ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ 18 ΑΝΩ: ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΘΕΑ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ 18 ΑΝΩ

***

ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΓΙΑ ΤΟ 18 ΑΝΩΜΠΟΤΑΣΗ 11 ΕΞΑΡΧΕΙΑ

KATΩ TA XEPIA AΠO TO KEΘEA

Mε μια αιφνιδιαστική, «εξαιρετικά επείγουσα», πράξη νομοθετικού περιεχομένου η κυβέρνηση Mητσοτάκη έρχεται να καταργήσει το κεκτημένο μέσα από αγώνες δημοκρατικό δικαίωμα του Kέντρου Θεραπείας Eξαρτημένων Aτόμων (KEΘEA) να διοικείται από ένα ΔΣ με μέλη άμισθα και εκλεγμένα από τη γενική συνέλευση των μελών του, δηλαδή εκείνων που συμμετέχουν στα θεραπευτικά προγράμματά του, των γονέων, των εργαζομένων και των εθελοντών του. H απαράδεκτη αυτή πράξη νομοθετικού περιεχομένου ορίζει ότι το επταμελές ΔΣ θα διορίζεται από τον υπουργό Yγείας.   

Eίναι φανερό ότι η κυβέρνηση επιδιώκει να επιβάλει τον έλεγχο του μεγαλύτερου πανελλαδικά οργανισμού στο χώρο των εξαρτήσεων, στο πεδίο της θεραπείας, της κοινωνικής επανένταξης, της εκπαίδευσης, της οικογένειας κ.ά. M’ αυτόν τον τρόπο σκοπεύει να κάνει, διαμέσου των διορισμένων τοποτηρητών της, τις πολιτικές της παρεμβάσεις προκειμένου να εξυπηρετήσει τις πολιτικές της ανάγκες.

Το KEΘEA μέχρι σήμερα, εφαρμόζοντας με συνέπεια τα «στεγνά» του θεραπευτικά προγράμματα απεξάρτησης, έχει δώσει ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους-σκιές και στις οικογένειές τους. Όλο αυτό το δύσκολο έργο επιτελέστηκε από τους θεραπευτές και όλους όσους συμμετείχαν σ’ αυτό, με βάση τον μέχρι χθες τρόπο δημοκρατικής λειτουργίας του, μέσα από τη γενική συνέλευση των μελών και την εκλογή της διοίκησής του.

Ποιον εξυπηρετεί η ανατροπή μιας έγκυρης και διεθνώς αναγνωρισμένης δομής και λειτουργίας;

H αυθαίρετη αυτή απόφαση δεν εκφράζει μόνο τον αυταρχισμό μιας δεξιάς διακυβέρνησης, δεν καταφέρει μόνο σοβαρό πλήγμα στη δημοκρατική λειτουργία ενός θεραπευτικού οργανισμού, αλλά εγείρει και άλλα ηθικής τάξης ζητήματα.   

Γιατί αφορά έναν ιδιαίτερα ευαίσθητο πληθυσμό, σε μια εποχή βαθειάς κρίσης και τεράστιας διάδοσης όλων των εξαρτήσεων, από τα «ναρκωτικά της κρίσης» αλλά και από τον τζόγο, το Διαδίκτυο, την τροφή κ.ά.   

Γιατί η καταστολή και ο έλεγχος στο πεδίο ενός τόσο ευάλωτου πληθυσμού υποδηλώνει μια στάση απαξίωσής του, συντηρώντας και αναπαράγοντας τον κοινωνικό ρατσισμό και οδηγώντας στον κοινωνικό αποκλεισμό και την καταστροφή των πιο αδύναμων κρίκων της κοινωνικής αλυσίδας που σπάζει κάτω από το βάρος της κρίσης.

Mαζί με τις «επιχειρήσεις-σκούπα» και τις εκκενώσεις καταλήψεων με πρόσφυγες, τώρα έρχεται η επιχείρηση αποδιοργάνωσης του KEΘEA και ίσως και άλλων δημόσιων θεραπευτικών προγραμμάτων απεξάρτησης.

Απαιτούμε την άμεση ανάκληση της πράξης νομοθετικού περιεχομένου.

Kαλούμε το κοινωνικό σύνολο να σταθεί στο πλευρό των εξαρτημένων ατόμων και των οικογενειών τους.   

Το KEΘEA πρέπει να συνεχίσει απρόσκοπτα τη λειτουργία του, όπως το κάνει μέχρι τώρα επί δεκαετίες και με διεθνή αναγνώριση.

Συμπαραστεκόμαστε με όλες τις δυνάμεις μας στον αγώνα του KEΘEA να υπερασπιστεί τις αρχές λειτουργίας του. 

Kατερίνα Mάτσα

 

Για το «Σωματείο Yποστήριξης του Kοινωνικού και Eπιστημονικού Έργου του 18άνω» και τις «Συλλογικές Δράσεις Kοινωνικής Aλληλεγγύης για το 18άνω»

ΑΘΗΝΑ 2.10.2019

«Τα Τετράδια Ψυχιατρικής»- Αφιέρωμα: Εξαρτημένες μητέρες και τα παιδιά τους / Ψυχική Υγεία των προσφύγων-μεταναστών

 

 

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του εξαιρετικού περιοδικού “Τα Τετράδια Ψυχιατρικής” που είναι αφιερωμένο στις εξαρτημένες μητέρες και τα παιδιά τους απ’ τη μια πλευρά και στην ψυχική υγεία των προσφύγων-μεταναστών απ’ την άλλη.

Για την ακρίβεια στο τεύχος αυτό συγκεντρώθηκαν οι ομιλίες από δύο αντίστοιχες ημερίδες: η πρώτη διοργανώθηκε απ’ το Δίκτυο για τις Εξαρτημένες γυναίκες, μητέρες και τα παιδιά τους κι η δεύτερη απ’ τον Συντονισμό για τους Πρόσφυγες και Μετανάστες.

Στο εισαγωγικό άρθρο σύνταξης η ψυχίατρος Κατερίνα Μάτσα, εκείνη δηλαδή με την μεγαλύτερη εμπειρία στο χώρο, γράφει χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων:

“Η στροφή στις ουσίες, στην ηλικία της εφηβείας ή και της προεφηβείας, συνδέεται, οπωσδήποτε με οδυνηρά βιώματα τυραννίας από τον πατέρα ή τον αδελφό, βιώματα εξουσιαστικών σχέσεων μέσα και έξω από την οικογένεια και την ανάγκη να αντιδράσουν (ενν: οι γυναίκες αυτές), έστω και σπασμωδικά σε αυτά, να ξεφύγουν από την καταπίεση. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε αυτή τη στροφή και ως μια μορφή διαμαρτυρίας ή και εξέγερσης ενάντια στον παραδοσιακό ρόλο της γυναίκας συζύγου, μητέρας και νοικοκυράς, για τον οποίο προοριζόταν και τον οποίο αντιπροσώπευε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, η μητέρα, η οποία λειτουργούσε περισσότερο ως αντί-πρότυπο. Ήταν όμως μια εξέγερση εξαρχής υπονομευμένη, καθόλου απελευθερωτική, αφού παγιδεύτηκε από τα ίδια τα εσωτερικευμένα στερεότυπα για το γυναικείο φύλο, αναπαράγοντας τον αποκλεισμό, την εσωτερική κι εξωτερική εξορία”.

Ακολουθούν οι εισηγήσεις των ψυχολόγων Ελένης Μαρίνη (υπεύθυνης της Κινητής Μονάδας Street -work του ΚΕΘΕΑ ΕΞΕΛΙΞΙΣ), Μυρτώς Παπαδοπούλου (μέλους της ίδιας Μονάδας) και Μαρίας Σφηκάκη (Επιστημονικά Υπεύθυνης του Ειδικού Προγράμματος Εξαρτημένων Μητέρων με τα Παιδιά τους της Μονάδας Απεξάρτησης 18 Άνω).

Πέρα απ’ τους κοινούς άξονες των ομιλιών τους που συνάδουν και με όσα επισημαίνουν οι κοινωνικοί λειτουργοί Έλλη Δρακάκη (απ’ τον ΟΚΑΝΑ), Αθηνά Χαραλάμπους (ΓΝΑ «Αλεξάνδρα») καθώς και άλλες εισηγήτριες και τις ελλείψεις που εντοπίζουν, εμμένουν και στην επιτακτική ανάγκη για πρώιμη  παρέμβαση και διεπιστημονική συνεργασία (ώστε να δημιουργηθούν εξειδικευμένες υπηρεσίες στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια φροντίδα υγείας όπως σε χώρες της Ευρώπης σαν την Δανία, τη Φινλανδία κ.α),  για τη δημιουργία ξενώνα που να παρέχει προσωρινή φιλοξενία των γυναικών, για την ύπαρξη μητρώου καταγραφής και παρακολούθησης των βρεφών που γεννήθηκαν από εξαρτημένες μητέρες κτλ, ξεχώρισα ένα σημείο που υπογράμμισε  η κυρία Σφηκάκη και σας το παραθέτω:

«Προβληματισμοί εγείρονται για την καταλληλότητα της εξαρτημένης γυναίκας στην ανάληψη του μητρικού της ρόλου. Η Taylor (1993) αναφέρει ότι οι έρευνες είναι αντιφατικές ως προς την ικανότητά της. για παράδειγμα ερευνητικό πρωτόκολλο στη Σκωτία συμπεραίνει ότι οι εξαρτημένες γυναίκες είναι ικανές να φροντίσουν με υπευθυνότητα τα παιδιά τους, ενώ βρέθηκε ότι οι ελπίδες και οι προσδοκίες που έχουν γι’ αυτά δεν διαφέρουν απ’ τις μητέρες που δεν κάνουν χρήση. Πιο συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια της χρήσης κάνουν σοβαρή προσπάθεια να σταματήσουν από φόβο μην κάνουν κακό στο έμβρυο και έχουν την επιθυμία, όταν αυτό γεννηθεί να γίνουν καλές μητέρες. Η δική μας κλινική εμπειρία επιβεβαιώνει αυτό το εύρημα, με τη διαμεσολάβηση φυσικά της θεραπείας».

Στάθηκα σ’ αυτό το σημείο γιατί βέβαια είναι παρήγορο, ειδικά αν σκεφτούμε πως οι εγκυμοσύνες των περισσοτέρων απ’ τις γυναίκες αυτές είναι ανεπιθύμητες, προκύπτουν μες το εξαρτητικό τους περιβάλλον και συχνότατα οι πατέρες είναι ομοίως χρήστες.

Για να δούμε όμως και μερικά σημεία απ’ τις ομιλίες όσων συμμετείχαν στη δεύτερη ημερίδα για την ψυχική υγεία των προσφύγων και μεταναστών, την οποία άλλωστε παρακολούθησα κι εγώ.

Είχα ήδη ξεχωρίσει τις ομιλίες των: Θόδωρου Μεγαλοοικονόμου (ψυχιάτρου), Δώρας Κουτσανέλλου (ψυχολόγου) και Δήμητρας Ξενάκη (ψυχολόγου) κι έτσι εύλογα θα σας παραθέσω μερικά αποσπάσματα απ’ αυτές.

Ο Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου στην ομιλία του με τίτλο  «Η ανάγκη για μια διαπολιτισμική προσέγγιση στην ψυχική οδύνη του πρόσφυγα», επισήμανε τα εξής:

«Πέρα από το στοιχειώδες ζήτημα της γλωσσικής επικοινωνίας, που και αυτό επαφίεται στην περιστασιακή (και όχι καθημερινή και/ή όποτε προκύπτει ανάγκη) διάθεση μεταφραστών από κάποιες ΜΚΟ (μεταφραστών που θα έπρεπε να είναι κατάλληλοι για  το συγκεκριμένο έργο το οποίο καλούνται να επιτελέσουν), υπάρχει το ζήτημα της ουσιαστικής επικοινωνίας του λειτουργού ψυχικής υγείας με τον πρόσφυγα που προσέρχεται (ή προσάγεται) στις υπηρεσίες. Αν, δηλαδή, ο λειτουργός είναι σε θέση, αν έχει τα εφόδια, «να δει», «ν’ ακούσει» και να κατανοήσει την έκφραση της οδύνης του πρόσφυγα στο ιδιαίτερο έδαφος της δικής του  πολιτισμικής συγκρότησης, των ιδιαίτερων αξιών, πεποιθήσεων και νοημάτων που αυτό το πολιτισμικό υπόβαθρο σηματοδοτεί και τα οποία μορφοποιούν την έκφραση της ψυχικής οδύνης».

Η Δώρα Κουτσανέλλου στη δική της ομιλία με τίτλο «Γυναίκες πρόσφυγες/μετανάστριες και παρεμβάσεις ψυχολογικής υποστήριξης» στην οποία άκουσα με πολύ ενδιαφέρον όσα είπε για τις μουσουλμάνες γυναίκες, ανέφερε μεταξύ άλλων:

«Αν ενσκήψει κανείς στην ατομική εμπειρία της κάθε μίας από αυτές τις γυναίκες και στις αντανακλάσεις αυτής της εμπειρίας στη ζωή και στις σχέσεις, μπορεί να διαπιστώσει ότι η επικρατούσα τάση για αποκλειστική προσέγγιση αυτών των εμπειριών με κριτήριο τη θρησκευτική κυρίως κουλτούρα είναι ανεπαρκής. Μόνο αν κατανοήσουμε προσεκτικά κάθε μία από αυτές τις εμπειρίες, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τις διαφορετικές ιστορικές πολιτικές και κοινωνικές αφετηρίες τους, μπορούμε να διακρίνουμε τις διαφορετικές όσο και κοινές προσωπικές και συλλογικές διαδρομές προς έναν κοινό στόχο. Μια ‘καλύτερη ζωή‘».

Με τη σειρά της η Δήμητρα Ξενάκη μοιράστηκε εμπειρίες, σκέψεις, προβληματισμούς στη διαδρομή της με πρόσφυγες και μετανάστες ως εθελόντρια σε Κοινωνικό Ιατρείο κι αφού εξήγησε πως: «Ως θεραπευτική επιλογή, όσο υπάρχει αυτό το «ΚΑΙ» που εμπεριέχει στην αφήγηση των προσφύγων ΚΑΙ τα δύσκολα καταστροφικά γεγονότα αλλά ΚΑΙ την αναφορά και εστίαση στις ικανότητες που χρειάστηκαν για να ανταπεξέλθουν σ’ αυτά τα γεγονότα, είναι ένας τρόπος που στόχο έχει να ενεργοποιήσει τις υγιείς δυνάμεις των ανθρώπων που έρχονται από πολέμους και καταστροφές» έθεσε μια σειρά ερωτημάτων που σχετίζονται τόσο με τον χαρακτηρισμό των προσφύγων από ιθύνοντα ως ειδικής κατηγορίας ανθρώπων «εκπληκτικής ανθεκτικότητας», όσο και με το δικό μας ρόλο ως ειδικών:

«Κι εμείς οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας δεν απουσιάζουμε απ’ το να έχουμε μια ισχυρή φωνή στην κοινωνία γι’ αυτή την εξαντλητική κι απάνθρωπη ψυχική κατάσταση που υφίστανται τόσο καιρό άνθρωποι που ακολούθησαν το δρόμο της προσφυγιάς;»

Αυτό αρκεί να σκεφτούμε όλες, όλοι. Εγώ πριν κλείσω με μια παράγραφο από κείμενο που μετέφρασε ο κοινωνικός ανθρωπολόγος Νίκος Λάιος, θα γράψω ξανά πως αξίζει να διαβαστεί ολόκληρο το τεύχος μιας και φυσικά έκανα υποκειμενική επιλογή αφενός κι αφετέρου δεν μπορούσα να δώσω και μεγαλύτερη έκταση εδώ ώστε να συμπεριλάβω κι άλλες πληροφορίες. Οι ομιλίες για παράδειγμα του ψυχιάτρου Φώτη Κουνιάκη και της ψυχολόγου Χρύσας Γιαννοπούλου ήταν εξίσου διαφωτιστικές όπως θα δείτε όσες, όσοι διαβάσετε το συγκεκριμένο τεύχος.

Για το τέλος όμως, κάτι απ’ το αφιέρωμα στο περιοδικό Scince for the People για το οποίο έχει γίνει ξανά λόγος στις αναρτήσεις που θα δείτε εδώ κι εδώ. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για αναδημοσίευση του άρθρου της Πατρίτσια Πάρσονς με τίτλο «Ριζοσπαστική Θεραπεία: ζώντας από μέσα ως έξω»  (μια θεραπεία που βασίστηκε στις ιδέες των Τhomas Szasz, R. D. Laing, Erving Goffman) και στάθηκα πολύ σ’ αυτό το σημείο:

“Οι μηχανισμοί που μας προτρέπουν να εσωτερικεύσουμε την καταπίεση, που βιώνουμε, δεν μας είναι όλοι γνωστοί. Χρειάζεται να συνδυάσουμε θεωρητική και πρακτική εργασία σε μια διαλεκτική διαδικασία ανάπτυξης μιας “νέας κοινωνικής ψυχολογίας, που εντοπίζει κάθε άνθρωπο μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο·  μιας κοινωνικής ψυχολογίας που αναπτύσσεται και θρέφεται απ’ τις εγγενείς αντιφάσεις αυτών των πλαισίων”.

Καλή ανάγνωση.

“Τα Τετράδια Ψυχιατρικής” : Aφιέρωμα στην Αναπηρία και το Αναπηρικό Κίνημα – Με το βλέμμα στα Λεχαινά

.

«Αν αξία είναι ο άνθρωπος, η υγεία και η κανονικότητα δεν μπορούν ν’ αντιπροσωπεύουν τη νόρμα, δεδομένου ότι η κατάσταση του ανθρώπου είναι να είναι υγιής και ταυτόχρονα άρρωστος, κανονικός και ταυτόχρονα μη κανονικός”.

Franco Basaglia* (μτφ: Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου)

.

Έλαβα αυτές τις μέρες, το νέο τεύχος του περιοδικού**, ενώ διάβαζα μια εργασία για την απανθρωποποίηση στα Ιδρύματα Κοινωνικής Πρόνοιας και Ψυχικής Υγείας (για την οποία θα σας γράψω λεπτομέρειες παρακάτω) και θεώρησα λοιπόν πως πρέπει να γράψω μερικά πράγματα κυρίως για όσες κι όσους διαβάζουν τις αναρτήσεις αυτού του blog, αλλά δεν έχουν πλήρη εικόνα για το τι συμβαίνει στα Λεχαινά.

Να ξεκινήσω επισημαίνοντας πως στο blog του psi-action θα βρείτε αρκετές σχετικές αναρτήσεις, που δείχνουν και την εξέλιξη της κατάστασης εκεί. Τι ακολούθησε; Μια σημαντικότατη παρέμβαση της Κίνησης Χειραφέτησης ΑμεΑ – «Μηδενική Ανοχή», αφού ήδη είχαμε ακούσει σε ημερίδα που έλαβε χώρα στο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο “Εμπρός” για τους “προστατευτικούς κλινοστατισμούς” που λαμβάνουν χώρα στο ΘΧΠ, είχαμε δει φωτογραφίες δεμένων παιδιών και καθηλωμένων ανθρώπων, κλουβιά και άλλες παρόμοιες απεχθείς εικόνες σε σχετικά ρεπορτάζ.

.

.

Το Δελτίο Τύπου της Κίνησης Χειραφέτησης ΑμεΑ – «Μηδενική Ανοχή» με ημερομηνία 29/2/2016, που μπορείτε εδώ να διαβάσετε ολόκληρο, αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής:

“Από το Νοέμβριο μέχρι και σήμερα η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης σε πολύ μικρό βαθμό έχει ανταποκριθεί σε σχέση με τη σοβαρότητα και κρισιμότητα της ιδρυματοποιημένης πραγματικότητας των Λεχαινών.

.
1. Δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα οι εργασίες επι μέρους ομάδων προκειμένου να υπάρχει, στο πλαίσιο ενός αυστηρά καθορισμένου χρονοδιαγράμματος, ένα ολοκληρωμένο σχέδιο καταγραφής και μετάβασης όλων των ιδρυμάτων στην Ελλάδα σε πιο μικρές, ευέλικτες και αποασυλοποιημένες δομές.

.
2. Γνωρίζουμε ότι σήμερα (29/2/2016) μια διεπιστημονική ομάδα θα επισκεφθεί το παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών, προκειμένου να ξεκινήσει η διαδικασία της καταγραφής ατομικών αναγκών, χωρίς κανείς/καμία να γνωρίζει πότε θα γίνει το επόμενο βήμα της μεταφοράς των αναπήρων σε άλλες κοινοτικές δομές ανάλογα με τις ανάγκες τους και πότε θα σφραγιστεί το απαράδεκτο ίδρυμα/κολαστήριο.

.
3. Από αρχές Νοεμβρίου που καταλάβαμε το χώρο ήρθαμε αντιμέτωποι/ες με την περίπτωση δυο ανηλίκων, οι οποίες ήταν κλειδωμένες η μία σε «soft room» και η άλλη σε «κλουβί». Απαιτήσαμε την άμεση επαναξιολόγηση του φακέλου τους, προκειμένου να μεταφερθούν σε μια πιο ευέλικτη και κοινοτική δομή αντίστοιχη των αναγκών τους, πριν η ιδρυματική συνθήκη διαβρώσει σε βάθος την κατάστασή τους. Από τότε μέχρι και σήμερα οι συνεργάτες/τιδες της Αν.Υπ. Κοινωνικής Αλληλεγγύης μας διαβεβαιώνουν σε εβδομαδιαία βάση ότι ολοκληρώνεται η μεταφορά, ενώ αυτή ακόμα δεν έχει ξεκινήσει.

.
Δεσμευόμαστε ότι θα υπάρξει συνέχεια του ανένδοτου αγώνα μας μέχρι και ο τελευταίος/α ανάπηρος/η που ζει στο κολαστήριο να μεταφερθεί.

.
Οι αγώνες για το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, το δικαίωμα στην ίδια την ζωή, δεν τελειώνουν ποτέ«.

.

.

Κι εδώ αξίζει να σας μεταφέρω κάτι που γράφει η κυρία Κατερίνα Μάτσα στα “Τετράδια Ψυχιατρικής» (Σεπτέμβριος-Νοέμβριος 2015, Νο2):

”Η περίπτωση του ΘΧΠ Λεχαινών, όπου άτομα με σοβαρές αναπηρίες κρατούνται σε απάνθρωπες και βάρβαρες συνθήκες, ακόμα και μέσα σε κλουβιά, αποκαλύπτει τον πραγματικό χαρακτήρα της εφαρμοζόμενης πολιτικής, μιας πολιτικής εξόντωσης του διαφορετικού όπου η θεραπευτική φροντίδα ανάγεται σε καθημερινή και διαρκή άσκηση βίας, με τον ‘εγκλειστο ν’ αντιμετωπίζεται ως “πράγμα” και όχι ως ανθρώπινη ύπαρξη με ανάγκες, επιθυμίες και δικαιώματα”.

Είναι μια διάσταση αυτή, η πολιτική εννοώ, που δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Και το αναφέρω σε σχέση με την πολύ αξιόλογη εργασία, για την οποία σας έκανα λόγο στην αρχή, αυτήν δηλαδή της κυρίας Χρυσούλας Κουτρουμάνου με τίτλο “Η απανθρωποποίηση στα ιδρύματα κοινωνικής πρόνοιας και την ψυχική υγεία: Η περίπτωση του Θεραπευτηρίου Χρόνιων Παθήσεων – Παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών Ηλείας«.

Αναφέρεται η κυρία Κουτρουμάνου, στο μηχανισμό των αμφίσημων στερεοτύπων θερμότητας/ικανότητας και φυσικά την υπανθρωποποίηση (infrahumanization) και την απανθρωποποίηση (dehumanization), τόσο την ζωώδη (animalistic), όσο και τη μηχανιστική (mechanistic). Σας προτείνω να την διαβάσετε κι εσείς μιας και οι καλές προθέσεις είναι φανερές, σε πάρα πολλά σημεία συμφωνώ και το τονίζω, με όσα παραθέτει, απλώς δεν μπορώ να μην υπογραμμίσω όπως ήδη προανέφερα, την πολιτική διάσταση όλων αυτών των θεμάτων που σαφέστατα επηρεάζει κάθε επιλογή της κεντρικής εξουσίας στους τομείς της υγείας και της πρόνοιας.

Επίσης παρατήρησα, ότι δεν υπάρχει πρόταση για την κινητοποίηση της τοπικής κοινωνίας, η οποία δεν γίνεται και δεν πρέπει ν’ αρκεστεί στο “φιλανθρωπικό” της ρόλο. Κι αυτό ισχύει για κάθε τόπο, ο οποίος γειτονεύει μ’ ένα κλειστό ίδρυμα.

.

.

Οι κοινοτικές υπηρεσίες γενικότερα θα πρέπει να είναι το ζητούμενο κι η υποστήριξη των ατόμων στη διαδικασία επανένταξής τους, αντί της όποιας βελτίωσης της υλικοτεχνικής υποδομής ή της περαιτέρω επιστημονικής κατάρτισης/αύξησης του προσωπικού ή της εύρεσης νέων πόρων, μιας και όλα αυτά συντηρούν και δεν καταργούν τα λογής-λογής άσυλα. Και είναι θετικότατο πως ο απώτερος στόχος της εργασίας της, όπως γράφει η κυρία Κουτρουμάνου, στο τέλος, είναι η συμβολή στην ουσιαστική έναρξη της αποϊδρυματοποίησης στην Ελλάδα.

Συνολικά η κοινωνία επομένως, πρέπει να εκπαιδευτεί, ώστε οι στάσεις όλων ν’ αλλάξουν και να μειωθεί ο στιγματισμός των πολιτών με αναπηρία, των ψυχικά πασχόντων και των λογής μη κανονικών για να θυμηθούμε και τον Michel Foucault, όπως κάνει άλλωστε και η κυρία Μάτσα. Η εποπτεία των επαγγελματιών βεβαίως βοηθάει στην ανάκτηση της υποκειμενικότητας τους, ωστόσο δεν αλλάζει ριζικά με κανένα τρόπο την ίδια τη βάρβαρη “φύση” των ασύλων, ως παραδοσιακών χώρων άσκησης βίας, όπου πάμπολλα άνθη του κακού βρίσκουν πρόσφορο τόπο άνθησης κι όπου οι έγκλειστοι τους δεν αναγνωρίζονται ως άτομα με αυτονόητα δικαιώματα.

Αν βεβαίως οι ειδικοί αρέσκονται σ’ έναν διαχειριστικό ρόλο, ως φορείς άσκησης της κυρίαρχης ψυχιατρικής είναι εύλογο πως δεν θα προβούν σε ενέργειες που θέτουν υπό αμφισβήτηση όλο αυτό το τύποις «θεραπευτικό πλαίσιο». Απ’ την άλλη υπάρχουμε κι οι άλλοι που πιστεύουμε σε διαφορετικές αξίες και φυσικά διαφορετικά πράγματα οραματιζόμαστε: το να γίνουν οι αλλαγές υπόθεση του καθενός μας, γιατί όλους μας αφορούν τέτοια ζητήματα. Είναι κάτι που φρόντιζε να τονίσει στις ομιλίες του κι ο αξέχαστος Γιώργος Γιαννουλόπουλος και δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Το έχει διατυπώσει άλλωστε με τον καλύτερο τρόπο ο κύριος Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου στο σχετικό άρθρο του στα “Τετράδια Ψυχιατρικής” και μ’ αυτό σκοπεύω να κλείσουμε, αναλογιζόμενοι όλοι τις ευθύνες μας:

“Η πάλη για τον εξανθρωπισμό και την αποϊδρυματοποίηση όλων των ιδρυμάτων για τις όποιες ομάδες ατόμων με πολύπλοκα προβλήματα, πρέπει ν’ ανοίξει σε όλη την κοινωνία. Κοινωνικά κινήματα, άτομα με ψυχιατρική εμπειρία, άτομα και οργανώσεις από το αναπηρικό κίνημα, οικογένειες, λειτουργοί της ψυχικής υγείας, και άλλοι, πρέπει να ορθώσουν αντιστάσεις απέναντι σ’ αυτή την απανθρωποποιητική διαχείριση ανθρώπων (που τα ίδια αυτά ιδρύματα μετέτρεψαν σε νεκρές ψυχές και αντικείμενα), προϊόν της λειτουργίας και των πρακτικών αυτών των ιδρυμάτων και υπηρεσιών, της εγγενούς τους βίας και βαρβαρότητας -που όσο περνάει ο καιρός εν μέσω της οικονομικής κρίσης και των διαδοχικών μνημονίων, γίνεται όλο και χειρότερη”.-
.
.
.
.
.

*Απόσπασμα απ’ το άρθρο: «Η έννοια της υγείας και της αρρώστιας», Περιοδικό «Κοινωνία και Ψυχική Υγεία», τεύχος 7.

**Όσες κι όσο ενδιαφέρεστε να γίνετε συνδρομητές του σπουδαίου αυτού περιοδικού απευθυνθείτε στο email: tetradiapsy@gmail.com

*** Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται αντίστοιχα από εδώ κι εδώ.

.
.
.
.

Τετάρτη 13 / 2 / 2013: «Το μεγάλο μας τσίρκο» απ’ την θεατρική ομάδα της Κοινωνικής Επανένταξης του 18 Άνω – Συζήτηση με θέμα: «Κοινωνικός αποκλεισμός, λογοκρισία και ο ρόλος του τύπου»

.

.

Τετάρτη 13 / 2 / 2013: Συζήτηση – θεατρική παράσταση

 ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ

 

Οι κοινωνικά αποκλεισμένοι παίρνουν το λόγο και απευθύνονται στην κοινωνία.

 

Η θεατρική ομάδα της Κοινωνικής Επανένταξης του 18 Άνω, παρουσιάζει το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη ΄΄Το μεγάλο μας τσίρκο΄΄. Ένα έργο που προβληματίζει και αφυπνίζει συνειδήσεις. Ένα έργο που στηλιτεύει την κοινωνική αδιαφορία, την υποκρισία, την λογοκρισία, τη διαστρέβλωση της ιστορίας στα μέτρα των κρατούντων.

Η παράσταση αυτή – μία και μοναδική – θα δοθεί στα πλαίσια της συζήτησης  που οργανώνεται από το 18 Άνω και την εκπομπή της ΝΕΤ ΠΡΩΙΝΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, με την συμπαράσταση του ΚΕΘΕΑ, με θέμα ΄΄Κοινωνικός αποκλεισμός, λογοκρισία και ο ρόλος του Τύπου΄΄. Η εκδήλωση θα γίνει την Τετάρτη 13 / 2 / 2013 στις 21.00 μμ στο θέατρο του  Νέου Κόσμου    (Αντισθένους 7 & Θαρύπου, τηλ. 210-9212900).

Μετά τη θεατρική παράσταση θα ακολουθήσει η συζήτηση.

Θα μιλήσουν Κατερίνα Μάτσα – 18 Άνω, Χαράλαμπος Πουλόπουλος – ΚΕΘΕΑ και Μαριλένα Κατσίμη – Κώστας Αρβανίτης – Πρωινή Ενημέρωση.

.

*Για όσα έχουν συμβεί τελευταία στο 18 Άνω,  μπορείτε να ενημερωθείτε εδώ. Η συλλογή υπογραφών συνεχίζεται εδώ.

.

.

.

ΜΟΝΑΔΑ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ «18 ΑΝΩ» : ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΙΟΥΝΙΟΥ 2012 – ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

.

.

ΜΟΝΑΔΑ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ

«18 ΑΝΩ»

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΙΟΥΝΙΟΣ 2012

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

Η Μονάδα Απεξάρτησης 18 ΑΝΩ του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής είναι το μεγαλύτερο δημόσιο «στεγνό» πρόγραμμα του ΕΣΥ στην Ελλάδα.

Aπό το 1987 έως σήμερα, η μονάδα του 18 ΑΝΩ αναπτύσσεται διαρκώς σε τομείς πρόληψης, θεραπείας και επανένταξης. Παρέχει θεραπευτικές υπηρεσίες χωρίς υποκατάστατα, για τοξικομανείς, γυναίκες και μητέρες τοξικομανείς, οικογένειες, εφήβους, μετανάστες, άτομα «διπλής διάγνωσης» και άτομα που αντιμετωπίζουν ζητήματα διατροφικών διαταραχών και προβληματικής χρήσης διαδικτύου. Όλα αυτά τα χρόνια έχουν αξιοποιήσει τις υπηρεσίες μας περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι.

Η ανθρωποκεντρική, ψυχοκοινωνική προσέγγιση του εξαρτημένου ατόμου, με τη διαλεκτική ως κύριο μεθοδολογικό εργαλείο και τη θεραπευτική ομάδα ως συλλογικότητα, καθορίζουν τη διαμόρφωση του θεραπευτικού μας πλαισίου.

Μέσα σε αυτό λειτουργεί ένας αστερισμός ομάδων (ψυχοθεραπείας, Τέχνης θεραπείας, δραματοθεραπείας, χοροθεραπείας, κοινωνικού προβληματισμού, φωτογραφίας, δημιουργίας και πολιτισμού, αγγειοπλαστικής κ.α) διαμορφώνοντας τους όρους των αναγκαίων αλλαγών (στις ψυχολογικές λειτουργίες, τον τρόπο προσέγγισης του εαυτού και των άλλων, την συνειδητοποίηση, την κοινωνικοποίηση, την συμπεριφορά), που κάνουν δυνατή την απελευθέρωση του εξαρτημένου ατόμου σε όλα τα επίπεδα από τα δεσμά της εξάρτησης και την ισότιμη επανένταξη του στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Πρόκειται για ένα αγώνα ζωής , που έχει ανάγκη όχι μόνο τους θεραπευτές της απεξάρτησης αλλά ολόκληρη την κοινωνία. Το 18 Άνω, στις δύσκολες ώρες που περνά, στη δύσκολη εποχή που ζούμε, χρειάζεται όλους εσάς στο πλευρό του. Είναι λοιπόν χαρά και τιμή μας να πάρετε μέρος στις εκδηλώσεις του 18 Άνω τον Ιούνιο, μήνα κατά των ναρκωτικών (και όχι μόνο μια μέρα, στις 26 Ιούνη).

.

.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΙΟΥΝΙΟΣ-2012

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

«Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων (Αμφιθέατρο Αθήνα 9,84) :

Πειραιώς 100, Γκάζι

Προβολή της ταινίας «Εγώ είμαι ένας άλλος: από την θεραπεία (18 ΑΝΩ)στην κοινωνική ένταξη»

θα ακολουθήσει συζήτηση με ομιλητές:

Γιώργος Ζέρβας- Σκηνοθέτης,

Όλια Λαζαρίδου-Ηθοποιός,

Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος – Σκηνοθέτης,

Ζωή Κωνσταντοπούλου – Νομικός,

Κατερίνα Μάτσα – Ψυχίατρος, Επιστημονικά υπεύθυνη του 18 ΑΝΩ

Ώρα έναρξης: 19:30

Ελεύθερη Είσοδος

..

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Κεφαλληνίας 71 Αθήνα

Αναδρομική έκθεση της ομάδας φωτογραφίας του 18 άνω και παράλληλη δράση από τις ομάδες κεραμικής, κοσμήματος ,κούκλας μαριονέτας και της ομάδας τέχνης του 18 Άνω.

Ώρα έναρξης:19:00

Ελεύθερη Είσοδος

..

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Νέο θέατρο Χαϊδαρίου- πλησίον στρατοπέδου Χαϊδαρίου

Μουσική εκδήλωση σε συνεργασία με το πρόγραμμα αντιμετώπισης της εξάρτησης «ΘΗΣΕΑΣ» του Δήμου Καλλιθέας , την μουσική ομάδα της κοινωνικής επανένταξης 18 ΆΝΩ και τους kinky swingers .

Θα προηγηθούν εισηγήσεις για την εξάρτηση από :

Στέλιο Κρασανάκη- Ψυχίατρο-Δραματοθεραπευτή, Επιστημονικά υπεύθυνος του προγράμματος «ΘΗΣΕΑΣ»

Κατερίνα Μάτσα – Ψυχίατρο, Επιστημονικά υπεύθυνη του 18 ΑΝΩ

Ώρα έναρξης:20:30

Ελεύθερη Είσοδος

.

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Βιβλιοπωλείο ΠΑΤΑΚΗ- Ακαδημίας 85

Συνέντευξη Τύπου στην οποία η Μονάδα Απεξάρτησης 18 ΑΝΩ θα παρουσιάσει το κλινικό και κοινωνικό της έργο καθώς επίσης και το πρόγραμμα εκδηλώσεων με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών

Εισηγητές: Κατερίνα Μάτσα – Ψυχίατρος, Επιστημονικά υπεύθυνη του 18 ΑΝΩ- Αλέκος Κυρούσης, Ψυχίατρος-Διευθυντής 2^ου τομέα 18 Άνω, καθώς και Κατερίνα Σαρρημιχάλη θεραπεύτρια από το τμήμα Έρευνας και Τεκμηρίωσης 18 ΑΝΩ.

Ώρα έναρξης: 12: 00

Ελεύθερη Είσοδος

.

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

«Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων: Πειραιώς 100, Γκάζι ( Σταθμός Μετρό Κεραμεικός)

Συναυλία με τους

DILEMMA

DOMENICA

ΥΠΟΓΕΙΑ ΡΕΥΜΑΤΑ

GAD

TRANSISTOR

ΡΟΥΣ

Χαιρετισμός : Κατερίνα Μάτσα – Ψυχίατρος, Επιστημονικά υπεύθυνη του 18 ΑΝΩ .

Ώρα έναρξης: 20: 00

Ελεύθερη Είσοδος

.

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Συνεδριακό Κέντρο Δήμου Νέας Ιωνίας, Πατριάρχου Ιωακείμ 4

Προβολή της ταινίας «Εγώ είμαι ένας άλλος: από την θεραπεία (18 ΑΝΩ)στην κοινωνική ένταξη»

Συζήτηση με ομιλητές:

Γιώργος Ζέρβας- Σκηνοθέτης,

Κατερίνα Μάτσα- Ψυχίατρος, Επιστημονικά υπεύθυνη 18 ΑΝΩ,&

Γιάννης Κολμανιώτης – Αντιδήμαρχος Κοινωνικών υπηρεσιών Δήμου Νέας Ιωνίας

Ώρα έναρξης:21:00

Ελεύθερη Είσοδος

..

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης – Β. Γεωργίου Β΄17-19 & Ρηγίλλης -Αθήνα

Προβολή VIDEO ART .Από το φωτογραφικό εργαστήριο της κοινωνικής επανένταξης του 18 ΑΝΩ

Χαιρετισμός εκ μέρους του 18 ΑΝΩ: Κατερίνα Μάτσα – Ψυχίατρος, Επιστημονικά υπεύθυνη του 18 ΑΝΩ .

Ώρα έναρξης: 20:00

Ελεύθερη Είσοδος

.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Θέατρο Ροές – Ιάκχου 16, Γκάζι ( Σταθμός Μετρό Κεραμεικός)

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ Η θεατρική ομάδα της κοινωνικής επανένταξης του 18 άνω στο έργο «Το μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Σε διασκευή της Θεατρικής 0μάδας του 18 ΆΝΩ.

Χαιρετισμός : Κατερίνα Μάτσα – Ψυχίατρος, Επιστημονικά υπεύθυνη του 18 ΑΝΩ .

Ώρα έναρξης: 21:00

Ελεύθερη Είσοδος

.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Λαϊκή Συνέλευση Πατησίων- Βίλλα Δρακόπουλου

Προβολή της ταινίας «Εγώ είμαι ένας άλλος: από την θεραπεία (18 ΑΝΩ)στην κοινωνική ένταξη»

Συζήτηση με ομιλητές:

Γιώργος Ζέρβας- Σκηνοθέτης &

Αλέκος Κυρούσης, Ψυχίατρος-Διευθυντής 2^ου τομέα 18 Άνω

Ώρα έναρξης:21:00

Ελεύθερη Είσοδος

.

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Πλατεία Κύπρου Καλλιθέας

Μουσική εκδήλωση σε συνεργασία με το πρόγραμμα αντιμετώπισης της εξάρτησης «ΘΗΣΕΑΣ» του Δήμου Καλλιθέας. Παίζουν: Ο Σταμάτης Κραουνάκης με την ορχήστρα του , η μουσική ομάδα της κοινωνικής επανένταξης 18 ΆΝΩ ,και οι kinky swingers.

Ώρα έναρξης: 21:00

Ελεύθερη Είσοδος

.

Τεταρτη 27 Ιουνίου 2012

Κέντρο ημέρας του Κέντρου Ζωής

Διοχάρους 9 Ιλλίσια (Πλησίον HILTON)

Μουσική βραδιά από την μουσική ομάδα της κοινωνικής επανένταξης 18 ΆΝΩ

Στο Κέντρο ημέρας του κέντρου Ζωής

Ώρα έναρξης: 19:30

.

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

Υπαίθριο Δημοτικό θέατρο Ζωγράφου

Αγίου Γεωργίου 17

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ Η θεατρική ομάδα της κοινωνικής επανένταξης του 18 άνω στο έργο «Το μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Σε διασκευή της Θεατρικής 0μάδας του 18 ΆΝΩ.

Χαιρετισμος : Κώστας Καλλίρης :Δήμαρχος Ζωγράφου Παναγιώτης Τριανταφύλλου : Πρόεδρος εργαζομένων κέντρων πρόληψης.

Ομιλητής:

Στέργιος Σαππάς: Πρόεδρος κέντρου πρόληψης Δήμου Ζωγράφου

Ώρα έναρξης: 20:00

Ελεύθερη Είσοδος

..

.

.

.

.

Συλλογή υπογραφών για το 18 ΑΝΩ

.

.

*Το blog του 18 Άνω, θα το βρείτε  εδώ.

.

Το 18άνω δαιμονοποιείται και εμφανίζεται ως κέντρο παρανομίας, όπου θεραπευόμενοι τοξικομανείς κατά τη διάρκεια μεγάλης διαδήλωσης της 12 Φλεβάρη ενάντια στο δεύτερο μνημόνιο μετέφεραν «κλοπιμαία» σε ξενώνα της κοινωνικής επανένταξης του 18άνω!

Δύο μήνες μετά από αυτή τη διαδήλωση εμφανίστηκε κάποια αναφορά νοσηλεύτριας προς τη Νοσηλευτική Υπηρεσία του Ψ.Ν.Α. που κοινοποιήθηκε από τη Νοσηλευτική Υπηρεσία και μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων προς τη Διοίκηση του Ψ.Ν.Α., για να ακολουθήσει κατ’ εντολή του Υπουργού η Εισαγγελική έρευνα και η ΕΔΕ με το ερώτημα της «παύσης» κάθε υπευθύνου!

Μ’ αυτό τον τρόπο επιχειρείται να συνδεθεί το έργο της απεξάρτησης με την «υπόθαλψη» από τους θεραπευτές της παραβατικότητας των θεραπευομένων και με την απαξίωση όλων των θεραπευομένων του 18άνω ως «πλιατσικολόγων».

Επιχειρείται να αναχθεί ο σεβασμός στο θεραπευτικό απόρρητο, βασική αρχή της ιατρικής και θεραπευτικής δεοντολογίας σε «όρκο τιμής» που απαιτήθηκε από την επιστημονικά υπεύθυνη για την συγκάλυψη «εγκληματιών». Απαξιώνεται η ίδια η απεξάρτηση και η κοινωνική επανένταξη των απεξαρτημένων μέσα από ένα «στεγνό» πρόγραμμα και καλλιεργείται στη συνείδηση του κόσμου ότι ο τοξικομανής δεν γίνεται ποτέ καλά και ακόμα και αν ενταχθεί σε πρόγραμμα απεξάρτησης παραμένει «επικίνδυνο» άτομο. Καλλιεργούνται σκόπιμα εντυπώσεις ότι το 18άνω , η μεγαλύτερη δημόσια μονάδα απεξάρτησης, δεν επιτελεί θεραπευτικό έργο αλλά «υποθάλπει εγκληματίες»!

.

.

KATAΓΓEΛΛOYME…

Eμείς που υπογράφουμε το παρακάτω κείμενο καταγγέλλουμε την επίθεση που δέχεται το 18 ΑΝΩ, η επιστημονικά υπεύθυνη του προγράμματος Kατερίνα Mάτσα, οι θεραπευτές, οι θεραπευόμενοι και οι απεξαρτημένοι.

Mια μεθοδευμένη επίθεση συκοφαντίας επιχειρεί να παρουσιάσει το 18 Άνω ως «κέντρο παρανομίας και υπόθαλψης εγκληματιών και όχι θεραπείας απεξάρτησης», τη δε επιστημονικά υπεύθυνη ότι συγκαλύπτει «με όρκο» τους «πλιατσικολόγους».

H ιστορία του 18 Άνω, της μεγαλύτερης μονάδας απεξάρτησης του ΕΣΥ, είναι γνωστή. Όπως γνωστό είναι το επιστημονικό και κοινωνικό του έργο, η συμβολή του στην απεξάρτηση όσο και στα γενικότερα κοινωνικά ζητήματα. Γνωστή μας είναι επίσης η καθοριστική συνεισφορά της Kατερίνας Mάτσα, το επιστημονικό και κοινωνικό της έργο, η συμβολή της στη δημιουργία «στεγνών» προγραμμάτων απεξάρτησης, στα πλαίσια του δημόσιου και δωρεάν συστήματος Yγείας.

Θεωρούμε πως η επίθεση συκοφαντίας και στιγματισμού σπιλώνει επίσης την τιμή και την υπόληψη των θεραπευτών του 18 Άνω, των θεραπευομένων, των χιλιάδων απεξαρτημένων και των οικογενειών τους, δημιουργώντας κινδύνους να χαθούν ανθρώπινες ζωές.

H επίθεση δεν στοχεύει μόνο το 18 Άνω. Στοχεύει γενικότερα όλα τα στεγνά προγράμματα, τη δημόσια και δωρεάν απεξάρτηση, την αντίσταση στην ποινικοποίηση της θεραπείας, το ιατρικό και θεραπευτικό απόρρητο, τον αγώνα ενάντια στον κοινωνικό ρατσισμό.

Δεν πρέπει να περάσει!

Υπογραφές εδώ

.

.

.

.

Σχετικά άρθρα:

• ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ: ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ 18ΑΝΩ
• Η ανακοίνωση των επιστημονικά υπευθύνων του 18 Άνω και η απάντηση των εργαζομένων της Μονάδας Απεξάρτησης προς το Υπουργείο Υγείας

.

.