτήν τη σειρά αναρτήσεων για το Μουσείο του Λούβρου. Πριν δύο χρόνια είχα σκεφτεί να την ετοιμάσω, αλλά τώρα ήρθε η ώρα της. Κι είναι μια πολύ καλή στιγμή αυτή, καθώς μπορείτε να περιηγηθείτε ψηφιακά και στο Μουσείο και για πρώτη φορά να δείτε ολόκληρη την συλλογή έργων του. Η πανδημία μείωσε τους αριθμούς των επισκεπτών, αλλά και πάλι παραμένει στην ψηλότερη θέση των προτιμήσεων του κοινού.

Ακριβώς λοιπόν επειδή μπορείτε να δείτε ψηφιακά όλες τις συλλογές, ενώ εγώ θα σας δείξω μόνο τα λίγα έργα που ξεχώρισα, γι’ αυτό εξηγώ ότι η ξενάγηση θα είναι μικρή. Θα ξεκινήσω λοιπόν με χρηστικές πληροφορίες και θα επιβεβαιώσω με την σειρά μου αυτό που λέγεται, ότι δηλαδή μια μέρα δεν αρκεί για να δεις το Λούβρο (για την ακρίβεια 200 χρειάζονται σύμφωνα μ’ έναν υπολογισμό που έχω υπόψη μου ακόμη κι αν κοιτάτε μόνο για 30 δευτερόλεπτα κάθε έργο τέχνης), αλλά το Παρίσι δεν είναι μια πόλη στην οποία μπορείς να μείνεις όσο θες, αν δε διαθέτεις ανάλογο μπάτζετ (γι’ αυτό βρέθηκα πολλά χιλιόμετρα μακριά απ’ το κέντρο, σε μέρος όπου σπανίζουν οι λευκοί και κανένα πρόβλημα δεν αντιμετώπισα), επομένως μια χαρά είναι η μία μέρα αν μπορείτε να τη διαθέσετε. Τι θα σας διευκολύνει; Να έχετε αποφασίσει τι θέλετε να δείτε οπωσδήποτε, από πριν, να πάρετε χάρτη μαζί σας ή να συμβουλευτείτε online αυτόν και κυρίως να έχετε κλείσει ηλεκτρονικά εισιτήριο. Αυτό το τελευταίο λίγο έλειψε να μου στοιχίσει τη χαρά της περιήγησης. Ευτυχώς στάθηκα τυχερή, δεν ακολούθησα καμιά ξενάγηση επίσης και μου έφτασε ο χρόνος οριακά. Εσείς μην το ρισκάρετε: κλείστε το εισιτήριο σας έγκαιρα.

Ξέρετε βέβαια ότι το Λούβρο δέχεται πάνω από 10 εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο, χιλιάδες τη μέρα (προ πανδημίας τουλάχιστον, γενικά έχει πάντως σχετικά μεγάλη επισκεψιμότητα), κι έτσι να είστε προετοιμασμένοι για το γεγονός ότι δεν θα έχετε το χρόνο και την άνεση που θέλετε να μελετήσετε τα έργα. Δυστυχώς, αλλά αυτή είν’ η αλήθεια. Χρειάζεται να προσθέσω τι χαμός γίνεται με τις φωτογραφίες και ότι επικρατεί το αδιαχώρητο στην αίθουσα που εκτίθεται η «Mona Lisa»; Μάλλον όχι. Θα σας τα γράψω άλλωστε κι αυτά σε επόμενη ανάρτηση. Πιθανολογώ ότι θα άλλαξαν ή θ’ αλλάξουν μερικά πράγματα λόγω των μέτρων, αλλά και πάλι για το Λούβρο μιλάμε, επομένως… Επίσης αν δεν το έχετε σκεφτεί, να το γράψω ότι θα χρειαστεί να περπατήσετε πολύ για να δείτε ο,τι σας ενδιαφέρει από κάθε συλλογή. Στα ασανσέρ υπάρχουν σχεδιαγράμματα που δείχνουν συνοπτικά ποιες συλλογές βρίσκονται πού, ανά όροφο και πάμπολλοι φύλακες σε κάθε σημείο για να τους ρωτήσετε. Απαντούν και στα αγγλικά και στα γαλλικά. Οι χώροι όμως είναι τεράστιοι, γι’ αυτό να πάτε ξεκούραστ@.

Οι πολλές ώρες παραμονής στο Μουσείο, οι βόλτες από αίθουσα σε αίθουσα, φυσικά φέρνουν δίψα και πείνα κι η ανάγκη για λίγη ξεκούραση γίνεται επιτακτική. Εννοείται πως είτε φάτε, είτε πιείτε, οι τιμές είναι «τσιμπημένες» γενικώς. Το ίδιο ισχύει και για τα διάφορα αναμνηστικά που πουλιούνται εντός, όπως στα περισσότερα Μουσεία του κόσμου, άλλωστε. Πάντως να έχετε υπόψη ότι ειδικά τα αντικείμενα που έχουν ως σήμα τον πύργο του Άιφελ (μπρελόκ κτλ), θα τα βρείτε και στο χώρο του Πύργου και τα περισσότερα απ’ αυτά μάλιστα, σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές απ’ τους πλανόδιους μικροπωλητές που προσπαθούν να εξασφαλίσουν τον επιούσιο. Και μ’ αυτές τις πληροφορίες θα σας αφήσω και περισσότερα για την ιστορία του Μουσείου και τα εκθέματα του, θα πούμε την επόμενη φορά.

(συνεχίζεται εδώ)

Καρτ ποστάλ απ’ το Παρίσι: Πύργος του Άιφελ (La Tour Eiffel)

Μιας κι ετοιμάζομαι να σας ξεναγήσω στο Μουσείο του Λούβρου, σύντομα, ας αρχίσουμε τη «βόλτα» μας στο Παρίσι κλασσικά απ’ τον Πύργο του Άιφελ, αφού σαν σήμερα έγιναν τα εγκαίνια του. Κι όσο κι αν μισήθηκε από κάποιους αρχικά η προσωρινή – όπως θεωρούνταν τότε- κατασκευή, έδωσε πάντως στον αρχιτέκτονά της τον τίτλο του «μάγου του σίδερου» κι έγινε το σήμα κατατεθέν της πόλης.

Ο Πύργος λοιπόν κατασκευάστηκε απ’ τον Γουσταύο Άιφελ (Gustave Eiffel) το 1887 και δύο χρόνια αργότερα, το 1889 έγιναν τα εγκαίνια του. Τότε η Γαλλία γιόρταζε τα 100 χρόνια απ’ την Επανάσταση της και καθώς ήθελαν να είναι έτοιμος για τα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης, τριακόσιοι χαλυβουργοι εργάζονταν σκληρά, για επτά μέρες τη βδομάδα, επί είκοσι έξι συνεχόμενους μήνες για να το κατορθώσουν (εδώ μπορείτε να δείτε φωτογραφίες απ’ τα στάδια κατασκευής). Επτά μέρες λοιπόν πριν την Έκθεση, ο Πύργος ήταν έτοιμος και μάλιστα χωρίς να σημειωθεί κανένα θανατηφόρο ατύχημα, όπως σημειώνεται στον ταξιδιωτικό οδηγό του National Geographic, τον οποίο συμβουλεύομαι για την ανάρτηση κι είχα μαζί μου και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου.

Οι πρώτοι επίσημοι προσκεκλημένοι που τον επισκέφτηκαν ήταν η βασιλική οικογένεια της Αγγλίας κι ο Μπάφαλο Μπιλ, όπως αναφέρεται σ’ αυτό το άρθρο και περισσότερα θα διαβάσετε σ’ αυτό το βιβλίο. Κατά το άνοιγμα της Έκθεσης τα ασανσέρ δεν λειτούργησαν κι οι 30000 επισκέπτες ανέβηκαν με τα πόδια ως την κορυφή. Οι Γάλλοι πάντως δεν ενθουσιάστηκαν όταν τον είδαν για πρώτη φορά και τα σχόλια μόνο κολακευτικά δεν ήταν. Έκαναν λόγο για «κούφιο κηροπήγιο», τους θύμιζε «αποκρουστική στήλη από μπουλόνια και λαμαρίνα», «πύργο της Βαβέλ», τον ονόμαζαν «Le Suicide Eiffel», φοβόταν ότι θα πέσει πάνω τους κτλ. Ήδη απ’ το 1887 είχαν συντάξει διαμαρτυρία εναντίον του «τερατώδους» αυτού σχεδίου, την οποία υπέγραφαν μεταξύ άλλων οι Guy de Maupassant, και Alexandre Dumas (ο υιός). Βέβαια, παρ’ όλα αυτά, ο πρώτος για παράδειγμα, όταν τελείωσε πήγαινε στο εστιατόριο του Πύργου στο δεύτερο όροφο, γιατί όπως ισχυριζόταν ήταν το μοναδικό σημείο της πόλης απ’ όπου δε μπορούσε να τον βλέπει. Έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα παραδοξότητα οπωσδήποτε, αυτός ο ισχυρισμός, έτσι;

Είκοσι χρόνια μετά το κλείσιμο της Διεθνούς Έκθεσης, αποφασίστηκε το γκρέμισμα του, αλλά καθώς είχε ανακαλυφθεί το ραδιόφωνο και το ύψος του Πύργου ήταν ιδανικό για να τοποθετηθεί στην κορυφή του κεραία, σώθηκε. Οπωσδήποτε είναι μια εντυπωσιακή κατασκευή, αλλά όσο βρισκόμουν εκεί δε γινόταν να μην προσέξω και το πλήθος των Αλγερινών μικροπωλητών ή τις συχνότατες περιπολίες του στρατού, για διαφορετικούς λόγους όμως. Έγραψα εδώ κάτι, θα καταλάβετε αν το διαβάσετε.

Όταν η ατμόσφαιρα πάντως είναι καθαρή, η ορατότητα απ’ την κορυφή του φτάνει ως και τα 73 χιλιόμετρα και περιττό ν’ αναφέρω ότι οι ουρές για τ’ ασανσέρ ήταν τεράστιες (κάποι@ τολμηρ@ ανέβαιναν και με τα πόδια τα 1710 σκαλοπάτια) κι η αναμονή μεγάλη (στο site του πάντως αναφέρεται ο πιθανός χρόνος αναμονής κι έχει νόημα να ρίξουν μια ματιά σ’ αυτή την πληροφορία όσ@ θέλουν ν’ ανέβουν εκεί) . Αυτά βέβαια προ πανδημίας. Τώρα σίγουρα θα έχουν αλλάξει κάποια πράγματα (είναι κλειστός άλλωστε το συγκεκριμένο διάστημα και μέχρι τις 16 Ιουλίου κι αν με το καλό πάτε κάποτε προσέξτε αυτά που εξηγούν εδώ).

Υπάρχουν κι άλλα ενδιαφέροντα να μάθετε για τον Πύργο πάντως, που το χειμώνα συρρικνώνεται κατά 4-8 εκατοστά, που το 1976 απ’ τη ζέστη και λόγω της επέκτασης του μετάλλου μετακινήθηκε για 18 ολόκληρα εκατοστά, που κάποιος προσπάθησε να τον ..πουλήσει, που έχει χρησιμοποιηθεί ακόμη και για bace jumping και που αντιγράφηκε το σχέδιό του σε πολλά μέρη του κόσμου (ναι, και στη χώρα μας). Προς το παρόν σας αφήνω να τον δείτε μόν@ σας, μαζί μ’ άλλα αξιοθέατα του Παρισιού.

Zadar: Χαιρετισμός στον ήλιο με τη μουσική της θάλασσας

Όσο περνάει ο καιρός κι η καραντίνα συνεχίζεται, έστω κι αν φαίνεται ότι κάτι θ’ αλλάξει σύντομα, οι τάσεις φυγής όλων μας αυξάνουν. Να ένας λόγος λοιπόν, για την σημερινή ανάρτηση. Γράφω άλλωστε μεταξύ άλλων ένα μυθιστόρημα με φόντο τα Βαλκάνια και την Ευρώπη και σκέφτηκα ότι μέχρι να ολοκληρωθεί, είναι καλή ευκαιρία ν’ αξιοποιήσω το φωτογραφικό μου αρχείο και να σας δείξω αυτή τη φορά, την συγκεκριμένη όμορφη πόλη της Κροατίας.

Περισσότερα βέβαια θα μάθετε εν καιρώ, αν όλα πάνε καλά κι έτσι θα μοιραστώ κυρίως εικόνες μαζί σας σήμερα απ’ αυτόν τον τόπο, στον οποίο είναι φανερά τα ίχνη όσων πέρασαν από ‘κει και το νιώθουν όσ@ διασχίζουν τους δρόμους της απ’ την ενετική «Πύλη της Γης», στο λιμάνι Fosa, που βλέπετε στην πρώτη φωτογραφία αλλά και περιδιαβαίνοντας τα ερείπια της αρχαίας ρωμαϊκής αγοράς, που απαθανάτισα στη δεύτερη. Τις μικρές μου ταξιδιωτικές σημειώσεις πάντως, θα τις βρείτε εδώ.

Η πόλη προσελκύει φυσικά πλήθος τουριστών, αλλά είναι τόσο μεγάλο το παραλιακό της μέτωπο που ξεχνάς την ύπαρξη των άλλων. Τα μέρη κοντά στη θάλασσα όπως αυτό της τέταρτης φωτογραφίας είναι η καλύτερη επιλογή για ρεμβασμό τη μέρα. Υπάρχουν πάντως πάμπολλες επιλογές και για διασκέδαση τη νύχτα. Πάγκους με θαλασσινά, φρουτοσαλάτες και φυσικούς χυμούς που πουλιούνται στους επισκέπτες, θα βρείτε στο μεγαλύτερο μέρος της ακτής, όπου θα δείτε και παραδοσιακά συγκροτήματα να χορεύουν ή άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις να λαμβάνουν χώρα.

Η μία άκρη, στην οποία βρίσκεται και το άγαλμα του Spuridon Brusina που βλέπετε στην τρίτη φωτογραφία, είναι πολύ ήσυχη κι αυτήν προτίμησα όλες τις φορές, χωρίς να παραλείψω πάντως να ρίξω τις ματιές μου σ’ όσα εκτυλίσσονταν στην καρδιά της Zadar. Ακόμη πιο όμορφη είναι βέβαια η θέα της πόλης από ψηλά που βλέπετε στην πέμπτη φωτογραφία, ειδικά την στιγμή του ηλιοβασιλέματος. Γι’ αυτό αξίζει ν’ ανεβείτε ως το καμπαναριό της Αγίας Αναστασίας, για να την απολαύσετε.

Ούτε αυτή η περιοχή βέβαια έμεινε αλώβητη απ’ τον πρόσφατο πόλεμο, αλλά η ζωή συνεχίζεται κι οι ιθύνοντες σκέφτηκαν μερικές έξυπνες ιδέες ώστε να την μεταμορφώσουν. Έτσι, κάλεσαν τον αρχιτέκτονα Nicola Basic, που εμπνευόμενος απ’ το αρχαίο ελληνικό όργανο που ονομαζόταν ύδραυλις, έφτιαξε αυτό το πρωτότυπο έργο. Κάθεστε στα σκαλιά που βλέπετε στην έκτη φωτογραφία λοιπόν κι ακούτε τη μουσική της θάλασσας, αυτή που παίζουν δηλαδή τα κύματα. Δείτε εδώ και θα καταλάβετε πως γίνεται.

Πολύ κοντά σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται και ο «Χαιρετισμός στον ήλιο», ένα άλλο έργο του ίδιου αρχιτέκτονα. Πρόκειται για ένα κυκλικό ηλιακό σύστημα που βασίζεται σε φωτοβολταϊκά πάνελ και το βράδυ αλλάζει χρώματα. Ενδιαφέρον θέαμα οπωσδήποτε, για μικρούς και μεγάλους, αλλά εμένα όσο έμεινα εκεί το βλέμμα μου στεκόταν στο φεγγάρι. Μπορεί να μη φαίνεται καλά στην τελευταία φωτογραφία, αλλά ήταν υπέροχο μες τα σύννεφα. Κι έχει πολλά ακόμη ν’ ανακαλύψετε, αν βρεθείτε κάποτε εκεί. Κι άλλα που όπως είπαμε θα διαβάσετε ελπίζω, κάποτε…

	aikaterinitempeli στη «Quo Vadis, Aida?»: Μια καθηλω…
	Σοφία Αγγελίδου στη «Quo Vadis, Aida?»: Μια καθηλω…
	kalantzianastasia στη «Quo Vadis, Aida?»: Μια καθηλω…
	argyris446 στη Μπλε του κοβαλτίου