Ένα τραγούδι ακόμα, σε δικούς μου στίχους, ανέβηκε χτες στο YouTube και μοιράζομαι το ευχάριστο νέο μαζί σας απόψε. Ένα απ’ αυτά τα τραγούδια, για τα οποία έγραψε μουσική (υπέροχη μουσική, όπως πάντα), ο Παναγιώτης Λιανός, που το ερμηνεύει κιόλας.
Ο τίτλος του, Οδυσσέας και Κίρκη κι ας πούμε ότι ο μύθος του χτες, ήταν μια αφορμή να γράψω για τους έρωτες του σήμερα. Τίποτα άλλο δεν χρειάζεται να εξηγηθεί από μένα. Θα τ’ ακούσετε άλλωστε…
Αυτό που έχει αξία να σημειωθεί είναι πως κιθάρα έπαιξε κι ο Κώστας Παρίσσης (εκτός απ’ τον Παναγιώτη Λιανό), μπάσο ο Δημήτρης Κομματάς και τύμπανα ο Αντώνης Τσάτσης και τους ευχαριστούμε όλους πολύ, για την συμβολή τους. Περάσαμε όμορφα όσο το ηχογραφούσαμε. Εύχομαι να το αγαπήσετε κι εσείς…
Για την παρουσία μου στη «Μηχανή του Χρόνου», πρόκειται να σας γράψω σήμερα, όπως ίσως θα υποψιαστήκατε ήδη. Κράτησα λοιπόν αυτό το πολύ πρόχειρο στιγμιότυπο απ’ την εκπομπή, μόνο και μόνο γι’ αυτό το σκοπό. Άργησα κάπως ομολογώ να το κάνω, αλλά να που ήρθε η ώρα. Καταρχάς θέλω να ευχαριστήσω για την πρόσκληση την κυρία Αθηνά Τζίμα και τον κύριο Χρίστο Βασιλόπουλο. Ο λόγος που με κάλεσαν είναι η ενασχόληση μου εδώ στο blog, με την ιστορία των ψυχιατρικών ιδρυμάτων και φυσικά το ενδιαφέρον μου για όσα συμβαίνουν στους ψυχικά πάσχοντες, στα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία, διαχρονικά.
Αυτά που με παρακολουθήσατε ή θα με δείτε στο μέλλον ν’ αναφέρω στην εκπομπή, για την ιστορία του Ψυχιατρείου της Κέρκυρας, του Δαφνιού, κτλ, υπάρχουν εδώ σε διάσπαρτες αναρτήσεις και φυσικά είναι καλύτερα καταγεγραμμένα, σε σχέση μ’ όσα θυμήθηκα κι ανέφερα προφορικά. Μπορείτε ν’ ανατρέξετε στις σχετικές ετικέτες και να τα διαβάσετε και βέβαια θα υπάρξει και συνέχεια σύντομα. Πάντα επιστρέφω σ’ αυτά τα θέματα, άλλωστε. Το γνωρίζετε όσ@ με διαβάζετε.
Πιο σημαντικά όμως θεωρώ ειλικρινά ότι είναι, όσα κατέθεσαν οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα της νεότερης ιστορίας των ψυχιατρικών ιδρυμάτων της χώρας μας, δηλαδή ο τ. Καθηγητής του ΑΠΘ, Κώστας Μπαϊρακτάρης που ήταν στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, ο ψυχίατρος Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου που βρέθηκε στη Λέρο και μετέπειτα στο Δαφνί και φυσικά ο έτερος ψυχίατρος Γιώργος Αστρινάκης που ήταν στο Δρομοκαΐτειο. Τα δικά τους γραπτά και βιβλία συμβουλεύομαι μεταξύ άλλων κι εγώ, εδώ και χρόνια, κι είναι μεγάλη τύχη το ότι είχα καθηγητή τον πρώτο και συνεργάζομαι ποικιλοτρόπως με το δεύτερο. Έμαθα πολλά κοντά τους. Αν κάνετε κλικ λοιπόν στα ονόματά τους, θα βρείτε συνδέσμους με μερικά κείμενα που σας προτείνω, για να συμπληρώσετε τις γνώσεις σας.
Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συντελεστές της εκπομπής για τη θερμή τους υποδοχή. Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν πέρυσι, σε περίοδο καραντίνας και προς τιμή τους πήραν όλα τα μέτρα, για να αισθάνομαι ασφαλής. Προσπάθησαν δε φιλότιμα σ’ αυτά τα δύο επεισόδια να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για τα ψυχιατρικά ιδρύματα της χώρας μας (το θέμα φυσικά είναι τεράστιο), να δώσουν μια σφαιρική εικόνα, να υπάρχει πολυφωνία κι αξίζει οπωσδήποτε να δείτε τι κατάφεραν. Η δική μου γνώμη είναι ότι πέτυχαν τον στόχο τους και παρουσίασαν μια αξιόπιστη ιστορική αναδρομή. Είχαν ερευνήσει πάρα πολύ και φάνηκε αυτό. Συγχαρητήρια και κάθε επιτυχία εύχομαι για το μέλλον σε όλ@ τους.-
Ο στίχος που βλέπετε στον τίτλο, ήταν η αρχή αυτού του τραγουδιού. Και τον έγραψα μαζί με άλλους, πριν μερικά χρόνια, έχοντας στο νου μου κλειστές ψυχές, σφαλιστές πόρτες, ανθρώπους που τους καταπίνει το μαύρο και χρειάζονται κάποι@ να τους θυμίσει ξανά ότι υπάρχουν και τα χρώματα, να μερώσει με ήλιους τις βροχές τους, να… να…
Πρόσθεσαν στην συνέχεια, και τις δικές τους εικόνες στο «Άσε με», δύο ακόμη άνθρωποι: ο Κώστας Παρίσσης που το ερμηνεύει κι ο Παναγιώτης Λιανός που έγραψε τη μουσική. Έβαλαν τις «πινελιές» τους βέβαια, με τον τρόπο τους, κι οι μουσικοί που μας πλαισίωσαν, δηλαδή ο Δημήτρης Καζάνης (στο πιάνο και στο βιολί) κι ο Τάσος Πέππας (στα τύμπανα), αλλά κι η Μαίρη Αθανασίου στα φωνητικά και φτάσαμε σ’ αυτό το αποτέλεσμα που ακούτε σήμερα. Συλλογική δουλειά, λοιπόν. Κόπος και χαρά, όλων μας.
Μου έμαθε πολλά αυτό το τραγούδι όμως, οπωσδήποτε, και σε προσωπικό επίπεδο. Έχει ξεχωριστή θέση στο μυαλό μου για πολλούς λόγους… Άλλωστε το ποια τραγούδια απ’ όσα γράφω, βγαίνουν τελικά προς τα έξω, πώς και γιατί και ποια όχι, είναι μεγάλη ιστορία. Κι ο απολογισμός μου, ο μικρός έστω, ως τώρα, έχει ευτυχώς θετικό πρόσημο. Διαλέγω τι θα κρατήσω κάθε φορά από κάθε «διαδρομή», αλλά αυτό αφορά μόνο εμένα κι έτσι δεν έχει νόημα να γράψω περισσότερα.
Εσείς πάντως, που θα τ’ ακούσετε το νέο μας τραγούδι, εύχομαι ν’ αφήνετε τους άλλους στα δύσκολα να σας πλησιάζουν, έστω λίγο. Γιατί «μαζί» φτάνουμε στα θαύματα. Όχι πάντα βέβαια -καλά θα ‘ταν-, αλλά αρκετές φορές. Αρκετές φορές. Κι έτσι, γίνεται αυτό το «μαζί» ένα ρίσκο που αξίζει να πάρετε. Δε νομίζετε; Κι αν χάσετε, χάσατε. Και τι έγινε; Κάτι θα μάθετε απ’ τα λάθη σας. Κι αυτό δεν είναι καθόλου λίγο, ούτε ακριβώς «ζημιά». Αν κερδίσετε όμως… Αν κερδίσετε… Για σκεφτείτε.. πόσες ωραίες πιθανότητες υπάρχουν, όσο θα τ’ ακούτε. Πόσες ωραίες πιθανότητες…
Η Φιλία Κάρλου απαγγέλει, η Σοφιάννα Αγγελοπούλου δημιούργησε το video. Ήμουν μες τη νύχτα τους χτες κι η μέρα μου ξημέρωσε μαζί τους… Έστω κι από μακριά λοιπόν, σμίξαμε στο Λάμβδα. Τις ευχαριστώ από καρδιάς και τις δύο (και) γι’ αυτήν την τόσο όμορφη δημιουργία.
Μες τη βδομάδα πάντως, οφείλω να πω ότι υπήρξαν κι άλλα όμορφα πρωινά και για ένα απ’ αυτά ευθυνόταν η Μαρία Τ. Διαβάζει το βιβλίο στη Θεσσαλονίκη (καιρός ήταν να ταξιδέψει και στο Βορρά), και μου έγραψε ενθουσιασμένη τις πρώτες της εντυπώσεις. Η Μαρία είναι απ’ τους ανθρώπους που με «παρακολουθούν» απ’ την πρώτη στιγμή, για καιρό η σελίδα μου είχε δική της φωτογραφία (είχε βγάλει μαζί τα τρία προηγούμενα βιβλία) και γενικώς χαίρομαι πάντα να έχω νέα της.
Κι ο κύριος Τάσος Κάρτας όμως, συμπεριέλαβε στο αφιέρωμα του -για το οποίο σας έγραψα χτες-, και ποιήματα απ’ το Αλφαβητάρι των Παθών, επομένως θα ήταν παράλειψη να μην τον αναφέρω κι εδώ.
Σ’ όσα δύσκολα ζούμε, τέτοιες ευγενικές χειρονομίες κάνουν τη διαφορά. Κι ανασαίνουμε πιο ξένοιαστα έστω και για λίγο. Δε θα βαρεθώ να το γράφω το ευχαριστώ μου, λοιπόν. Να είστε όλ@ καλά.
Ο εξαιρετικός κύριος Τάσος Κάρτας, άνθρωπος της γραφής κι ο ίδιος, λάτρης της ποίησης, που διαχειρίζεται μεταξύ άλλων, το ακόλουθο αξιόλογο ιστολόγιο, διέθεσε πολύ χρόνο, πρόσεξε κάθε λεπτομέρεια και με μεράκι ετοίμασε αυτό το αφιέρωμα για μένα (δική του επιλογή και το εικαστικό έργο που βλέπετε εδώ σήμερα).
Τον ευχαριστώ από καρδιάς για την τιμή και χαίρομαι πολύ, που συμπεριέλαβε εκτός απ’ τα δικά μου γραπτά και ποιήματα και την κριτική του Αντώνη Τσόκου, σπουδαίου ποιητή κι αγαπημένου φίλου, για το Αλφαβητάρι των Παθών. Σμίγουμε έστω, στις λέξεις… Να είστε πάντα καλά, κύριε Κάρτα.
Ο Γιώργος Τριανταφύλλου, αγαπημένος φίλος, σκηνοθέτης, ηθοποιός και ποιητής είχε την ιδέα να με φέρει πιο ..κοντά με την κυρία Βίκυ Ντούλια κι έτσι σήμερα βλέπετε αυτή την ανάρτηση, για την συνέντευξη που έδωσα στο Speak Freely. Με τις θερμές μου ευχαριστίες κι ευχές για κάθε επιτυχία στην κυρία Ντούλια, παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα σχετικά με τα της συγγραφής:
Στο παρελθόν όλα γίνονταν στις μεγάλες πόλεις κι οι άνθρωποι που έγραφαν ένιωθαν την ανάγκη να βρεθούν στα απανταχού κέντρα των ζυμώσεων και να προσπαθήσουν να μπουν στις «κατάλληλες» παρέες. Ευτυχώς ήταν μια ανάγκη που ποτέ δεν είχα κι ένας δρόμος που ποτέ δεν ακολούθησα. Κι αυτό συνέβη επειδή δε χρειάστηκα, δε χρειάζομαι πνευματικά αφεντικά κι έχω και μια δυσανεξία εκ γενετής σ’ όσ@ προσπαθούν να ορίσουν ποιοι είναι «καλοί» συγγραφείς και ποια τα «καλά» βιβλία. Έχω απομακρυνθεί συνειδητά μάλιστα, από τέτοια άτομα με τα οποία κατά καιρούς έτυχε να διασταυρωθούν οι δρόμοι μας, μόλις διαπίστωσα τέτοιου είδους προθέσεις που συνήθως πηγάζουν κι από ανάλογα συμφέροντα, από προσωπικές ελλείψεις, ματαιώσεις, τάσεις ελέγχου κ.α. Σε ό,τι με αφορά, προτρέπω τα νέα παιδιά που γράφουν να μελετούν πολύ, να προχωρούν χωρίς καμιά έκπτωση στα «θέλω» τους, να μη δίνουν βάση σε κακόβουλα σχόλια (διαφέρει απολύτως η καλοπροαίρετη κριτική) και να μην τους σταματάει καμία απόρριψη. Δε χρειάζεται επίσης, να δίνουν γη και ύδωρ, για να «γίνουν» αμέσως. Πιο σημαντικό είναι να διαφυλάξουν τις προσωπικές τους αξίες. Στην τελική δεν έχει σημασία πόσ@ μας διαβάζουν αλλά τι αποκομίζουν οι άνθρωποι απ’ ό,τι γράφουμε. Έτσι τα βλέπω εγώ τα πράγματα…
