Memento mori

(φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Σκέφτομαι τα μικρά χωριά που άφησαν οι κάτοικοί τους

έρημα πια, με μισογκρεμισμένα σπίτια.

Σκέφτομαι κι εκείνα που βρίσκονται τώρα στον πυθμένα

μιας λίμνης τεχνητής,

ναυάγια μιας προοπτικής που δεν τα χώραγε.

Σκέφτομαι όσα καταστράφηκαν από

σεισμούς, φωτιές, πλημμύρες, καθιζήσεις, πολέμους.

Εκείνα που σβήστηκαν απ’ το χάρτη αιώνες πριν

κι αρχαιολόγοι τα ξεθάβουν.

.

Σκέφτομαι το Κάλλιο,

τη Δαφνούσα,

το Σφενδύλι,

την Αλάσσα,

το Φοίνικα,

το Κουρόν,

το νησάκι Άντα Καλέ.

.

Σκέφτομαι όλα τα εγκαταλελειμμένα μέρη…

.

Το Chernobyl που το κατέλαβε η φύση και το Pripyat της Ουκρανίας,

το παλιό Δημαρχείο τη Νέας Υόρκης, έκθεμα στο μετρό της πια,

τον μισοβυθισμένο φάρο Rubjerg Knude στη βόρεια Γιουτλάνδη,

το ξενοδοχείο Hachijo, στην Hachijojima της Ιαπωνίας,

τις μικρές ξύλινες πόλεις της Καλιφόρνια όταν πέρασε ο πυρετός του χρυσού,

το Kolmanskop με τα ξεχασμένα ορυχεία διαμαντιών της Ναμίμπια,

τα δαιδαλώδη καταφύγια του Λονδίνου,

το δικαστικό μέγαρο Plymouth στο Μοντσερράτ,

τα ναυαγισμένα πλοία της ξέρας του Τριγώνου των Βερμούδων,

το Spreepark του Βερολίνου,

την Texola της Οκλαχόμα,

την Oradour-sur-Glane της Γαλλίας…

.

Σκέφτομαι και τα μέρη που άλλαξαν ονόματα,

Κωνσταντινούπολη, Φιλιππούπολη, Αγία Πετρούπολη,

που τα σημάδεψαν καινούρια ορόσημα,

που ξαναγράφτηκε η ιστορία τους

κι ό,τι ήταν κάποτε, δεν είναι έτσι ακριβώς σήμερα πια

κι είν’ τόσο δύσκολο να μετρηθεί τι χάθηκε…

.

Σκέφτομαι τους ανθρακωρύχους που καταπλακώθηκαν σε στοές,

τους ανώνυμους εργάτες των μνημείων που θαυμάζουμε,

εκείνους που ενταφιάστηκαν δίπλα στους σιδηροδρόμους

κι εκείνους των ομαδικών τάφων ανά την υφήλιο,

τους Εβραίους που εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης,

τους πολιτικούς κρατούμενους που τσακίστηκαν σε κρυφά υπόγεια,

τους αγνοούμενους της Κύπρου,

τ’ αζήτητα πτώματα των νεκροτομείων,

τους πρόσφυγες που χάθηκαν στα κύματα,

όλα όσα ήλπιζαν να μη ξεχαστούν.

.

Σκέφτομαι τους ανθρώπους που γνώρισα

και πια δεν υπάρχουν

παρά μονάχα στις αναμνήσεις μου

κι εμάς που γράφουμε ποιήματα, διηγήματα, μυθιστορήματα,

ελπίζοντας οι λέξεις μας να διαρκέσουν πιο πολύ

απ’ τις ζωές μας…

.

Σκέφτομαι τη γη σε τροχιά σύγκρουσης με την Ανδρομέδα,

το ενδεχόμενο να γίνει ο γαλάζιος μας πλανήτης

ένα φάντασμα στο σύμπαν

να περνούν από δίπλα του

του μέλλοντος τα διαστημόπλοια

χωρίς υποψία πως κάποτε, εδώ…

.

Σκέφτομαι πως άλλη Αθανασία απ’ τη Μνήμη δεν υπάρχει,

αλλά κι η μνήμη,

πώς να το κάνουμε;

Έχει κι αυτή τα όριά της…

.

Αικατερίνη Τεμπέλη

.

.

.