Να και κάτι προσωπικό για σήμερα… Με μεγάλη χαρά λοιπόν, απάντησα πριν λίγες μέρες στις ερωτήσεις της κυρίας Κατερίνας Σχισμένου, για το «Αλφαβητάρι των Παθών». Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε χτες βράδυ και την ευχαριστώ θερμά:
1. Με μια νέα ποιητική συλλογή στην αλλαγή του χρόνου και μάλιστα ενός δύσκολου χρόνου. Πόσο σας σημάδεψε αυτή η χρονιά;
-Είναι παράδοξο το τέταρτο βιβλίο μου να είναι ποιητική συλλογή και μάλιστα η πρώτη μου, με την έννοια ότι όσ@ με γνωρίζουν και ξέρουν πως γράφω από παιδί ποίηση, περίμεναν έτσι να έχω ξεκινήσει αντί εκδίδοντας μυθιστόρημα. Ωστόσο δεν ακολουθώ συνήθως την πεπατημένη και το βρίσκω πολύ διασκεδαστικό να βγαίνω απ’ τα “κουτάκια” στα οποία με ταξινομούν κατά καιρούς. Η συλλογή αυτή πάντως ξεκίνησε να γράφεται το 2017, πριν δηλαδή συμβούν όλ’ αυτά, αλλά ολοκληρώθηκε το 2020 μιας κι η καραντίνα μας έκλεισε για τα καλά στα σπίτια μας. Αυτός ο χρόνος ήταν σαν κάψιμο στο δέρμα κι άφησε το ανεξίτηλο σημάδι του. Το σοκ ήταν μεγάλο, ανατράπηκε κάθε τι δεδομένο στη ζωή μας, οι κοινωνικό-οικονομικές επιπτώσεις είναι τεράστιες κι οι ψυχολογικές ακόμη μεγαλύτερες μιας κι όλ@ βιώσαμε μικρές ή και μεγάλες απώλειες κατά τη διάρκειά του. Είμαι βέβαιη πως κανείς μας, παγκόσμια, δεν θα τον ξεχάσει. Το πως, κυρίως, εργαλειοποιήθηκε αυτή η επιδημία για να ενταθεί η καταστολή στη χώρα μας σε πολλά κινηματικά πεδία και παράλληλα ο κοινωνικός έλεγχος με επίφαση τη δημόσια ασφάλεια, είναι κάτι που παρακολουθώ στενά. Νεκροπολιτική γαρ. Ευτυχώς υπήρξαν και υπάρχουν ζωογόνες συλλογικές αντιστάσεις κι έτσι αντί να κρυφτούν οι τρύπες του συστήματος, όπως τα τεράστια κενά στον τομέα της υγείας, δεν αμφιβάλλει πια ο κόσμος για το αδιαμφισβήτητο γεγονός: ο βασιλιάς είναι γυμνός. Και μπορεί αμυντικά να γελάμε με πολλά απ’ όσα διαδραματίζονται (τα άπειρα memes είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα), αλλά “έχουμε την οργή” να επιμένει. Κι αν ψιθυρίζει τώρα, αργά ή γρήγορα θα κραυγάσει.
Η συνέχεια εδώ.
