Η κοινότητα, μετά από 10 χρόνια συνεχούς δουλειάς πάνω σε πολλά πεδία και πάντα από την κοινοτιστική οπτική, αυτή τη φορά, εμβαθύνει στο ζήτημα της ψυχικής υγείας σε συνεργασία με την: Πρωτοβουλία Ψ για ένα Πολύμορφο Κίνημα για την Ψυχική Υγεία.
Θα ακολουθήσει μπαρ οικονομικής ενίσχυσης για την δομή υγείας.
Παρασκευή 11/6 | 19:00 στην Κοινότητα Κατειλημμένων Προσφυγικών
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΥΓΕΙΑ
Μια συζήτηση για αυτήν και για μια άλλη υγεία
Τις νύχτες σκάβαμε κρυφά μια υπόγεια σήραγγα
μ’ ένα σουγιά, μ’ ένα πιρούνι, με τα νύχια
Σκάβαμε τις πέτρες ξέροντας πως θα φτάσουμε
το πολύ ως τη θάλασσα
Κι όμως μας ήταν ανάγκη να βλέπουμε
τα χέρια μας να ζούνε
Μου ήταν ανάγκη να βλέπω
πως κοντεύω πόντο πόντο να σε φτάσω
Αλεξάνδρου Άρης
Ο λαός λέει “όπου φτωχός κι η μοίρα του” αλλά τούτο ακόμα δεν έχει βρει εμπεριστατωμένη απόδειξη στα ακαδημαϊκά συνέδρια και στις μελέτες των “ειδικών” και μόλις και μετά βίας κάποιες φορές τρυπώνει στις κλειστές αίθουσες των ψυχιατρικών και ψυχολογικών εκτιμήσεων και αξιολογήσεων. Άρα από τη στιγμή που η φτώχεια, η κοινωνική ανισότητα και οι ταξικές διαφορές δεν έχουν μπει στα επίσημα εγχειρίδια δεν αποτελούν και θέμα συζήτησης όταν η κουβέντα έρχεται στην ψυχική υγεία. Και βέβαια ο λόγος για αυτό είναι προφανής. Αν όλοι αυτοί οι “ειδικοί” μιλούσανε για αυτά θα έπρεπε να κάνουνε και γι’ αυτά…
Όμως πολλοί μας είπανε ότι την εποχή της πανδημίας απειλείται η υγεία μας. Το στρες αυξάνεται, τα ψυχοσωματικά κάνουν πάρτι, η απομόνωση εντείνει την ήδη ασφυκτική ατομικιστική κουλτούρα της αποξένωσης , τα έθνη μένουν να αιωρούνται σε μια ατμόσφαιρα που ετοιμάζεται να υποδεχτεί μετά βαΐων και κλάδων τη νέα ψηφιακή εποχή, την 4η βιομηχανική επανάσταση κατ’ άλλους… Σώματα πειθαρχημένα και ψυχές αποξενωμένες, τα πένθη σε κρύπτη, ιδού ο παράδεισος της νέας καπιταλιστικής στροφής με κυρίαρχο σύνθημα «καλύτερα υγεία παρά ελευθερία». Οι ειδήμονες σερβίρουν μονοσήμαντες, ατομικές και από απόσταση απαντήσεις για την κρίση με οδηγίες για καταπράυνση του άγχους , τεχνικές αναπνοής και ένα ελάχιστο εισόδημα – χαρτζιλίκι για τον εγκλεισμό και βέβαια κουβέντα για το βάθεμα των ταξικών ανισοτήτων.
Όμως εμείς θα επιμένουμε πως υγεία χωρίς ελευθερία και δικαιοσύνη δεν νοείται.
Η πρόσφατη συγκρότηση της πανελλαδικής συνέλευση του θεματικού συντονισμού για την υγεία είναι εμπνευσμένη από το ταξίδι των Ζαπατίστας στην Ευρώπη. Οι συντρόφισσες/οι Ζαπατίστας επιλέγουν να κάνουν ένα τόσο σημαντικό και ιστορικό ταξίδι εν μέσω πανδημίας, που εκτιμάται ότι θα έχει συνέχεια και τα επόμενα χρόνια, φέρνοντας στο προσκήνιο μία νέα εποχή για την υγεία, την πολιτική και την κοινωνική ζωή.
Κυρίαρχες πολιτικές υγείας -βιοπολιτικής και βιοεξουσίας- προσπαθούν να επιβληθούν σε όλα τα πεδία της ζωής. Προτάσσεται η παθητικοποίηση (βλ. ιατρικοποίηση, ψυχιατρικοποίηση, ψυχολογικοποίηση) του ανθρώπου όσον αφορά στην υγεία του και στη ζωή του γενικότερα, αντί της ενδυνάμωσης και της προστασίας του κοινωνικού συνόλου απέναντι στην πανδημία. Το γεγονός ότι, εν καιρώ πανδημίας, η ιατρική προσδένεται όλο και περισσότερο στο άρμα της εξουσίας, η θεώρηση της υγείας ως όλον καθίσταται ακόμα πιο επισφαλής και δεν μπορεί παρά να αντιτάσσεται στην άκρατη υπερ-ιατρικοποίηση που επιβάλλεται σε όλους τους ζωτικούς τομείς της ανθρώπινης ύπαρξης. Η έμπρακτη εφαρμογή της ολιστικής θεώρησης μπορεί να συντελεστεί μέσω της ενεργητικής διεκδίκησής της και μέσω της συμμετοχής του κάθε μέλους της κοινότητας σε όλα τα πεδία που άπτονται της υγείας ή εν τέλει, παίρνοντας όλες/οι εμείς -κάθε σπίθα αντίστασης και αγώνα- τις ζωές μας στα χέρια μας.
Περισσότερα για την πανελλαδική συνέλευση του θεματικού συντονισμού για την υγεία εδώ.
Σας καλούμε σε μια συνάντηση – συζήτηση για όλα τα παραπάνω το Σάββατο 12/06/2021, στις 19:30, στην ταράτσα της οδού Αιθαλίδου 11, κοντά στο σταθμό του Αγίου Ιωάννη για να ακούσουμε εμπειρίες και ιστορίες από το Μεξικό να εμπνευστούμε και να επανοηματοδοτήσουμε τι θα πει υγεία. Σας καλούμε για να ανταλλάξουμε γνώμες, ιδέες, γνώσεις, αναγνώσεις, να εμπνευστούμε από τη σκέψη και την αντίσταση του/της καθενός/καθεμιάς μας στο πεδίο και στον τομέα του/της και να χαράξουμε δρόμους δράσης και κανάλια πλεύσης ενάντια στην κυρίαρχη βαρβαρότητα…..
… γιατί όπως λένε και οι ίδιοι οι Ζαπατίστας (κι ίσως κάπου μέσα μας το ξέρουμε κι εμείς) «η κοινότητα είναι ένα εν δυνάμει σχολείο, μια συλλογικότητα που διδάσκει, δείχνει, διαμορφώνει και μέσα και μαζί με αυτήν ο άνθρωπος μαθαίνει και, με τη σειρά του, διδάσκει».
Με συντροφικούς χαιρετισμούς
Πανελλαδική συνέλευση του θεματικού
συντονισμού για την υγεία
ομάδα Αττικής
Για την παρουσία μου στη «Μηχανή του Χρόνου», πρόκειται να σας γράψω σήμερα, όπως ίσως θα υποψιαστήκατε ήδη. Κράτησα λοιπόν αυτό το πολύ πρόχειρο στιγμιότυπο απ’ την εκπομπή, μόνο και μόνο γι’ αυτό το σκοπό. Άργησα κάπως ομολογώ να το κάνω, αλλά να που ήρθε η ώρα. Καταρχάς θέλω να ευχαριστήσω για την πρόσκληση την κυρία Αθηνά Τζίμα και τον κύριο Χρίστο Βασιλόπουλο. Ο λόγος που με κάλεσαν είναι η ενασχόληση μου εδώ στο blog, με την ιστορία των ψυχιατρικών ιδρυμάτων και φυσικά το ενδιαφέρον μου για όσα συμβαίνουν στους ψυχικά πάσχοντες, στα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία, διαχρονικά.
Αυτά που με παρακολουθήσατε ή θα με δείτε στο μέλλον ν’ αναφέρω στην εκπομπή, για την ιστορία του Ψυχιατρείου της Κέρκυρας, του Δαφνιού, κτλ, υπάρχουν εδώ σε διάσπαρτες αναρτήσεις και φυσικά είναι καλύτερα καταγεγραμμένα, σε σχέση μ’ όσα θυμήθηκα κι ανέφερα προφορικά. Μπορείτε ν’ ανατρέξετε στις σχετικές ετικέτες και να τα διαβάσετε και βέβαια θα υπάρξει και συνέχεια σύντομα. Πάντα επιστρέφω σ’ αυτά τα θέματα, άλλωστε. Το γνωρίζετε όσ@ με διαβάζετε.
Πιο σημαντικά όμως θεωρώ ειλικρινά ότι είναι, όσα κατέθεσαν οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα της νεότερης ιστορίας των ψυχιατρικών ιδρυμάτων της χώρας μας, δηλαδή ο τ. Καθηγητής του ΑΠΘ, Κώστας Μπαϊρακτάρης που ήταν στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, ο ψυχίατρος Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου που βρέθηκε στη Λέρο και μετέπειτα στο Δαφνί και φυσικά ο έτερος ψυχίατρος Γιώργος Αστρινάκης που ήταν στο Δρομοκαΐτειο. Τα δικά τους γραπτά και βιβλία συμβουλεύομαι μεταξύ άλλων κι εγώ, εδώ και χρόνια, κι είναι μεγάλη τύχη το ότι είχα καθηγητή τον πρώτο και συνεργάζομαι ποικιλοτρόπως με το δεύτερο. Έμαθα πολλά κοντά τους. Αν κάνετε κλικ λοιπόν στα ονόματά τους, θα βρείτε συνδέσμους με μερικά κείμενα που σας προτείνω, για να συμπληρώσετε τις γνώσεις σας.
Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συντελεστές της εκπομπής για τη θερμή τους υποδοχή. Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν πέρυσι, σε περίοδο καραντίνας και προς τιμή τους πήραν όλα τα μέτρα, για να αισθάνομαι ασφαλής. Προσπάθησαν δε φιλότιμα σ’ αυτά τα δύο επεισόδια να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για τα ψυχιατρικά ιδρύματα της χώρας μας (το θέμα φυσικά είναι τεράστιο), να δώσουν μια σφαιρική εικόνα, να υπάρχει πολυφωνία κι αξίζει οπωσδήποτε να δείτε τι κατάφεραν. Η δική μου γνώμη είναι ότι πέτυχαν τον στόχο τους και παρουσίασαν μια αξιόπιστη ιστορική αναδρομή. Είχαν ερευνήσει πάρα πολύ και φάνηκε αυτό. Συγχαρητήρια και κάθε επιτυχία εύχομαι για το μέλλον σε όλ@ τους.-
Από την πρώτη μέρα που διορίστηκε ως υφυπουργός Υγείας, αρμόδια για την ψυχική υγεία, η Ζωή Ράπτη δεν άφησε στιγμή να περάσει, με τις διαδοχικές υπουργικές αποφάσεις που εξέδωσε, χωρίς έμπρακτα να δείξει την αποστολή που της έχει ανατεθεί να επιτελέσει: την πλήρη διάλυση ενός ήδη απεξαρθρωμένου δημόσιου συστήματος ψυχικής υγείας και την ολοταχή ιδιωτικοποίησή του. Πώς, άλλωστε, θα μπορούσε να είναι διαφορετικά σ΄ ένα Υπουργείο Υγείας που αντιμετωπίζει συνολικά την Υγεία, εν μέσω πανδημίας, προς αυτή την κατεύθυνση και από μια κυβέρνηση που αξιοποιεί την πανδημία για να περάσει μέτρα που ανατρέπουν ό,τι είχε απομείνει στο πεδίο των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων;
Μέτρα όπως η επίσημη, πλέον, θεσμοθέτηση της εκτέλεσης ακούσιων νοσηλειών στις (ανέκαθεν εκτός παντός ελέγχου) ιδιωτικές ψυχιατρικές κλινικές, η πριμοδότηση ιδιωτών από το δημόσιο για την δημιουργία υπηρεσιών ψυχικής υγείας, μέσω ΣΔΙΤ (Συμπράξεων δημόσιου – ιδιωτικού τομέα), το έμμεσο, και δήθεν προσωρινό, πέρασμα νοσηλευομένων από ψυχιατρικές κλινικές του δημοσίου σε ιδιωτικές ψυχιατρικές κλινικές (με αφορμή την απαράδεκτη μετατροπή ψυχιατρικών κλινικών του δημόσιου σε κλινικές covid-19), η στροφή (αποκλειστικά πλέον) σε ιδιωτικούς φορείς για χρηματοδότηση υπηρεσιών (όπως το ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος», χρηματοδότης της γραμμής, δήθεν, ψυχολογικής υποστήριξης 10306 και, τώρα, ενός υπό σύσταση «εθνικού δικτύου επαγγελματιών παιδικής ψυχικής υγείας») – όλα αυτά δεν είναι παρά δείγματα και σταθερά και διαδοχικά βήματα προς «αυτό που έρχεται». Αυτό που η Ζ. Ράπτη όρισε ως «επαναπροσδιορισμό σε στέρεες βάσεις του μέλλοντος της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης», καθώς «εντός του έτους θα παρουσιαστεί το νέο εθνικό σχέδιο δράσης για την ψυχική υγεία».
Αν και μπορούμε πολύ εύκολα να συλλάβουμε το «μέλλον» που έχει αναλάβει να προετοιμάσει και να φέρει η εντεταλμένη προς τούτο ηγεσία του Υπουργείου, η διαμόρφωση της εν λόγω Επιτροπής είναι ενδεικτική από μόνη της. Ως πρόεδρος της Επιτροπής αυτοδιορίζεται η ίδια η υφυπουργός (με ό,τι αυτό σημαίνει για τον χαρακτήρα της επιτροπής ως ενός χωρίς κανένα πρόσχημα εκτελεστικού οργάνου).
Ενώ κάποιοι/ες άλλοι/ες είναι απλώς μέλη του γραφείου της.
Και όλα, σχεδόν, τα ονόματα των μελών της (μόνιμης) επιτροπής που διόρισε «για την παρακολούθηση της υλοποίησης του σχεδιασμού για την Ψυχική Υγεία», «μιλούν από μόνα τους» – δίνοντας τη σφραγίδα τους στον χαρακτήρα της επιτροπής, σηματοδοτώντας αυτό που έρχεται, λόγω του γνωστού «βίου και πολιτείας» τους στο πεδίο της ψυχικής υγείας:
Είναι φανερό ότι, στην επιλογή των μελών της επιτροπής από την Ζ. Ράπτη, η συντριπτική πλειονότητα είναι «δικά μας παιδιά», πανεπιστημιακά και άλλα. Με ολίγους και εκ του Σύριζα, που έχουν δείξει έμπρακτα ότι από «ψυχιατρική μεταρρύθμιση» αυτό που γνωρίζουν είναι μόνο η λέξη ως τέτοια και, κατ΄ ουδένα τρόπο, το έμπρακτο περιεχόμενό της.
Κανείς εκ των μελών δεν είχε ποτέ την όποια πραγματική εμπλοκή με μια, πέρα από τα λόγια, μεταρρυθμιστική πρακτική – κλειστοί και κλειστές πίσω από πανεπιστημιακά έδρανα, πάντα στη λογική του κυρίαρχου ψυχιατρικού κατασταλτικού παραδείγματος, ενίοτε έχοντας πάρει και θέσεις διαχείρισης σε επίπλαστου μεταρρυθμιστικού χαρακτήρα μονάδες. Ο άκρατος βιολογισμός κάποιων έφτασε μέχρι και στη λειτουργία ιατρείων για παροχή αποκλειστικά συγκεκριμένων, και με πολύ επικίνδυνες παρενέργειες, ψυχοφαρμάκων (πχ, «ιατρείο Leponex»), αντί για την ανάπτυξη μονάδων νοσηλευτικής φροντίδας, κοινοτικών υπηρεσιών κλπ.
Και είναι να απορεί κανείς (μόνο στο βαθμό, φυσικά, που μπαίνει στην ανέκαθεν προδιαγεγραμμένη λογική και αποστολή αυτών των επιτροπών) τι σηματοδοτεί, πχ, ο αποκλεισμός της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Οικογενειών ψυχικής υγείας (ΠΟΣΟΨΥ) και η επιλογή για συμμετοχή μόνο ενός συγκεκριμένου συλλόγου οικογενειών, αυτού από την Θεσσαλονίκη. Αλλά, εξίσου, να (μην) απορεί για τον διορισμό στην επιτροπή μέλους της ΜΚΟ Αθηνά-Υγεία, με άκρως επίπλαστο και περιθωριακό στον τομέα των Εξαρτήσεων, αντί για κάποιο/α εκπρόσωπο του 18 Ανω ή του ΚΕΘΕΑ (που, φυσικά, το διαλύουν: άκρως αντιπροσωπευτικό για το τι σχεδιάζουν το τομέα των εξαρτήσεων).
Θέματα που είναι ακόμα σε αναμονή οριστικών «λύσεων» σίγουρα, στην επιτροπή αυτή, θα βρουν το κατάλληλο έδαφος για να πάρουν την πιο κατασταλτική μορφή τους. Όπως η μεταχείριση των ακαταλόγιστων του αρ. 69 ΠΚ. Ή το καθεστώς στις φυλακές κλπ, με ό,τι κι΄ αν έχει αποκαλυφθεί για διάφορους «δρώντες» στο εν λόγω πεδίο στο πρόσφατο παρελθόν. Και η «ακούσια θεραπεία στην κοινότητα» που, αν και την είχε σχεδιάσει, δεν πρόλαβε να εφαρμόσει ο Σύριζα, είναι σε αναμονή.
Γενικά, τα συγκοινωνούντα δοχεία πανεπιστήμιου, ιδιωτικού τομέα, δημόσιου, σε συνδυασμό με την κυρίαρχη λογική του άκρατου βιολογισμού, του γρήγορου εξιτήριου, της «περιστρεφόμενης πόρτας», της απεξάρθρωσης του όποιου εναπομείναντος «κράτους πρόνοιας», είναι το «νέο εθνικό σχέδιο δράσης για την ψυχική υγεία» της Ζ. Ράπτη και της επιτροπής στην οποία θα προεδρεύει, με στόχο την όσο γίνεται πιο φτηνή, όσο γίνεται πιο «μειωμένου κόστους» αντιμετώπιση των ψυχικά πασχόντων, την ολοσχερή, δηλαδή, θεραπευτική και κοινωνική τους απόρριψη.
Η αντίστασησε αυτά τα σχέδια, για τα οποία «μιλούν» τα ίδια τα ονόματα των μελών της επιτροπής, πρέπει να ξεκινήσει πριν η επιτροπή αρχίσει την καταστροφική δουλειά της. Και αντίσταση δεν σημαίνει απλώς το «όχι στην ιδιωτικοποίηση», που είναι φυσικά, θεμελιώδους σημασίας, αλλά με την προϋπόθεση ότι δεν θα κρύβει πίσω του την υπεράσπιση του υπάρχοντος κατασταλτικού/ιδρυματικού συστήματος. Το «όχι στη ιδιωτικοποίηση» είναι αξεδιάλυτα συνδεδεμένο με την επιδίωξη μιας «άλλης ψυχικής υγείας», πέρα από τα τείχη του ασύλου, της καταστολής και της κοινωνικής απόρριψης. Μια ψυχική υγεία κοινοτικά βασισμένη και χειραφετητική.
10/5/2021
Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση, με τον τρόπο που διαχειρίζεται την πανδημία, έχει οδηγήσει ολόκληρο το σύστημα της Υγείας σε κυριολεκτική κατάρρευση, με τις υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας να αποτελούν, μαζί με όλων των ειδών τις δομές του εγκλεισμού, προνομιακές εστίες μετάδοσης του κορονοϊού και με μόνη απάντηση σ’ αυτό που οι πολιτικές της παράγουν, μιαν ακόμα πιο ασφυκτική καταστολή, δεν παύει, ωστόσο, ούτε στιγμή να αξιοποιεί αυτή την «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» (με τον τρόπο που η ίδια την κατασκευάζει), ως ευκαιρία για το πέρασμα των πιο αντιδραστικών και προαποφασισμένων από καιρού μέτρων.
Έτσι, η υφυπουργός Υγείας Ζ. Ράπτη, σε εκτέλεση μιας από τις βασικές πτυχές της αποστολής για την οποία διορίστηκε, την εξυπηρέτηση, δηλαδή, των ιδιωτικών κυκλωμάτων στο χώρο της ψυχικής υγείας, προχώρησε, μετά τη θεσμοθέτηση της ακούσιας νοσηλείας και σε ιδιωτικές ψυχιατρικές κλινικές, στην έκδοση, στις 23/2/21, ενός ΦΕΚ με μια υπουργική απόφαση (αριθμ.Γ3α,β/Γ.Π.οικ.10858), με την οποία ανοίγει ανεμπόδιστα ο δρόμος για την πλήρη ιδιωτικοποίηση της ψυχικής υγείας, με το ξεπούλημά της σε φορείς κερδοσκοπικούς, ή «μη» κερδοσκοπικούς.
Προβλέπεται, για την ίδρυση/ανάληψη της όποιας υπηρεσίας ψυχικής υγείας (στεγαστικής δομής, Κινητής Μονάδας, ΚΨΥ κλπ) η δυνατότητα συνεργασίας (στη λογική της γνωστής ως «Σύμπραξης Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα»-ΣΔΙΤ) του Δημοσίου, ή της τοπικής αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ), με φορείς κερδοσκοπικούς, η «μη» κερδοσκοπικούς (ή και με συμπράξεις φορέων, κερδοσκοπικών και «μη» κερδοσκοπικών). Και, σύμφωνα με το άρθρο 3 (παρ. 3. ζ και η), στην περίπτωση συνεργασίας, το Δημόσιο, ή ο ΟΤΑ, υποχρεούται να καλύπτει το 50% του προσωπικού της όποιας υπηρεσίας, αλλά και να εξασφαλίζει την δωρεάν παραχώρηση ακινήτου για την στέγαση της μονάδας. Δηλαδή, η ολοκληρωτική, πλέον, χρηματοδότηση του ιδιωτικού από το Δημόσιο και η παραχώρηση όλων των, πάλαι ποτέ αρμοδιότητας του Δημοσίου, υπηρεσιών στους ιδιώτες.
Αυτό είχε ήδη προετοιμαστεί από το ξεκίνημα της λεγόμενης «μεταρρύθμισης» στη βάση των συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων (Γ΄ ΚΠΣ και ΕΣΠΑ), όταν καθιερώθηκε, με απαίτηση και της ΕΕ, η ανάθεση ενός μεγάλου μέρους των νέων υπηρεσιών στον «μη» κερδοσκοπικό και στον, εν δυνάμει τότε, αλλά θεσμοθετημένο κερδοσκοπικό τομέα. Αυτή η ανάθεση απόκτησε περαιτέρω θεσμική και υλική υπόσταση όταν, εν μέσω μνημονίων, καθιερώθηκε η δυνατότητα κάποιος φορέας, νομικό ή φυσικό πρόσωπο, να μπορεί να έχει και κερδοσκοπική επιχείρηση (πχ, ιδιωτική ψυχιατρική κλινική) και ΜΚΟ. Είδαμε πώς αυτό λειτούργησε ως τα συγκοινωνούντα δοχεία των ακόμα πιο ανεξέλεγκτων, πλέον, διαδικασιών για την ακούσια νοσηλεία. Τώρα, έχουμε ένα βήμα παραπέρα, σε μια διαδικασία από καιρό προετοιμασμένη: όχι απλώς πριμοδότηση και περαιτέρω χρηματοδότηση του ιδιωτικού από το Δημόσιο, αλλά ξέφρενη αντικατάσταση τουΔημόσιου (όποιο κι΄ αν είναι αυτό, κατασταλτικό, δυσλειτουργικό κλπ) από το ιδιωτικό (υπηρεσίες μόνο για όποιον έχει να πληρώσει… και η καταστολή εκτός παντός ελέγχου).
Μάλιστα, αν και η υπουργική απόφαση υποτίθεται ότι αναφέρεται σε όποιες νέες υπηρεσίες δημιουργηθούν, η παροιμιώδης ασάφεια με την οποία αυτή, όπως όλες οι αποφάσεις της Ζ. Ράπτη, είναι διατυπωμένη, αφήνει ανοιχτό και επικρεμάμενο το ενδεχόμενο, στη βάση αυτής της ρύθμισης, ακόμα και οι υπάρχουσες δημόσιες δομές (με μια, πχ, απλή φραστική αλλαγή του σκοπού, του αντικειμένου τους κλπ, που θα τις κάνει να εμφανίζονται σαν κάτι «καινούργιο») να παραχωρούνται σιγά-σιγά σε ιδιώτες μέσω «συμπράξεων».
Με ανοιχτό, πλέον, και το ενδεχόμενο, εργαζόμενοι με μόνιμη, ή αορίστου χρόνου σχέση εργασίας στο Δημόσιο, να γίνονται «δωρεά» στους ιδιώτες και η μονιμότητα όσων έχουν ακόμα απομείνει, να εξανεμίζεται μέσω ΣΔΙΤ.
Μαζί με όλα όσα αντιμετωπίζουμε μέσα στην πανδημία, τέτοιες κινήσεις δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητες, γιατί είναι αυτές, και όχι η πανδημία, που φυτεύονται τώρα για ν’ αποτελέσουν το άκρως δυστοπικό μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας, αν δεν αντισταθούμε.
14/4/2021
