Με την κυρία Κατερίνα Σχισμένου μας συνδέει αμοιβαία εκτίμηση κι έτσι με χαρά ανταποκρίθηκα στην πρόσκλησή της να γράψω λίγες γραμμές για τη νέα χρονιά.
Οι ευχές μου δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Μαΐστρος» και σ’ άλλα έντυπα της Ηπείρου και την Ευχαριστώ από καρδιάς γι’ αυτό.
Κι Ευχαριστώ κι όσες, όσους, όσα βρίσκουν τρόπο να σταθούν κοντά μου, κάθε στιγμή. Να τι εύχομαι λοιπόν:
Εύχομαι το 2020, να είναι οι καρδιές μας πιο ανοιχτές στον πόνο των άλλων, να σταθούμε έμπρακτα στο πλευρό όσων αδικούνται, να πούμε περισσότερα “Όχι!” στη βία και την αυθαιρεσία του συστήματος, να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη που έχουμε οι άνθρωποι όταν δρούμε συλλογικά. Να μην αφήσουμε τις βαθιές θλίψεις, τις μεγάλες απώλειες, τις ισοπεδωτικές συντριβές, να πνίξουν τους σπόρους της ελπίδας μας…
Το Δίκτυο Ακούγοντας Φωνές
και οι Εκδόσεις Πατάκη σας προσκαλούν
την Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2019 στις 19:30
στο καφέ Παραρλάμα
(Εμπεδοκλέους 34, Παγκράτι)
σε μια συζήτηση με αφορμή το graphic novel Γιαννούλης Χαλεπάς,
ο μύθος της νεοελληνικής γλυπτικής
των Δημήτρη Βανέλλη
Θανάση Πέτρου
Αυτό το καλοκαίρι μέλη του Δικτύου Ακούγοντας Φωνές συναντήσαμε το graphic novel των Θανάση Πέτρου και Δημήτρη Βανέλλη από τις εκδόσεις Πατάκη και μέσα από αυτή τη συνάντηση ξεκίνησε μια κουβέντα που φιλοδοξούμε να συνεχίσουμε δημόσια.
Ερωτήματα σχετικά με τη δημιουργικότητα και την τρέλα ξεπήδησαν, ερωτήματα που συζητούνται εδώ και αιώνες. Παράλληλα όμως μέσα στα γενικά ερωτήματα, την ατέρμονη και εν πολλοίς παραπλανητική συζήτηση περί γονιδίων και τον άκρατο βιολογικό αναγωγισμό συχνά χάνουμε τον άνθρωπο. Όπως διαβάζουμε και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου: «Λένε ότι η ιδιοφυΐα βρίσκεται πολύ κοντά στην παράνοια. Πράγματι, αρκετοί μεγάλοι καλλιτέχνες κατέληξαν σε ιδρύματα με αμφίβολη θεραπευτική αξία. Στη ζωή του Γιαννούλη Χαλεπά όμως –του σημαντικότερου ίσως Νεοέλληνα γλύπτη– δεν υπάρχουν μόνο μια ελπιδοφόρα άνοιξη και μια κατάβαση στην κόλαση. Υπάρχει και μια αναπάντεχη ανάσταση, μια απρόσμενη επανεμφάνιση της ιδιοφυΐας, η οποία μάλιστα μας έδωσε έργα πολύ πιο προσωπικά από τα παλιά.» Και ως Δίκτυο μας ενδιαφέρει ο άνθρωπος και η ιστορία του…
Κι αυτή η ιστορία συναντιέται με άλλες ιστορίες στο σήμερα και στο παρελθόν, ιστορίες με κοινωνική, πολιτική υπαρξιακή. Ζητήματα όπως τα άσυλα και ο καταναγκασμός συνεχίζουν να μας απασχολούν: «Ο πάσχοντες θέλουν σωφρονίζεσθαι, όχι, ως άλλοτε συνειθίζετο, με μαστίγια και αλύσσους, αλλά με καλούς τρόπους και με ορθούς συλλογισμούς. Εάν όμως οι τρόποι ούτοι δεν αρκέσωσιν, όπως χαλινωθή η μανία των, τότε θέλει χρήσις των δυναστικών κλινών (…) και, εν κατεπείγουσι ανάγκη, των χειροδεσμεύσεων». Όπως και οι ταξικές διαφορές: «Αν δεν έχει κανείς να πληρώσει η θέση του στο φρενοκομείο επιδεινώνεται. Λιγότερο και χειρότερο φαγητό, κουρέλια και ρούχα..»
Συναντηθήκαμε και προσπαθήσαμε να αφήσουμε απέξω τα δικά μας ερμηνευτικά σχήματα και να συζητήσουμε για το νόημα που έχουν όλα αυτά σήμερα, για την ιστορία της ψυχιατρικής από την εποχή του «μεγάλου εγκλεισμού» μέχρι σήμερα, για την αξία της υγείας και την υπερτίμηση της, για το δίπολο ασθένεια/υγεία, για αυτά που μας τρελαίνουν και για αυτά που μας βοηθάνε να ανακάμψουμε, για το ρόλο της κοινωνίας, τον τρελό στην πόλη και το χωριό, για τους τόνους μελάνι που έχουν χυθεί σε ερμηνείες και θεωρίες.
Συναντηθήκαμε και θα ξανασυναντηθούμε την Τετάρτη 9/10/2019 στις 19:30 γιατί διαβάζοντας το βιβλίο όλα μοιάζουν σαν εκείνο το στίχο που λέει πως «τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά.»
Για να ρίξουν λίγο νερό στο μύλο της συζήτησης εισηγήσεις θα κάνουν οι:
Το Δίκτυο Ακούγοντας Φωνές και οιΕκδόσεις Πατάκησας προσκαλούν την Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2019 στις 19:30 στο καφέ Παραρλάμα (Εμπεδοκλέους 34, Παγκράτι) σε μια συζήτηση με αφορμή το graphic novel Γιαννούλης Χαλεπάς, ο μύθος της νεοελληνικής γλυπτικής των Θανάση Πέτρου Δημήτρη Βανέλλη
.
Θα συζητηθούν ζητήματα όπως η σχέση της δημιουργικότητας με την τρέλα, τα άσυλα και τον καταναγκασμό, τις ταξικές ανισότητες, την ιστορία της ψυχιατρικής και τον ρόλο της κοινωνίας από τους: Λεμονιά Αβαγιάννη (μέλος Δικτύου Ακούγοντας Φωνές) Λυκούργο Καρατζαφέρη (ψυχίατρος) Αικατερίνη Τεμπέλη (συγγραφέας, ψυχολόγος) Θανάση Πέτρου και Δημήτρη Βανέλλη.
Η συνέντευξη που έδωσα στην κυρία Κατερίνα Σχισμένου τον περασμένο Νοέμβριο, αναδημοσιεύτηκε και στη Μηνιαία Επιθεώρηση Προβολής Περιφέρειας Ηπείρου & Τοπικής Αυτοδιοίκησης «Ήπειρος Άπειρος Χώρα».
Αν και ο κύριος Σωκράτης Βασιλείου μού άφησε μήνυμα απ’ τον Ιανουάριο για να μ’ ενημερώσει, δυστυχώς άργησα πολύ να το δω κι έτσι σήμερα τελικά φιλοξενείται εδώ.
Τον Ευχαριστώ θερμά που είχε την καλοσύνη να μου στείλει το τεύχος 206 κι έτσι είχα την ευκαιρία να διαβάσω τα πολύ ενδιαφέροντα άρθρα της έκδοσης.
Την Ήπειρο την ξεχωρίζω για τη μουσική της και δεν έχω, παραδόξως, ταξιδέψει αρκετά στα μέρη της. Να μια ωραία αφορμή να το κάνω στο μέλλον.
Τη δική μου φωτογραφία έχει τραβήξει η ταλαντούχα Ξακουστή Χελάκη και τη φωτογραφία των βιβλίων μου η Μαρία Τσελέκογλου, αγαπημένη αναγνώστρια απ’ τη Θεσσαλονίκη. Τις Ευχαριστώ και τις δυο. –
Και να, που πριν φύγει ο χρόνος, τώρα που μ’ έναν τρόπο καλώς ή κακώς όλοι μας μετράμε «κέρδη» και «ζημιές», νίκες και ήττες κάθε είδους, απώλειες μα και μικρές χαρές, ήρθε η στιγμή να γιορτάσουμε κι εμείς. Ο Χρήστος Δάβρης δηλαδή κι η γράφουσα. Εκείνος που συνέθεσε την τόσο όμορφη μουσική αυτού του τραγουδιού που ερμηνεύει μοναδικά κι εγώ που ακούω τους στίχους μου με τη φωνή του.
Κι αυτό γιατί τώρα έχουμε έναν παραπάνω λόγο: το τραγούδι ανέβηκε πια με το επίσημο video clip του στο youtube. Ο Χρήστος έγραψε το σενάριο κι η σκηνοθεσία έγινε απ’ τον ίδιο και τον Χρήστο Ανδρόπουλο. Απ’ την πρώτη στιγμή που μου το έστειλε του είπα με μεγάλο ενθουσιασμό πόσο μου άρεσε η όλη αισθητική του, το ότι είναι ασπρόμαυρο και εικονοποιεί όσα γράφω, την ιστορία δηλαδή που διηγούνται οι λέξεις μου.
Βρήκα υπέροχη επίσης, την πρωταγωνίστριά του, την Κατερίνα Σκουτέλη. Τόσο καθαρό το βλέμμα της… Το είπα μάλιστα και σε φίλες και φίλους πριν κυκλοφορήσει κι επειδή είναι γνωστή η αυστηρότητά μου το μόνο σίγουρο είναι πως το εννοώ ότι το χαίρομαι, έτσι που το παρακολουθώ το video ολοκληρωμένο. Κι όχι μόνο εγώ προφανώς…
Γιατί όσο οικτίρω τους ζηλόφθονους, τόσο κι άλλο τόσο εκτιμώ τους γενναιόδωρους Ανθρώπους, που όντας χορτάτοι απ’ τις δικές τους επιτυχίες ολόψυχα χαίρονται με τις χαρές των άλλων και στηρίζουν τα δικά τους εγχειρήματα. Κι εσείς μαζί μας είστε πολύ γενναιόδωροι. Αυτό δείχνουν τα views του τραγουδιού, τα like σας, τα σχόλιά σας και τα προσωπικά σας μηνύματα.
Αν και το τραγούδι ανέβηκε στο youtube παραμονή Χριστουγέννων και κάποιες, κάποιοι δεν το πήρατε ακόμη είδηση, όσες, όσοι το είδατε αμέσως, το ανεβάζετε κάθε μέρα και ψηλότερα και χαιρόμαστε πολύ γι’ αυτό. Αυτή τη στιγμή που πληκτρολογώ βλέπω τα στατιστικά του και χαμογελάω. Πριν προλάβουμε να πανηγυρίσουμε για τα 5οο views, ανεβήκαμε στα 1000, περάσαμε τα 1500. Κι αυτό δεν είναι καθόλου λίγο για ‘μας που καμιά μεγάλη εταιρεία δεν έχουμε να το προωθεί και φυσικό είναι να το καμαρώνουμε λοιπόν. Κι ελπίζουμε σιγά-σιγά, μέρα με τη μέρα να τ’ αγαπιέται και περισσότερο.
Είναι παράξενος πάντως κι ο «ρόλος» του ανθρώπου που γράφει στίχους και τους ακούει μετά να τραγουδιούνται, εδώ που τα λέμε. Ο δικός μου σίγουρα. Κάτι με διακινεί κατά καιρούς και σημειώνω ιδέες, φράσεις, ενώ μπορεί για μήνες να μην συμβεί κάτι τέτοιο. Υπάρχουν έτσι διάφορα τραγούδια στο αρχείο μου που ξέρω πως εκ των πραγμάτων δεν θα κυκλοφορήσουν όλα, αδυνατώ να προβλέψω τι θα γίνει ακόμη κι αν κάποια επιλεγούν κ.ο.κ.
Κι άλλα γεννιούνται για να τα πει ένας συγκεκριμένος άνθρωπος και τα γράφω, ακούγοντας τον ξανά και ξανά. Το «Για να μάθω να ‘μαι εγώ» σ’ αυτή την κατηγορία τη δεύτερη ανήκει. Γράφτηκε ειδικά για τον Χρήστο μαζί με κάποια ακόμη. Γιατί έχει αυτή τη σπουδαία Φωνή που μπορεί να πάει μακριά ένα τραγούδι κι είναι ένας άνθρωπος που έμπρακτα σέβεται τους συνεργάτες του. Κι αυτό δεν είναι δεδομένο, μη νομίζετε.
Αφού εκείνος λοιπόν τα διάβασε όλα, διάλεξε αυτό απ’ την πρώτη στιγμή. Όχι πως δεν έχουμε κι άλλα ετοιμάσει, όμως με το συγκεκριμένο ξεκίνησε η συνεργασία μας. Γιατί το πιστεύει το περί ου ο λόγος τραγούδι, όπως μου έχει πει πολλές φορές. Ενδιαφέρθηκε πάρα πολύ να καταλάβει κάθε φράση και λέξη μου. Το ‘κανε δικό του, όπως λέμε, το έπαιζε εδώ και καιρό στα live του και συγκινήθηκα πολύ που άκουσα τον κόσμο να το τραγουδάει όσες φορές τον είδα επί σκηνής, παρέα με την Κέλλυ. Ο Χρήστος κατάφερε να το «περάσει» στο κοινό του, με τη βοήθεια των μουσικών του που τους εμπιστεύεται απόλυτα και πολύ καλά κάνει.
Τους παρακολουθούσα διακριτικά κι εκείνους όσο το έπαιζαν με κέφι και με πάθος. Πιο εύκολο μου ήταν να διακρίνω τα αδέρφια, τον Μιχάλη Σκουτέλη δηλαδή στα τύμπανα και τον Θανάση Σκουτέλη στο μπάσο. Είναι αξιοσημείωτο πως ο Χρήστος έχει επιλέξει στη σύνθεση του τραγουδιού να υπάρχει εκτός από λύρα και γκάιντα. Τα όργανα αυτά παίζουν αντίστοιχα ο Ανδρέας Αρβανίτης κι ο Δημήτρης Μπάκος με τους οποίους εμφανίζεται σε διάφορους χώρους.
Περιττό να πω ποιος είναι στο λαούτο, έτσι; Μ’ όλα αυτά τα ηχοχρώματα λοιπόν που έχει το τραγούδι και με τον τρόπο που το ερμηνεύει ο Χρήστος, είναι να μη γυρίζει η καρδιά στο Νότο; Κι έτσι μερικά απ’ τα αξέχαστα γλέντια στη Μεγαλόνησο είναι σαν να τα ξαναζώ.
Αν υπάρχει κάτι -σκεφτόμουν προφανώς όταν το έγραφα-, που καταφέρνει να μας κάνει να αισθανθούμε ολόκληροι, ολόκληρες, όσα αιχμηρά συντρίμμια κι αν έχουμε μέσα μας, δεν μπορεί παρά να είναι ο έρωτας. Ο έρωτας μας κάνει να θέλουμε ν’ ανοίξουμε κάθε κλειδωμένο κομμάτι του είναι μας, μας οδηγεί να μοιραστούμε κάθε απωθημένη σκέψη, να πάρουμε το ρίσκο να φανερώσουμε τα κρυμμένα μας, να δείξουμε ποιες, ποιοι στ’ αλήθεια είμαστε. Ο έρωτας μας κάνει γενναίους και άφοβους, μας βγάζει απ’ τα σκοτεινά μας βάθη και μας εμποτίζει με μια δύναμη πρωτόγνωρη. Κι ευτυχώς που το κάνει…Ευτυχώς.
Τέτοιους έρωτες να ζήσετε λοιπόν, σας εύχομαι στο χρόνο που έρχεται. Έρωτες που θα σας ωθήσουν ψηλά, που θα σας κάνουν να θελήσετε ν’ αφήσετε το δικό σας στίγμα στον κόσμο. Έρωτες που θα σας κάνουν να χαμογελάτε και να ξεκινάτε τη μέρα σας δυνατές, δυνατοί κι ετοιμοπόλεμοι, ετοιμοπόλεμες απέναντι σ’ όλα τα προβλήματα που θα έχετε ν’ αντιμετωπίσετε και που σίγουρα δεν θα είναι λίγα.
Έναν τέτοιο έρωτα φαίνεται πως ζει και η αγαπημένη μου μικρή ξαδερφούλα, η Μένη, που βάζει το τραγούδι στο προφίλ του πιο δικού της Ανθρώπου και του το αφιερώνει και με συγκινεί. Τέτοιους Ανθρώπους εύχομαι να βρείτε κι εσείς.
Είναι τόσο όμορφο που στηρίζετε το τραγούδι μας και μοιράζεστε τη χαρά μας. Κι έτσι γίνεται και δική σας η χαρά, και δική σας η γιορτή και δικό σας το τραγούδι. Σας ανήκει, όσο μας ανήκει. Όσο ανήκει και στους συντελεστές που συμμετείχαν, στους μουσικούς, στους ηχολήπτες του Studio 133 και στους ανθρώπους πίσω και μπροστά απ’ τις κάμερες. Όσο ανήκει και σε σας που δεν γνωρίζουμε αλλά ταυτιστήκατε μαζί του. Που το τραγουδάτε κι ένα πρόσωπο έχετε στο νου σας. Οι ευχές μας λοιπόν, κοντά σας. Να είστε καλά… Σας Ευχαριστούμε για όλα.-
