Το βιβλίο για το οποίο γίνεται λόγος σήμερα εδώ το βρήκα στις Εκλάμψεις, ένα ζεστό, μικρό χώρο των Εξαρχείων, όπου φιλοξενούνται κι άλλες εκδόσεις του σλίτζι*, λειτουργεί δανειστική βιβλιοθήκη, γίνονται εκδηλώσεις κ.α.
Όπως γράφει η εκδοτική ομάδα, πρόκειται για «έντυπη παρουσίαση των ποιημάτων και των κειμένων όπως αυτά δημοσιεύτηκαν στο μπλογκ του Βασιλείου Μάγγου, την περίοδο 2017-2019». Δεν έχει γίνει καμία αλλαγή λοιπόν ή παρέμβαση σ’ αυτά, κάτι που δείχνει και το μεγάλο σεβασμό της ομάδας στον αδικοχαμένο γράφοντα:
«Η έκδοση αυτή αποτελεί αυτούσια μεταφορά στο χαρτί, των ποιημάτων και των κειμένων που ο Βασίλειος Μάγγος έχει δημοσιεύσει στο μπλογκ του. Δεν έχουν γίνει καθόλου γλωσσικές, τυπογραφικές ή ορθογραφικές αλλαγές, ενώ έχουν προστεθεί σχέδια τα οποία εμπνεύστηκαν μέσα από τα κείμενα.
Η ιδέα για την έκδοση του βιβλίου προήλθε από την ομάδα του σλίτζι, ενώ όλη η διαδικασία της δημιουργίας και της διανομής του είναι σε συνεργασία με συγγενικά και φιλικά πρόσωπα του Βασίλειου, μέσω συνελεύσεων και ανοιχτής επικοινωνίας. Η διανομή του βιβλίου θα γίνεται σε αυτοοργανωμένους χώρους, καταλήψεις και επιλεγμένα βιβλιοπωλεία, ενώ όποιο άτομο θέλει μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μας για να λάβει αντίτυπα. Τα χρήματα που μαζεύονται πηγαίνουν για την κάλυψη των δικαστικών εξόδων της υπόθεσης.
Σκοπός της έκδοσης είναι η έντυπη και ολοκληρωμένη αποτύπωση της λογοτεχνικής δουλειάς που ο Βασίλειος Μάγγος είχε επιλέξει να δημοσιοποιήσει μέσα από το μπλογκ του. Θέλουμε να αποτελέσει μια μικρή συνεισφορά στην προσπάθεια για την διατήρηση της μνήμης, καθώς και στην υπεράσπιση της προσωπικής του ιστορίας μέσα από την ακέραια μεταφορά της έκφρασής του. Σπάνια συμβαίνει η ποίηση κάποιου να συμβαδίζει σε τόσο μεγάλο βαθμό με τις επιλογές και την στάση ζωής του, και τότε είναι που γίνεται ακόμη πιο αιχμηρή. Το πέρασμα ανθρώπων που δεν συνθηκολόγησαν ποτέ με τον σάπιο κόσμο που μας περιβάλλει, αφήνει ισχυρή παρακαταθήκη και μας συντροφεύει σε κάθε μας μάχη, που ακόμη κι αν ίσως δεν την κερδίσουμε ποτέ, θα την δώσουμε σίγουρα ως το τέλος».
Ας συμπληρώσω με τη σειρά μου τώρα κι εγώ μερικά πράγματα… Ο τίτλος τoυ βιβλίου, για ν’ αρχίσω από ‘κει, παραπέμπει στον τρόπο ζωής των Στωικών φιλοσόφων που έπρατταν σύμφωνα με τις δικές τους αρχές, κατά τη δική τους συνείδηση, και στην αρχή του βιβλίου υπάρχει κι η φράση του Κώστα Καρυωτάκη: «με το μηδέν και το άπειρο να συμφιλιωθούμε».
Φυσικά στην έκδοση καταγράφονται όσα συνέβησαν στο Μάγγο, σ’ ένα ιστορικό σημείωμα που συμπεριλαμβάνεται στο Επίμετρο, κι υπάρχει συνακόλουθα κι η δική του καταγγελία για το βάναυσο ξυλοδαρμό που υπέστη (ο οποίος ήταν κι η αιτία του θανάτου του), και την παράνομη κράτηση του.
Ήταν ένα ευαίσθητο πλάσμα που δεν κοίταζε τη δουλειά του, αλλά ήθελε να εμπλέκεται σε ό,τι τον αφορούσε. «Νιώθω ευθύνη για όλο αυτό που συμβαίνει. Εμπλέκομαι. Δεν μπορώ να μείνω αμέτοχος», έγραφε ο Ευγένιος Ιονέσκο στο «Ρινόκερο» κι αισθάνθηκα ότι ταιριάζει πολύ αυτή η φράση με το Βασίλειο που είχε πολιτική δράση και συμμετέχει στους κοινωνικούς αγώνες «με την καθημερινή του παρουσία στους δρόμους, χωρίς ακαδημαϊκές αναλύσεις και μεγάλα λόγια», όπως σημειώνει η εκδοτική ομάδα του σλίτζι.
Κι η οικογένεια του (έχουμε συναντήσει κάποιοι άνθρωποι τον πατέρα του τον κύριο Γιάννη Μάγγο σε διάφορες εκδηλώσεις), δίνει το δικό της μεγάλο αγώνα για δικαίωση κι αξίζει να σταθούμε αλληλέγγυα όλα μας σ’ αυτόν.
Ξεχώρισα, για να επιστρέψω στην έκδοση, πέρα από κάποια συγκεκριμένα ποιήματά του που έτυχε να αγγίξουν κάτι πιο προσωπικό μέσα μου (με τον ίδιο τρόπο θα ταυτιστείτε κι εσείς με ορισμένα), ένα ειδικά κείμενο του, με τίτλο: «Για την Κατερίνα Γκουλιώνη κι όλες εμάς τις Κατερίνες», που αναφέρεται στα ουσιοεξαρτημενα άτομα, όσα τραυματικά βιώνουν σε καθημερινή βάση και το στίγμα που τα ακολουθεί. Όσα έγραψε μας θυμίζουν αναπόφευκτα εκείνη, που τόσο αγωνίστηκε και για την κατάργηση της κολπικής εξέτασης στις φυλακές, μεταξύ άλλων.
Στα ποιήματα του καταγράφονται τα προσωπικά αδιέξοδα κι οι ανησυχίες του, τα ερωτήματα του κι οι στοχασμοί του για τις διαπροσωπικές σχέσεις και τον κόσμο. Διάλεξα να κλείσω λοιπόν αυτήν την ανάρτηση με μερικούς στίχους του που αν κι έγραψε με άλλη αφορμή, ένιωσα ότι πια μας συνδέουν με ‘κεινον που ταρακούνησε τους ποταμούς της καρδιάς μας και μας άφησε τη δική του παρακαταθήκη:
«(…) Κι ας είχαμε άδοξη ιστορία
Εξακολουθούμε να γράφουμε…».
.
.
«Κι ας μην νικήσουμε ποτέ… Θα πολεμάμε πάντα!!!».
.
.
.
*Το σλίτζι ξεκίνησε από το 2014 ως blog, αλλά γρήγορα πέρασε και στην έκδοση ανεξάρτητων εντύπων και βιβλίων, λογοτεχνικού κυρίως περιεχομένου. Οι δραστηριότητές μας θέλουμε να διευρύνονται σταδιακά σε περισσότερους τομείς, καλλιτεχνικούς και μη. Στόχος μας είναι να αποτελέσουμε μια ανεξάρτητη κοινότητα με γερές βάσεις, που θα δημιουργεί και θα παρεμβαίνει, συμβάλλοντας στη γέννηση και στην επαφή αντίστοιχων εγχειρημάτων. Θέλουμε να αποδείξουμε ότι κανείς δεν είναι μόνος του, ότι όλοι μαζί αλλά και ο καθένας ξεχωριστά μπορούμε να ορίσουμε την τύχη μας.
.
.
.
AIKATERINI TEMPELI 