Περισσότερες λεπτομέρειες εδώ.
Advertisements
Ετικέτα: Κατάληψη Παπουτσάδικο
Παρουσίαση βιβλίου: «Κάνε τον ήλιο να κλάψει» του Γιώργου Κοκκινίδη – Απ’ την Ομαδα Phreaks της Κατάληψης «Παπουτσάδικο»
Ποιήματα του Γιώργου Κοκκινίδη απ’ την ομάδα Phreaks της κατάληψης «Παπουτσάδικο»: «Κάνε τον ήλιο να κλάψει»
*Αναδημοσίευση από εδώ.
Ο Γιώργος Κοκκινίδης γεννήθηκε το 1955 στο Ηράκλειο και σπούδασε στο τµήµα Χηµικών Μηχανικών στη Θεσαλλονίκη απο το 1973 ως το 1978. Έπειτα διαγνώστηκε ως «ψυχικά ασθενής» κι έτσι πέρασε ένα µεγάλο κοµµάτι της ζωής του έγκλειστος σε ψυχιατρική κλινική, συγκεκριµένα στο Θεραπευτήριο Ψυχικών Παθήσεων Χανίων. Από τότε ξεκίνησε να γράφει για τη ζωή του στα ψυχιατρεία. Έφυγε το 2012 σε ηλικία 57 ετών.
Εμείς είμαστε οι Phreaks. Μια οµάδα ενασχόλησης µε το βιβλίο και τη σκέψη, που δηµιουργήθηκε στην κατάληψη Παπουτσάδικο. Η ανάγκη και η επιθυµία µας, να εµπλουτίσουµε τα εργαλεία µιας επικίνδυνης σκέψης, κόντρα σε ειδικούς, κουλτουριάρηδες και αφεντικά µας έφερε εδώ.
Αυτή την έκδοση με ποιήματα του Γιώργου Κοκκινίδη αποφασίσαμε να την κάνουμε για δύο σημαντικούς λόγους.
Ο πρώτος είναι αυτός της ανάγκης για συλλογική έκφραση ενάντια στην ατοµική. Της ικανότητας να εκφράζεις το «εµείς» αντί του «εγώ». Λέμε λοιπόν πως αν είναι ποιητής κάποιος που γράφει µόνος του, για την µοναδική εµπειρία του απευθυνόµενος σε άλλες µοναδικότητες, τότε ο Γιώργος Κοκκινίδης δεν είναι ποιητής. Κι αυτό γιατί ανεξάρτητα από τις ιδιαιτερότητες της προσωπικής του έκφρασης γράφει και µιλάει ως κοµµάτι µιας κοινότητας. Κυρίως όµως, ο τρόπος που γράφει και αυτά που λέει κάνουν ξεκάθαρο ότι δεν είναι ένας καλλιτέχνης κλεισµένος στο ακίνδυνο σαλόνι του.
Ο δεύτερος έχει να κάνει µε τη φιλανθρωπία και τον κερδοσκοπικό ανθρωπισµό. Η φιλανθρωπία είναι ο τρόπος που έχουν βρει οι καταπιεστές για να πετάνε κανένα ξεροκόµµατο στους καταπιεσµένους, ενώ ταυτόχρονα κρατάνε γερά στη θέση του ό,τι δηµιουργεί την καταπίεση και την ανισότητα. Είναι ο τρόπος που έχει βρει το κράτος και οι φίλοι του για να υποτιµούν τις ζωές µας, ενώ παράλληλα προσποιούνται ότι νοιάζονται για µας και το καλό µας. Είναι ο τρόπος να ξεπλένονται συνειδήσεις, ενώ βγάζουν φράγκα οι ΜΚΟ. Εµείς τη φιλανθρωπία και τον κερδοσκοπικό ανθρωπισµό τα βλέπουµε σαν κάτι εχθρικό. Αντί αυτής έχουµε ως ειλικρινή πρόθεση και σκοπό την αλληλεγγύη. Την θέση που µας θέλει να σκεφτόµαστε, να µιλάµε και να πράττουµε, δίπλα στους χρήστες και επιζώντες της ψυχιατρικής και όχι από πάνω τους. Είναι το µόνο που στέκεται αξιοπρεπώς απέναντι στη βία της ψυχιατρικής.
Οι εικόνες που συνοδεύουν την έκδοση ανήκουν στον Marc Lamy τον οποίο έκλεισαν το 1988 σε ψυχιατρική κλινική επειδή είχε ακουστικές παραισθήσεις. Εµπνευσµένος, όπως έλεγε ο ίδιος, από υπερφυσικές φωνές που έµοιαζαν να έρχονται από τα βάθη του χρόνου, άρχιζε να ζωγραφίζει µε ένα µαύρο στυλό.
-Χαϊδάρι, 2019
Αν θέλετε να το βρείτε μια επίσκεψη από το Παπουτσάδικο ή σε στέκια και καταλήψεις είναι αναγκαία. Αλλιώς ένα email στο phreaks@espiv.net
Περισσότερες λεπτομέρειες εδώ.
.
.
Παρουσίαση δίσκων: ΤΝΤ & ΗΡΩΑΣ – Για την οικονομική ενίσχυση της κατάληψης «Παπουτσάδικο» / Σάββατο 16 Μαρτίου 2019
.
.
.
.
Απόψε στο «Παπουτσάδικο»: Παρουσίαση βιβλίου για την Πανκ Σκηνή της Αθήνας
ΠΡΟΒΟΛΗ της stand-up παράστασης «Nanette» στο «Παπουτσάδικο» – Απόψε, Παρασκευή 11/1/2019 στις 20:30 μ.μ.
Σ’ αυτόν τον κόσμο, όσο κι αν τον πασπαλίζουν με επιφανειακές ισότητες, είμαστε πολλές αυτές που δεν χωράμε, είμαστε πολλοί αυτοί που περισσεύουμε. Δεν είμαστε από τη “σωστή” τάξη, δεν είμαστε από τη “σωστή” φυλή. Δεν έχουμε το “σωστό” σώμα, τον “σωστό” τρόπο ζωής, δεν έχουμε τη “σωστή” αρρενωπότητα ή την “σωστή” θηλυκότητα.
Αλλά ζούμε στον “πολιτισμένο” κόσμο, οπότε δεν πειράζει, όλα καλά. Έτσι μας λένε. Αρκεί να μην είμαστε “θρασείς”. Αρκεί να θέλουμε να χωρέσουμε στους ρόλους και στα πρότυπα. Αρκεί να προσπαθούμε. Αλλιώς, να μένουμε αόρατες και σιωπηλές, πειθήνιες και παθητικές. Να μην αμφισβητούμε, να μην αντιστεκόμαστε.
Γιατί όσο περισσότερο αναμοχλεύουμε την χαβούζα των “πρέπει” και των “μη” του κανόνα, τόσο περισσότερη δυσωδία αναβλύζει, τόσο περισσότερο κινδυνεύει να ξεμπροστιαστεί αυτός ο κόσμος που είναι φτιαγμένος για λίγους και ορισμένος από ακόμη πιο λίγους. Και μπροστά στον κίνδυνο, οι απαντήσεις είναι ανάλογες. “Εξόντωσε (κατάστρεψε, σκότωσε) τη γυναίκα, για να εξαφανίσεις το παρελθόν που αντιπροσωπεύει”. Έτσι “σβήνονται” οι απείθειες, έτσι “εξαφανίζονται” οι αρνήσεις. Έτσι κρύβονται στη χαβούζα τα προνόμια και οι εξουσίες. Έτσι είπε ο περίτρανος εκφραστής του “πολιτισμού”, o Πικάσο. Και όπως και με τα έργα του, μίλησε εκ μέρους “όλων”.
Ας κρατήσουν λοιπόν αυτόν τον επιχρωματισμένο “πολιτισμό” τους όσο ακόμα μπορούν. Γιατί εμείς που δεν χωράμε στους “όλους”, εμείς οι Zackies, οι Ελένες, οι Κατερίνες, οι Σαναά, οι εργάτριες αυτού του κόσμου, δεν έχουμε σκοπό να “βγάλουμε το σκασμό”, δεν έχουμε σκοπό να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια. Όπως λέει και η Hannah Gadsby στην παράσταση Nanette, “δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό, από μια κατακερματισμένη γυναίκα που ξανάχτισε τον εαυτό της.” Κι εμείς συμπληρώνουμε: ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΕΣ
