Να ‘μαι κι εγώ… Ήρθα με τα νέα των +Συν-Πλην. Είχα ανακοινώσει την κυκλοφορία αυτού του τραγουδιού, πρόσφατα εδώ. Θυμάστε; Πριν λίγο έγινε η πρεμιέρα του λοιπόν κι έτσι μπορείτε να τ’ ακούσετε τώρα κι εσείς.
Είπαμε να γιορτάσουμε μ’ αυτό τον τρόπο την Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής και το θερινό ηλιοστάσιο: με ένα τραγούδι για το καλοκαίρι, δηλαδή. Μήπως και ξορκίσουμε έτσι, έστω για μερικές στιγμές, τα σκοτάδια αυτών των ημερών που μοιραία τα κουβαλάμε μέσα μας…
Τι παραπάνω να πω για το συγκεκριμένο; Στις σημειώσεις μου βλέπω ότι το έγραψα στις 16/7/2011. Σχεδόν δέκα χρόνια πριν λοιπόν…
Μελοποιήθηκε αργότερα απ’ τον Παναγιώτη Λιανό, το τραγούδησε στο studio Praxis η Μαίρη Αθανασίου πλαισιωμένη απ’ τους εξαιρετικούς μουσικούς που πάντα μας συνδράμουν κι είναι πια στον ..αέρα.
Ο τελευταίος στίχος απ’ το δεύτερο κουπλέ, η ευχή μου για ‘σας, που στηρίζετε, σχολιάζετε και μας δείχνετε γενικά με κάθε τρόπο πως μέρα με τη μέρα μας ξεχωρίζετε, με το να μας βάζετε στις λίστες με τ’ αγαπημένα σας τραγούδια, με το να μοιράζεστε τις νέες μας κυκλοφορίες. Θ’ ακούσετε και θα καταλάβετε…
Ένα τραγούδι ακόμα, σε δικούς μου στίχους, ανέβηκε χτες στο YouTube και μοιράζομαι το ευχάριστο νέο μαζί σας απόψε. Ένα απ’ αυτά τα τραγούδια, για τα οποία έγραψε μουσική (υπέροχη μουσική, όπως πάντα), ο Παναγιώτης Λιανός, που το ερμηνεύει κιόλας.
Ο τίτλος του, Οδυσσέας και Κίρκη κι ας πούμε ότι ο μύθος του χτες, ήταν μια αφορμή να γράψω για τους έρωτες του σήμερα. Τίποτα άλλο δεν χρειάζεται να εξηγηθεί από μένα. Θα τ’ ακούσετε άλλωστε…
Αυτό που έχει αξία να σημειωθεί είναι πως κιθάρα έπαιξε κι ο Κώστας Παρίσσης (εκτός απ’ τον Παναγιώτη Λιανό), μπάσο ο Δημήτρης Κομματάς και τύμπανα ο Αντώνης Τσάτσης και τους ευχαριστούμε όλους πολύ, για την συμβολή τους. Περάσαμε όμορφα όσο το ηχογραφούσαμε. Εύχομαι να το αγαπήσετε κι εσείς…
και για τα βαθιά αγγίγματα που ζουν κάτω απ’ το δέρμα μας
Γιώργος Τριανταφύλλου
Photo credits: Ιωάννης Βαρούτης
Έχω
πει και γράψει στο παρελθόν ότι τα
ποιήματα δεν πρέπει να εξηγούνται…
Επειδή το να εξηγείς εκτεταμένα ένα ποίημα, είναι ένα είδος νοερής ταφής. Σαν να του βάζεις μια ετικέτα, να το ‘στριμώχνεις’ σ’ ένα κουτί, να το ‘τακτοποιείς’ σ’ ένα ράφι και να μην μπορεί να είναι πια κάτι άλλο, παρά μόνο αυτό που εσύ όρισες. Τα ποιήματα χρειάζονται αναπνοές.. Ακριβώς όπως κι οι άνθρωποι. Καινούρια βλέμματα να τα ντύνουν με προσδοκίες, απορίες, αμηχανία ίσως, αλλά και πιθανότητες. Να μην είναι μονοσήμαντα, αλλά να μετασχηματίζονται και ν’ αλλάζουν. Να σκύβουν πάνω τους χαμογελαστά πρόσωπα, σκυθρωπά, θυμωμένα, μπερδεμένα, γαλήνια και να βρίσκουν μέσα τους κάτι διαφορετικό.. Ή και κάτι ίδιο. Κανείς όμως να μην έχει απόλυτα δίκιο και κανείς να μην έχει απόλυτα άδικο, ως προς το τι είναι ένα ποίημα..
Κι έτσι σήμερα εδώ*, αυτό που θα κάνω, δεν είναι λοιπόν μια ανατομία των ποιημάτων του Γιώργου Τριανταφύλλου. Απλώς θα μοιραστώ μαζί σας σκέψεις που μου γέννησε η ανάγνωσή τους. Δεν μου πάνε, γενικά οι βεβαιότητες. Τις βρίσκω αν θέλετε, εξαιρετικά αλαζονικές.
Η ματιά μας άλλωστε τόσο στη λογοτεχνία
όσο και στην ποίηση ευτυχώς, είναι
προσωπική.
Αυτό
που πρόσεξα λοιπόν στα ποιήματά του
“Άγγιξέ με”
ήταν αρχικά οι εικόνες τους. Εικόνες με
χρώμα και ήχο. Έντονες. Δεν είναι βότσαλα
που πέφτουν απαλά σε ήσυχη λίμνη
δημιουργώντας ομόκεντρους κύκλους.
Έχουν εκρηκτικότητα. Κι
υποβλητικότητα. Ο τρόπος που χρησιμοποιεί
τα επίθετα άλλωστε ο δημιουργός τους,
για να υπογραμμίσει ή και να προσδιορίσει
ποιότητες κι η συμπύκνωση των νοημάτων
του, συνδράμουν στο σκοπό του. Έτσι μας
κάνει να παρατηρήσουμε έναν “ξερακιανό
άνεμο”, μια
“ιερόδουλη
ευτυχία”,
ορισμένες “ασυγύριστες
έξεις”,
κάποιο “αδέσποτο
ψέλλισμα”,
μεταξύ άλλων.
Όσον
αφορά το χρόνο του ορίζοντα των γεγονότων
του τώρα, πρόσεξα ότι είναι σύγχρονος
ως επί το πλείστον με μικρά φλας μπακ
στο αναμνησιακό παρελθόν, μιας όχι
ωστόσο εξιδανικευμένης, παιδικής
ηλικίας. Κι όσο για το χώρο, τον σκηνοθετεί
πάντα με θεατρικότητα, είτε μας μεταφέρει
σε κλειστοφοβικά δωμάτια, είτε σε
πολυσύχναστα μπαρ, είτε σε κάποιες
γειτονιές της Αθήνας ή πόλεις σαν τη
Βιέννη, με αποκορύφωμα φυσικά το ποίημά
του, “Παστορέλα”.
Τα θέματά του ποικίλλουν επίσης. Είναι φανερή η κοινωνική του ενημερότητα κι η πολιτική του θέση. Τα μικρά και μεγάλα δράματα που συντελούνται καθημερινά γύρω μας, στη θάλασσα όσον αφορά το προσφυγικό αλλά και στη στεριά με το πλήθος των αστέγων και των ολοένα περισσότερο φτωχοποιημένων και περιθωριοποιημένων συνανθρώπων μας, δεν τον αφήνουν αδιάφορο. Ο σεξισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός, η ομοφοβία κι άλλα σύγχρονα φαινόμενα καταγράφονται απ’ την πένα του και στηλιτεύονται. Κι είναι πότε τα απορρίμματα του καπιταλισμού στην “Γκρίζα Βίλλα” και πότε η διάψευση των οραμάτων στο “Συναξάρι”, που μας κάνουν ν’ αναρωτηθούμε για τον τρόπο που βλέπει το μέλλον.
Αλλά
φαίνεται πως την ελπίδα του την εναποθέτει
σε κείνα τα παιδιά που είναι “ξυπνητήρια
μες τη λάσπη και καρφιά στους καναπέδες
μας” όπως γράφει στο ποίημα “Θέατρο
Εμπρός”. Κι ευτυχώς υπάρχουν τέτοια…
Όταν δεν ασχολείται με τα κακώς κείμενα του κοινωνικοπολιτικού μας γίγνεσθαι, φλερτάρει πότε με ενοχή και πότε με αυταπάρνηση. Και μου θυμίζουν όσα καταθέτει στην “Απιστία”, στο “Άγγιξέ με”, στη “Μεταβίβαση” και στο “Ανθή”, εκείνη τη φράση του Λουίς Θερνούδα : “Αλήθεια είναι, πως η ποίηση γράφεται και με το κορμί”.
Κι
η σχεδόν σωματική ποίησή του (μια
καταγραφή βιωμάτων), με τις σουρεαλιστικές
και εξπρεσιονιστικές επιρροές, βρίθει
διαψεύσεων, ματαιώσεων, απωλειών. Κι
όταν διαβάζω τον αγαπημένο του Ρολάν
Μπαρτ που έγραψε: “Έτσι είναι φτιαγμένη
η ζωή: από μια σειρά μικρές
μοναξιές” είναι λες και βλέπω σ’
αυτή τη φράση τον άνθρωπο προς τιμήν
του οποίου είμαστε εδώ σήμερα.
Είναι
έκδηλος ο σπαραγμός του στα αυτοβιογραφικά
ποιήματα όπως το “Σκάκι” και τα
“Λευκά Αιμοσφαίρια” όπου ψηλαφεί
τη θνητότητα, αλλά καταγράφω και τη
δύναμή του στο “Άγγιξέ με ξανά”
και σε κείνους τους στίχους που πιστοποιούν
ότι είναι διαρκώς ετοιμοπόλεμος:
“Γεμίστε
τα ποτήρια με κονιάκ/ όχι για τον νικητή
αλλά για τον παίχτη…”
Παίζει
λοιπόν μονίμως με τις πιθανότητες,
σαρκάζει, αποδομεί και με πικρό χιούμορ
εγκαλεί όταν χρειάζεται ακόμη και τους
πιο ..υψηλά ιστάμενους, όπως στην
“Προχειροδουλειά”
Και
παρά την παραδοχή μιας, ενίοτε, έλλειψης
ισχύος δεν παραδίνεται. Ο “Βυσσινόκηπος”
του ανθίζει και μαζί του κι εμείς:
“οι
ρίζες μας” γράφει “να σπάνε το
πάτωμα / και τα αγκάθια μας / να προστατεύουν
την ομορφιά…” προτρέπει. Λαμπερά
αγκάθια αυτά, μα την αλήθεια…
Κι
έτσι τον πιστεύουμε κι ελπίζουμε ότι
θα νιώσουμε την ευτυχία, όπως εκείνος
περιγράφει τη σκηνή στο ποίημα “Αναφορά
στην Τέχνη”:
“Μα
να, ακούμε την ευτυχία να έρχεται
με
τραγούδια και γέλια.
Την
ακούμε απ’ το κομμένο αυτί του Βαν
Γκογκ…”
Εγώ την ακούω. Εσείς;
.
Αικατερίνη Τεμπέλη
.
*Το κείμενο αυτό διαβάστηκε στις 7/10/2019, στη διάρκεια της παρουσίασης της πρώτης ποιητικής συλλογής του Γιώργου Τριανταφύλλου, στο «Αίτιον».
Τον περασμένο χειμώνα, όπως και την άνοιξη, έγραψα ελάχιστα κείμενα που να μπορούσαν να δημοσιευτούν μιας και βρίσκομαι στην περίπλοκη θέση του να ασχολούμαι με περισσότερα από ένα βιβλία, εκτός των άλλων δραστηριοτήτων μου.
Έτσι, όταν ο Σπύρος Ρουγγέρης μου πρότεινε να σκεφτώ τι θα ήθελα να κάνω στην DreamCity και στο ιντερνετικό ραδιόφωνό της, βέβαια μου πέρασε απ’ το μυαλό, για μια ακόμη φορά, η πιθανότητα να ξανακάνω εκπομπή. Είναι ένα ενδεχόμενο με το οποίο φλερτάρω μεν τα τελευταία χρόνια, αλλά διάφορα υπαρκτά εμπόδια με κάνουν να το αναβάλλω.
Με την ευκαιρία
που το αναφέρω αυτό, να ευχαριστήσω κι
από ‘δω τους ανθρώπους που μου το
πρότειναν στο πρόσφατο παρελθόν κι
ακόμη περισσότερο έναν που προσφέρθηκε
να μου φτιάξει ολόκληρο σταθμό. Κάτι
παραπάνω από ευγενική η προσφορά. Μακάρι
να γινόταν να “τρέχω” τέτοια εγχειρήματα,
αφού είναι μεγάλος έρωτας για μένα το
ραδιόφωνο ανέκαθεν, αλλά δεν είναι
εφικτό.
Κι αφού λοιπόν κατέληξα στο ότι δεν μπορώ ακόμη, να διαθέσω το χρόνο που απαιτείται για να προετοιμάσω μια εκπομπή, όπως την θέλω, είπα στον Σπύρο ότι σκοπεύω να συνδυάσω λέξεις και νότες ..αλλιώς. Να γράφω δηλαδή μικρά κείμενα, με αφορμή συγκεκριμένα τραγούδια, ώστε ν’ ”αποζημιώσω” κι εσάς που παραπονιόσασταν ότι δεν δημοσιεύω συχνά πια κάτι δικό μου, που να μπορείτε να διαβάσετε.
Η ιδέα μου του άρεσε κι έτσι ξεκινήσαμε μες το καλοκαίρι αυτή τη συνεργασία, για να τη χαρούμε όλ@. Κι εσείς κι εγώ και η παρέα του DreamCity. Είχε προηγηθεί η αναδημοσίευση συγκεκριμένων αναρτήσεών μου, στο blog της “Ονειρούπολης”, φυσικά με την άδειά μου, αφού κι αυτές είχαν σχέση με τη μουσική.
Δεν πρόλαβα να σας ανακοινώσω από ‘δω τα νέα, μιας και ταξίδευα, αλλά ακριβώς γι’ αυτό το λόγο τα μικρά αυτά κείμενα χαρακτηρίζονται από μένα ως “ταξιδιωτικές σημειώσεις”. Γιατί φυσικά κι οι πόλεις, οι χώρες στις οποίες βρέθηκα, έπαιξαν το ρόλο τους, στο να τα γράψω. Οι εικόνες τους πέρασαν στη σκέψη μου, οδήγησαν την έμπνευσή μου σε συγκεκριμένα “τοπία”. Κι αυτά μοιράζομαι μαζί σας.
Θα βρείτε όσα ήδη δημοσιεύτηκαν κατά σειρά, κάνοντας κλικ στ’ αντίστοιχα Vol εδώ (o Σπύρος σκέφτηκε αυτή την “αρίθμηση” και με βρήκε σύμφωνη) και για τα επόμενα απλώς αρκεί να ψάχνετε στην ..Dream City News κατά καιρούς. Όσο για τις φωτογραφίες, να πω ότι τις περισσότερες τις τράβηξα εγώ η ίδια και κάποιες άλλες, ελάχιστες τις βρήκαμε στο ίντερνετ (προσέχοντας πάντα να είναι ελεύθερες δικαιωμάτων).
Το γιατί τώρα απάντησα θετικά στον Σπύρο, ενώ σε αντίστοιχες περιπτώσεις αρνήθηκα, έχει να κάνει καθαρά με τον στενό μου φίλο, Γιώργο Τσιτούρα. Πέρυσι μου είχε πει γι’ αυτό το σταθμό, ένα βράδυ άκουσα εκείνον και τον Σπύρο να κάνουν εκτάκτως μαζί εκπομπή, τους ξανάκουσα κι έτσι όταν ήρθε η πρόταση του δεύτερου, είχα ήδη μια ιδέα.
Δεν ρώτησα τίποτα άλλο, δεν ήξερα κάτι περισσότερο ούτε για το σταθμό, ούτε για τις επιδιώξεις των παιδιών, ως τη μέρα που αφού είχα ήδη ξεκινήσει να γράφω το “Κι η μουσική μαζί σου…”, ζήτησα απ’ το Σπύρο να μου στείλει δυο λόγια για το πώς και το γιατί. Κι αυτά θα διαβάσετε παρακάτω:
.
Ένα φθινοπωρινό μεσημέρι του 2016, δύο Ονειροπόλοι (η Αγγελική και ο Σπύρος), μία Ιδέα κι ένα Όνειρο, ήταν αρκετά για να δημιουργηθεί η Ονειρούπολη (DreamCity).
Στην αρχή με τη μορφή μιας ομάδας στο facebook, στη συνέχεια με τη δημιουργία του web radio και της ιστοσελίδας που αυτό θα φιλοξενούνταν καθώς και της σελίδας του στο facebook, των λογαριασμών στο Instagram και στο twitter και τέλος (μέχρι στιγμής) τη δημιουργία του blog της Ονειρούπολης.
Η DreamCity λοιπόν και το DreamCity WebRadio είναι μία κοινότητα ανθρώπων και μία ιντερνετική ραδιοφωνική παρέα, μέσα από την οποία εμείς οι «κάτοικοί» της, «ανταλλάσσουμε» μουσική, απόψεις, γνώσεις, ιδέες, χιούμορ και πολιτισμό.
Στο ιντερνετικό ραδιόφωνο της «Ονειρούπολης», η μουσική παίζει ασταμάτητα όλο το 24ωρο, ενώ μπορεί κανείς να παρακολουθήσει και τις προγραμματισμένες ζωντανές εκπομπές των εκλεκτών παραγωγών.
Στην ομάδα DreamCity στο facebook, τα μέλη μπορούν να δημοσιεύουν, οτιδήποτε έχει σχέση με μουσική, λογοτεχνία, ποίηση, θέατρο, κινηματογράφο, φωτογραφία, αρχιτεκτονική, γλυπτική και φυσικά ότι έχει σχέση με το καλό χιούμορ.
Το Όνειρο;
Μία παρέα γεμάτη από ήχους και χρώματα, απαλλαγμένη όμως από κάθε είδους «χρωματισμό», χωρίς φανατισμούς και παρωπίδες!
Μία παρέα ο ένας για τον άλλον και όλοι για όλους!
Αυτά λοιπόν, έγραψε εκείνος. Τώρα, για το μέλλον αυτής της συνεργασίας, δεν έχω να σας πω πολλά. Θα δούμε τι χατίρια θα μου κάνει ο χρόνος μιας κι επίκεινται κι άλλες νέες συνεργασίες απ’ το φθινόπωρο. Αν δεν τα καταφέρω να ετοιμάσω πολλά ακόμη κείμενα φέτος, ίσως το 2020 πάλι. Αρκεί να είμαστε καλά… Αυτό είναι το βασικό ζητούμενο για όλ@.
Κάθε επιτυχία εύχομαι στην Αγγελική και τον Σπύρο, σ’ όλη την παρέα της “Ονειρούπολης” τους κι ακολούθως σε ‘σας που θ’ ακούσετε ελπίζω το σταθμό, καλή ακρόαση. Μέχρι να τα ξαναπούμε.
ΥΓ: Το «Λες;» γράφτηκε για το Φεστιβάλ Ουτοπία που διοργάνωσε η φωτογραφική ομάδα «Διάφραγμα 26» στο Θέατρο «Εμπρός» από τις 2 ως τις 4 Φεβρουαρίου 2018. Ήταν πολύ όμορφο που βρέθηκα εκεί με φίλες και φίλους, που γνωρίσαμε κι άλλους καλλιτέχνες κι αξίζουν συγχαρητήρια στην Ξακουστή Χελάκη που φρόντισε για όλα. Την Ευχαριστώ.
