Μόλις κυκλοφόρησε η νέα ποιητική συλλογή, η πέμπτη κατά σειρά, του Κυριάκου Μουτίδη, απ’ τη «Locotrip», με τίτλο «CAPUT ΜΟΡΤΙΚΑ ή αχρηστα καταλοιπα».
Διατίθεται όπως πάντα, απ’ τη «Λοκομοτίβα» και μέχρι να γράψω περισσότερα για όσα διάβασα, μοιράζομαι εδώ μαζί σας ένα απ’ τα ποιήματά του που ξεχώρισα:
Την Παρασκευή 10 Μαΐου θα προβληθεί στη «Λοκομοτίβα» το ντοκιμαντέρ της Jackie Reem Salloum, με τίτλο «Slingshot Hip Hop» (2008), που παρακολουθεί την ιστορία και την ανάπτυξη του hip hop στα Παλαιστινιακά εδάφη από τη στιγμή που η DAM πρωτοστάτησε στη μορφή τέχνης στα τέλη της δεκαετίας του 1990.
Στην εκδήλωση θα μιλήσει ο Σπύρος Μπάρετ, του οποίου σχετικά κείμενα μπορείτε να διαβάσετε και σε δύο τεύχη (εδώ κι εδώ περισσότερες λεπτομέρειες) του fanzine της «Λοκομοτίβα» που κυκλοφορεί απ’ τη Locotrip.
Στα decks το συγκεκριμένο βράδυ, θα είναι το δαφνιό.
Το Όγδοο τεύχος του fanzine της «Λοκομοτίβα», κυκλοφόρησε πρόσφατα, στον απόηχο του Φεστιβάλ, Loco Fest, που οργάνωσε το Radio Λοκομοτίβα και πώς αλλιώς θα γινόταν, αφού αυτή τη βραδιά θα τη θυμόμαστε για καιρό. Μια μικρή καταγραφή όσων διαδραματίστηκαν θα βρείτε στο τέλος του τεύχους, μαζί με τις υπέροχες φωτογραφίες του Κώστα κι ένα σχετικό video μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ.
Πέρα απ’ αυτά, στο περιοδικό υπάρχει το δεύτερο μέρος του αφιερώματος στην «Παλαιστινιακή Hip Hop» που υπογράφει ο ΣπύροςΜπάρετ, κι αποτελεί προδημοσίευση μικρού μόνο μέρους της πτυχιακής του εργασίας που ερευνά τον ρόλο της τέχνης στην αντίσταση. Και δεν είναι το μόνο κείμενο αυτό που αναφέρεται στην Παλαιστίνη και σ’ όσα τραγικά διαδραματίζονται εκεί.
Φυσικά δημοσιεύονται, όπως πάντα και ποιήματα, ένα πολύ ενδιαφέρον διήγημα που τιτλοφορείται «Ο Παπαγάλος» κι υπογράφει άτομο με τ’ αρχικά Μ.Χ., ακόμη κι ένα ονειρικό μονόπρακτο της Radix Angelica, πάνω στο ζήτημα του ύπνου μιας πεταλούδας.
Ξεχώρισα την «Καρφίτσα» της Τζένης, το «Στην γωνία της ζωής» του Λευτέρη Μαύρου, το «Στον ΣάρλΜπωντλαίρ» που υπογράφει το Δαφνιό και το «Η εικόνα πριν το παζλ» της Πάμελα Τσάτση. Στάθηκα περισσότερο δηλαδή αυτή τη φορά, στις λέξεις ανθρώπων που δεν είχα διαβάσει ξανά κάτι δικό τους και μου τράβηξαν την προσοχή.
Υπάρχει κι ένα δικό μου ποίημα στο τεύχος κι άλλα που υπογράφουν ο Κούρτ, ο Κρυπτοδήμος, η Δόντι, ο Εφιάλτης, καθώς κι ένα κείμενο του Γιάννη Ραμόν, κι ένα που εξηγεί γιατί αποφασίστηκε η διάλυση του Athens Club FCSP.
Το περιοδικό θα το βρείτε στη «Λοκομοτίβα», μαζί με προηγούμενα τεύχη του fanzine κι άπειρα βιβλία._
Η ΛΟΚΟΜΟΤΙΒΑ κάνει φεστιβάλ, γιορτή με θέατρο, μουσική, βιβλία, ποίηση, αλλά και οργή, ταξικό μίσος και ανυπάκουη στάση ζωής, απειθαρχία, παραβίαση των ασφυκτικών τους νόμων που τους κόβουν και τους ράβουν στα μέτρα της κερδοφορίας του κεφαλαίου, της νεοφιλελεύθερης πριμοδότησης των κερδών έναντι των ζωών και της φύσης, με “παράπλευρες απώλειες” την εξόντωση εκατοντάδων άγνωστης ταυτότητας μεταναστών που ακόμα και όταν μετριούνται παραμένουν αριθμοί που δεν τους αναγνωρίζεται η ανθρώπινη ιδιότητα. Εν μέσω καταποντισμών – πυρκαγιών – καταστροφών, το επιτελικό τους κράτος και η δημοκρατία τους βυθίζεται στον Έβρο, στ’ ανοιχτά της Πύλου, στο Θεσσαλικό κάμπο. Τους μένει μόνο η καταστολή ενάντια στις καταλήψεις ως χώρους που ανθίζει η συλλογική πρωτοβουλία και οι κοινότητες αγώνα, ο περιορισμός των ελεύθερων χώρων, η επιδείνωση των εργασιακών και γενικότερων δικαιωμάτων μας.
Επιστρέφουμε στα βασικά, στηρίζουμε την ύπαρξη δημόσιων χώρων ανοιχτών στην έκφραση, την δημιουργία, τα νιάτα ενάντια στον γερασμένο κόσμο τους, κόντρα στην εμπορευματοποίηση των πάντων, τον πόλεμο, τον φασισμό – απέναντί τους υπάρχει μόνο ο αγώνας μέχρι την ανατροπή τους, για μια ζωή ελεύθερη, χωρίς αφεντικά.
Σας περιμένουμε το Σάββατο (7/10) την παραμονή των δημοτικών εκλογών που και αυτές μπατάρουν σε ένα ακόμα πιο συντηρητικό πλαίσιο που ευνοεί τα μεγάλα κόμματα και τα μεγάλα συμφέροντα… τα λέμε εκεί!
Γεωπονικό Πανεπιστημίου (Ιερά Οδός), Σάββατο 7/10/2023 από 7 μ.μ.
Το πόσο ωραία περάσαμε στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Κυριάκου Μουτίδη, «Ο οβολος ή δεν συναινω», στη «Λοκομοτίβα», δεν περιγράφεται με λίγες λέξεις. Τη μουσική πάντως, που έχω γράψει και στο παρελθόν ότι «ακούω» διαβάζοντας τα ποιήματά του, την άκουσα πραγματικά το περασμένο Σάββατο. Και μακάρι να μπορέσετε κι εσείς κάποια στιγμή, να πάρετε μια ιδέα απ’ το πώς ήταν η ξεχωριστή αυτή παρουσίαση.
Πριν αρχίσει η εκδήλωση, πήρα στα χέρια μου και το νέο τεύχος του fanzine, στο οποίο κι εγώ συμμετέχω, και χάρηκα που είδα ότι συμπεριλαμβάνονται εκεί και τα σχέδια της Ίρις Δεπάστα. Τι ταλαντούχο πλάσμα είν’ αυτό; Μπράβο της, έχω να γράψω μόνο.
Όσο για τα εξώφυλλα, αυτή τη φορά είναι της Γεωργίας. Έκρηξη χρωμάτων έτσι; Δε λείπουν βέβαια απ’ τις εσωτερικές σελίδες και τα σκίτσα της Radix Angelica (που ξέρει, ελπίζω, ότι τα προσέχω πάντα) και τι να πω και για τις «Αναπαραστάσεις ενηλίκων από νήπια;» Θα καταλάβετε όταν δείτε τις ζωγραφιές.
Όσον αφορά τα κείμενα τώρα, η Μαριλένα αναρωτιέται «Πώς ξεσπά μια εξέγερση;» και μοιράζεται μαζί μας όσα διαδραματίστηκαν (και συμβαίνουν ακόμη) στο Παρίσι. Στην ίδια πόλη, μ’ άλλο τρόπο, πολύ πιο προσωπικό, αναφέρεται κι η Δάφνη. Και την ένιωσα τη συγκίνησή της για κείνη την πόρτα που δεν «τρίζει» πια.
Μ’ άγγιξε πολύ πάντως και το κείμενο της Βιργινίας για το Α. Γ. Χ.Ο. Σ., όσα μοιράζεται γι’ αυτό της το βίωμα…
Έμαθα πολλά πράγματα, επίσης, για την «Παλαιστινιακή hip hop», απ’ το πρώτο μέρος της πτυχιακής εργασίας του Σπύρου Μπάρετ, που θα συνεχιστεί και στο επόμενο τεύχος.
Στάθηκα στους στίχους του Κρυπτοδήμου, του ΚΟΥΡΤ, κι υπάρχουν κι άλλα ποιήματα κι άλλα κείμενα, φωτογραφίες και σχέδια, που θ’ ανακαλύψετε μόνα σας παίρνοντας το περιοδικό που διατίθεται μ’ ελεύθερη συνεισφορά, όταν θα πάτε στη «Λοκομοτίβα».
Το δικό μου ποίημα, τιτλοφορείται Εφήμερο, γράφτηκε μια Κυριακή, υπό την επήρεια ανοιξιάτικης μέθης (ας όψονται τα άνθη νεραντζιάς δηλαδή) και χαίρομαι για όσα μου είπατε (ξέρετε εσείς…), σχετικά μ’ αυτό.
Ακόμη περισσότερο όμως χαίρομαι, όπως έχω ξαναγράψει, που δίνεται έτσι η ευκαιρία σε κάποιους ανθρώπους, νέα παιδιά κυρίως, να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα τους και να δημοσιεύσουν δικές τους δημιουργίες, ελεύθερα, σ’ αυτό το fanzine, χωρίς περίεργες συναλλαγές κι οδυνηρές υποχωρήσεις. Κι αυτό για μένα, έχει τη μεγαλύτερη αξία._
AIKATERINI TEMPELI 