Η δισκογραφική εταιρεία Keys Records υποδέχεται και καλωσορίζει στη μουσική οικογένειά της, την αγαπημένη Χρυσούλα Στεφανάκη.
«Άγγιξέ Με» είναι ο τίτλος του ολοκαίνουριου single της Χρυσούλας Στεφανάκησε μουσική του Παναγιώτη Λιανού και στίχους της Αικατερίνης Τεμπέλη, το οποίο αποτελεί soundtrack της ομώνυμης ταινίας μικρού μήκους του Γιώργου Τριανταφύλλου, όπου και μετρά ήδη συμμετοχές σε παγκόσμιας εμβέλειας Φεστιβάλ:
· Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αυστραλίας – The Phoenix Film Festival Melbourne
· Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου – CreActive International Film Festival
· Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας – ΑΣΤΟ – Επικοινωνούμε
· Mediterranean Film Festival (MedFF) της Ιταλίας
· Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου – Indiewise Film Festival στο Miami της Florida
· Second Asia International (Wenzhou) Youth Short – Film Exhibition στο Πεκίνο
· 1ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πειραιά, όπου και επιλέχτηκε για το Διαγωνιστικό του μέρος
Tο »Άγγιξέ με» τέθηκε υπό την αιγίδα της UNESCO Πειραιώς και Νήσων.
Είναι μία σπονδυλωτή ταινία 4 διαφορετικών ιστοριών, όπου πραγματεύεται τη δυναμική του αγγίγματος κι έχοντας ως αφετηρία τον άνθρωπο «χωρίς ταμπέλες», πραγματεύεται ουσιαστικές έννοιες όπως: ο ρατσισμός, η αποξένωση και η μοναξιά.
update: 12/3/2017– Ευχαριστούμε την κοινότητα «Λέμε Όχι στη Χρυσή Αυγή«, το «Ενημέρωση και Πολιτισμός» τα «Θεατρικά Νέα«, τους: Ευανθία Σακελλάρη, Γιώργο Τσιτούρα, Γιώργο Κωνσταντινίδη, Άννα Κοκκινάκη, Ιωάννα Μωραϊτου, Γιώργο Δασκαλάκη, Ειρήνη Παναγούλια, Σταυρούλα Κουγιουμτσιάδη, Ευγενία Οικονομοπούλου, Δημήτρη Άντζου, Καλλιόπη Κωτούλα, Αστέρω Κουτσουλιέρη, Πίτσα Χαραλαμπίδου, Μάριο Αγγελίδη, Κωνσταντίνα Παπαθανάση, Corina Rachel, Σοφία Χαριτάκη, Παντελή Κριτικό που διαμοίρασαν την ταινία και όσες/ους από ‘σας στείλατε σχόλια, μας επαινέσατε, μοιραστήκατε μαζί μας σκέψεις, παρατηρήσεις και μας δείξατε πως σας άγγιξε η ταινία με κάθε τρόπο. Να είστε καλά!
.
.
«Οι «σταθμοί» των φεστιβάλ ολοκληρώθηκαν και το πραγματικό «ταξίδι» του Άγγιξε με μόλις ξεκίνησε….!!! Η ταινία μας επιτέλους ελεύθερη στο YouTube (και με αγγλικούς υπότιτλους) για να «αγγίξει» όσους περισσότερους ανθρώπους γίνεται...»
Αυτά έγραψε πριν από λίγο ο σκηνοθέτης μας Γιώργος Τριανταφύλλου στο status του στο Facebook και βεβαίως σας προτρέπουμε όλοι οι συντελεστές να μας γράψετε τα σχόλιά σας και να τη διαδώσετε αν το θέλετε.
Αυτή τη βδομάδα και πιο συγκεκριμένα την Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου, 6.30-8.30 μ.μ., η ταινία μας, το “Άγγιξέ με” του Γιώργου Τριανταφύλλου, θα προβληθεί στο 1ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πειραιά (στο Δημοτικό Θέατρο, Ηρώων Πολυτεχνείου 32), μιας και επιλέχτηκε για το Διαγωνιστικό μέρος. Θα ζήσουμε δηλαδή μια απ’ τις πιο σημαντικές στιγμές μας στο μεγάλο λιμάνι και δράττομαι της ευκαιρίας να κάνω μια αναδρομή σ΄ό,τι έχει προηγηθεί ώστε να καταλάβετε όλες/οι γιατί σας θέλουμε εκείνο το βράδυ κοντά μας.
Η ταινία λοιπόν έχει ταξιδέψει ήδη σε πολλά μέρη του κόσμου, αφού συμμετείχε επίσημα στο μεγαλύτερο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αυστραλίας («The Phoenix Film Festival Melbourne») που διεξήχθη στην Μελβούρνη από 17 ως 23 Ιουλίου 2016, έφτασε στον τελικό (Finalist) και εκπροσώπησε την Ελλάδα στην κατηγορία της στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου «CreActive International Film Festival» καθώς και στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου («Indiewise Film Festival») στο Miami της Florida. Τέλος είχε άλλη μια διεθνή επίσημη συμμετοχή στο «Second Asia International (Wenzhou) Youth Short-Film Exhibition» το οποίο πραγματοποιήθηκε από τις 23 ως τις 26 Νοεμβρίου στο Πεκίνο.
Στη χώρα μας, προβλήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας «ΑΣΤΟ-Επικοινωνούμε» (όπου η υποδοχή που μας επιφυλάχτηκε ήταν κάτι παραπάνω από θερμή και σίγουρα δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ) καθώς και στο 6o Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου Αθήνας AIDFF.
Πρόσφατα μάλιστα, στις 18 Φεβρουαρίου το “Άγγιξέ με” τέθηκε υπό την αιγίδα της UNESCO Πειραιώς και Νήσων κι απονεμήθηκαν στους συντελεστές αναμνηστικοί έπαινοι, κατά τη διάρκεια μιας πολύ όμορφης βραδιάς.
.
.
Κι έτσι μας βλέπετε να χαμογελάμε στη σχετική φωτογραφία, αλλά δεν ξέρετε πόσοι/ες απ’ αυτή την ομάδα δίνουν μεγάλες προσωπικές μάχες όχι μόνο τώρα, αλλά εδώ και πολύ καιρό. Δεν μπορείτε να δείτε πόσο σκοτάδι κρύβουμε μέσα μας. Δεν μπορείτε… Όμως έχουμε το θάρρος να στεκόμαστε όρθιοι και να παλεύουμε, επειδή εκεί που οι άλλοι βλέπουν αδιέξοδα, εμείς δεν σταματάμε: ανοίγουμε καινούριους δρόμους.
Αυτό σκεφτόμουν το συγκεκριμένο βράδυ, έχοντας δίπλα μου την επιστήθια φίλη μου Ρεβέκκα Θεοδωροπούλου απ’ την μια πλευρά, τον πολύτιμο φίλο μου Ποιητή Αντώνη Τσόκο απ’ την άλλη, τον Γιάννη Αποστολίδη πίσω μου να κάνει μονίμως αστεία και τον Γιώργο Τριανταφύλλου μπροστά μου να κοιτάει συνεχώς προς το μέρος μας με μια σεμνή περηφάνια.
Ανοίγουμε δρόμους και χαμογελάμε ακόμη κι όταν είμαστε κομμάτια, επειδή έχουμε ζεστές αγκαλιές να μας κρύψουν στα άγρια ζόρια μας. Κι αυτή η μεγάλη τύχη μας κάνει ν’ αντιστεκόμαστε και να μην γονατίζουμε όταν τα εμπόδια πληθαίνουν. Αντί να παραδινόμαστε, σ’ αυτή την παρέα, χορεύουμε… Ναι, χορεύουμε. Έχουμε ας πούμε τις δικές μας άμυνες κι ούτε ένα ρίψασπι ανάμεσά μας. Ή αν θέλετε, είμαστε τρελοί. Αλλά ωραίοι τρελοί!
Γιατί αν δεν ήμασταν, όταν ο Γιώργος άρχισε να μας λέει πως θέλει να γυρίσει αυτή την ταινία, αλλά το μπάτζετ του ήταν μηδενικό κι έπρεπε όλοι να δουλέψουμε εθελοντικά, θα ‘χαμε φύγει τρέχοντας. Αντ’ αυτού εισέπραττε όλο και περισσότερα “ναι”. “Ναι, πάμε να το κάνουμε! Ας τη γυρίσουμε!” Αυτό του είπαμε. Κι έτσι έγινε. Γιατί δεν επιλέξαμε να σκεφτούμε λογικά, πραγματιστικά, φρόνιμα, αλλά αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι που γουστάραμε κόντρα σ’ όλα τα προγνωστικά αποτυχίας. Και να ‘μαστε τώρα σ’ αυτό το τόσο σημαντικό σημείο…
.
.
Το ότι σμίξαμε λοιπόν τόσοι άνθρωποι που δεν γνωριζόμασταν και ισχυρές φιλίες γεννήθηκαν οφείλεται αποκλειστικά σ’ αυτόν: τον σκηνοθέτη μας, σεναριογράφο, ηθοποιό, Γιώργο Τριανταφύλλου.
Μ’ αυτή την ταινία μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε ένα υπέροχο ταξίδι… Στη διάρκειά του συγκινήσαμε και συγκινηθήκαμε, βουρκώσαμε κι είδαμε κι εσάς να κλαίτε. Αλλά σας είδαμε και να χαμογελάτε, ν’ ανοίγεστε και να μοιράζεστε μαζί μας σκέψεις κι εντυπώσεις. Τι πιο όμορφο;
Τώρα, σας θέλουμε κοντά μας σ’ αυτή την τόσο σημαντική βραδιά. Να είστε εκεί, δίπλα μας, να ψηφίσετε αν θέλετε την ταινία για το Βραβείο Κοινού και γιατί όχι να μας γνωρίσετε.
Μπορεί να φύγουμε χωρίς κανένα βραβείο την Παρασκευή στα χέρια μας, αλλά σίγουρα η καρδιά μας θα ‘ναι γεμάτη από συναισθήματα, το μυαλό μας από όμορφες εικόνες κι η ψυχή μας από ικανοποίηση.
Ξέρουμε… Φυσικά και ξέρουμε πως δεν είναι καθόλου εύκολο να έρχεσαι κοντά με ξένους, με διαφορετικούς ανθρώπους, ούτε απλό να τους αγγίζεις και να τους μεταδίδεις ζεστασιά. Αυτό ήθελε να δείξει ο Γιώργος με το σενάριό του κι εγώ τόσο με τον πρόλογό μου όσο και με τους στίχους που έγραψα για το τραγούδι της: πως πάμπολλα εμπόδια μας κρατούν μακριά αλλά αξίζει να τα υπερκεράσουμε. Αξίζει!
.
.
‘Όταν μου είπε μάλιστα να γράψω εγώ ό,τι ήθελα να πω στην ταινία και να το παίξω, επίτηδες συνέταξα τις λίγες φράσεις που θα με δείτε να προφέρω όσες/οι έρθετε στον Πειραιά. Δεν μ’ ενδιέφερε να έχω μεγάλο ρόλο κι ας μου άφησε εκείνος όλα τα περιθώρια και τον Ευχαριστώ, αλλά μόνο να τονίσω κάτι πολύ συγκεκριμένο: το ότι δεν έχουμε όλοι τα κότσια ν’ αγγίξουμε τους άλλους και να παλέψουμε γι’ αυτούς μέχρι τέλους. Μέχρι τέλους…
Η αγάπη όμως αυτό απαιτεί. Δεν είναι κάνα ευκολάκι, δεν πιστεύω να το νομίζατε, ε; Δεν κάνεις περίπατο στο γήπεδό της όσο διαρκεί ο αγώνας, δεν το περνάς έτσι απλά το “μάθημά”. Θέλει και λίγο απ’ το αίμα σου για να σκορπίσει τη μαγεία της, για να σε βάλει στο παραμύθι της… Κι αν αποδειχτείς ανάξιός της, μέσα σου ψάξε το φταίχτη.
Ζούμε άλλωστε σε μια εποχή εγωιστική, σε μια εποχή που οι περισσότεροι προτιμούν τη μιζέρια της ασφάλειας, των κοντόφθαλμων “πρέπει” τους, απ’ το ρίσκο. Αλλά εμείς είμαστε αλλιώτικοι και δεν μετράμε τις σχέσεις με όρους αγοράς. Δεν τσιγκουνευόμαστε να δώσουμε και δεν μας χαλάει το να χάσουμε. Είναι σχετικές άλλωστε οι “ήττες” και οι “νίκες” σ’ αυτή τη ζωή.
Γι’ αυτό θα φανούμε αγνώμονες αν πούμε πως δεν κερδίσαμε απ’ όλη αυτή την εμπειρία, είτε βραβευτούμε, είτε όχι. Είμαστε κερδισμένοι γιατί το ζήσαμε αυτό το ταξίδι από σταθμό σε σταθμό, γιατί έχουμε ο ένας τον άλλο, γιατί μαζί θα είμαστε εκεί, καθισμένοι δίπλα-δίπλα, να κοιταζόμαστε στα μάτια και να ξέρουμε πως προσπαθήσαμε, πως δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό.
Ναι, δεν είχαμε εκατοντάδες ευρώ στην τσέπη ούτε ισχυρές εταιρείες παραγωγής να μας στηρίζουν. Δεν έχει νόημα να σας το κρύψουμε και δεν το κάνουμε. Αλλά είχαμε κάτι πιο σημαντικό: πείσμα να πετύχουμε το αδύνατο! Επιλέξαμε όλοι, μα όλοι μας, να συμμετέχουμε στο όραμα του Γιώργου, να κάνουμε πραγματικότητα αυτό του το σενάριο.
Γίναμε ένα και τώρα θέλουμε να ενωθείτε κι εσείς μαζί μας, να μας βοηθήσετε ν’ αγγίξουμε το όνειρο. Να μας στηρίξετε στα πιο όμορφα Θέλω μας. Στα πιο όμορφα Θέλω μας… Γιατί ποτέ δεν πρόκειται να παραιτηθούμε απ’ αυτά. Ποτέ!Θα είστε λοιπόν εκεί; Θα είστε; Εμείς πάντως θα σας περιμένουμε…
Ο ξένος, ο διαφορετικός, ο άλλος… Αμέτρητες οι κατηγορίες των ανθρώπων, με τους οποίους δεν θέλουμε να σχετιστούμε. Διαχωριστικές γραμμές, ταμπέλες, όρια. Πως ν’ αλλάξει αυτή η υπαγορευμένη ανάγκη της ταξινόμησης; Θρησκείες, εθνικότητες, ιδεολογίες. Τόσες αφορμές κι άλλες τόσες, για να παίρνουμε αποστάσεις απ’ το διπλανό μας. Αποξένωση, ρατσισμός, δαιμονοποίηση, τα επακόλουθα.
Το σώμα άβατο, το δέρμα γραμμή άμυνας. Βλέμμα απλανές ή κρυμμένο πίσω από σκούρα κατά προτίμηση γυαλιά. Απ’ αυτά που αποτρέπουν τη διασταύρωση μ’ άγνωστα μάτια. Που αποκλείουν την επαφή. Τα απαραίτητα ακουστικά, μόνιμο αξεσουάρ για να μην ενθαρρύνονται οι συζητήσεις. Καμιά υποψία χαμόγελου. Ο καθένας στη γραμμή του, στη σειρά του, στο δρόμο του. Το πλήθος των αδιάφορων…
Γιατί θέλει ρίσκο το μαζί. Ν’ ανοίξεις τον εαυτό σου και να επιτρέψεις στους άλλους να σε γνωρίσουν. Να τους αφήσεις χώρο για να ‘ρθουν κοντά σου και να υπάρξουν δίπλα σου, χρόνο για να σε καταλάβουν. Να τους επιτρέψεις να κάνουν λάθη, να τους δώσεις δεύτερες ευκαιρίες, ν΄αφήσεις στην άκρη τις επικρίσεις, να συγχωρήσεις. Αν και καμιά φορά, σε τούτο τον κόσμο γίνονται ακόμη θαύματα και τίποτα απ’ αυτά δεν χρειάζεται. Κι ένα άγγιγμα μόνο, φτάνει…
.
Αικατερίνη Τεμπέλη
.
*Πρόλογος για την ταινία “Άγγιξέ με” που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Τριανταφύλλου κι απαγγέλει η Μίλλη Καραλή.
Γράφοντας τους στίχους αυτού του τραγουδιού λοιπόν, για την ταινία του φίλου μου Γιώργου Τριανταφύλλου, για την οποία κάνοντας κλικ εδώ θα μάθετε τα πάντα, πέρασα αρκετές ώρες του περασμένου καλοκαιριού. Σκεφτόμουν τα θέματα που πραγματεύεται το σενάριο του, τα μηνύματα που θέλει να περάσει μ’ αυτή την παραγωγή και προσπαθούσα να του γράψω ένα τραγούδι που να εκφράζει όλα αυτά και ν’ αφήνει περιθώρια και για άλλες σκέψεις.
.
Κι ο Παναγιώτης Λιανός, σε μιαν άλλη άκρη της πόλης είχε στο νου του μια μελωδία γι’ αυτή την ταινία, που μόλις την άκουσα με συνεπήρε. Νότες που έκαναν το μυαλό να ταξιδεύει, ατμόσφαιρα ονειρική…Δεν χρειάστηκε καν να συναντηθούμε γιατί αμέσως ένιωσε κι εκείνος πως ταίριαζαν οι λέξεις μου σ’ ό,τι είχε εμπνευστεί. Το μέτρο του βαλς πάντα απαιτητικό βέβαια, δεν μας έκανε όλα τα χατίρια, αλλά τελικά καταφέραμε να ολοκληρώσουμε το τραγούδι και να το δώσουμε στη Χρυσούλα Στεφανάκη, για να το ερμηνεύσει.
.
Η Χρυσούλα είναι ένα πλάσμα που σε κερδίζει με την ευγένεια, την αιθέρια εικόνα, το ταλέντο της. Η φωνή της είναι εκπληκτική, το είπε πραγματικά υπέροχα και με τη βοήθεια των σπουδαίων μουσικών που συνέδραμαν στην προσπάθεια μας, δηλαδή του Ηρακλή Βαβάτσικα στο ακορντεόν και του Δημήτρη Καζάνη στο βιολί, το τραγούδι ηχογραφήθηκε στο στούντιο Praxis του Κώστα Παρίσση.
.
Δεν έχουν περάσει ακόμη 24 ώρες απ’ τη στιγμή που το «Άγγιξέ με» ανέβηκε στο youtube κι έχει διαμοιραστεί κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές, φιγουράρει στους «τοίχους» φίλων αλλά και άγνωστων μας ανθρώπων κι έχουμε λάβει τόσο ενθαρρυντικά και συγκινητικά σχόλια… Τι να ζητήσει περισσότερο κανείς;
.
Το Γιώργο Τριανταφύλλου θέλω να ευχαριστήσω λοιπόν, που μας έδωσε την αφορμή και την ευκαιρία να το γράψουμε, τους συνεργάτες που προανέφερα με τους οποίους μοιραζόμαστε τη χαρά αυτής της καλής εκκίνησης, την Γεωργία Τσόκου που ξόδεψε χρόνο κι είχε την καλή διάθεση να μας φτιάξει το video και τους ανθρώπους που γνώρισα στην ομάδα του Mathesis στο Facebook κι αγκάλιασαν τόσο θερμά αυτή μας την προσπάθεια. Ιδιαιτέρως δε, το διαχειριστή της ομάδας, Vangeli Dar, που το πρότεινε για ακρόαση.
.
Ζητήσατε τους στίχους, για να μπορείτε να το μάθετε και να το τραγουδάτε και φυσικά δεν μπορούσα να σας χαλάσω χατήρι.
.
Σας Ευχαριστούμε όλοι, ολόψυχα, για την τόσο μεγάλη και συγκινητική σας ανταπόκριση. Κάνετε την καρδιά μας έτσι, να χτυπάει πιο γρήγορα… Μας δίνετε αφορμές για να χαμογελαμε κι αν δεν είναι αυτό σπουδαίο σε τέτοιους γκρίζους καιρούς, τότε τι είναι;
.
Να είστε καλά!
.
Άγγιξέ με
.
Διαφορές και όρια
χρειάζομαι περιθώρια
δίπλα σου αν μείνω
θα με μάθεις καλά.
.
Κι ας μας χωρίζει άβυσσος
δε χάθηκε ο Παράδεισος
τα χείλη κλείσε
να μιλήσει η καρδιά.
.
Άσε να γίνω χάδι σου
ίσκιος στο προσκεφάλι σου
θάλασσα μ’ άστρα να βουτάς στα βαθιά.
.
Κι αν πιάσουν μπόρες κι άνεμοι
σπηλιά θα γίνω απάνεμη
πλάι μου γείρε ξανά.
.
Άγγιξε με, άγγιξε με, με το φως σου
Ήλιος είσαι, ήλιος είσαι, παραδώσου…
Άγγιξέ με, άγγιξε με κι έλα πιο κοντά
Γίνε λήθη, παραμύθι, ξέχνα το «μετά»…
.
Δες, καινούρια φτερά
τα όνειρα μου ξυπνούν ξανά
όλα ιδανικά στη δική σου ματιά.
.
«Παραμύθια» πολλά
αχ, πόσα δεν μου είπαν παλιά
θα σπάσουν όλα τα μάγια, λες, με φιλιά;
.
Από τους φόβους λύσε με
στην αγκαλιά σου κλείσε με
κοίτα η ζωή μας περιμένει μπροστά.
.
Κι αν σου φανώ παράλογη
η αγάπη μόνο μου άλλοθι
έλα κοντά μου ξανά.
.
Άγγιξε με, άγγιξε με, με το φως σου
Ήλιος είσαι, ήλιος είσαι, παραδώσου…
Άγγιξέ με, άγγιξε με κι έλα πιο κοντά
Γίνε λήθη, παραμύθι κι άσε το «μετά»…
Τα τραγούδια των ανθρώπων απ’ τους ίδιους πιο όμορφα
απ’ τους ίδιους πιο λαχταριστά
απ’ τους ίδιους πιο λυπημένα
πιο μακρόβια απ’ τους ίδιους.
Αγάπησα τα τραγούδια τους πιότερο απ’ τους ανθρώπους
μπορούσα να ζήσω χωρίς άνθρωπο
χωρίς τραγούδι ποτέ
Έτυχε να ξεγελάσω το τριαντάφυλλό μου
το τραγούδι του ποτέ
Ποτέ δε με γελάσαν τα τραγούδια
Τα κατάλαβα σ’ όποια γλώσσα κι αν ειπώθηκαν
κανένα, μα κανένα
απ’ όσα έφαγα κι ήπια στον κόσμο αυτό
απ’ όσα γύρισα και γνώρισα
απ’ όσα άκουσα,
απ’ όσα άγγιξα κι ένιωσα
δε μ’ έκανε ευτυχισμένο όσο τα τραγούδια
.
Ναζίμ Χικμέτ (Μετάφραση: Τάσος Ιορδάνογλου)
.
.
Η σημερινή ανάρτηση θα ‘ναι λίγο διαφορετική, απ’ αυτές που έχετε συνηθίσει να διαβάζετε σ’ αυτό το blog… Όσοι βέβαια με γνωρίζετε καλά αλλά και πολλοί απ’ όσες κι όσους συναντιόμαστε στα social media, ξέρετε πως εδώ και κάποια χρόνια γράφω στίχους για τραγούδια που μελοποιεί συνήθως ο Παναγιώτης Λιανός και πολύ τυχερή αισθάνομαι γι’ αυτό. Για ένα δικό μας τραγούδι λοιπόν θα σας κάνω λόγο σήμερα. Και συνηθίζεται να εξηγούν οι δημιουργοί των τραγουδιών μερικά παρασκηνιακά ας πούμε, πράγματα. Για το κορίτσι που έγραψε όμως αυτούς τους στίχους, εν προκειμένω, δεν έχω να σας πω και πολλά. Τα χαρτιά μου λένε πως η ιδέα μου ‘ρθε στο μυαλό κάποτε, στη Θεσσαλονίκη. Μπορεί να την κουβαλούσα κι απ’ την Κρήτη, ποιος ξέρει; Κι αυτό ειν’ όλο.
Δεν έχει σημασία όμως, γιατί πιο σημαντικό είναι να σας συστήσω το κορίτσι που το ερμηνεύει: τη Μαίρη Αθανασίου. Ένα πλάσμα όχι μόνο όμορφο, αλλά κυρίως ταλαντούχο. Μια νέα τραγουδοποιό, έναν άνθρωπο με ποιότητα, ενδιαφέρον και ζεστασιά που στα δικά μου μάτια τουλάχιστον την κάνει να ξεχωρίζει. Στα χρόνια που συνεργάζεται με μένα και με τον Παναγιώτη Λιανό, έχω δει κι άλλες αρετές της. Έχει υπομονή, επιμονή, ακούει, σέβεται, εξελίσσεται, προχωράει. Χαίρομαι που έτυχε απ’ όσα δικά μας τραγούδια έχει πει, να συστήνεται σήμερα σ’ όσους δεν την γνωρίζουν με το “Ξέχασέ με”. Ένα τραγούδι που αγαπήθηκε ήδη απ’ τα live τόσο των “Συν-πλην”, όσο κι απ’ τα δικά της. Κι αυτό οφείλεται εν πολλοίς σε κείνη: στη φωνή και τη σκηνική της παρουσία.
Όσο και στον Παναγιώτη, που δεν τον θαυμάζω απλώς για τον τρόπο που συνθέτει, αλλά κι επειδή καταφέρνει να με συγκινεί κάθε φορά με τη μουσική του. Οι γνώσεις του τον βοηθούν να κινείται με ευκολία ανάμεσα σε διάφορα είδη (θα το διαπιστώσετε αυτό ακούγοντας κι άλλα τραγούδια μας στο μέλλον) , πάντα φέρνει νέες ιδέες για τις ενορχηστρώσεις των τραγουδιών κι είναι εκείνος που αντέχει ακόμη και τους δύσκολους συνεργάτες, όπως είμαι εγώ για παράδειγμα.
Πέρα απ’ τους ανθρώπους που φαινόμαστε όμως σ’ αυτό το τραγούδι υπάρχουν κι άλλοι πολλοί που μας βοήθησαν όλα αυτά τα χρόνια Και πρώτα-πρώτα οι μουσικοί που μας εμπιστεύτηκαν, παρά το ότι σ’ αυτό το χώρο δεν μας ήξερε κανείς κι ήρθαν να ηχογραφήσουν τα τραγούδια μας. Έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, όπως κι ο Κώστας Παρίσσης, που στο δικό του studio, στο Praxis, γίνονται τα μικρά μας θαύματα κι είναι για ‘μας φύλακας άγγελος. Μας έχει βοηθήσει ν’ αποφύγουμε πολλές κακοτοπιές κι η συμπαράστασή του σε κάθε βήμα μας, ήταν πάντα αμέριστη.
Εξαιρετική δουλειά έκαναν και στο video clip, o σκηνοθέτης Δημήτρης Άντζους κι ο διευθυντής φωτογραφίας Νίκος Κακωνάς. Αυτό που θα παρακολουθήσετε σήμερα δηλαδή, είναι αποτέλεσμα της δικής τους προσπάθειας και μακάρι να συνεργαστούμε ξανά μαζί τους στο μέλλον. Ο άνθρωπος δε που παίζει κι εμφανίζεται στο video είναι ο ηθοποιός Αργύρης Αποστόλου, τον οποίο επίσης ευχαριστούμε.
Όλα αυτά τα χρόνια, εγώ προσωπικά ζήτησα συμβουλές από πολλούς και θέλω να γράψω από ‘δω μερικά ευχαριστώ για όσες κι όσους έσπευσαν να δώσουν λύσεις όταν έβλεπα πως κάτι μας δυσκόλευε. Στην Γεωργία Χαριτάκη δηλαδή, στον Μάριο Αλεξόπουλο, στον Δημήτρη Καρπούζη, στον Γιώργο Τριανταφύλλου και στον Πάρη Λιβιτσιάνη. Οι δύο εκ των πέντε, είναι άνθρωποι που τους ξέρω απ’ το Ηράκλειο κι αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό. Δεν είναι οι μόνοι που ήταν κοντά μου, αλλά η δική τους βοήθεια έμελλε να είναι πιο καθοριστική.
Βασικά, όλους τους ανθρώπους που ασχολήθηκαν με τα τραγούδια μας, θέλω να τους ευχαριστήσω. Για τα σχόλια, τις υποδείξεις και τις καλοπροαίρετες κριτικές τους που μας βοηθούν να γινόμαστε καλύτεροι. Κι όσο έχω τέτοιους συνεργάτες, σαν τη Μαίρη και τον Παναγιώτη και τόσο πρόθυμους φίλους, δεν ανησυχώ καθόλου.
Είναι παράξενο αλλά και τόσο όμορφο, για μένα που ήμουν χρόνια πίσω από ένα μικρόφωνο κι έπαιζα τραγούδια άλλων, ν’ ακούω σήμερα ένα τραγούδι που εγώ έγραψα. Κι έχω τόσες στιγμές να θυμηθώ, απ’ όλο αυτό το διάστημα που προσπαθούμε να κυκλοφορήσουμε τόσο αυτό όσο κι άλλα δικά μας τραγούδια… Και δύσκολες κι όμορφες. Απ’ τις πιο όμορφες, ήταν για παράδειγμα, η μέρα που το ηχογραφήσαμε στο studio του Κώστα και βρισκόταν μαζί μας εκεί δύο απ’ τους πιο δικούς μου ανθρώπους, δύο απ’ τους πιο στενούς μου φίλους, η Ρεβέκκα Θεοδωροπούλου κι ο Χρήστος Φραγκιουδάκης. Κι όλη η ηχογράφηση ήταν ένα πάρτι.
Η ζωή μας δεν είναι έτσι, αλλά η δημιουργία μας βοηθά να ξεφεύγουμε απ΄όσα μας φθείρουν καθημερινά κι η μουσική μας ταξιδεύει. Ελπίζω να σας πάρει κι εσάς μαζί του λοιπόν το τραγούδι μας και να ξεχάσετε για λίγο, κάθε τι άσχημο. Γιατί όπως γράφει παραπάνω ο Ναζίμ Χικμέτ, τα τραγούδια μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους. Αν το πετύχουμε , δεν θα ‘ναι μικρό κέρδος για ‘μας. Για όλα όσα ζήσαμε κι όλα όσα θα ‘ρθουν, σας ευχαριστούμε…
Ξέχασε με σ’ ένα άστρο από χρόνια πια σβησμένο
σ’ ένα δρόμο, που κανείς δεν θα περνά
Ξέχασε με σ’ ένα κάστρο, σε δωμάτιο στοιχειωμένο
σε μια λίμνη, σε θολά βαθιά νερά..
Έλα και κάνε με κομμάτια
Φτιάξε το πιο όμορφο σου παζλ
Τα πλαστικά μου κάψε βράδια
Σβήσε με σαν φτηνό τατουάζ
Ξέχασε με σε μια νότα, σε τραγούδι λυπημένο
σε μια ομίχλη που σου πνίγει την καρδιά
Ξέχασε με σε μια νύχτα, σ’ ένα σκουριασμένο τρένο
σ’ ένα δάκρυ, σ’ ότι αγάπησες παλιά..
Έλα και κάνε με κομμάτια
Και μη διστάσεις, μη σκεφτείς
Πως φίλαγες αυτά τα μάτια..
Πως ορκιζόσουνα ..’για πάντα’ εδώ θα ζεις!
