Πρώτο Φιλί – Ένα τραγούδι για να γιορτάσουμε μαζί…

Να ‘μαι κι εγώ… Ήρθα με τα νέα των +Συν-Πλην. Είχα ανακοινώσει την κυκλοφορία αυτού του τραγουδιού, πρόσφατα εδώ. Θυμάστε; Πριν λίγο έγινε η πρεμιέρα του λοιπόν κι έτσι μπορείτε να τ’ ακούσετε τώρα κι εσείς.

Είπαμε να γιορτάσουμε μ’ αυτό τον τρόπο την Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής και το θερινό ηλιοστάσιο: με ένα τραγούδι για το καλοκαίρι, δηλαδή. Μήπως και ξορκίσουμε έτσι, έστω για μερικές στιγμές, τα σκοτάδια αυτών των ημερών που μοιραία τα κουβαλάμε μέσα μας…

Τι παραπάνω να πω για το συγκεκριμένο; Στις σημειώσεις μου βλέπω ότι το έγραψα στις 16/7/2011. Σχεδόν δέκα χρόνια πριν λοιπόν…

Μελοποιήθηκε αργότερα απ’ τον Παναγιώτη Λιανό, το τραγούδησε στο studio Praxis η Μαίρη Αθανασίου πλαισιωμένη απ’ τους εξαιρετικούς μουσικούς που πάντα μας συνδράμουν κι είναι πια στον ..αέρα.

Ο τελευταίος στίχος απ’ το δεύτερο κουπλέ, η ευχή μου για ‘σας, που στηρίζετε, σχολιάζετε και μας δείχνετε γενικά με κάθε τρόπο πως μέρα με τη μέρα μας ξεχωρίζετε, με το να μας βάζετε στις λίστες με τ’ αγαπημένα σας τραγούδια, με το να μοιράζεστε τις νέες μας κυκλοφορίες. Θ’ ακούσετε και θα καταλάβετε…

Σας ευχαριστούμε ολόψυχα!

Τραγούδι: Μαίρη Αθανασίου
Μουσική/Ενορχήστρωση: Παναγιώτης Λιανός
Στίχοι: Αικατερίνη Τεμπέλη
Κιθάρες: Κώστας Παρίσσης/Παναγιώτης Λιανός
Τύμπανα: Αντώνης Τσάτσης

Μπάσο: Δημήτρης Κομματάς
Πιάνο: Κώστας Παρίσσης

«Πρώτο Φιλί», νέο τραγούδι: Στις 21 Ιουνίου στις 19.00 μ.μ. η πρεμιέρα

Με τη Μαίρη Αθανασίου έχουμε χρόνια τώρα μια εξαιρετική συνεργασία. Τραγούδησε το Ξέχασέ με, μας έκανε τη δεύτερη φωνή στο Άσε με και σε λίγες μέρες θα την ακούσετε στο Πρώτο Φιλί, ένα ακόμη τραγούδι σε δικούς μου στίχους δηλαδή.

Ανήκει κι αυτό στο δεύτερο δίσκο των +Συν-Πλην με τίτλο Απών και φυσικά τη μουσική υπογράφει ο Παναγιώτης Λιανός.

Όλα τα ονόματα των συντελεστών, θα τα δείτε παρακάτω και τους ευχαριστούμε από καρδιάς, για την συμμετοχή τους. Εσείς το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να γραφτείτε στο κανάλι μας που θα βρείτε εδώ ώστε να μαθαίνετε άμεσα όλα τα νέα μας.

Ξέρουμε ότι κι αυτή τη φορά θα μας υποστηρίξετε με κάθε τρόπο κι είναι τόσο σπουδαίο αυτό… Να είστε όλ@ καλά.

Τραγούδι: Μαίρη Αθανασίου
Μουσική/Ενορχήστρωση: Παναγιώτης Λιανός
Στίχοι: Αικατερίνη Τεμπέλη
Κιθάρες: Κώστας Παρίσσης/Παναγιώτης Λιανός
Τύμπανα: Αντώνης Τσάτσης

Μπάσο: Δημήτρης Κομματάς
Πιάνο: Κώστας Παρίσσης

Οδυσσέας και Κίρκη: Ένα τραγούδι ακόμα…

Ένα τραγούδι ακόμα, σε δικούς μου στίχους, ανέβηκε χτες στο YouTube και μοιράζομαι το ευχάριστο νέο μαζί σας απόψε. Ένα απ’ αυτά τα τραγούδια, για τα οποία έγραψε μουσική (υπέροχη μουσική, όπως πάντα), ο Παναγιώτης Λιανός, που το ερμηνεύει κιόλας.

Ο τίτλος του, Οδυσσέας και Κίρκη κι ας πούμε ότι ο μύθος του χτες, ήταν μια αφορμή να γράψω για τους έρωτες του σήμερα. Τίποτα άλλο δεν χρειάζεται να εξηγηθεί από μένα. Θα τ’ ακούσετε άλλωστε…

Αυτό που έχει αξία να σημειωθεί είναι πως κιθάρα έπαιξε κι ο Κώστας Παρίσσης (εκτός απ’ τον Παναγιώτη Λιανό), μπάσο ο Δημήτρης Κομματάς και τύμπανα ο Αντώνης Τσάτσης και τους ευχαριστούμε όλους πολύ, για την συμβολή τους. Περάσαμε όμορφα όσο το ηχογραφούσαμε. Εύχομαι να το αγαπήσετε κι εσείς…

Στη «Μηχανή του Χρόνου» : Η Ιστορία της ψυχασθένειας και των ψυχιατρείων

Για την παρουσία μου στη «Μηχανή του Χρόνου», πρόκειται να σας γράψω σήμερα, όπως ίσως θα υποψιαστήκατε ήδη. Κράτησα λοιπόν αυτό το πολύ πρόχειρο στιγμιότυπο απ’ την εκπομπή, μόνο και μόνο γι’ αυτό το σκοπό. Άργησα κάπως ομολογώ να το κάνω, αλλά να που ήρθε η ώρα. Καταρχάς θέλω να ευχαριστήσω για την πρόσκληση την κυρία Αθηνά Τζίμα και τον κύριο Χρίστο Βασιλόπουλο. Ο λόγος που με κάλεσαν είναι η ενασχόληση μου εδώ στο blog, με την ιστορία των ψυχιατρικών ιδρυμάτων και φυσικά το ενδιαφέρον μου για όσα συμβαίνουν στους ψυχικά πάσχοντες, στα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία, διαχρονικά.

Αυτά που με παρακολουθήσατε ή θα με δείτε στο μέλλον ν’ αναφέρω στην εκπομπή, για την ιστορία του Ψυχιατρείου της Κέρκυρας, του Δαφνιού, κτλ, υπάρχουν εδώ σε διάσπαρτες αναρτήσεις και φυσικά είναι καλύτερα καταγεγραμμένα, σε σχέση μ’ όσα θυμήθηκα κι ανέφερα προφορικά. Μπορείτε ν’ ανατρέξετε στις σχετικές ετικέτες και να τα διαβάσετε και βέβαια θα υπάρξει και συνέχεια σύντομα. Πάντα επιστρέφω σ’ αυτά τα θέματα, άλλωστε. Το γνωρίζετε όσ@ με διαβάζετε.

Πιο σημαντικά όμως θεωρώ ειλικρινά ότι είναι, όσα κατέθεσαν οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα της νεότερης ιστορίας των ψυχιατρικών ιδρυμάτων της χώρας μας, δηλαδή ο τ. Καθηγητής του ΑΠΘ, Κώστας Μπαϊρακτάρης που ήταν στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, ο ψυχίατρος Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου που βρέθηκε στη Λέρο και μετέπειτα στο Δαφνί και φυσικά ο έτερος ψυχίατρος Γιώργος Αστρινάκης που ήταν στο Δρομοκαΐτειο. Τα δικά τους γραπτά και βιβλία συμβουλεύομαι μεταξύ άλλων κι εγώ, εδώ και χρόνια, κι είναι μεγάλη τύχη το ότι είχα καθηγητή τον πρώτο και συνεργάζομαι ποικιλοτρόπως με το δεύτερο. Έμαθα πολλά κοντά τους. Αν κάνετε κλικ λοιπόν στα ονόματά τους, θα βρείτε συνδέσμους με μερικά κείμενα που σας προτείνω, για να συμπληρώσετε τις γνώσεις σας.

Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συντελεστές της εκπομπής για τη θερμή τους υποδοχή. Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν πέρυσι, σε περίοδο καραντίνας και προς τιμή τους πήραν όλα τα μέτρα, για να αισθάνομαι ασφαλής. Προσπάθησαν δε φιλότιμα σ’ αυτά τα δύο επεισόδια να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για τα ψυχιατρικά ιδρύματα της χώρας μας (το θέμα φυσικά είναι τεράστιο), να δώσουν μια σφαιρική εικόνα, να υπάρχει πολυφωνία κι αξίζει οπωσδήποτε να δείτε τι κατάφεραν. Η δική μου γνώμη είναι ότι πέτυχαν τον στόχο τους και παρουσίασαν μια αξιόπιστη ιστορική αναδρομή. Είχαν ερευνήσει πάρα πολύ και φάνηκε αυτό. Συγχαρητήρια και κάθε επιτυχία εύχομαι για το μέλλον σε όλ@ τους.-

Άσε με για λίγο, στο σκοτάδι σου να μπω…

Ο στίχος που βλέπετε στον τίτλο, ήταν η αρχή αυτού του τραγουδιού. Και τον έγραψα μαζί με άλλους, πριν μερικά χρόνια, έχοντας στο νου μου κλειστές ψυχές, σφαλιστές πόρτες, ανθρώπους που τους καταπίνει το μαύρο και χρειάζονται κάποι@ να τους θυμίσει ξανά ότι υπάρχουν και τα χρώματα, να μερώσει με ήλιους τις βροχές τους, να… να…

Πρόσθεσαν στην συνέχεια, και τις δικές τους εικόνες στο «Άσε με», δύο ακόμη άνθρωποι: ο Κώστας Παρίσσης που το ερμηνεύει κι ο Παναγιώτης Λιανός που έγραψε τη μουσική. Έβαλαν τις «πινελιές» τους βέβαια, με τον τρόπο τους, κι οι μουσικοί που μας πλαισίωσαν, δηλαδή ο Δημήτρης Καζάνης (στο πιάνο και στο βιολί) κι ο Τάσος Πέππας (στα τύμπανα), αλλά κι η Μαίρη Αθανασίου στα φωνητικά και φτάσαμε σ’ αυτό το αποτέλεσμα που ακούτε σήμερα. Συλλογική δουλειά, λοιπόν. Κόπος και χαρά, όλων μας.

Μου έμαθε πολλά αυτό το τραγούδι όμως, οπωσδήποτε, και σε προσωπικό επίπεδο. Έχει ξεχωριστή θέση στο μυαλό μου για πολλούς λόγους… Άλλωστε το ποια τραγούδια απ’ όσα γράφω, βγαίνουν τελικά προς τα έξω, πώς και γιατί και ποια όχι, είναι μεγάλη ιστορία. Κι ο απολογισμός μου, ο μικρός έστω, ως τώρα, έχει ευτυχώς θετικό πρόσημο. Διαλέγω τι θα κρατήσω κάθε φορά από κάθε «διαδρομή», αλλά αυτό αφορά μόνο εμένα κι έτσι δεν έχει νόημα να γράψω περισσότερα.

Εσείς πάντως, που θα τ’ ακούσετε το νέο μας τραγούδι, εύχομαι ν’ αφήνετε τους άλλους στα δύσκολα να σας πλησιάζουν, έστω λίγο. Γιατί «μαζί» φτάνουμε στα θαύματα. Όχι πάντα βέβαια -καλά θα ‘ταν-, αλλά αρκετές φορές. Αρκετές φορές. Κι έτσι, γίνεται αυτό το «μαζί» ένα ρίσκο που αξίζει να πάρετε. Δε νομίζετε; Κι αν χάσετε, χάσατε. Και τι έγινε; Κάτι θα μάθετε απ’ τα λάθη σας. Κι αυτό δεν είναι καθόλου λίγο, ούτε ακριβώς «ζημιά». Αν κερδίσετε όμως… Αν κερδίσετε… Για σκεφτείτε.. πόσες ωραίες πιθανότητες υπάρχουν, όσο θα τ’ ακούτε. Πόσες ωραίες πιθανότητες…

Το Αλφαβητάρι των Παθών – Αλχημικοί Αλγόριθμοι ταξιδεύει… – Μέρος VII

Η Φιλία Κάρλου απαγγέλει, η Σοφιάννα Αγγελοπούλου δημιούργησε το video. Ήμουν μες τη νύχτα τους χτες κι η μέρα μου ξημέρωσε μαζί τους… Έστω κι από μακριά λοιπόν, σμίξαμε στο Λάμβδα. Τις ευχαριστώ από καρδιάς και τις δύο (και) γι’ αυτήν την τόσο όμορφη δημιουργία.

Μες τη βδομάδα πάντως, οφείλω να πω ότι υπήρξαν κι άλλα όμορφα πρωινά και για ένα απ’ αυτά ευθυνόταν η Μαρία Τ. Διαβάζει το βιβλίο στη Θεσσαλονίκη (καιρός ήταν να ταξιδέψει και στο Βορρά), και μου έγραψε ενθουσιασμένη τις πρώτες της εντυπώσεις. Η Μαρία είναι απ’ τους ανθρώπους που με «παρακολουθούν» απ’ την πρώτη στιγμή, για καιρό η σελίδα μου είχε δική της φωτογραφία (είχε βγάλει μαζί τα τρία προηγούμενα βιβλία) και γενικώς χαίρομαι πάντα να έχω νέα της.

Κι ο κύριος Τάσος Κάρτας όμως, συμπεριέλαβε στο αφιέρωμα του -για το οποίο σας έγραψα χτες-, και ποιήματα απ’ το Αλφαβητάρι των Παθών, επομένως θα ήταν παράλειψη να μην τον αναφέρω κι εδώ.

Σ’ όσα δύσκολα ζούμε, τέτοιες ευγενικές χειρονομίες κάνουν τη διαφορά. Κι ανασαίνουμε πιο ξένοιαστα έστω και για λίγο. Δε θα βαρεθώ να το γράφω το ευχαριστώ μου, λοιπόν. Να είστε όλ@ καλά.