Το κείμενο της Ντίνας Πουρσανίδου, που αποτελεί στην ουσία έναν μικρό αποχαιρετισμό στον Άκη Δαουτη (έναν άνθρωπο σεμνό, με ευαισθησίες, όπως μου έγραψε, και καλό της φίλο, που της στοίχισε ο θάνατός του και πώς αλλιώς; αφού η τέχνη είναι παυσίλυπον), ήταν να διαβαστεί στο κατηλειμμένο Rex. Τα είχαν όλα έτοιμα οι άνθρωποι εκεί και τους ευχαριστώ, αλλά δεν προλάβαμε κι έτσι το δημοσιεύω (μιας που κι η δική μου καρδιά συντονιζόταν για καιρό με το μπιτ του) σήμερα εδώ, με τη φωτογραφία που η ίδια διάλεξε για ‘κεινον:
«Στις 4 του Φλεβάρη έφυγε από κοντά μας ο Άκης Δαούτης… γνωστός σε πολλούς για τη μουσική που έγραψε για ταινίες όπως «Δεκαπενταύγουστος» και «Από την άκρη της πόλης»… τον Άκη τον γνώρισα γύρω στο 2003… ήταν ο σύντροφος μιας πολύ καλής μου φίλης… έχω περάσει αρκετές όμορφες ώρες στο σπίτι τους από τότε μαζί τους και με τα δύο τους παιδιά… η εικόνα που κρατάω από τον Άκη είναι ενός ανθρώπου με μεγάλα πανέμορφα μάτια και ένα μελαγχολικό χαμόγελο… πάντα ένιωθα ότι ο Άκης είχε μια μελαγχολία που την ένιωθα και δική μου… ο Άκης θα ζει για πάντα στις καρδιές μας μέσα από τη μουσική του και τις όμορφες στιγμές που μας χάρισε… θα το θυμάμαι πάντα το χαμόγελο σου, Άκη…»
.