.
.
.
Συζήτηση-βιβλιοπαρουσίαση στο «Περιβολάκι» : «Αυτός που έσπασε τις βιτρίνες. Γιώργης Ζάρκος», του Δημήτρη Υφαντή
Εκδήλωση-συζήτηση για το νέο νομοσχέδιο που αφορά την Ψυχική Υγεία και την Απεξάρτηση, στα «Ζιζάνια»: Παρασκευή 10/5/2024 στις 19:00 μ.μ.
.
.
.
«Η Γκόλφω σε ψύχωση 4.48» απ’ τη θεατρική ομάδα «Liberte», σε σκηνοθεσία του Γιώργου Τριανταφύλλου
Η «Γκόλφω, σε Ψύχωση 4:48».
Η Γκόλφω σε μία διασκευή του σκηνοθέτη Γιώργου Τριανταφύλλου, πλασμένο και δοσμένο με κείμενα της Sarah Kane. Ένα τολμηρό εγχείρημα.
Η Γκόλφω (Ελληνική επαρχία του 1893) και η Σάρα Κέιν (Αγγλία 1990), 100 χρόνια διαφορά, και όμως και οι δύο γυναικες μετουσιώνουν την μια γυναίκα σύμβολο, την γυναίκα που αγνοεί τις κοινωνικές νόρμες αλλά στην πραγματικότητα τις τραυματίζει με τίμημα την ίδια την ζωή της.
Ένα συναισθηματικό θρίλερ που αποτελείται από θίασο 16 ατόμων.
Θεατρική ομάδα: Liberté
Διασκευή/Σκηνοθεσία: Γιώργος Τριανταφύλλου
Παίζουν: Γιώργος Τριανταφύλλου, Ίνα Μήλιου, Ιωάννα Παπαδάκη, Αλεξάνδρα Λιγνού,Μαρία Δανά, Ανδριάνα Γκόμωλη,Βασίλης Λουτζάκης,Λεωνίδας Παπαδόπουλος, Βεατρίκη Τζένου, Θωμάς Ιωάννου, Πηνελόπη Κυρίτση, Αναστασία Μίχου, Γιώργος Τσαμόπουλος, Ελευθερία Παρασκεύα, Μαρία Μανωλά,Μαρία Τογκούρη.
Τρίτη 14 Μαΐου στον ανοιχτό χώρο του Cine Athenée, Λευκωσίας 43 Πατήσια, στις 7:30.
Τετάρτη 15 Μαΐου στο Studio new star art cinema, Σταυροπούλου 33 Πλατεία Αμερικής, στις 7:30.
.
.
Προβολή του ντοκιμαντέρ «Slingshot Hip Hop» της Jackie Reem Salloum: Παρασκευή 10 Μαΐου στη «Λοκομοτίβα»
Την Παρασκευή 10 Μαΐου θα προβληθεί στη «Λοκομοτίβα» το ντοκιμαντέρ της Jackie Reem Salloum, με τίτλο «Slingshot Hip Hop» (2008), που παρακολουθεί την ιστορία και την ανάπτυξη του hip hop στα Παλαιστινιακά εδάφη από τη στιγμή που η DAM πρωτοστάτησε στη μορφή τέχνης στα τέλη της δεκαετίας του 1990.
Στην εκδήλωση θα μιλήσει ο Σπύρος Μπάρετ, του οποίου σχετικά κείμενα μπορείτε να διαβάσετε και σε δύο τεύχη (εδώ κι εδώ περισσότερες λεπτομέρειες) του fanzine της «Λοκομοτίβα» που κυκλοφορεί απ’ τη Locotrip.
Στα decks το συγκεκριμένο βράδυ, θα είναι το δαφνιό.
.
.
Πρωτοβουλία ‘Ψ’: Θα μιλήσουμε για σπασμένα παράθυρα ή για σπασμένες ζωές;
Ο άνθρωπος θα γίνει καλύτερος όταν του δείξεις ποιος είναι.
Άντον Τσέχοφ
.
Επιμένει ο κ. Βαρτζόπουλος ότι τον αδικούμε, ότι παρερμηνεύσαμε τα λεγόμενά του σε ό,τι αφορά στη βιολογική βάση των γυναικοκτονιών. Ας δούμε όμως αν είναι μόνο αυτό το σημείο στη σκέψη του που αναδεικνύει τον βιολογικό ντετερμινισμό που την διακατέχει.
Ο κίνδυνος από τις δηλώσεις του κ. Βαρτζόπουλου είναι πολύ μεγαλύτερος και δεν αφορά μόνο το θέμα των γυναικοκτονιών. Στα μάτια μας μοιάζει να επαναφέρει παλαιές θεωρίες της συντηρητικής αμερικάνικης πολιτικής των δεκαετιών του ’60 και του ’70, η οποία αγκάλιασε ή μάλλον έθρεψε θεωρίες όπως αυτή του Τζέιμς Κ. Γουίλσον (καθηγητή Διοίκησης Επιχειρήσεων στο UCLA και καθηγητή Δημόσιας Διοίκησης στο Χάρβαρντ) και οδήγησε σε αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως το πλέον απάνθρωπο σύστημα «σωφρονισμού» στον λεγόμενο «αναπτυγμένο» κόσμο.
Σύμφωνα με τον Γουίλσον «η καλύτερη θεραπεία για το έγκλημα είναι να κλείνεις μέσα τους εγκληματίες». Η θεωρία του «σπασμένου παραθύρου» έγινε άμεσα αγαπητή από τον Ρόναλντ Ρήγκαν:
«Αν ένα παράθυρο σπασμένου κτιρίου δεν επισκευαστεί, σύντομα θα βρεθούν και τα άλλα παράθυρα σπασμένα και σύντομα θα εγκατασταθούν σε αυτό ναρκομανείς, καταληψίες, παρίες, αποβράσματα. Οι δολοφονίες μετά είναι θέμα χρόνου να συμβούν».
Πρόκειται για μια απλοϊκή θεωρία που διαμόρφωσε την κατασταλτική πολιτική των ΗΠΑ. Το ΔΟΓΜΑ «Νόμος και Τάξη» με επίκεντρο τη Νέα Υόρκη στηρίχτηκε ακριβώς σε αυτή τη θεωρία. Η κύρια πολιτική γραμμή στηριζόταν στο αξίωμα «απομονώστε το σάπιο μήλο, να μη σαπίσουν και τα υπόλοιπα». Το 2015 εκτεταμένη μετα-ανάλυση έδειξε πως δεν υπάρχουν στοιχεία ότι η επιθετική πολιτική αστυνόμευσης συμβάλλει στη μείωση της εγκληματικότητας. Στα μάτια μας είναι αναμενόμενο να έρχεται η στήριξή του από τον υπουργό Δικαιοσύνης. Η ιδιωτικοποίηση του «σωφρονιστικού συστήματος» είναι μάλλον ένα επόμενο ή μεθεπόμενο βήμα.
Πώς λοιπόν ο υφυπουργός Υγείας να μην υποστηρίζει πως «η δική μας πρόληψη πρέπει να κινηθεί εξωοικογενειακώς με σκοπό να προσεγγίσει αυτή την οικογένεια (…) και αν δεν μπορέσει να συμμορφωθεί, να απομονωθεί»; Να απομονώσουμε λοιπόν το σάπιο μήλο.
Αναπόφευκτα επομένως απουσιάζει στον λόγο του υφυπουργού, καθώς περιγράφει τέτοια περίπλοκα κοινωνικά φαινόμενα, η έννοια της θεραπευτικής παρέμβασης, ενώ αφθονεί «η έγκαιρη ανίχνευση, η καταστολή, ο περιορισμός». Αναφέρει ξεκάθαρα ότι «κοινωνικές δομές πρόληψης υπό αυτή την έννοια δεν μπορούν να υπάρξουν, δηλαδή δεν μπορεί να υπάρξει μία ειδική δομή η οποία θα προλαμβάνει τέτοια φαινόμενα», ενώ στις κοινωνικές υπηρεσίες αποδίδει έναν ρόλο προληπτικής αστυνόμευσης, ως «αισθητήρες του κράτους στην κοινωνία», που θα εντοπίσει αυτές τις οικογένειες και θα τις απομονώσει.
Η κοινωνία δεν υπάρχει. Οι σχέσεις δεν διαμορφώνουν συνειδήσεις. Το ίδιο ισχύει κι αν είσαι φτωχός ή πλούσιος, ας είναι καλά τα γονίδιά σου. Με την ίδια βεβαιότητα επιμένει ότι δεν είναι σύνηθες «κάποιος να αναμορφώσει το αξιακό του σύστημα, να βάλει μυαλό».
Ας μας εξηγήσει ο ψυχίατρος κ. Βαρτζόπουλος με ποιον τρόπο αυτές οι αντιλήψεις μπορούν να χωρέσουν την κατανόηση περίπλοκων κοινωνικών φαινομένων, όπως οι εξαρτήσεις, και ας αναρωτηθούμε όλοι πώς αυτές οι αντιλήψεις μπορεί να εκφράζονται στα σχέδιά του για τις δομές απεξάρτησης και υπηρεσιών ψυχικής υγείας.
Το ερώτημα προφανώς είναι ρητορικό. Οι εργαζόμενοι στην απεξάρτηση γνωρίζουν πόσο συχνά χρειάζεται κανείς να προσεγγίσει φαινόμενα παραβατικών συμπεριφορών με μια θεραπευτική και όχι κατασταλτική λογική. Γνωρίζουν πώς κοινωνικά αίτια, όπως οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές άκρατου ανταγωνισμού και η κοσμοθεωρία περί «ζωώδους φύσης» του ανθρώπου, συντελούν στην εκδήλωση «αντικοινωνικών» και βίαιων συμπεριφορών.
Πώς όμως ένας άνθρωπος που κατανοεί και περιγράφει με τέτοιους όρους την εγκληματικότητα, θα μπορούσε ποτέ να κατανοήσει πόσο περίπλοκη απαιτείται να είναι η θεραπεία; Αυτονόητο λοιπόν είναι να ανησυχούμε ότι η απεξάρτηση θα μετατραπεί σε προγράμματα (υποτιθέμενης) μείωσης της βλάβης με χορήγηση υποκατάστατων και διάλυση οποιασδήποτε θεραπευτικής προσπάθειας. Και βέβαια αναπόφευκτα θυμόμαστε τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν στις ΗΠΑ —όπως αναφέραμε και παραπάνω— όπου με το παράλληλο βίαιο κλείσιμο των ψυχιατρείων (που προωθείται και εδώ με το νομοσχέδιο που έχουν έτοιμο Βαρτζόπουλος και Άδωνις) ένα μεγάλο μέρος των φυλακισμένων σε δημόσιες και ιδιωτικές φυλακές είναι, εδώ και χρόνια, ψυχικά πάσχοντες/ουσες, με μόνη θεραπεία, τη φυλακή.
Πώς να χωρέσουν σε αυτόν τον τρόπο σκέψης η περιπλοκότητα της ψυχικής οδύνης και οι απαιτήσεις ενός πολυδιάστατου ψυχοκοινωνικού πλαισίου; Για αυτό και μια σκέψη τόσο μονοδιάστατη και γραμμική αποτελεί ξεκάθαρη απειλή για τις υπηρεσίες ψυχικής υγείας και απεξάρτησης αλλά και για την κοινωνία στο σύνολό της.
*Στοιχεία αντλήθηκαν από το βιβλίο του Rutger Bregman, «Ανθρωπότητα μια απροσδόκητα αισιόδοξη ιστορία», Εκδόσεις Κλειδάριθμος, σελ. 318-327.
7/5/2024
Never the fucking truth…
.
It’s okay baby
I will tell you lies
lies about everything
but never the fucking truth
.
it’s okay baby
don’t worry
I will tell you lies
fairy tales full of happiness
about angels and magic colors
but never the ugly truth
.
It’ s okay baby
sleep well
dream of secret gardens
beautiful, unique flowers
and I will tell you lies
lies about everything
and never the fucking truth
.
It’s okay baby
catch your star
fly through the wind
and I will tell you lies
lies about everything
but never the painful truth
.
It’ s okay baby
it’s okay baby
it’ s okay baby
never the fucking truth..
.
.
Aikaterini Tempeli
.
.
.
* Το Never the fucking truth, είναι ένα απ’ τα έξι τραγούδια και ποιήματα, που έγραψα το 2009 στ’ αγγλικά. Θα δημοσιευτούν σιγά-σιγά και κάποια άλλα εκείνης της περιόδου. Η Ντίνα Πουρσανίδου ανέλαβε χρέη επιμελήτριας, για τα συγκεκριμένα. Την Ευχαριστώ από καρδιάς…
AIKATERINI TEMPELI 