Ανοικτή ομιλία-συζήτηση του Δικτύου «Ακούγοντας Φωνές»: Συζητώντας για το φόβο (μας) μπροστά σε ακραίες καταστάσεις συνείδησης

“Συζητώντας για το φόβο (μας) μπροστά
σε ακραίες καταστάσεις συνείδησης”
Peter Bullimore (National Paranoia Network UK)
Λυκοβουνιώτη Μαρίνα (Δίκτυο Ακούγοντας Φωνές)

Φωνές άκουσα το 1999, οπότε έπαθα και το πρώτο ψυχωτικό επεισόδιο. Οι φωνές αυτές πότε με ανέβαζαν στα ουράνια, οπότε και γέλαγα με την ψυχή μου και πότε με περιγελούσαν ξαφνικά και με περιφρονούσαν σε τέτοιο βαθμό που από το φόβο μου κρυβόμουνα κάτω από το κρεβάτι. Π.

Πάντα έβλεπα τις ασυνήθιστες πεποιθήσεις του αδερφού μου ως απόλυτα συνυφασμένες με την προσωπική του ιστορία. Γνωρίζοντας πόσο ταλαιπωρήθηκε σε διάφορες φάσεις της ζωής του και πόσα όνειρά του ματαιώθηκαν, διέκρινα τουλάχιστον ένα εύλογο νόημα πίσω από ό,τι περιέγραφε. Μια αφήγηση που για τους περισσότερους επαγγελματίες που συνάντησε ήταν ένα παραληρητικό σκουπίδι, με βοήθησε να κατανοήσω ένα μέρος των αγωνιών του, των φόβων αλλά και των ελπίδων του. Τελικά με έφερε πιο κοντά του. Μ.

Ως επαγγελματίας ψυχικής υγείας έρχομαι αντιμέτωπος με μια ατέλειωτη σειρά από διλήμματα, προσωπικές αγωνίες, φόβους και την ευθύνη δράσης που μου δίνει η κοινωνία (…) με αφορμή την οποία καλούμε να επανεξετάσω ηθικά, ιδεολογικά και προσωπικά νοήματα σε μια επίσης συγκεχυμένη πρόκληση για υπερβάσεις.. Λ.

Το Δίκτυο των Ανθρώπων που Ακούνε Φωνές σας προσκαλεί σε μια ανοικτή συνάντηση συζήτηση με θέμα το φόβο (μας) μπροστά σε ακραίες καταστάσεις συνείδησης. Με κύριο εισηγητή τον Peter Bullimore θα επιχειρήσουμε να ανοίξουμε μια συζήτηση για όλα αυτά που μας φοβίζουν μπροστά σε ακραίες συνειδησιακές καταστάσεις όπως αυτές που συνήθως μπαίνουν κάτω από την ομπρέλα της ψύχωσης. Όπως λέμε πλέον σε κάθε μας ανοικτή εκδήλωση νιώθουμε την επιθυμία να γίνουμε σίγα σιγά περισσότερο ορατοί και ορατές. Επιθυμούμε να προσφέρουμε ένα χώρο μοιράσματος προσωπικών και συλλογικών εμπειριών καθώς και προβληματισμών στη διαδρομή των ανθρώπων προς την χειραφέτηση και την ανάρρωση. Και στη διαδρομή αυτή το να μιλήσουμε και για αυτά που μας φοβίζουν έχει εξαιρετική σημασία.
Θα υπάρχει μετάφραση στα ελληνικά.

Λίγα λόγια για τον Peter Bullimore

Ο Peter Bullimore είναι συν-ιδρυτής του Νational Paranoia Network και συντονιστής του Asylum Associates ενός εκπαιδευτικού και συμβουλευτικού φορέα σε θέματα φωνών και παράνοιας. Έχοντας περάσει δέκα χρόνια ως ψυχιατρικός ασθενής και έχοντας βιώσει αρκετές κρίσεις παράνοιας κατάφερε διεκδικήσει τη ζωή του από το ψυχιατρικό σύστημα. Ζώντας ο ίδιος εμπειρία φωνών και παράνοιας, έχει εμπνεύσει, ενθαρρύνει και υποστηρίξει τη
δημιουργία αντίστοιχων ομάδων αυτοβοηθείας σε πολλά μέρη του κόσμου. Επιπλέον εκπαιδεύει άτομα στη διαχείριση φωνών και παράνοιας διεθνώς, συντονίζει εργαστήρια εκπαίδευσης με επαγγελματίες ψυχικής υγείας στη συνέντευξη του Maastricht και σε
συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Manchester διεξάγει έρευνα πάνω σε θέματα ανάρρωσης.

Πληροφορίες

Η συμμετοχή είναι ελεύθερη και δεν απαιτεί προεγγραφή.
Για την κάλυψη των εξόδων θα υπάρξει ένα κουτί ελεύθερης οικονομικής συνεισφοράς. Η όποια συνεισφορά σας είναι για εμάς σημαντική. Λόγω του περιορισμένου αριθμού θέσεων (100 θέσεις) θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας προσέλευσης.

Περισσότερες πληροφορίες στo τηλέφωνo 694 430 2577 και σχετικά με το Δίκτυο στο: www.hearingvoices.gr

.

.

Διήμερη Πανελλήνια Συνάντηση “Ακούγοντας Φωνές” : Παρασκευή 11 και Σάββατο 12 Μαΐου 2018 στην Αθήνα

.

Διήμερη Πανελλήνια Συνάντηση “Ακούγοντας Φωνές”

Παρασκευή 11 και Σάββατο 12 Μαΐου 2018

Αθήνα

.

Το Δίκτυο «Ακούγοντας Φωνές» (Hearing Voices Network) είναι ένα παγκόσμιο κίνημα που δημιουργήθηκε από και για ανθρώπους που ακούνε φωνές ή έχουν παρόμοιες ασυνήθιστες εμπειρίες, καθώς και από φίλους, συγγενείς και εργαζόμενους που θέλουν να εκφράζουν έμπρακτα τις έντονες ενστάσεις τους για τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα ψυχικής υγείας. Το τμήμα του Ελληνικού Δικτύου κλείνει φέτος εννέα χρόνια παρουσίας στην Ελλάδα. Έχοντας διοργανώσει δεκάδες συναντήσεις, εργαστήρια, συζητήσεις καθώς και ένα παγκόσμιο Συνέδριο στη Θεσσαλονίκη πιστεύουμε πως ήρθε η ώρα να ξανασυναντηθούμε, να αναστοχαστούμε πάνω στην πορεία μας και να οραματιστούμε το μέλλον.

 

Επιπλέον, σκοπός αυτής της συνάντησης είναι να προσκαλέσουμε όσους ενδιαφέρονται, είτε από τον θεσμικό τους ρόλο είτε για προσωπικούς ή άλλους λόγους, σε έναν ανοιχτό, ουσιαστικό και έντιμο διάλογο γύρω από ορισμένα θέματα που αποτελούν ταμπού όχι μόνο στους κόλπους της ελληνικής ψυχιατρικής κοινότητας αλλά και πολύ ευρύτερα. Πρόκειται για θέματα που μας αφορούν όλους και που όμως σπάνια συζητιούνται ανοιχτά. Εκεί που πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να υπάρχει ένας ανοιχτός διάλογος, συναντάμε έναν επίμονο, επαναλαμβανόμενο και διαρκή μονόλογο. Έναν ψυχιατρικό μονόλογο που δεν ανέχεται και δεν αντέχει τον αντίλογο, που απαιτεί τη συμμόρφωση στο όνομα της «επιστήμης» ή ίσως στο όνομα του «για το καλό σας».

 

Ενώ η «λύση» που συχνότερα προτείνει η ψυχιατρική είναι η καταστολή, με πολλές καταστροφικές προεκτάσεις όπως ο στιγματισμός, η κοινωνική απομόνωση και η αποδυνάμωση, το Δίκτυο «Ακούγοντας Φωνές» τίθεται ενάντια σε μοντέλα χειραγώγησης και προσπαθεί να προσφέρει επιλογές χειραφέτησης που επικεντρώνουν στην αυτοβοήθεια και αξιοποιούν την πολύτιμη γνώση των ανθρώπων που έχουν γίνει ειδικοί βάσει των εμπειριών τους και θέλουν να μοιραστούν ιδέες με άλλους. Επιπλέον, ενώ το Δίκτυο δεν αρνείται ότι το να ακούει κάποιος φωνές μπορεί να προκαλεί δυσφορία και να πτοεί το ηθικό, αντιτίθεται στην άποψη ότι μια τέτοια αναταραχή αποτελεί ένδειξη παθολογίας. Το να ακούει κάποιος φωνές, αντί για αποκλίνον σύμπτωμα χωρίς νόημα που χρήζει εξάλειψης και «ίασης», θεωρείται σημαντικό, επιδέχεται αποκωδικοποίησης και συμπλέκεται στενά με την ιστορία της ζωής ενός ατόμου.

 

‘Έχουμε λοιπόν ένα διαφορετικό όραμα. Ένα όραμα που δεν είναι δόγμα, αλλά η επιθυμία μας να διεκδικήσουμε την ελευθερία μας να επιλέξουμε. Για να κρίνουμε ωστόσο, χρειαζόμαστε και έχουμε δικαίωμα να ακούσουμε, να προβληματιστούμε, και να συζητήσουμε για θέματα που η ορθόδοξη ψυχιατρική αποκλείει από κάθε συζήτηση.

 

Τέλος το διήμερο φιλοδοξούμε να αποτελέσει μια αφορμή ομάδες και άνθρωποι από όλη την Ελλάδα να συναντηθούν και να ανταλλάξουν εμπειρίες και ιδέες. Είναι μια αφορμή συνάντησης για τις ομάδες αυτοβοήθειας που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια σε όλη την Ελλάδα αλλά και των συγγενών και φίλων ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία.

 

Ως κύρια θεματική αποφασίσαμε να θέσουμε τα ψυχοφάρμακα γύρω από τα οποία υπάρχει εδώ και δεκαετίες έντονη κριτική τουλάχιστον όσον αφορά την εκτεταμένη χρήση τους και την αναγνώρισή τους ως μονόδρομου.

 

Τρεις προσκεκλημένοι ομιλητές θα μας βοηθήσουν να κρατήσουμε αυτήν τη συζήτηση ανοιχτή. Η Joanna Moncrieff, Βρεττανίδα Ψυχίατρος, πανεπιστημιακή ερευνήτρια και ιδρυτικό μέλος του Δικτύου Κριτικής Ψυχιατρικής θα μας παρουσιάσει ένα διαφορετικό μοντέλο από το κυρίαρχο ψυχοφαρμακολογικό και για το ρόλο που έχουν σε αυτές οι φαρμακοβιομηχανίες.

 

Ο Robert Whitaker είναι βραβευμένος συγγραφέας και δημοσιογράφος. Το βιβλίο του “η Ανατομία μια Επιδημίας” κέρδισε το πρώτο βραβείο Ερευνητικής Δημοσιογραφίας το 2010. Ο Robert έχει αναλύσει μεθοδικά σε χρονικό διάστημα πολλών ετών την επιστημονική βιβλιογραφία γύρω από τα υποτιθέμενα οφέλη των ψυχοφαρμάκων. Θα μας παρουσιάσει τα αποτελέσματα της δουλειάς του, τα οποία αμφισβητούν ριζικά την κυρίαρχη θέση της ψυχιατρικής που παρουσιάζει τα φάρμακα ως μονόδρομο.

 

Ο Peter Bullimore, είναι συν-ιδρυτής του Νational Paranoia Network και συντονιστής του Asylum Associates ενός εκπαιδευτικού και συμβουλευτικού φορέα σε θέματα φωνών και παράνοιας. Έχοντας περάσει δέκα χρόνια ως ψυχιατρικός ασθενής και έχοντας βιώσει αρκετές κρίσεις παράνοιας κατάφερε διεκδικήσει τη ζωή του από το ψυχιατρικό σύστημα. Ζώντας ο ίδιος εμπειρία φωνών και παράνοιας, έχει εμπνεύσει, ενθαρρύνει και υποστηρίξει τη δημιουργία αντίστοιχων ομάδων αυτοβοηθείας σε πολλά μέρη του κόσμου.

 

Καλούμε όλους/ες/α να συνεισφέρουν με ιδέες για το διήμερο και βέβαια είμαστε ανοικτοί σε προτάσεις για παρουσιάσεις, ανακοινώσεις και εργαστήρια. Θα δοθεί χώρος σε ανθρώπους που θέλουν να μοιραστούν τη δική τους προσωπική ιστορία ανάρρωσης, θα συζητηθεί ο ρόλος των ψυχοφαρμάκων και επιθυμούμε να συζητηθούν εναλλακτικές προτάσεις. Όπως κάθε συνάντηση “Ακούγοντας Φωνές” στοχεύουμε να διευρύνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τη θεματολογία περιλαμβάνοντας θέματα όπως το ρόλο των διαγνώσεων και των ταξινομητικών συστημάτων, θέματα που αφορούν τα δικαιώματα στο χώρο της ψυχικής υγείας και ειδικότερα του θεσμού της ακούσιας νοσηλείας, την αξία της αυτοβοήθειας κοκ. Η προθεσμία υποβολής προτάσεων είναι μέχρι 15 Απριλίου 2018.

 

Τις επόμενες μέρες θα ανακοινωθεί ο χώρος διεξαγωγή της διημερίδας. Το κόστος συμμετοχής φιλοδοξούμε να είναι όσο το δυνατό μικρότερο προκειμένου να καλύψει τα βασικά έξοδα της διοργάνωσης.

 

Θα επανέλθουμε με νέα ενημέρωση τις επόμενες μέρες.

 

“Ακούγοντας Φωνές” Αθήνας

.

.

.

.

.

.

 

«Τα Τετράδια Ψυχιατρικής» : Αφιέρωμα «Ακούγοντας φωνές»- Το Κίνημα των Ανθρώπων που Ακούνε Φωνές

Σ’ αυτό το blog, όπως θα γνωρίζετε όσες κι όσοι το διαβάζετε, έχουν αναρτηθεί ήδη άρθρα που αφορούν το Δίκτυο Hearing Voices κι αν ενδιαφέρεστε μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ κι εδώ.

Αυτό συμβαίνει επειδή το θέμα μ’ ενδιαφέρει, παρακολουθώ κατά το δυνατόν τις δραστηριότητές των μελών του και τις πολύ ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις που οργανώνουν.

Τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου λοιπόν έτυχε να διαβάζω το τεύχος Νο 3 του σπουδαίου περιοδικού “Τα Τετράδια Ψυχιατρικής” που κυκλοφόρησε πρόσφατα και περιέχει το πρώτο μέρος του αφιερώματος στους ανθρώπους που ακούνε φωνές:

«Πρόκειται για μια πρώτη απόπειρα παρουσίασης του Δικτύου και της φιλοσοφίας του» αναγράφεται στο οπισθόφυλλο. «Από τους συγγραφείς επιχειρείται μια προσέγγιση αποπαθολογικοποίησης της εμπειρίας των φωνών και των άλλων ασυνήθιστων εμπειριών, που ενίοτε κατατάσσονται από τον κυρίαρχο ψυχιατρικό λόγο ως ψυχωτική συμπτωματολογία και συνδέονται με διαγνώσεις όπως η σχιζοφρένεια».

Αποφάσισα πως αξίζει να μοιραστώ μαζί σας μερικά πράγματα που ξεχώρισα εκεί πριν σας παρουσιάσω ένα απολύτως σχετικό βιβλίο κι έτσι εσκεμμένα αφήνω εκτός σήμερα πληροφορίες που θα σας αναφέρω τότε.

Και καταρχήν να δύο σημεία απ’ την Διακήρυξη του 6ου Διεθνούς Συνεδρίου «Ακούγοντας Φωνές» που πραγματοποιήθηκε το 2014 και δίνουν το στίγμα αυτής της προσπάθειας:

«Συναντηθήκαμε στη Θεσσαλονίκη, επειδή οι ζωές μας έχουν αξία. Οι φωνές μας έχουν αξία και αποκτούν νόημα, όταν συναντάνε άλλες φωνές. Διεκδικούμε και δημιουργούμε ένα χώρο ασφάλειας για την αξιοπρέπεια και την ποιότητα της ζωής μας μαζί με τους άλλους και όχι ενάντια στους άλλους. Θεωρούμε τους εαυτούς μας κομμάτι ενός ζωντανού κινήματος αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού που έρχεται ως απάντηση στη μονομέρεια των βιολογικών προσεγγίσεων. Είμαστε, λοιπόν, ένα κίνημα πολιτικό αλλά και πολυπολιτισμικό. Η εμπειρία των φωνών δεν είναι προσωπική, αλλά συλλογική υπόθεση: αφορά συγγενείς, φίλους, επαγγελματίες, την κοινωνία ολόκληρη.

(…) Ο αγώνας μας είναι ένας αγώνας για τον αυτοκαθορισμό των ζωών μας. Περπατάμε μαζί στην κρίση, αναζητούμε κοινούς δρόμους ανάρρωσης σε μια Οδύσσεια που το προσωπικό γίνεται συλλογικό και το συλλογικό προσωπικό».

Αυτό το προσωπικό που γίνεται συλλογικό και φυσικά πολιτικό, σε αντίθεση με τα στενά κι απομονωτικά διαγνωστικά όρια της κυρίαρχης ψυχιατρικής, τονίζει μεταξύ άλλων και ο Jonathan Gadsby στο κείμενό του «Μόνο να συνδέεις!» που μετέφρασε η Κατερίνα Φωστίνη:

«(…) Δεν μπορώ να θεωρήσω τους ανθρώπους «ψυχωσικούς» και να τους κάνω «άλλους». Δεν πρόκειται για μια διαφορά που κάνει διαφορά. Είναι οι άνθρωποι που ακούνε φωνές που μου το έμαθαν αυτό με τις συνδέσεις τους. Μαύροι και λευκοί διαφέρουν κι αυτό μπορεί να το δει κι ένα παιδί. Αυτή η διαφορά μπορεί να περιγραφεί ποικιλοτρόπως, ακόμα και γενετικά, αλλά για το κίνημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ο πολιτικός λόγος κέρδισε τον βιολογικό και αυτή είναι η αλήθεια εφόσον εμείς την επιλέγουμε».

Και δεν είναι φυσικά το μόνο κείμενο που ξεχώρισα. Αλλά αφενός οι επιλογές μου είναι εξ΄ορισμού υποκειμενικές, αφετέρου θεωρώ πως αυτή η ανάρτηση μόνο ως εισαγωγική μπορεί να θεωρηθεί. Ο σκοπός της είναι να σας παροτρύνει να γίνετε συνδρομητές στα «Τετράδια Ψυχιατρικής»* και να διαβάσετε μόνες/μόνοι σας ό,τι ακόμα σας ενδιαφέρει. Πραγματικά πρόκειται για σημαντικότατη έκδοση που δεν πρέπει να λείπει απ’ τη βιβλιοθήκη σας.

Προσωπικά στάθηκα πολύ σε κάθε άρθρο, όπως αυτό του Will Hall, του Δημήτρη Ν., της Μαρίνας Λυκοβουνιώτη, του Λυκούργου Καρατζαφέρη, του Marius Romme και της Sandra Escher (τα ονόματά τους θα τα ξανασυναντήσουμε όταν θα σας παρουσιάσω το βιβλίο «Ζώντας με φωνές«), του Peter Bullimore κ.α. Αφιερώστε κι εσείς χρόνο και μελετήστε τα όλα και σίγουρα θα επανέλθουμε στο θέμα όταν κυκλοφορήσει και το δεύτερο μέρος του αφιερώματος. Ως τότε κρατήστε αυτό που υπογραμμίζεται απ’ την συντακτική ομάδα:

«(…) Ο κυρίαρχος ψυχιατρικός λόγος, περιχαρακωμένος σε παλιές ανεδαφικές αντιλήψεις, σε παλιούς φόβους και τρέχουσες σκοπιμότητες, έρχεται να μεγιστοποιήσει τα προβλήματα, να τα ονοματίσει «άλυτα» και «αθεράπευτα», χρόνια, ανέλπιδα. Κι όμως πιστεύουμε ότι υπάρχουν εναλλακτικές -τουλάχιστον για έναν μεγάλο αριθμό αυτών των προβλημάτων και για έναν σημαντικό αριθμό ανθρώπων που έχουν σχετικές εμπειρίες».

Ολοκληρώνοντας, αντί να γράψω εγώ κάτι για το τέλος, προτίμησα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες φράσεις με τις οποίες κλείνει η εισαγωγή του αφιερώματος επειδή θεωρώ πως συνοψίζουν την ουσία όσων γράφτηκαν εδώ αλλά και των κειμένων που θα διαβάσετε κι είναι αυτές:

«Τελικά η ανάρρωση είναι εφικτή και πολύ πιο πιθανό να συμβεί με τον καταλύτη της ανθρώπινης σχέσης. Δεν υπάρχει φάρμακο που να μπορεί να την αντικαταστήσει».-

 

 

*tetradiapsy@gmail.com