Never the fucking truth…

«Zgeba», Lubo Mikle, 2008 (φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

.

It’s okay baby

I will tell you lies

lies about everything

but never the fucking truth

.

it’s okay baby

don’t worry

I will tell you lies

fairy tales full of happiness

about angels and magic colors

but never the ugly truth

.

It’ s okay baby

sleep well

dream of secret gardens

beautiful, unique flowers

and I will tell you lies

lies about everything

and never the fucking truth

.

It’s okay baby

catch your star

fly through the wind

and I will tell you lies

lies about everything

but never the painful truth

.

It’ s okay baby

it’s okay baby

it’ s okay baby

never the fucking truth..

.

.

Aikaterini Tempeli

.

.

.

* Το Never the fucking truth, είναι ένα απ’ τα έξι τραγούδια και ποιήματα, που έγραψα το 2009 στ’ αγγλικά. Θα δημοσιευτούν σιγά-σιγά και κάποια άλλα εκείνης της περιόδου. Η Ντίνα Πουρσανίδου ανέλαβε χρέη επιμελήτριας, για τα συγκεκριμένα. Την Ευχαριστώ από καρδιάς…

Πρωτοβουλία ‘Ψ’: 1876-2024: όσο να πεις Βαρτζόπουλος

«Ένας τρόπος για να βεβαιωθούμε ότι οι άνθρωποι δεν θα κερδίζουν από το έγκλημα, θα ήταν να αφήσουμε την κυβέρνηση να το διευθύνει».

Ronald Reagan

Θα μπορούσε να είναι ένα απλός συγκριτικός γρίφος για τους υποστηρικτές της άποψης ότι η επιστήμη διαρκώς προοδεύει κοιτώντας μόνο προς ένα καλύτερο μέλλον. Θα μπορούσε να είναι φάρσα αν αυτήν την περίοδο δεν ζούσαμε μια γενοκτονία και την εποχή της «επιστροφής της κανονικότητας». Θα μπορούσε όμως να είναι απλά αναμενόμενο, αν κανείς κοιτάξει το χειμώνα που έρχεται.

Οι πρόσφατες δηλώσεις του υφυπουργού υγείας μας έβαλαν να ξαναμελετήσουμε το έργο του Τσέζαρε Λομπρόζο (1835-1909), παγκοσμίως γνωστού για τις μελέτες και τις θεωρίες του πάνω στο πεδίο της χαρακτηρολογίας και της θεωρίας του περί «εγκληματικού μυαλού». Οι θεωρίες αποτέλεσαν τη βάση για την «εγκληματολογική ανθρωπολογία”. Στον “Εγκληματία Άνθρωπο” (εκδόσεις Κάκτος) διαβάζουμε πως το έγκλημα είναι μια ασθένεια και ο εγκληματίας είναι ο φορέα και ο εγκληματίας είναι μια ανωμαλία στην κοινωνία, που προκαλεί αναστάτωση και βλάβη, ένα κακοσχηματισμένο άτομο, προϊόν και βιολογικών – γενετικών παραγόντων. Κατά το Λομπρόζο η κοινωνία πρέπει να επικεντρωθεί στην έγκαιρη αναγνώριση και παρέμβαση για την πρόληψη της εγκληματικότητας και η κατανόηση της εγκληματικής συμπεριφοράς επιτρέπει την ανάπτυξη αποτελεσματικών πολιτικών. Ο τρόπος που προτείνει είναι μεταξύ άλλων και η αναγνώριση του “εγκληματικού μυαλού” μέσω των φυσικών χαρακτηριστικών, ενώ οι σωματικές ανωμαλίες μπορούν να χρησιμεύσουν ως προειδοποιητικά σημάδια για πιθανή εγκληματική συμπεριφορά. Στο βιβλίο του “Οι Αναρχικοί” ο συγγραφέας προσπαθεί να πείσει, πριν από 128 χρόνια, χρησιμοποιώντας τις «σύγχρονες» μεθόδους της εποχής όπως η βιομετρία, η φρενολογία, η γραφολογία και η κληρονομικότητα, ότι όλοι οι εγκληματίες θα μπορούσαν να γίνουν και αναρχικοί ή, καλύτερα, ότι όλοι οι αναρχικοί είναι εν δυνάμει εγκληματίες. Γι’ αυτό και προτείνει δραστικά μέτρα για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού». Διεθνής αστυνομική συνεργασία, δημόσια διαπόμπευση των συλληφθέντων αναρχικών, επιστημονική μελέτη της κληρονομικότητάς τους (δεν έχει ανακαλυφτεί ακόμη το DNA), στενή συνεργασία δημοσιογράφων, κράτους και αστυνομίας σε θέματα πολιτικής βίας, ειδικά δικαστήρια χωρίς την παρουσία ενόρκων και τις αυστηρότερες ποινές που προβλέπει ο νόμος, ψυχολογικοποίηση των κινήτρων τους (παιδιά από διαλυμένες οικογένειες, ναρκομανείς) ώστε να υπάρχει αποπολιτικοποίηση των δράσεών τους, οργάνωση των νομοταγών πολιτών —με τη συνδρομή της αστυνομίας— για τη διάλυση των αναρχικών συγκεντρώσεων.

Σήμερα, 2024, είχαμε την τύχη να ακούσουμε έναν υφυπουργό υγείας να ανοίγει πάλι τη συζήτηση, που κάποιοι βιάστηκαν να πιστέψουν πως έχει κλείσει. Δυστυχώς θα περιοριστούμε σε ένα μικρό μέρος της συνέντευξης που έδωσε στη δημοσιογράφο του Livemedia, Ειρήνη Συράκη. Για όποιον βιάζεται να μιλήσει για “κοπτοραπτρική” ας παρακολουθήσει (καλό κουράγιο) όλο το βίντεο. Λέει λοιπόν ο υφιστάμενος του Άδωνη Γεωργιάδη, μάλλον υπέρμαχος εκείνων των “παλιών καλών εποχών” με τα ροζ και μωβ τρίγωνα με μια πιο «φιλική προς το χρήστη» ψηφιακή εκδοχή:

“Πρόληψη σημαίνει να αντιλαμβάνεσαι ποιος είναι ο εγκληματίας και να τον περιορίζεις σύντομα. Εάν αυτός είναι ανήλικος, ενδεχομένως θα προσπαθήσεις κιόλας να τον σωφρονίσεις. Τις περισσότερες φορές τα παιδιά που έχουν μια επιθετική συμπεριφορά γεννιούνται από γονείς που έχουν μια επιθετική συμπεριφορά. Άρα η δική μας η πρόληψη πρέπει να κινηθεί με σκοπό να προσεγγίσει αυτή την οικογένεια και αν δεν μπορέσει να συμμορφωθεί, να απομονωθεί. Όταν κάποιος είναι επιθετικός, είναι επιθετικός επειδή είναι γεννημένος επιθετικός και επειδή ο τρόπος με τον οποίο έχει ζήσει όλα αυτά τα χρόνια ενισχύει αυτή την επιθετικότητα. Εκείνο το οποίο μπορούμε να κάνουμε εμείς, είναι όταν διαπιστώνουμε σε πρώιμη φάση μια τέτοια επιθετικότητα, αυτή την επιθετικότητα να τη βάλουμε μέσα σε κοινωνικά κανάλια, δηλαδή να μη σκοτώνεις ή να μην επιτίθεσαι για να κλέψεις, να επιτίθεσαι στον εχθρό της πατρίδας, ή να επιτίθεσαι στον εχθρό της κοινωνίας. Αλλά όταν κάποιος εκδηλώνει πλέον μια οργανωμένη τέτοια αντικοινωνική, επιθετική, εγκληματική συμπεριφορά, ο σωστός τρόπος είναι η έγκαιρος ανίχνευση και η καταστολή, ο περιορισμός μέσω υπηρεσιών οι οποίες θα λειτουργούν στα πλαίσια της αστυνομίας, του δικαστικού συστήματος. Είχαμε αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας κατά τη διάρκεια της πανδημίας, επειδή ακριβώς οι επιθετικοί χαρακτήρες δεν εκτονώνονται έξω, κλείνονται στο σπίτι και εκεί εκδηλώνουν την επιθετικότητά τους στις γυναίκες τους. Και λέω συνειδητά στις γυναίκες τους, γιατί αντιλαμβάνεστε ότι σε όλη την πανίδα, σε κάθε μορφή εμβίων όντων το αρσενικό είναι πάντοτε επιθετικό. Είναι πιο επιθετικό γιατί αυτό είναι το οποίο στη φύση κυνηγάει την τροφή και αναλαμβάνει την επιθετική διεκδίκησή της ή την άμυνά της. Το θηλυκό είναι για άλλες δουλειές, για να τίκτει και στηρίζει τη μορφή, είτε γίνεται στην αγέλη είτε γίνεται στη δυαδική μορφή που έχουμε στο homo sapiens. Άρα είναι η φύση των πραγμάτων το αρσενικό να είναι το επιθετικό, κατά συνέπεια η έννοια της γυναικοκτονίας πραγματικά έχει μια βιολογική βάση…”

Σεξισμός, βιολογικός ντετερμινισμός, καταστολή και τιμωρία: ένας ολοκληρωτισμός εν εξελίξει στα καλύτερά του.

.

Βιβλιογραφία

Reagan Ronald, Adler Bill , “The Reagan wit”, Jameson Books, (1981).

Συνέντευξη του Υφ. Υγείας Δ. Βαρτζόπουλου στο Livemedia και στην Ειρήνη Συράκη (2024.04.03) Ανακτήθηκε από https://www.youtube.com/watch?v=sCxnmLtRdtk

Τσέζαρε Λομπρόζο, “Ο Εγκληματίας Άνθρωπος”, μετάφραση: Άννινος Μπάμπης, εκδόσεις Κάκτος, (2002/1876).

Τσέζαρε Λομπρόζο, “Οι Αναρχικοί”, μετάφραση: Μπουζάνης Τάκης, εκδόσεις Ισνάφι, (2011/1894).

.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

.

.

.

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ: «Αρόδαμοι κι Ασπάλαθοι», Σάββατο 27 Απριλίου 2024 στος 19.30

.

.

Πρωτοβουλία ‘Ψ’: Περί εκπαίδευσης…

Όλοι αυτοί οι υποκριτές που τυρβάζουν περί κυβέρνησης των αρίστων, επιτελικού κράτους, και ανάγκης να αξιολογούνται οι πάντες και να επιδεικνύουν τις ικανότητες τους εσαεί όχι από κάποια ουσιαστική ανάγκη αλλά για να εγκαθιδρύσουν ένα καθεστώς τρομοκρατίας των από πάνω προς τα κάτω, πυραμιδωτά,  θα πρέπει να απαντήσουν στα εξής ερωτήματα:

– Ο αστυνομικός που είπε την φράση : « Το περιπολικό δεν είναι ταξί» την είπε επειδή την σκέφτηκε εκείνη την ώρα, ή κάποιος κάποια στιγμή του την δίδαξε σε κάποια εκπαίδευση; Και αυτός ο κάποιος μήπως θα συνεχίσει να διδάσκει στις σχολές των αστυνομικών συνεχίζοντας να παίρνει θέσεις εξουσίας και να αξιολογεί τους υφισταμένους του;

– Ο υπουργός παιδείας που ανακοίνωσε περήφανος ότι αυξάνει τις μέρες αποβολής των μαθητών από 3 σε 5 ως μέτρο στα σχολεία και μάλιστα χωρίς καμία πρωτοτυπία επαναφέροντας ένα μέτρο που στο παρελθόν είχε κριθεί ακατάλληλο, πήρε την πρωτοβουλία μόνος του ή συμβουλεύτηκε τους συμβούλους εκπαίδευσης  τους οποίους έχει βάλει τώρα ως αξιολογητές να τρομοκρατούν με την αξιολόγηση τους υφισταμένους συναδέλφους τους;

Μιας και τέτοια μέτρα όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν τα προβλήματα στο σχολικό περιβάλλον αλλά λειτουργούν αποπροσανατολιστικά ως προς τις αιτίες ενός αποτυχημένου εκπαιδευτικού συστήματος, έχουμε δύο εκδοχές:

Είτε έχουμε έναν ασύδοτο υπουργό παιδείας ο οποίος πρέπει να παυθεί από τα καθήκοντα του,είτε έχουμε συμβούλους εκπαίδευσης που του εισηγήθηκαν τέτοιου τύπου μέτρα και οι οποίοι κατά τραγική ειρωνεία θα μεταφέρουν την «σοφία» τους και παρακάτω και μάλιστα με την απειλή της αξιολόγησης.

– Η συγκάλυψη των θανάτων στα Τέμπη, η συγκάλυψη των θανάτων στο ναυάγιο της Πύλου, η στήριξη πολιτικών που φέρνουν πολέμους και θανάτους παιδιών, το μοντέλο ανάπτυξης που ακολουθεί η κυβέρνηση και που έχει ως συνέπεια την καταστροφή του περιβάλλοντος και οι δηλώσεις μετά ότι «δεν φταίμε εμείς για θανάτους που προέρχονται από την κλιματική κρίση»(!), οι εργατικές πιεστικές συνθήκες στο βωμό του κέρδους με αποτέλεσμα την οικονομική εκμετάλλευση και τα όλο και συχνότερα εργατικά ατυχήματα,  οι θάνατοι των συνανθρώπων μας από την διάλυση των νοσοκομείων. Συνδέονται με τα φαινόμενα της βίας που παρατηρούνται στην ελληνική κοινωνία και που τόσο «στοργικά» ασχολείται η κυβέρνηση ; Αυτή όλη η υποκρισία σε μία κοινωνία που η βία κυριαρχεί σε όλους τους τομείς της ζωής, είτε άμεσα είτε έμμεσα, μήπως είναι στα αίτια της παθογένειας που κυριαρχεί στις μέρες μας;  ή είναι θέμα ψυχικής υγείας που χρειαζόμαστε ψυχολόγους και ψυχιάτρους σε κάθε τομέα της ζωής μας ; ώστε η ευθύνη να μετακυλίεται από την οργάνωση της κοινωνίας με ανθρώπινους όρους, στην ατομική ευθύνη του καθένα να επιβιώσει; Όπως εξάλλου είναι το αγαπημένο αφήγημα των κυβερνώντων και η αγαπημένη τους συνήθεια να ενοχοποιούν τους πιο αδύναμους στην αλυσίδα των ευθυνών;

Μήπως οι σύμβουλοι ψυχικής υγείας κολαούζοι της κυβέρνησης δεν έχουν την ικανότητα ή είναι τόσο αλλοτριωμένοι από τις θέσεις εξουσίας που έχουν, που δεν αναδεικνύουν τα πραγματικά αίτια των φαινομένων;

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσφατη δήλωση του υφυπουργού υγείας και μάλιστα κάτω από τον μανδύα της επιστήμης ότι : «επιθετικός γεννιέσαι δεν γίνεσαι», ανασύροντας θεωρητικές θέσεις μέσα από τις πιο μαύρες σελίδες της ψυχιατρικής, της εποχής της γέννησης των ιδρυμάτων, απαλλάσσοντας την κυβέρνηση από το να αναζητήσει τις κοινωνικές αιτίες των φαινομένων και άρα τις δικές της ευθύνες, με μοναδική ευθύνη της να χτίσει δομές που στα λόγια πάντα είναι πρωτοποριακές και στην πράξη χώροι ιδρυματικού αποκλεισμού, στιγματισμού και βαρβαρότητας (καθηλώσεις, ηλεκτροσόκ κ.λ.π). Σε αυτές τις σκοταδιστικές δηλώσεις ως «Πρωτοβουλία» θα επανέλθουμε αναδεικνύοντας όλες τις παραμέτρους τους ιστορικά αλλά και στις μέρες μας.

Μήπως τελικά δεν είναι θέμα ελλείμματος εκπαίδευσης και εξειδίκευσης, αυτό το κυνήγι προσόντων και ανταγωνισμού που πλέον ξεκινάει από την νηπιακή ηλικία των παιδιών, αλλά θέμα εκπαιδευτών;

Μήπως τελικά δεν θέλουν αξιολόγηση οι υπεριξειδικευμένοι άνεργοι και εργαζόμενοι αλλά αυτοί που θέλουν να μας αξιολογήσουν;

Υ.Γ. Ο σημερινός υπουργός επικρατείας που εισήγαγε τον διαγωνισμό ΑΣΕΠ όπου μέσα σε 2 ώρες κοροϊδεύοντας την ελληνική κοινωνία θεωρεί ότι θα αξιολογήσει τους πολίτες αυτής της χώρας που μπορεί να σπούδαζαν χρόνια ολόκληρα παίρνοντας πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά, όταν είχε αναλάβει το υπουργείο γεωργίας είχε δηλώσει ευθαρσώς ότι δεν έχει ασχοληθεί με την γεωργία ούτε μία ώρα αλλά μαθαίνει γρήγορα !

Ποιος θα αξιολογήσει τους αξιολογητές μας;

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

.

.

Ντοκιμαντέρ στο Arte για το μνημειώδες βιβλίο του Αλεξάντρ Σολζενίτσιν: «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ»

Όταν παρακολουθώ κάτι τόσο ενδιαφέρον όσο το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, φυσικά σκέφτομαι πάντα ότι αξίζει να μοιραστώ την πληροφορία μαζί σας. Σ’ αυτό ξετυλίγεται ο βίος του Αλεξάντρ Ισάγεβιτς Σολζενίτσιν (Aleksandr Isayevich Solzhenitsyn), απ’ τη στιγμή που γεννήθηκε ως το θάνατό του. Αναλύεται συνακόλουθα το συγγραφικό του έργο απ’ τη στιγμή της έκδοσης του πρώτου του βιβλίου «Μια μέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς» ως τη μυθιστορηματική δημοσίευση, απαγόρευση κι επανακυκλοφορία του πιο σπουδαίου του, που δεν είναι άλλο απ’ το «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ».

Μιλούν σ’ αυτό το ντοκιμαντέρ η σύζυγός του καθώς και πλήθος συγγραφέων και διανοούμενων της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ρωσίας. Καταλαβαίνετε, πιστεύω, άλλωστε, τι πλήγμα αποτέλεσε για τους αριστερούς ιδεολόγους της εποχής, το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου. Έκανε βέβαια κι ο συγγραφέας τα δικά του λάθη, αλλά όπως ξαναγράψει διαχωρίζω το έργο απ’ το δημιουργό κι έτσι δε μ’ ενδιαφέρει στην παρούσα φάση ν’ ανοίξω αυτό το κεφάλαιο. Θα δείτε άλλωστε κάποια σχετικά σχόλια στο ντοκιμαντέρ κι αυτό αρκεί.

Στάθηκα σε διάφορα σημεία του λοιπόν, όπως ίσως ήδη θα καταλάβατε κι όπως θα δείτε κι εσείς, αν το παρακολουθήσετε, αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι επί Λεονίντ Μπρέζνιεφ, το 1964, επανήλθαν οι διώξεις των συγγραφέων και κάποιοι απ’ αυτούς οδηγήθηκαν και σε ψυχιατρεία (όχι μόνο σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας). Ήταν απ’ τις ιστορικές στιγμές που αποδείχτηκαν εκ νέου επικίνδυνα τα βιβλία κι οι λέξεις.

Το δελτίο τύπου του Arte αναφέρει τα ακόλουθα για το διάρκειας 50 λεπτών γαλλικό ντοκιμαντέρ, που διαθέτει και αγγλικούς υπότιτλους και θα είναι διαθέσιμο ως τις 24/6/2024 από εδώ:

«Το 1974, η περιγραφή του Aleksandr Solzhenitsyn για τα σοβιετικά στρατόπεδα εργασίας στο βιβλίο του The Gulag Archipelago προκάλεσε διεθνή αίσθηση. Μέσα από αρχεία και συνεντεύξεις, κάνουμε μια συναρπαστική αναδρομή στο περιεχόμενο και την υποδοχή αυτού του μνημειώδους έργου, το οποίο παραμένει σχετικό με τη Ρωσία σήμερα».

.

.

Βιογραφικό σημείωμα : Ο Αλεξάντερ Σολζενίτσιν γεννήθηκε στον Καύκασο στις 11 Δεκεμβρίου 1918, σπούδασε φυσική και μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Ροστόφ και υπηρέτησε στον Κόκκινο Στρατό κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1945 όμως καταδικάστηκε σε φυλάκιση οκτώ ετών σε στρατόπεδο επειδή σε επιστολή που είχε στείλει σε ένα φίλο του αμφισβήτησε τις πολεμικές ικανότητες του Στάλιν. Αφέθηκε ελεύθερος το 1953, λίγους μήνες πριν από το θάνατο του Στάλιν και εξορίστηκε στην κεντρική Ασία, όπου άρχισε να γράφει. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Ριάζαν, 200 χιλιόμετρα από τη Μόσχα και άρχισε να διδάσκει. Τον Νοέμβριο του 1962 του δόθηκε η άδεια να δημοσιεύσει στη λογοτεχνική επιθεώρηση «Νόβι Μιρ» το έργο του «Μια ημέρα από τη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς», που αφορούσε έναν κρατούμενο στα Γκούλαγκ. Παρ’ ότι είχε σπάσει το ταμπού, προκαλώντας σοκ στην ΕΣΣΔ με τις περιγραφές του, τα επόμενα έργα του, όπως «Ο πρώτος κύκλος» και το «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ», κυκλοφόρησαν μόνο σε παράνομες εκδόσεις ή στο εξωτερικό, όπου γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Το 1970 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, όμως αρνήθηκε να μεταβεί στη Στοκχόλμη για να το παραλάβει φοβούμενος ότι το σοβιετικό καθεστώς δεν θα του επέτρεπε να επιστρέψει. Ωστόσο, το 1974 του αφαιρέθηκε η σοβιετική υπηκοότητα και υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη χώρα. Έζησε διαδοχικά στη Γερμανία, στην Ελβετία και στις ΗΠΑ και επέστρεψε στη Ρωσία το 1994, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Τιμήθηκε επίσης με το βραβείο του ρωσικού κράτους για τα «εξαιρετικά επιτεύγματά του στον ανθρωπιστικό τομέα» από τον τότε πρόεδρο της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν. Πέθανε στις 3 Αυγούστου 2008 στο σπίτι του, στη Μόσχα, σε ηλικία 89 ετών.

.

*Η φωτογραφία του συγγραφέα προέρχεται από εδώ και το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης του πρώτου τόμου του βιβλίου στα ελληνικά από εδώ.

.

Ημερίδα: «Αόρατες Φωνές, ένας κόσμος δύο όψεις», στις 27/4/2024, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Tο 4ετές πρόγραμμα «Αλυπίας Τέχνη – Εκπαίδευση στη Συνθετική Ψυχοθεραπεία» (Κ.Ε.ΔΙ.ΒΙ.Μ. – Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας), το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Ψυχολογία» (Τμήμα Ψυχολογίας – Πάντειο Πανεπιστήμιο) και το  «Δίκτυο Ακούγοντας Φωνές» συνδιοργανώνουν Ημερίδα, το Σάββατο 27 Απριλίου 2024, με τίτλο:

«Αόρατες Φωνές, ένας κόσμος δύο όψεις»

Στην περσινή ημερίδα του «Δικτύου Ακούγοντας Φωνές», λέγαμε πως «Το μεγάλωμα μοιάζει να περνάει μέσα από́ μια συλλογική́ αναζήτηση μιας άλλης αντίληψης και γνώσης, όπου νέα νοήματα αναδύονται από́ τη μεταξύ́ μας αλληλεπίδραση». Φέτος, συνεχίζουμε και αναζητούμε το μεγάλωμά μας, κάνοντας ορατές φωνές που δεν ακούγονται. Μέσα από́ μια, καλώς εννοούμενη, ταπεινότητα επιθυμούμε να αλληλεπιδράσουμε και να ανταλλάξουμε εμπειρίες για την ανάπτυξη μιας κριτικής συνειδητοποίησης, έτσι ώστε ο ψυχικός μας πόνος και η δυσφορία μας να γίνονται αντιληπτές και κατανοητές μέσα από́ μια πληθώρα φακών και όχι μονοδιάστατα, ως μια «(ψυχ)ιατρική κατάσταση», μια «νόσος του εγκέφαλου», μια «διαταραχή́ που οφείλεται σε χημική́ ανισορροπία», μια «προσωπική́ αδυναμία» κ.ο.κ. Παράλληλα, όμως, δεν μπορούμε παρά να συναντηθούμε, όπως κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια και με άλλες φωνές, που μένουν κι αυτές αόρατες, να συναντήσουμε την «αόρατη αναπηρία» και την Παρασκευή Σαλαβγιά που παροτρύνει κάθε άνθρωπο να συνεχίζει να ζει, να αγαπά και να μαθαίνει, «κόντρα σε οποιαδήποτε αντιξοότητα».

Χώρος Ημερίδας: Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, Λεωφόρος Συγγρού 136, 17671, Αθήνα, Αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα Ι (Ισόγειο, Νέο κτίριο)

Η Ημερίδα θα γίνει δια ζώσης και θα μεταδίδεται ταυτόχρονα και διαδικτυακά.

Εγγραφή: Η είσοδος είναι ελεύθερη, με προαιρετική οικονομική συνεισφορά για την ενίσχυση του Δικτύου Ακούγοντας Φωνές και θα χορηγηθούν βεβαιώσεις παρακολούθησης. Οι ενδιαφερόμενοι/ες εγγράφονται, στέλνοντας ένα απλό μήνυμα ενδιαφέροντος στη γραμματεία (aoratesfonesconf@gmail.com) με τα παρακάτω στοιχεία:

• Ονοματεπώνυμο
• Ε-mail και τηλέφωνο
• Επιθυμώ Δια Ζώσης παρακολούθηση
• Επιθυμώ διαδικτυακή παρακολούθηση 

.

.