Τέσσερα χρόνια μετά το «Καιρός της προσμονής», ο Θωμάς Αρμπιλιάς, ήρθε απ’ την Κω στην Αθήνα, για να παρουσιάσει τη δεύτερη ποιητική του συλλογή, «Με τη μυρωδιά του χώματος» (που κυκλοφορεί κι αυτή απ’ τις Εκδόσεις των Άλλων), και να γεφυρώσει την απόσταση.
Κι όσο κι αν προδιαθέτει ο τίτλος αυτός για γήινη ποίηση, άλλο τόσο διαβάζοντας τον αισθάνθηκα, ότι οι στίχοι του έρχονται από βαθιά νερά. Προσωπικές αναζητήσεις, ματαιώσεις και απώλειες, αναστοχασμοί, επιτακτικά ερωτήματα, δίνουν τον τόνο:
.
Πώς πάνε οι ενοχές;
.
Άλλαξα όψη
δεν θα με δεις.
Κοίταξα τον καθρέφτη
νόμιζα ότι προχώρησα
και έμεινα απαθής
στο πώς γεννιέται η στιγμή.
.
Δεν θα με δεις
ποτέ ξανά έτσι.
Ξεχάστηκα και ρώτησα
«πώς πάνε οι ενοχές;»
.
Άνοιξα την πόρτα
με τον καθρέφτη
επίμονα να με ακολουθεί.
Έσκυψα και έχασα την ευκαιρία
πήρα στα χέρια
λίγο από το δρόμο
και ξεκίνησα να υπάρχω.
.
Οι προσκρούσεις πάντα είναι δύσκολες, οι φάροι κάποιες φορές εκπέμπουν ισχνό φως και τα τείχη μοιραία πληθαίνουν. Όσο οι ρίζες όμως απλώνονται στα σύννεφα κι αντιστέκονται στον αέρα, όπως γράφει σε κάποια του ποιήματα, γεννιούνται καινούριες ελπίδες. Πώς αλλιώς θα γινόταν άλλωστε, αφού «όνειρο διψασμένο / συντροφεύει και αδημονεί…»
Συζητώντας χτες, λίγο, μαζί του στη «Λοκομοτίβα», έμαθα ότι η πανδημία του έδωσε αφορμές και χρόνο για να γράψει. Περισσότερα θα μάθετε απόψε απ’ τον ίδιο, στην παρουσίαση του βιβλίου που θα γίνει στο συνεργατικό καφενείο «Ανάκατα», στις 8 το βράδυ. Και θα ‘χετε την ευκαιρία ν’ ακούσετε κι άλλα δικά του ποιήματα.
Κάθε επιτυχία εύχομαι από καρδιάς.
AIKATERINI TEMPELI 