Πρωτοβουλία ‘Ψ’: «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΤΡΕΛΑΣ ή “πως να κλείσεις οικοτροφεία και να ξεπλύνεις Μκαρχες”»

Μια ιστορία, αμαρτωλή για τους ΜΚΑαρχες,  και πονεμένη (για ασθενείς και εργαζόμενους),  για τα οικοτροφεία που εγκαινιάζει ή και κλείνει, άρον άρον, η υφυπουργός ψυχικής υγείας  μέσα σε ένα  τοξικό νέφος προεκλογικών εξαγγελιών και οιονεί υπηρεσιών.

Από που να ξετυλίξει κανείς το νήμα της ακολουθίας του δήθεν έργου της Ράπτη και του εναγκαλισμού της με τους κλινικάρχες και ΜΚΑρχες της Ψυχικής Υγείας πραγματικά δεν ξέρει! 

Θα προσπαθήσουμε ωστόσο να αφηγηθούμε μια ιστορία καθημερινής τρέλας …

Πριν έξι χρόνια, το 2017,  αφαιρείται η άδεια από μια ΑΜΚΕ/ΜΚΟ ψυχικής υγείας, με δομές στην Ιεράπετρα και στο Βύρωνα εξαιτίας κακών συνθηκών και ατασθαλιών. Καταγγελίες κάνουν το γύρω το διαδικτύου κλπ και η μόνη που δεν βλέπει είναι η ομοσπονδία Αργώς των ΜΚΟ (κλασικά πράγματα).

Κάποια οικοτροφεία, ένα εξ αυτών στο Βύρωνα, περνά στα χέρια μιας άλλης ΜΚΟ για να “σωθεί”.

Το “σώσιμο”  ήταν προσωρινό και άλλοι “σωτήρες” διεκδικούν να το σώσουν και να ανοίξουν κύκλο επιχειρηματικής δραστηριότητας από το πουθενά.

Έτσι το 2018 ανατίθεται η λειτουργία του οικοτροφείου σε άλλη ΜΚΟ Ψυχικής Υγείας.

Η εν λόγω ΜΚΟ  το 2018 λαμβάνει επιχορήγηση 238.970,00 €  για μερικούς μήνες για το σώσιμο, ενώ το 2019  (για να συνεχίσει να σώζει) λαμβάνει επιχορήγηση 729.932,00 € .

Και επειδή οι μηχανισμοί του υπουργείου και του Δικτύου Αργώς κρίνουν ότι αυτή η ΜΚΟ  τα πάει καλά στο σώσιμο, το 2020, της αναθέτουν να στήσει ένα καινούριο οικοτροφείο στο Ελληνικό.

Το 2020 η κυβέρνηση εν μέσω κορωνοιού και αυστηρού λοκντάουν στην ψυχική υγεία  (!) αποφάσισε να δώσει άδεια λειτουργίας για νέο οικοτροφείο στην εν λόγω καινούρια ΜΚΟ ,  άγνωστο με ποια λογική,  ενώ παράλληλα απαγόρευε κάθε δραστηριότητα στη ψυχική υγεία και έκλεινε ερμητικά  τις πόρτες σε κάθε μετακίνηση ασθενή. 

Είναι αξιοσημείωτο ότι το 2020 χάνονται τα ίχνη του οικονομικού ελέγχου που είναι δημοσιευμένα στη Διαύγεια για τη συγκεκριμένη ΜΚΟ και άγνωστο πόσες και για ποιο λόγο χρηματοδοτήσεις έλαβε. Ο κορωνοιός εξάλλου έρχεται να προστεθεί ως “ευκαιρία εν μέσω  κρίσης”.

Εκτυλίσσεται έκτοτε ένας τραγέλαφος…

Ξεκινούν να αξιολογούνται ασθενείς για μετάβαση εκεί (οι γνωστές οντισιον των ΜΚΟ , τα “εσύ μας κάνεις”  “εσύ δεν μας κάνεις”  κλπ) με κοστοβόρες διαδικασίες για τους ασθενείς, με τεστ pcr και μέτρα προστασίας και χίλια εμπόδια αλλά  λαμβάνονται και κάποιες αποφάσεις για μετάβαση από τις αρμόδιες επιτροπές .

 Μόνο που…

Οι αποφάσεις αυτές, με αδιανόητες μεθοδεύσεις και δικαιολογίες, δεν υλοποιούνται ποτέ  γιατί όλο “κάτι πάει στραβά” σε αυτό το οικοτροφείο.

Πότε το προσωπικό αλλάζει κάθε τρίμηνο, οπότε αρχίζουν εκ νέου οι συνεννοήσεις και εκ νέου αξιολογήσεις. 

Πότε πρέπει να γίνουν δοκιμαστικές διαμονές με τα έξοδα μετάβασης  να βαρύνουν τους  ασθενείς. Πότε ζητούνται από συγγενείς να δεσμευτούν ότι  θα δώσουν χρηματικά ποσά μηνιαίως για να υλοποιηθεί η μετάβαση και αν δεν το κάνουν  φρενάρεται η διαδικασία.

Πότε αδυνατούν να κάνουν δεκτό άτομο  με κινητικό πρόβλημα γιατί δεν υπάρχει ασανσέρ” (!) (αναρωτιέται κανείς πως πήραν άδεια από την αρχή αφού ασανσέρ δεν μπήκε παρά μόνο τον τελευταίο χρόνο) και πλήθος άλλων  δικαιολογιών…

Ένας Μκάρχης που είναι υβριστικός  στις επικοινωνίες του και με συμπεριφορές που δείχνουν απόλυτο τσαμπουκά! (με τίνος πλάτες άραγε)

Και ένα οικοτροφείο, μονίμως, σχεδόν άδειο από ασθενείς, που όσοι/ες το επισκεφθήκαμε αναρωτιώμαστε, αυτά τα δύο χρόνια,  αν άνοιγε ή αν έκλεινε ή αν άνοιξε μόνο για να κλείσει, ως οικοτροφείο φάντασμα!

Γνώριζαν όλοι από την αρχή…

Ενώ πλήθος καταγγελιών έχουν γίνει  προς το  υπουργείο και την ΥΠΕ, καμία ενέργεια και απόλυτη σιωπή τόσο από την αρμόδια υφυπουργό Ράπτη τόσο και από την Ομοσπονδία Αργώς και τον Πρόεδρο του, που ξέρουν καλά να ξεπλένουν τις αποτυχίες τους …

Πως; 

Μα φυσικά ανακοινώνοντας νέες, θνησιγενείς εν τη γενέσει τους,  δράσεις και  πρωτοβουλίες  και «κόβοντας νέες κορδέλες»,  με τα φώτα να στρέφονται σε αυτές αντί στην γενικότερη διάλυση που έχει επιφέρει η πολιτική που ασκούν .

Την ίδια ώρα, και όταν η κρίση και η διάλυση φτάνει στο απροχώρητο,  επιχειρούν να μετακινήσουν  πρόχειρα τους ασθενείς από όπου «σκάνε κανόνια» ,  όπου βρουν σαν οι ασθενείς να είναι «σακιά με πατάτες».

Μεριμνά βεβαίως το υπουργείο από πριν για τη νομιμοποίηση και την δρομολόγηση αυτών των απαράδεκτων  μεθοδεύσεων με υπουργικές αποφάσεις και εγκυκλίους μετάβασης υπαγορευμένες από τους κλινικάρχες και από την ομοσπονδία Αργώς.

 Και όταν όλα πάνε στραβά αρχίζουν και τα «τηλέφωνα»… 

Έτσι χτύπησε το τηλέφωνο στο γραφείο προέδρου του Δρομοκαϊτείου  και είναι ποιος;

Το «Υπουργείο»  που ζητά από το Δρομοκαΐτειο να “βάλει πλάτη” για την εκτόνωση της κρίσης…

 Ποια ήταν η «χάρη»;

Στα καινούρια οικοτροφεία του Δρομοκαϊτείου να μην πάνε οι χρόνιοι ασθενείς του Δρομοκαιτείου οι οποίοι έχουν προετοιμαστεί για αυτή τη μετάβαση αλλά  οι τριάντα,  μελλοντικοί άστεγοι πλέον, ασθενείς των οικοτροφείων του σωτήρα ΜΚάρχη που “έσκασε κανόνι”,  αφού μια χαρά επιχορηγήθηκε με κάποια εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ (άγνωστο πόσα),  αφήνοντας ταυτόχρονα απλήρωτους εργαζόμενους και ταλαιπωρημένους ασθενείς.

Για όλα αυτά σιωπή απόλυτη από τους καθ’ ύλην αρμόδιους, δηλαδή τον Πρόεδρο της Ομοσπονδίας των ΜΚαρχων “Αργώς”, αλλά και την Υφυπουργό Ψυχικής Υγείας Ράπτη,  που περιφέρονται κόβοντας περιχαρείς κορδέλες και απαντούν σε κάθε πρόβλημα με την γραμμή 10306 «δια πάσαν νόσον» (από τον κορωνοιό και τα θύματα καταστροφών ως και τους πρόσφυγες από Ουκρανία) ή διευθετούν με «προσωπικές εξυπηρετήσεις» μεταβάσεις ασθενών. Μόνο που τώρα η γραμμή 10306 δεν μπορεί να τους λύσει το πρόβλημα και λοξοκοιτάζουν προς Δρομοκαϊτειο και Δαφνί.

Ο συνδυασμός αδιαφορίας, απληστίας, κυνισμού και θράσους αυτής της κυβέρνησης και των παρατρεχάμενων της είναι προφανής, αν και δεν σταματά να μας εκπλήσσει με τις ποικίλες εκδηλώσεις της κρίσης που περνά.  Δεν θα μείνουμε όμως άπραγοι/ες και η απάντηση θα δοθεί πολλαπλώς.

Δόθηκε αρχικά, όταν το Δρομοκαΐτειο αρνήθηκε να εξυπηρετήσει το ξέπλυμα του Μκαρχη και έβαλε φρένο στο υπουργείο που θέλησε να επιβάλει απαράδεκτες διαδικασίες.

Θα υπάρξει όμως και συνέχεια και η απάντηση θα δοθεί σε όλα τα επίπεδα από εργαζόμενους/ες, ασθενείς, οικογένειες και αλληλέγγυους/ες, ώστε να το καταλάβουν όλες και όλοι καλά.

Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε να ακυρωθεί η μετάβαση των ασθενών τόσο του Δρομοκαϊτείου όσο και του Δαφνιού στα νέα οικοτροφεία που γίνονται στο πλαίσιο του Δημοσίου όσο και αν το προσπαθούν.

Να δοθεί άμεσα πολιτική λύση, με κάλυψη τόσο των εργαζομένων των ΜΚΟ όσο και των ασθενών χωρίς να φύγουν από τις δομές που βρίσκονται.

Να αναρτηθούν στη Διαύγεια  τα πλήρη οικονομικά στοιχεία όχι μόνο αυτής της ΜΚΟ  αλλά και όλων των άλλων.

Να περάσουν όλες οι δομές των ΜΚΟ στο δημόσιο με μονιμοποίηση των εργαζομένων και υπό δημόσιο έλεγχο!  

 2/4/2023

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ

Παρουσίαση βιβλίου: «Ο λίθος της τρέλας» του Μπενχαμίν Λαμπατούτ

(φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Το βιβλίο του Χιλιανού, Benjamín Labatut, που τιτλοφορείται «Ο λίθος της τρέλας» και κυκλοφορεί απ’τις εκδόσεις «Δώμα» σε μετάφραση της Αγγελικής Βασιλάκου, είν’ αυτό που επέλεξα να παρουσιάσω σήμερα. Πρόκειται για ένα βιβλίο μικρού σχήματος, για μια πολύ κομψή και καλαίσθητη έκδοση μόλις 90 σελίδων, που εμπεριέχει όμως συμπυκνωμένα φιλοσοφικά ερωτήματα για το σημείο στο οποίο βρίσκεται αυτήν την περίοδο, η ανθρωπότητα.

Ο τίτλος του φυσικά σχετίζεται με το γνωστό πίνακα του Ολλανδού Hieronymus Bosch (Ιερώνυμου Μπος), «Η εξαγωγή του λίθου της τρέλας», που έχουμε δει αρκετοί πιστεύω, άνθρωποι, κι εκτίθεται στο Μουσείο Prado της Ισπανίας. Πρόκειται, όπως αναφέρεται από πολλές πηγές, για μια υποθετική πέτρα στο κεφάλι, που πιστευόταν ότι αποτελεί την αιτία της τρέλας, της βλακείας ή της άνοιας. Από τον 15ο αιώνα και μετά, ως θεραπεία προτάθηκε η αφαίρεσή της (αυτή τη διαδικασία βλέπετε και στον περί ου ο λόγος, πίνακα). Πάντως, «η ιδέα μιας τέτοιας επεμβατικής χειρουργικής προυπήρχε», όπως γνωρίζουμε κι υπογραμμίζεται εδώ, όπου και μπορείτε να δείτε κι άλλους σχετικούς πίνακες. «Οι αρχαιολογικές μαρτυρίες δείχνουν ότι το τρύπημα – μια χειρουργική επέμβαση κατά την οποία γίνεται μια μικρή οπή στο κρανίο – ασκούνταν απ’ τους πρώιμους προγόνους μας από τη νεολιθική εποχή και μετά. Δεν είναι γνωστό αν αυτό γινόταν για πνευματικούς και θρησκευτικούς λόγους ή ως ιατρική παρέμβαση. Μάλλον και τα δύο έπαιξαν ρόλο, αφού το φαρμακευτικό και το μαγικό δεν ήταν ξεχωριστές κατηγορίες όπως είναι σήμερα».

«Extracting the Stone of Madness» (1494-1516, λάδι σε καμβά του Hieronymus Bosch)

Να επανέλθουμε όμως στο βιβλίο, όπου μας υπενθυμίζει ο συγγραφέας (που τον γνωρίσαμε απ’ το «Όταν παύουμε να καταλαβαίνουμε τον κόσμο», εκδόσεις «Δώμα», 2022), ότι ο Michel Foucault είχε γράψει σχετικά πως: «Ο διάσημος γιατρός του Μπος είναι πολύ πιο τρελός από τον ασθενή που προσπαθεί να γιατρέψει – και το μόνο που καταφέρνει η ψευδοεπιστήμη του είναι ν’ αποκαλύψει τα άθλια κουρέλια μιας τρέλας που μπορούν να δουν οι πάντες εκτός από τον ίδιο τον τρελό».

Κι αν αναρωτιέστε γιατί επέλεξε άραγε ο συγγραφέας τίτλο που παραπέμπει σ’ αυτόν τον πίνακα για το φιλοσοφικό του δοκίμιο, όπως ο ίδιος εξηγεί ο λόγος είναι ότι: «στα γραπτά μου καταπιάνομαι συχνά με την τρέλα». Εξομολογείται επίσης, ότι άτομα του στενού του περιβάλλοντος είχαν πάρει ψυχιατρικές διαγνώσεις κι ένα απ’ αυτά, η γιαγιά του, αυτοκτόνησε. Επομένως τον ενδιαφέρει και γι’ άλλους λόγους που θα καταλάβετε όταν διαβάσετε το βιβλίο, το ζήτημα και τον απασχολεί αν οι υπάρχουσες θεραπείες, είναι αποτελεσματικές ή όχι, τι κερδίζει και τι χάνει κανείς μ’ αυτές. Διερωτάται κι εκείνος, με τον τρόπο του επίσης, όπως κι άλλοι στο παρελθόν, μήπως η τρέλα είναι μια λογική αντίδραση σε μια παράλογη πραγματικότητα.

Βομβαρδιζόμαστε άλλωστε καθημερινά από τόσες πληροφορίες, οι επιστήμες με τις νέες ανακαλύψεις τους δημιουργούν εύλογα ερωτήματα για την αντίληψη του κόσμου (σκεφτείτε μόνο τη θεωρία της σχετικότητας και τα θεωρήματα της μη πληρότητας και θα καταλάβετε), έτσι ώστε μοιάζει να χάνουμε την ικανότητα να συνθέσουμε ένα νέο αφήγημα που να εξηγεί τι βιώνουμε και τι διεκδικούμε. Κι αυτό αφορά φυσικά όχι μόνο τα άτομα αλλά και τ’ απανταχού κινήματα και γι’ αυτό το λόγο ο Λαμπατούτ αναλύει τι συνέβη με τη Χιλιανη Άνοιξη του 2019. Πολυεπίπεδο βιβλίο, με δύο λόγια.

Benjamín Labatut

Ξεχώρισα αυτό το απόσπασμα για να πάρετε μια ιδέα: «Η αποτυχία των μεγάλων αφηγήσεών μας να αποτυπώσουν με ακρίβεια το αίσθημα που βιώνει κανείς ζώντας στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, και η κατάρρευση αυτού του θείου δώρου, της υπέροχης ικανότητάς μας να βάζουμε τον κόσμο σε λέξεις, να κατανοούμε τον περίγυρό μας, και να συμμετέχουμε σε μια κοινή αφήγηση, βρίσκεται αναμφίβολα στη βάση της τωρινής μας σύγχυσης και του ολικού αποπροσανατολισμού μας. Υποψιάζομαι όμως ότι υπάρχει και κάτι άλλο: δε διαθέτουμε αφηγήσεις για να εξηγήσουμε επαρκώς το τι μας συμβαίνει, επειδή είμαστε παγιδευμένοι σε μια φρενήρη κούρσα, ξεκομμένοι από το παρελθόν και χωρίς τίποτα να μας συνδέει με μια σαφή εικόνα για το μέλλον, φαινομενικά ελεύθεροι από κάθε είδους περιορισμό, αλλά επί της ουσίας χαμένοι. Θύματα της ταχύτητας, γίναμε αλκυόνες, πουλιά που βουτούν κατακόρυφα με τα μάτια κλειστά, παραζαλισμένοι από την ίδια μας την ορμή, πέφτουμε στα τυφλά στο νερό, σαν να μας έχει παρασύρει μια σαρωτική διαδικασία σχεδόν πλήρους κατάργησης της προβλεψιμότητας…»

Σε μια συνέντευξη του στον Federico Perelmuter, που αξίζει να διαβάσετε κι εσείς και θα βρείτε εδώ, λέει μεταξύ άλλων για τη ζωή του: «Ήμουν ένα συνηθισμένο παιδί μέχρι που έφυγα (ενν: απ’ τη Χιλή) για την Ολλανδία. Εκεί, έσπασα σε πολλά κομμάτια και έγινα περίεργος. Έμαθα αγγλικά στην Ολλανδία, τα οποία προτιμώ χίλιες φορές από τα ισπανικά. Επιπλέον, εξοικειώθηκα με τη νοσταλγία από την οποία πηγάζει η λογοτεχνία. Η νοσταλγία, στην ελληνική ρίζα, είναι ο πόνος μιας παλιάς πληγής…»

Περισσότερες πληροφορίες τόσο για το βιβλίο, όσο και για το συγγραφέα του, υπάρχουν στον ιστότοπο των εκδόσεων «Δώμα», εδώ δηλαδή. Μακάρι να το διαβάσετε κι ίσως με κάποια σας το συζητήσουμε κι από κοντά._

.

*Η φωτογραφία του πίνακα του Hieronymus Bosch, προέρχεται από εδώ και του Benjamín Labatut από εδώ.

«Η ΕΞΟΔΟΣ» & ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΡΕΞ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΡΑΗ

Μετά από 50 μέρες κατάληψης του ΡΕΞ, το σώμα της συνέλευσης, οι καλλιτέχνες, οι εργαζόμενες/οι στις τέχνες, τα σπουδαστά, εμείς οι δημιουργοί του παρόντος και του μέλλοντος αφουγκραζόμεν@ τη στιγμή και την μεταβλητότητα του αγώνα αποφασίζουμε να βάλουμε μια άνω τελεία.

Μετά από 50 μέρες κατάληψης του κτιρίου του Εθνικού Θεάτρου, ύστερα από μια σειρά πολυμορφικών δράσεων, ζυμώσεων, συνελεύσεων, συζητήσεων και ουσιώδους αλληλεπίδρασης εντός αλλά και εκτός καλλιτεχνικού κόσμου, η συνέλευση παίρνει την απόφαση να αποχωρήσει από το κτίριο ΡΕΞ.

Η απόφαση αυτή δεν έγκειται στους εκβιασμούς και τα τελεσίγραφα του ΔΣ του Εθνικού Θεάτρου, το οποίο φάνηκε πολύ κατώτερο των περιστάσεων και υπηρέτησε μια μετριοπαθή στάση. Η θέση του απέναντι στο πρωτοφανές κίνημα των καλλιτεχνών που δημιουργήθηκε, ήταν αναντίστοιχη της ιστορικότητας του αγώνα. Η σημερινή εντολή τους για διακοπή του ρεύματος τη Δευτέρα φανέρωσε πως υπηρετούν την πολιτική βούληση της εξουσίας όπως ορίζει και η θεσμική τους θέση.

Ο αγώνας δεν σταματάει. Η αγωνία μας για την ζωή είναι μια αστείρευτη πηγή ενέργειας και δημιουργίας του ανοίκειου, του καινούργιου, του άλλου και όλων όσων ονειρευόμαστε…

Σας περιμένουμε στις δράσεις των τελευταίων ημερών του ΡΕΞ, ώστε να γίνουν σπορά για το αύριο.

Συντονισμός Εργαζομένων στον Χώρο των Τεχνών-Κατάληψη ΡΕΞ

.