Χρόνος ανάγνωσης: 3 λεπτά
Το θάνατο της Linda Andre (Λίντα Αντρέ) τον πληροφορήθηκα απ’ τη Ντίνα Πουρσανίδου και τη σχετική ανάρτηση που έκανε για την αυτοκτονία της μες το Σεπτέμβριο, στο group της Πρωτοβουλίας για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία. Συζητώντας συμφωνήσαμε να γράψω κι εδώ ένα κείμενο, ώστε να διαβαστεί από ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τέτοια ζητήματα, αλλά δεν έχουν συνειδητά εμπλοκή με τα κοινωνικά δίκτυα και δεν είναι λίγοι, αλλά κι απ’ όσους δεν είναι μέλη του group. Η Ντίνα μ’ εφοδίασε με στοιχεία και πηγές και την ευχαριστώ πολύ, γιατί φυσικά με διευκόλυνε. Με τη σειρά μου έψαξα κι άλλο και μελετώντας ξεχώρισα ορισμένες πληροφορίες που θα μοιραστώ μαζί σας ξεκινώντας από κάποια βιογραφικά στοιχεία που βρήκα μεταξύ άλλων κι εδώ ώστε να μάθετε κι εσείς ποια ήταν η εκλιπούσα.
Η Linda Andre (1959 – 2023) λοιπόν, ήταν Αμερικανίδα ακτιβίστρια και συγγραφέας που ζούσε στη Νέα Υόρκη. Υπήρξε Διευθύντρια της Επιτροπής για την Αλήθεια στην Ψυχιατρική (CTIP), μιας οργάνωσης που ιδρύθηκε από τη Marylin Rice το 1984 και το μεγαλύτερο επίτευγμα της ήταν το ότι ανάγκασε την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων να αναγνωρίσει τους κινδύνους της ECT, συμπεριλαμβανομένης της εγκεφαλικής βλάβης και της απώλειας μνήμης.
Για να πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή… Η Linda Andre έγινε τυχαία ακτιβίστρια αφού η ζωή της άλλαξε ανεπανόρθωτα από το ηλεκτροσόκ (ECT). Ήταν ταλαντούχα φωτογράφος κι υπέστη μόνιμη γνωστική αναπηρία μετά από μια σειρά 15 ηλεκτροσπασμοθεραπειών που εξαναγκάστηκε να κάνει στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όντας σε ηλικία 25 ετών. Αποφάσισε να ερευνήσει το θέμα και να γράψει όσα ανακάλυψε ώστε να βοηθήσει κι άλλους επιζώντες να αντιμετωπίσουν τις γνωστικές και τις μνημονικές απώλειες και να ενημερώσει το ευρύ κοινό για τους κινδύνους του ηλεκτροσόκ.
Το ταξίδι της Andre την οδήγησε στην κοινότητα των επιζώντων από ηλεκτροσόκ, στον ακτιβισμό και αργότερα στο να γράψει αυτό που πολλοί θεωρούν το απόλυτο βιβλίο για το ηλεκτροσόκ, «Doctors of Deception: What They Don’t Want You to Know about Shock Treatment» (Rutgers University Press, 2009). Στην ακόλουθη φωτογραφία μάλιστα, μπορείτε να διαβάσετε την άποψη του Peter Lehman, που επίσης έχει συγγράψει βιβλίο για το ηλεκτροσόκ, για κείνο της Linda Andre.
Εδώ θα βρείτε μια συνέντευξη της (στ’ αγγλικά) όπου συζητά τη δική της εμπειρία, το περίπλοκο ιστορικό της ηλεκτροσπασμοθεραπείας και τις ποικίλες προσπάθειες της βιομηχανίας να παραπλανήσει και ν’ αποκρύψει πληροφορίες σχετικά με τους πραγματικούς κινδύνους, τις παρενέργειες και την αποτελεσματικότητα του ECT. Κι εδώ υπάρχουν κάποιες σελίδες του βιβλίου της που ξεκινά με μια πολύ όμορφη αφιέρωση και με μια φράση της Marylin Rice.
Επιπρόσθετα, σε άρθρο της Ντίνας Πουρσανίδου για το ηλεκτροσόκ που θα βρείτε εδώ κι αξίζει να το διαβάσετε ολόκληρο, γίνεται αναφορά και στη Linda Andre που έγραψε: «Τελικά συνειδητοποιείς ότι τα χρόνια της ζωής σου έχουν διαγραφεί, για να μην επιστρέψουν ποτέ. Ακόμη χειρότερα, διαπιστώνεις ότι η καθημερινή σου μνήμη και οι πνευματικές σου ικανότητες δεν είναι όπως πριν». Η Ντίνα, που συμμετείχε ενεργά στη σύνταξη αυτής της ανάρτησης, θεωρεί σημαντικό να εξηγηθεί ότι η Andre, ήταν υπέρ της κατάργησης του υποχρεωτικού ηλεκτροσόκ αλλά δεν αιτούνταν την καθολική του κατάργηση. Απ’ όσα αναφέρθηκαν ήδη, είναι σαφές ότι αυτό που θεωρούσε κρίσιμο ζήτημα ήταν οι ρυθμίσεις, οι κανονισμοί λειτουργίας σχετικά μ’ αυτό κι η υπεύθυνη κι ολοκληρωμένη ενημέρωση των ανθρώπων που πρόκειται να υποβληθούν σε ηλεκτροσόκ ώστε να γνωρίζουν πλήρως τους κινδύνους. Και συνακόλουθα, να έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν αν θα υποβληθούν σε τέτοιου είδους θεραπεία, να δίνουν οι ίδιοι δηλαδή τη συγκατάθεσή τους κι όχι να την υφίστανται ως συνέπεια εξαναγκασμού.
Το σπουδαίο περιοδικό Asylum, τέλος, είχε κάνει αφιέρωμα στο θέμα που μπορείτε να διαβάσετε ελεύθερα από εδώ.
Αν μπορούσα να συνοψίσω το βιβλίο μου σε μια φράση, θα ήταν η εξής: αν πεις ένα μεγάλο ψέμα και το λες αρκετά συχνά, οι άνθρωποι θα το πιστέψουν.
Linda Andre
.
.
AIKATERINI TEMPELI 