Werfen: Μια πανέμορφη μικρή πόλη της Αυστρίας

Werfen, Κάστρο Hohenwerfen (φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Όταν ταξιδεύεις με χαλαρό πρόγραμμα, το θετικό είναι πως μπορείς ανά πάσα στιγμή ν’ αλλάξεις κατεύθυνση, αν κάτι δε σου βγαίνει όπως το υπολόγιζες αρχικά. Κάπως έτσι έγινε και βρέθηκα στο Werfen (Βέρφεν), το οποίο καθόλου δεν συμπεριλαμβανόταν στα αρχικά σχέδια του συγκεκριμένου ταξιδιού κι είναι ένα απ’ τα πολλά μέρη, την ύπαρξη των οποίων αγνοούσα. Ή μήπως όχι; Μήπως κάτι γνώριζα γι’ αυτόν τον τόπο, αλλά δεν το ήξερα ακόμη;

Werfen (φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή. Το Werfen βρίσκεται στα βορειοδυτικά της ιστορικής περιοχής Pongau, περίπου 40 χιλιόμετρα νότια της πόλης του Salzburg. Είναι χτισμένο στην κοιλάδα Salzach νότια του περάσματος Lueg, μεταξύ των Άλπεων Berchtesgaden στα δυτικά και της οροσειράς Tennen στα ανατολικά. Ψηλά βουνά λοιπόν και καταπράσινα λιβάδια με χορτάρι που μοιάζει βελούδινο, είναι αυτό που αντικρίζουν οι άνθρωποι που επισκέπτονται την περιοχή.

Werfen (φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Κι υπάρχει επίσης το ποτάμι εκεί κοντά, διάσπαρτα πολύχρωμα σπίτια με λουλούδια και ζωγραφισμένες μικρές παραστάσεις ψηλά από την είσοδο τους (αν προσέξετε την ένατη φωτογραφία θα δείτε τη μορφή ενός ιππότη που σβήνει μια πυρκαγιά). Και φυσικά το κάστρο Hohenwerfen, που δεσπόζει στην περιοχή και το βλέπεις τόσο πριν μπεις στην πόλη, όσο και μέσα απ’ αυτήν, σχεδόν απ’ τα περισσότερα σημεία της.

Werfen (φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Το Κάστρο Hohenwerfen λοιπόν, ανεγέρθηκε περίπου το 1075 κατόπιν εντολής του Αρχιεπισκόπου Gebhard του Salzburg κι έχει χτιστεί πάνω από έναν γκρεμό 623 μέτρων. Εκείνη την εποχή η διαμάχη μεταξύ του Πάπα και του Αυτοκράτορα για τον διορισμό επισκόπων βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη. Επειδή το Salzburg ήταν στο πλευρό του Πάπα, ενώ οι περισσότεροι γείτονές του ήταν σύμμαχοι με τον Αυτοκράτορα, ο αρχιεπίσκοπος άρχισε με ανυπομονησία να χτίζει φρούρια. Μεταξύ αυτών των φρουρίων είναι το φρούριο στο Werfen καθώς και το φρούριο στο γειτονικό Salzburg.

Werfen (φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Κι επειδή η περιοχή βρίσκεται κοντά στα σύνορα με τη Γερμανία μοιραία ενεπλάκησαν οι κάτοικοι και σε πολεμικές συγκρούσεις (η πόλη και το κάστρο, π.χ. δέχθηκαν σφοδρή επίθεση κατά τη διάρκεια του Γερμανικού Αγροτικού Πολέμου το 1525-26). Έγιναν κι άλλα σημαντικά ιστορικά γεγονότα στο Werfen, αλλά ο σκοπός της ανάρτησης δεν είναι να εξαντλήσει το θέμα, όσο το να σας δώσει μια ιδέα γι’ αυτόν τον τόπο. Κι ήρθε η στιγμή να σας εξηγήσω πως τον ήξερα κι όχι μόνο εγώ. Σίγουρα και κάποια άτομα από ‘σας που διαβάζετε την ανάρτηση έχετε δει την περιοχή.

Werfen (φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Κι αυτό επειδή η σκηνή του πικνίκ, από το «The Sound of Music» («Η μελωδία της ευτυχίας»), γυρίστηκε σε μια πλαγιά του Werfen. Η Τζούλι Άντριους και το συνεργείο γύρισαν τα πρώτα πλάνα της σεκάνς «Do-Re-Mi» με φόντο το Κάστρο. Και δε φαντάζεστε πόσο βασίζεται η τουριστική βιομηχανία σ’ αυτό το γεγονός (ρίξτε αν σας ενδιαφέρει το θέμα πάντως μια ματιά εδώ).

Το Hohenwerfen ήταν επίσης η τοποθεσία για τα περισσότερα γυρίσματα της πολεμικής ταινίας «Where Eagles Dare» («Όπου τολμούν οι αετοί»). Το είχα δει λοιπόν το μέρος αυτό, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται για το Werfen.

Σήμερα, υπάρχει όπως βλέπετε και στη φωτογραφία παρακάτω, μονοπάτι με σήμανση με διάφορες στάσεις και πληροφορίες που σας οδηγεί σε περίπου μία ώρα, στο σημείο όπου έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας, δηλαδή στο Gschwandtanger (από εδώ θα μάθετε περισσότερα). Γενικά στη γύρω περιοχή υπάρχουν πάμπολλα μέρη για περιπάτους, αναρριχήσεις κ.ο.κ. Πανέμορφο το τοπίο παντού, εννοείται.

Werfen (φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Και μες στην πόλη πάντως υπάρχουν απροσδόκητες εκπλήξεις και μια τέτοια βλέπετε στην επόμενη φωτογραφία. Ένα παλιό βαρόμετρο τοίχου, μ’ έκανε να σταθώ σ’ αυτό το σημείο. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο από τόσο κοντά.

Werfen (φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Το Werfen είναι διάσημο επίσης για τις γιγάντιες σπηλιές πάγου, που φαίνονται πάρα πολύ εντυπωσιακές, αλλά δεν είχα το χρόνο να τις επισκεφτώ το διάστημα που βρέθηκα εκεί. Εδώ πάντως θα βρείτε αρκετές πληροφορίες και βέβαια και το video θα σας βοηθήσει να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται.

Το Werfen, όπως ήδη θα καταλάβατε απ’ όσα έγραψα είναι μια θαυμάσια περιοχή για πεζοπορία. Οι φιλόδοξοι πεζοπόροι μάλιστα, μπορούν να παραλάβουν βιβλιάριο πεζοπορίας από το τουριστικό γραφείο της περιοχής (Brennhof Werfen). Μόλις ολοκληρώσετε τις διαδρομές σας, θα έχετε την ευκαιρία να αποκτήσετε το Werfen Hiking Pin, το οποίο χωρίζεται σε 8 επίπεδα απόδοσης.

Werfen (φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Για να επιστρέψουμε όμως στο Κάστρο, το οποίο εκτός από φρούριο, εναλλακτικά χρησιμοποιήθηκε κι ως κρατική φυλακή και επομένως είχε μια κάπως απαίσια φήμη. 

Τα τείχη του έχουν γίνει μάρτυρες της τραγικής μοίρας πολλών «εγκληματιών» που πέρασαν τις μέρες τους εκεί –ίσως τις τελευταίες τους– κάτω από απάνθρωπες συνθήκες και, κατά διαστήματα, ακόμη και διάφοροι ευγενείς φυλακίστηκαν σ’ αυτό το μέρος.

Werfen (φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Στις μέρες μας, οι επισκέπτες μπορούν να απολαύσουν ξεναγήσεις στο Κάστρο, παραστάσεις αρπακτικών πουλιών και μεσαιωνικά συμπόσια. Εκεί βρίσκεται και το πρώτο αυστριακό μουσείο γερακιών.

Κάστρο Hohenwerfen (φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Και κάπου εδώ η ανάρτηση αυτή φτάνει στο τέλος της κι ελπίζω να σας ταξίδεψε νοερά για λίγο. Θα ήταν παράλειψη βέβαια να μην αναφέρω ότι αφού το Salzburg βρίσκεται τόσο κοντά, αξίζει να το δείτε. Πολύ όμορφη πόλη κι αυτή δε μπορώ να πω, με πολλά αξιοθέατα, αλλά προσωπικά προτιμώ το ήσυχο Werfen (που συμφέρει από κάθε άποψη να το έχετε κι ως βάση για εξερευνήσεις στη γύρω περιοχή). Γούστα είν’ αυτά._

Salzburg (φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

*Όλες οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από μένα στις 27 & 28 Ιουλίου 2023 κι έχουν ανέβει στον προσωπικό λογαριασμό που διατηρώ στο Instagram. Όσες πηγές χρησιμοποίησα, θα τις βρείτε στους συνδέσμους.

Η Bernardine Evaristo συζητά με τη Jagoda Marinić στο Arte

Η βρετανίδα, βραβευμένη με Booker το 2019 συγγραφέας, Bernardine Evaristo είναι καλεσμένη της Jagoda Marinić, στην εκπομπή του Arte «The Βook of Μy Life».

Tην παρακολούθησα πρόσφατα και σας την προτείνω (αν κι εσείς δεν καταφέρατε να τη δείτε όταν ήρθε στην Ελλάδα), μιας και σ’ αυτήν η συγγραφέας με αφορμή το βιβλίο της «Μανιφέστο» (που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Gutenberg) μιλά για το πώς ήταν να μεγαλώνει στην Αγγλία, σ’ ένα «λευκό» Λονδίνο έχοντας μια «μαύρη ταυτότητα», αναφέρεται στις αλλαγές των τελευταίων δεκαετιών, στους φεμινισμούς, στο ρόλο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, στις προσωπικές της σχέσεις και τη σεξουαλική της ταυτότητα, στη γνωριμία της με την Audre Lorde, και φυσικά στη λογοτεχνία.

Το σημείο όπου μιλά για το ζήτημα της πολιτικής διαχείρισης του θυμού, επίσης, έχει μεγάλο ενδιαφέρον και απ’ τα βιβλία που αναφέρει στο τέλος ότι διάβασε ένα τους τουλάχιστον κυκλοφορεί και στην Ελλάδα και συμβαίνει να βρίσκεται και στη δική μου βιβλιοθήκη.

Αν θέλετε κι εσείς να παρακολουθήσετε αυτή την συζήτηση, ας εξηγήσω ότι γίνεται στ’ αγγλικά, αλλά υπάρχουν υπότιτλοι για άλλες γλώσσες (ιταλικά, γαλλικά, κ.α.). Θα είναι διαθέσιμη στο κανάλι, δηλαδή εδώ, μέχρι τις 13/10/2027.

*Η φωτογραφία της Bernardine Evaristo προέρχεται από εδώ.

Ημερίδα «Ακούγοντας Φωνές-Τεκμήρια, Βιώματα & Διαδρομές Χειραφέτησης», Σάββατο 13/4/2024 στο Μουσείο Ιστορίας ΕΚΠΑ

Tο 4ετές πρόγραμμα «Αλυπίας Τέχνη – Εκπαίδευση στη Συνθετική Ψυχοθεραπεία» (Κ.Ε.ΔΙ.ΒΙ.Μ – Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας) και το «Δίκτυο Ακούγοντας Φωνές» συνδιοργανώνουν Ημερίδα, το Σάββατο 13 Απριλίου 2024, με τίτλο: 

«Ακούγοντας Φωνές: Τεκμήρια, Βιώματα & Διαδρομές Χειραφέτησης»

Ο όρος «φωνές» χρησιμοποιείται ως ένας πιο φιλικός όρος, αντί του ψυχιατρικού «ακουστικές ψευδαισθήσεις», ο οποίος συσκοτίζει συχνά την ανάγκη των ανθρώπων που ακούνε φωνές, να συζητήσουν για τις βιωματικές αυτές εμπειρίες τους. Μια τέτοια αντίληψη δίνει έμφαση στους υποκειμενικούς τρόπους κατανόησης, εστιάζοντας στη σημασία του νοήματος.  Στόχος της Ημερίδας είναι να παρουσιαστούν τα σύγχρονα δεδομένα/ χαρακτηριστικά αυτού του φαινομένου και να συζητηθεί ένα πιο βοηθητικό, ίσως, μοντέλο, που τις κατανοεί ως εμπειρίες με κάποιο νόημα σε σχέση με τη προσωπική βιογραφία του ατόμου. Ένα τέτοιο μοντέλο αναγνωρίζει το ρόλο της φαρμακευτικής αγωγής, αλλά δίνει έμφαση στη συνεργασία, το νόημα, τη σχέση, προσφέροντας επιλογές χειραφέτησης, που εστιάζουν στην αυτοβοήθεια και αξιοποιούν την πολύτιμη γνώση των ανθρώπων που έχουν εμπειρίες φωνών.

Χώρος Ημερίδας: Μουσείο Ιστορίας ΕΚΠΑ, Θόλου 5 – Πλάκα, Αθήνα 105 56, Μετρό: Μοναστηράκι και Ακρόπολη.

Εγγραφή: Η είσοδος είναι ελεύθερη και θα χορηγηθούν βεβαιώσεις παρακολούθησης. Οι ενδιαφερόμενοι/ες εγγράφονται, στέλνοντας ένα απλό μήνυμα ενδιαφέροντος, με το ονοματεπώνυμο και το e-mail τους, στη γραμματεία: alypias.tehni@gmail.com. Λόγω περιορισμένου χώρου θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

Η Ημερίδα θα γίνει δια ζώσης και θα μεταδίδεται ταυτόχρονα και διαδικτυακά (βλ. οδηγίες στο πρόγραμμα).

Νέες κυκλοφορίες: «Αναπνευστήρας» του ΤΝΤ

Ο «Αναπνευστήρας» του αγαπημένου ΤΝΤ ανέβηκε στο Spotify πριν μερικές μέρες. Τα τραγούδια του θα τα βρείτε επίσης και στο YouTube.

Κάθε επιτυχία εύχομαι, από καρδιάς.

Μουσείο Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου: Ομαδική έκθεση καλλιτεχνών στη μνήμη του Γιάννη Δημητράκη – Εγκαίνια, Σάββατο 23 Μαρτίου 2024, στις 18:00 μ.μ.

Θεατρικά προγράμματα: «Η Παρεξήγηση» του Αλμπέρ Καμύ

(φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

«Η Παρεξήγηση είναι χωρίς αμφιβολία ένα σκοτεινό έργο. Γράφτηκε το 1943, και εγώ βρισκόμουν σε μια χώρα περικυκλωμένη και υπό κατοχή, μακριά από κάθε τι που αγαπούσα. Φέρει τα χρώματα της εξορίας. Παρ’ όλα αυτά δεν πιστεύω ότι είναι ένα έργο απαισιόδοξο. Η δυστυχία δεν έχει παρά ένα μέσον μόνο να ξεπεράσει τον εαυτό της, κι αυτό είναι η μεταμόρφωσή της στο τραγικό. «Το τραγικό, λέει ο Λόρενς, πρέπει να είναι ένα μεγάλο λάκτισμα στη δυστυχία». Η Παρεξήγηση επιχειρεί να αναπαράγει εκ νέου, σε έναν σύγχρονο μύθο, το αρχαίο θέμα του μοιραίου. Εναπόκειται στο κοινό να κρίνει αν πέτυχε ο συνδυασμός.

(φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Μετά το τέλος του έργου όμως, θα ήταν λάθος να πιστέψει ότι το έργο υποστηρίζει την υποταγή στο μοιραίο. Αντιθέτως, είναι έργο επαναστατικό, και θα μπορούσε μάλιστα να περιέχει και την ηθική της ειλικρίνειας. Εάν ο άνθρωπος θέλει να αναγνωρίζεται, πρέπει απλά να λέει ποιος είναι. Αν σιωπά ή ψεύδεται πεθαίνει μόνος και το σύμπαν γύρω του βουλιάζει στη δυστυχία. Αν, αντιθέτως, μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας, χωρίς αμφιβολία και πάλι θα πεθάνει, αλλά αφού θα έχει βοηθήσει τους άλλους και τον εαυτό του να ζήσουν».

(φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Αυτά έγραφε ο Αλμπέρ Καμύ για το έργό του, την «Παρεξήγηση» που ανέβηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2003, στο Θέατρο Ιλίσια-Ντενίση, μεταφρασμένο απ’ την Τζούλια Τσακίρη και σκηνοθετημένο από την Βαρβάρα Μαυρομάτη. Με σειρά εμφάνισης έπαιζαν οι ηθοποιοί: Αγλαΐα Παππά, Κατερίνα Χέλμη, Γιάννης Ροζάκης, Άρης Λεμπεσόπουλος και Ναταλία Καποδίστρια. Τα σκηνικά-κοστούμια είχε κάνει ο Γιώργος Σουγλίδης, τη μουσική υπέγραφε ο Κωνσταντίνος Βήτα και τους φωτισμούς η Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Είναι απ’ τις παραστάσεις που είδα, θυμάμαι με χαμόγελο το παρασκήνιο τους και μιας κι έχω στην κατοχή μου το πρόγραμμά της, το παρουσιάζω σήμερα εδώ.

(φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Στο πρόγραμμα λοιπόν αυτό, υπάρχει μια αναλυτική βιογραφία του Καμύ δεκατριών σελίδων, που διανθίζεται από φωτογραφίες και αποσπάσματα έργων του. Εκεί αναφέρεται μεταξύ άλλων, πως όταν ανέβηκε η «Παρεξήγηση» για πρώτη φορά στο Παρίσι, το 1944 με την Μαριά Καζαρές και τον Μαρσέλ Ερράν, οι κριτικοί την υποδέχτηκαν με ανάμεικτα συναισθήματα. Γίνεται μνεία επίσης στην έκκληση που έκανε το 1949 υπέρ των Ελλήνων κομμουνιστών που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο, στο ταξίδι του στην Ελλάδα το Μάϊο του 1955 και τον Ιούνιο του 1958, κ.α. Φυσικά, υπάρχουν και πολλές διευκρινίσεις για την συγγραφή του συγκεκριμένου έργου, λεπτομέρειες για τις διάφορες αλλαγές που έκανε σ’ αυτό ο Καμύ κτλ. Κι όσο για τον επίλογο της συγκεκριμένης ανάρτησης, κράτησα αυτή τη φράση (απ’ το «Les amandiers», «Οι αμυγδαλιές»), ίσως επειδή και τώρα ζούμε σε δύσκολη εποχή: «Το πρώτο που έχουμε να κάνουμε είναι να μην απελπιζόμαστε. Ας μην ακούμε και πολύ αυτούς που φωνάζουν ότι ήλθε το τέλος του κόσμου».-