«Το πούρτσον που κουτσαίνει» είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της Ανθής Θεοχάρη. Κυκλοφόρησε πρόσφατα απ’ τις εκδόσεις «Ρώμη» κι είχα τη χαρά να συμμετέχω μαζί με πολύ αξιόλογους ανθρώπους, στην παρουσίαση του βιβλίου που έγινε πρόσφατα στο βιβλιοπωλείο «Επί λέξει». Τα όσα είπα εγώ εκεί, θα δημοσιευτούν σύντομα εδώ.
Προς το παρόν όμως, θέλω να γράψω λίγα λόγια, για όσα ζήσαμε εκείνο το απόγευμα, για την Ανθή που με ήθελε κι εμένα κοντά της σε μια τόσο σημαντική στιγμή της ζωής της. Με αναφέρει μάλιστα, στους ανθρώπους που ευχαριστεί, αλλά όπως της είπα και προσωπικά και γράφω κι εδώ, δεν αισθάνομαι πως συνέβαλλα και τόσο ουσιαστικά σε κάτι. Δική της νίκη είναι αυτό το βιβλίο και της εύχομαι να φτάσουν οι λέξεις της σ’ ανοιχτές καρδιές. Με συγκινεί πάντως, σε κάθε περίπτωση η τόσο ευγενική της χειρονομία.
Την επιμέλειά του έχει κάνει ο ποιητής Νίκος Γύφτουλας-Χρυσάνθου, που δεν κατάφερε για λόγους ανωτέρας βίας, να είναι μαζί μας και την όλη παρουσίαση συντόνισε ο Αλέξανδρος Βαλσάμης, Phd κινηματογραφιστής κι εκπαιδευτικός. Έδωσε τον καλύτερό του εαυτό προκειμένου να προλογίσει όλα τα άτομα που συμμετείχαμε και τον ευχαριστούμε πάρα πολύ, γι’ αυτό. Ο Βασίλης Λορεντζάκης, με τη σειρά του, μίλησε για το βιβλίο, την Επιθυμία που το διατρέχει ως έννοια και ζητούμενο και βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την οπτική του. Το διδακτορικό του στη Φιλοσοφία, τον βοήθησε στο ν’ αναδείξει τα βαθιά νοήματα των στίχων.
Ποιήματα διαβάστηκαν απ’ το Γιώργο Τριανταφύλλου, αγαπημένο φίλο, σκηνοθέτη, και το Στυλιανό Μπενέτο, περφόρμερ-ποιητή-διδακτορικό ερευνητή παραστατικών τεχνών που ελπίζω να τον δω επί σκηνής και σ’ άλλες εκδηλώσεις. Ρerformance είχαν ετοιμάσει η άξια Εβίτα Ζερβάκη, θεατρολόγος-εμψυχώτρια-συγγραφέας κι ο Πάντης Κούσης, ηθοποιός και σεναριογράφος, άνθρωπος κυρίως πολύ γλυκός, που πάντα χαίρομαι να συναντώ.
Φίλες και φίλοι, έδωσαν το παρών για να στηρίξουν την Ανθή και να μας ακούσουν, και γέμισαν το όμορφο βιβλιοπωλείο. Κι οι εργαζόμενοι πάντως εκεί, μας συνέδραμαν με κάθε τρόπο, σε όλα. Να ‘ναι καλά. Τους ευχαριστούμε.
Προσωπικά, κράτησα πολλές στιγμές που θα θυμάμαι, όπως την άφιξη της κυρίας Πηνελόπης Κυρίτση (καμιά δυσκολία δεν την κράτησε μακριά μας), και της Ρεβέκκας Θεοδωροπούλου (υπέροχο ήταν που ήρθε κι εκείνη κι έκανε και τον κόπο να βγάλει κάποιες φωτογραφίες), το status που ετοιμάσαμε επί τόπου, με την Ίνα και το Γιώργο, τις αντιδράσεις του κόσμου όσο μιλούσαμε για το βιβλίο και διαβάζαμε στίχους του, τα χειροκροτήματα όταν τελείωσε η εκδήλωση και βγήκε έξω η Ανθή, τις ζεστές αγκαλιές ανθρώπων που εκεί γνώρισα και συνάντησα για πρώτη φορά, αλλά ένιωσα σα να τους ξέρω χρόνια…
Κι όσο για τον επίλογο, το βρίσκω σωστό να τον αφήσω στην ποιήτρια. Αναδημοσιεύω λοιπόν όσα εκείνη έγραψε στο προφίλ της και σας χαιρετώ προς το παρόν:
«Ήρθατε όλοι!
Σας ευχαριστώ ειλικρινά πολύ!
Συγνώμη για όσους δεν πρόλαβαν να αγοράσουν..
Γράφω ποιήματα χωρίς να έχω απάντηση. Απλά γράφω.
Το μόνο που ξέρω ότι δεν πονάω λιγότερο μετά.
Η ανάγκη συνήθως είναι γιατί θέλω να ουρλιαξω, να φωνάξω.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το κύριο χαρακτηριστικό της ζωής μου ήταν η έλλειψη.
Η αφαίρεση!
Κάπου εκεί μπερδεύτηκα, εφόσον η επιθυμία μου δεν εκπληρονοταν πίστεψα ότι δεν έχω δικαίωμα.
Ότι δεν έχω δικαίωμα να ζητάω είτε γιατί δεν μου δόθηκαν είτε κυρίως γιατί εγώ σταμάτησα να ζητάω (ματαίωση).
Οποτε μέσα από την γραφή και κυρίως μέσα από την έκθεση ανακάλυψα ότι αρκεί να ζητήσουμε αυτό που θέλουμε, και αν δεν μας δοθεί οφείλουμε εφόσον υπάρχει επιθυμία να το φτιάξουμε εμείς.
Η απάντηση για τον τίτλο του βιβλίου υπάρχει στο ποίημα Παλαιστίνη.
Η λεκτική συγγένεια με το μόριο είναι σκόπιμη.
Κουτσαίνει γιατί είναι χτυπημένο όχι μόνο από εξωτερικές πληγές αλλά και εσωτερικές. Συνεχίζει έπειτα από συντριβές συναισθηματικές και μη να προχωράει και να αποδέχεται τις ήττες όχι ως αυτολύπηση αλλά ως δοκιμασία για εξέλιξη.
Το εξώφυλλο με τίτλο «je Suis αρνί» ανήκει στον Christophoros Katsadiotis».
.
AIKATERINI TEMPELI 