Τα καλύτερα και πιο ενδιαφέροντα βιβλία & περιοδικά του 2023*

(φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Και φέτος θα γράψω την ίδια φράση ακριβώς με πέρυσι: ότι δηλαδή διάβασα περισσότερα βιβλία (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κυκλοφόρησαν όλα το 2023*), απ’ όσα πρόλαβα να γράψω γι’ αυτά. Και θα εξηγήσω ξανά ότι τα βιβλία που διαλέγω να παρουσιάσω, έχει σημασία να ξέρετε, ότι δεν μου τα στέλνει κανένας εκδότης. Τα επιλέγω με μόνο κριτήριο τα ενδιαφέροντά μου κι έτσι θεωρώ ότι ο υποκειμενικός τρόπος που τα προσεγγίζω, αν μη τι άλλο, έχει την προσωπική μου σφραγίδα. Έτσι λοιπόν να εκλάβετε και τη λέξη «καλύτερα» που διαβάζετε στον τίτλο.

(φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Κι έτσι βλέπετε «Το Τούνελ» του Γουίλιαμ Χ. Γκας, που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις «Καστανιώτη» σε μετάφραση του Γιώργου Κυριαζή (πιστεύω ότι πάντα πρέπει να εμφανίζονται στα εξώφυλλα και τα ονόματα των μεταφραστών και κακώς δε γίνεται ορισμένες φορές) και την ποιητική συλλογή «Ένας φορητός παράδεισος» του Roger Robinson που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις «Κείμενα» σε μετάφραση του Χαράλαμπου Γιαννακόπουλου (ήμουν μάλιστα και στην πολύ ωραία παρουσίαση του βιβλίου που έγινε στο «Μονόκλ» και συντόνισε ο καλός φίλος Νικόλας Περδικάρης). Πάρα πολύ μου άρεσε επίσης και το νέο βιβλίο του László Krasznahorkai που τιτλοφορείται «Herscht 07769-Η ιστορία Μπαχ του Φλόριαν Χερστ» και κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις «Πόλις» σε μετάφραση της Μανουέλα Μπέρκι.

(φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Η πρώτη ανάρτηση πάντως του χρόνου, αφορούσε ένα περιοδικό (μιας και διαβάζω και τέτοια): το «Εκτός» που κυκλοφορεί απ’ τις «Εκδόσεις των Άλλων», με θέμα το Άστυ. Και τον περασμένο Μάρτη έγραφα τις εντυπώσεις μου για το Τεύχος Έκτο του fanzine της «Λοκομοτίβα», για το «Ελεύθεροι στη Μυλόπετρα» του Χρήστου Ποζίδη, μετέφραζα αποσπάσματα από ένα ακόμη τεύχος του ριζοσπαστικού αγγλικού περιοδικού «Asylum» (Sping 2023, Volume 30, Number 1) και παρουσίαζα ένα βιβλίο, στο οποίο συμμετέχω κι εγώ και δεν είναι άλλο απ’ το «Σάμος, μια μέρα…» που κυκλοφόρησε η Βιβλιοθήκη Σάμου.

Τον Απρίλιο φιλοξενούσα την είδηση για μια ακόμη μετάφραση των ποιημάτων του Γιάννη Ρίτσου και μετέφραζα με τη σειρά μου απ’ τα ιταλικά κάποια αποσπάσματα απ’ το βιβλίο της Simona Vinci, «La prima verità» που σχετίζεται με τον μεγάλο μας ποιητή. Τότε κυκλοφόρησε κι η «Τηλεφυματίωση» του Τέου Ρόμβου, και καθώς πλησίαζε το Πάσχα ήταν η κατάλληλη στιγμή να παρουσιάσω το graphic novel των Θανάση Πέτρου και Δημήτρη Βανέλλη «Η μεγάλη βδομάδα του Πρεζάκη» απ’ το ομότιτλο διήγημα του Μ. Καραγάτση. Ασχολήθηκα επίσης με δύο βιβλία που σχετίζονται με την τρέλα, δηλαδή το «Ο λίθος της τρέλας» του Μπενχαμίν Λαμπατούτ και το «Στην τρέλα» της Joy Sorman και μοιράστηκα μαζί σας όσα μου έκαναν εντύπωση απ’ «Τα Τετράδια Ψυχιατρικής», το γνωστό περιοδικό δηλαδή που είχε αφιέρωμα στο γιατρό της Μακρονήσου, Αντώνη Παλαιολόγου.

(φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Τον περασμένο Μάιο ξεχώριζα μια ακόμη ξένη έκδοση για τον Allen Ginsberg και ήμουν η ομιλήτρια μιας εκδήλωσης που έγινε στο «Μονόκλ». Εκεί ασχολήθηκα και με κάποια απ’ τα βιβλία που σας ανέφερα ήδη αλλά και μ’ άλλα, μιας και το θέμα μου ήταν «Αναπαραστάσεις της τρέλας στη λογοτεχνία και την ποίηση», με παραδείγματα απ’ τη νεοελληνική λογοτεχνική και ποιητική παραγωγή του 19ου αιώνα καθώς και τη σύγχρονη ελληνική ποίηση και ξένη πεζογραφία. Τον Ιούνιο πάντως παρουσίαζα με πολύ ωραία παρέα στο «Επί Λέξει», το βιβλίο μιας αγαπημένης φίλης, της Ανθής Θεοχάρη κι έγραφα τη γνώμη μου γι’ αυτό καθώς και για τον «Οβολο» του έτερου φίλου, Κυριάκου Μουτίδη, του οποίου η παρουσίαση στη «Λοκομοτίβα» θα μου μείνει αξέχαστη και χαίρομαι πολύ που ήμουν εκεί.

(φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Τον ίδιο μήνα μετέφραζα αποσπάσματα απ’ το νέο τεύχος του «Asylum» (Summer 2023, Volume 30, number 2), μοιραζόμουν εδώ τις σκέψεις μου για το Τεύχος Έβδομο του fanzine της «Λοκομοτίβα» κι ετοιμαζόμουν για διακοπές (εννοείται και το καλοκαίρι διάβασα πολύ, αλλά έκανα ελάχιστες αναρτήσεις).

(φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Ο Σεπτέμβριος με βρήκε να διαβάζω την είδηση μιας ξένης έκδοσης για τον Λευκάδιο Χερν, μίας άλλης σχετικά με τα πειράματα του Μίλγκραμ, να μεταφράζω απ’ τα αγγλικά αποσπάσματα απ’ το νέο τεύχος του «Asylum» (Autumn 2023, Volume 30, number 3), να δημοσιεύω ένα αφιέρωμα στον Σάντορ Μάραϊ και τέλος να παρακολουθώ παιδάκια να διαβάζουν με μεγάλη αφοσίωση (πόσο παρήγορο για την εικονιστική εποχή που ζούμε) στο Πάρκο Λάμψα.

(φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Τον Οκτώβριο άρχισα να διαβάζω για τον Ίταλο Καλβίνο, ώστε να κλείσω τη χρονιά με την παρουσίαση ενός σχετικού βιβλίου, μοιράστηκα μαζί σας ένα ποίημα του Δημήτρη Τρωαδίτη (είχα τη χαρά να τον γνωρίσω από κοντά στο «Μονόκλ», όπως και το Μάικλ Αλεξανδράτο των Cycladic Press) απ’ την συλλογή του «Με μια εμμονή στην κωλότσεπη», και παρουσίασα εδώ το νέο βιβλίο της κυρίας Μαρίας Φαφαλιού «Ο Αυτόχειρας Ποιητής Δημήτρης Β».

(φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Το Νοέμβριο πρόσεξα μία ακόμη ξένη έκδοση για την «αυτοκρατορία της κανονικότητας» και το μήνα που διανύουμε μ’ απασχόλησαν δύο ακόμη εκδόσεις που αφορούν τον Κάρολο Ντίκενς (και δεν έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά). Η πρώτη είναι αυτή της Helena Kelly και η δεύτερη αυτή του Lee Jackson . Το ίδιο διάστημα η Βιβλιοθήκη Σάμου κυκλοφόρησε ένα νέο βιβλίο για την Άλκη Ζέη που πολύ θέλω να διαβάσω κι εγώ μετέφραζα απ’ τα αγγλικά αποσπάσματα απ’ τα άρθρα του «Asylum» (Winter 2023, Volume 30, number 4).

Δημοσίευσα, τέλος, τη γνώμη μου για το βιβλίο «Οδηγός για Ψυχοθεραπευτές — Διευκολύνοντας συζητήσεις με θεραπευόμενους που παίρνουν συνταγογραφούμενα ψυχιατρικά φάρμακα ή αποσύρονται από αυτά» που κυκλοφόρησε απ’ τις Εκδόσεις των Συναδέλφων και το Hearing Voices Network (Δίκτυο Ανθρώπων που Ακούνε Φωνές). Δεν έχω παράπονο εν κατακλείδι: ήταν μια πολύ γεμάτη, αναγνωστική χρονιά (που τελειώνοντας θα με βρει να διαβάζω το βιβλίο του John Taylor για τον Ηλία Πετρόπουλο). Εύχομαι το ίδιο και για την επόμενη.-

(φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

Παρουσίαση βιβλίου: «Το πούρτσον που κουτσαίνει» της Ανθής Θεοχάρη

(φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

«Το πούρτσον που κουτσαίνει» είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της Ανθής Θεοχάρη, που κυκλοφόρησε πρόσφατα απ’ τις εκδόσεις «Ρώμη» μ’ ένα πολύ χαρακτηριστικό εξώφυλλο του Χριστόφορου Κατσαδιώτη (τιτλοφορείται «je Suis αρνί»). Την επιμέλεια του βιβλίου έχει κάνει ο ποιητής Νίκος Γύφτουλας-Χρυσάνθου κι είχα κι εγώ τη χαρά να συμμετάσχω μαζί με πολύ αξιόλογους ανθρώπους, στην παρουσίαση του βιβλίου που έγινε πρόσφατα στο βιβλιοπωλείο «Επί λέξει». Το κείμενο λοιπόν, της ομιλίας μου, μερικώς εμπλουτισμένο, δημοσιεύεται τώρα εδώ:

Θα σας αναφέρω μερικά πράγματα για «Το πούρτσον που κουτσαίνει», σήμερα που μαζευτήκαμε όλα εδώ και χαίρομαι πολύ που η Ανθή, η οποία χρόνια γράφει, κατάφερε να δει τα ποιήματά της επιτέλους τυπωμένα. Αυτά που σημείωσα λοιπόν εγώ διαβάζοντας την πρώτη της ποιητική συλλογή, θα τα μοιραστώ μαζί σας κι ελπίζω να σας φανούν χρήσιμα για να καταλάβετε περισσότερο τι την διακινεί και τι την απασχολεί.

Θεματολογικά, η ποιήτρια θίγει την επιφανειακότητα των συχνά ατελέσφορων διαπροσωπικών σχέσεων αυτής της ανθρωποφαγικής εποχής, που περιχαρακώνει τα άτομα στον προσωπικό τους μικρόκοσμο. Την απασχολούν εξίσου συγκινητικά και το προσφυγικό, ο κοινωνικός αποκλεισμός, το ταξικό ζήτημα εν γένει, η καθημερινή επιβίωση (ζητήματα δηλαδή όπου η ατομική κι η συλλογική μοίρα όσο κι η πολιτική συγκυρία της επέλασης του καπιταλισμού, εφάπτονται), το εφήμερο ως εμπειρία, ο θάνατος ως αναπόφευκτο τέρμα και φυσικά η ποίηση ως δημιουργική διαδικασία.

Στους στίχους της παρελαύνουν ματαιωμένοι έρωτες, αναδύονται αλλεπάλληλες απώλειες και σημειώνονται αιχμηρές απουσίες. Δίνει το στίγμα των καιρών μας, όπου κυριαρχούν επιθυμίες, αναζητήσεις, στερήσεις τόσο υλικές όσο και συναισθηματικές. Η λίμπιντο μπορεί πρόσκαιρα να εκτονώνει, απελευθερώνοντας τα άτομα απ’ τις παρωχημένες επιταγές του Υπερεγώ, αλλά η αγάπη παραμένει άπιαστο όνειρο, ουτοπικό καταφύγιο.

Οι διαψεύσεις υπερτερούν κι επιφέρουν μοιραία απόγνωση. Αναζητεί ευήκοα ώτα, η ποιήτρια, μες στην τυραννία της σιωπής, πότε με περισσότερη αυτογνωσία και πότε με αυτοθυσιαστική διάθεση, συχνά πάντως χωρίς επιτυχία. Σπανίζει η ενσυναίσθηση άλλωστε στις μέρες μας. Η κατάδυση στο ασυνείδητο, αναδεικνύει την ισχύ των συμβάντων αλλά και των συμβιβασμών, στους οποίους οδηγεί η σκληρή πραγματικότητα. Δεν είναι παράξενο λοιπόν που δημιουργείται εκρηκτικό κλίμα κι απειλητική ατμόσφαιρα (υπάρχουν στίχοι με αναφορές σε πριόνια, ξυραφάκια, δρεπάνια, μαχαίρια, αιχμηρά αντικείμενα επομένως), σ’ αυτά τα ποιήματα. Κι η φωτιά μοιάζει ζητούμενο για να επιφέρει την πολυπόθητη κάθαρση, στο καθημερινό ναρκοπέδιο.

Υφολογικά, στα ποιήματά της, επικρατεί η λιτότητα, η ευθύτητα, υπάρχει μια αξιοσημείωτη ποιητική οικονομία. Ευτελή υλικά, όπως για παράδειγμα οι πλαστικές σακούλες, μεταμορφώνονται σε ποιητικά και τα σφάγια επιτελούν επιτυχώς, το συγκεκριμένο συμβολικό τους ρόλο. Η αφή υπερτερεί των υπολοίπων αισθήσεων: πολλαπλές οι αναφορές σε χέρια. Σημειώνονται πάντως και βλέμματα αφ’ υψηλού, όσο και βουβά στόματα, ανίκανα για ουσιαστική επικοινωνία.

Όσον αφορά τη χρονικότητα, κυριαρχεί το θέρος, που διαψεύδει προσδοκίες ή απλώς περνά στο περιθώριο του ορίζοντα των γεγονότων. Οι μέρες σημαδεύονται απ’ τις επιτακτικές διαδρομές για τον επιούσιο και την αναζήτηση διεξόδων και τις νύχτες ανατέλλουν οι πιο προσωπικές ανάγκες.

Φαίνονται σίγουρα ως γεννήματα του αστικού περιβάλλοντος αυτά τα ποιήματα, με τις αναφορές σε αναγνωρίσιμα ορόσημα της Αθήνας, στην ανθρωπογεωγραφία της (άστεγοι, ζητιάνοι, ρακοσυλλέκτες) αλλά και τη χωροταξία της (διαμερίσματα, υπόγεια κι ημιυπόγεια). Υποβόσκει πάντως κι η ανάμνηση μιας σκληρής επαρχίας, που εκφράζεται περιστασιακά μ’ αναφορές σε κεφαλές αιγών, αγροτικών εργασιών, κ.α.

Δεν κρύβει, γενικότερα, η Θεοχάρη τις επιρροές της, τους καταλύτες που την καθόρισαν και την ωρίμασαν ως ποιητικό υποκείμενο στο πέρασμα του χρόνου. Το απόσπασμα απ’ το «Βρόμικο αίμα» του Αρθούρου Ρεμπώ, στις πρώτες σελίδες του βιβλίου, είναι εξάλλου δηλωτικό των καταβολών της, όπως κι η αναφορά στο «Μέγα Ανατολικό» του Ανδρέα Εμπειρίκου, και καθόλου δε μ’ ενδιαφέρει επομένως, να προβώ σε ανούσιες κατά τη γνώμη μου, περαιτέρω αποκρυπτογραφήσεις. Αντ’ αυτού θα τονίσω, ότι προσθέτει όμως, και το δικό της ευκρινές αποτύπωμα. Μας αφορά η ποίησή της λοιπόν, γιατί δεν είναι ελιτίστικη, αποστασιοποιημένη κι αποκαθαρμένη απ’ τη φθορά και την οδύνη των κοινωνικών συναλλαγών και τις συνέπειες των πολιτικών επιλογών. Είναι βαθιά βιωματική, χαρακτηρίζεται από ειλικρίνεια (αφήνει γενναία να φανούν κάθε λογής τραύματα) και επιτυγχάνει έτσι, την ταύτιση, με όσα άτομα τη διαβάζουν.

Κι αν υπάρχουν σ’ αυτούς τους στίχους, πολλές πόρτες που παραμένουν κλειστές ή τη βαραίνουν ή δεν της προσφέρουν την απαιτούμενη ασφάλεια και την αφήνουν έκθετη, της εύχομαι από καρδιάς να βρει το σθένος να φτιάξει καινούριες για να μπορεί έτσι, να υποδέχεται ανοίγοντας τες, τ’ αληθινά που ποθεί. Να σφίξουν τα χέρια της γενναιόδωρα πλάσματα και ν’ ανασάνει έτσι σε ζεστές αγκαλιές, το πολύχρωμο μέλλον…

.

.

Βιογραφικό σημείωμα: Η Ανθή Θεοχάρη μεγάλωσε ως την εφηβεία στην επαρχεία, στο χωριό Βίνιανη Ευρυτανίας. Από το 1997 ως σήμερα ζει στην Κυψέλη στην Αθήνα. Τελείωσε το ενιαίο λύκειο και έπειτα εργάστηκε σε διάφορες δουλειές του ποδαριού. Φοίτησε σε ιδιωτικό ΙΕΚ «Τεχνικός Διακόσμησης». Η ποίηση εμφανίστηκε στην έκτη δημοτικού όπου το πρώτο ποίημά της το έγραψε σε ένα διάλειμμα πάνω στο θρανίο. Έκτοτε έγραφε πάντα αλλά πολλά έχουν χαθεί στις μετακομίσεις που έκανε με την οικογένειά της. Αυτή η συλλογή είναι η πρώτη που θέλησε να εκδώσει.

.

.

«Το πούρτσον που κουτσαίνει» της Ανθής Θεοχάρη: Στιγμές που θα θυμόμαστε απ’ την παρουσίαση του βιβλίου…

(φωτογραφία: προσωπικό αρχείο)

«Το πούρτσον που κουτσαίνει» είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της Ανθής Θεοχάρη. Κυκλοφόρησε πρόσφατα απ’ τις εκδόσεις «Ρώμη» κι είχα τη χαρά να συμμετέχω μαζί με πολύ αξιόλογους ανθρώπους, στην παρουσίαση του βιβλίου που έγινε πρόσφατα στο βιβλιοπωλείο «Επί λέξει». Τα όσα είπα εγώ εκεί, θα δημοσιευτούν σύντομα εδώ.

Προς το παρόν όμως, θέλω να γράψω λίγα λόγια, για όσα ζήσαμε εκείνο το απόγευμα, για την Ανθή που με ήθελε κι εμένα κοντά της σε μια τόσο σημαντική στιγμή της ζωής της. Με αναφέρει μάλιστα, στους ανθρώπους που ευχαριστεί, αλλά όπως της είπα και προσωπικά και γράφω κι εδώ, δεν αισθάνομαι πως συνέβαλλα και τόσο ουσιαστικά σε κάτι. Δική της νίκη είναι αυτό το βιβλίο και της εύχομαι να φτάσουν οι λέξεις της σ’ ανοιχτές καρδιές. Με συγκινεί πάντως, σε κάθε περίπτωση η τόσο ευγενική της χειρονομία.

Την επιμέλειά του έχει κάνει ο ποιητής Νίκος Γύφτουλας-Χρυσάνθου, που δεν κατάφερε για λόγους ανωτέρας βίας, να είναι μαζί μας και την όλη παρουσίαση συντόνισε ο Αλέξανδρος Βαλσάμης, Phd κινηματογραφιστής κι εκπαιδευτικός. Έδωσε τον καλύτερό του εαυτό προκειμένου να προλογίσει όλα τα άτομα που συμμετείχαμε και τον ευχαριστούμε πάρα πολύ, γι’ αυτό. Ο Βασίλης Λορεντζάκης, με τη σειρά του, μίλησε για το βιβλίο, την Επιθυμία που το διατρέχει ως έννοια και ζητούμενο και βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την οπτική του. Το διδακτορικό του στη Φιλοσοφία, τον βοήθησε στο ν’ αναδείξει τα βαθιά νοήματα των στίχων.

Η ποιήτρια Ανθή Θεοχάρη (Photo credits: Ρεβέκκα Θεοδωροπούλου)

Ποιήματα διαβάστηκαν απ’ το Γιώργο Τριανταφύλλου, αγαπημένο φίλο, σκηνοθέτη, και το Στυλιανό Μπενέτο, περφόρμερ-ποιητή-διδακτορικό ερευνητή παραστατικών τεχνών που ελπίζω να τον δω επί σκηνής και σ’ άλλες εκδηλώσεις. Ρerformance είχαν ετοιμάσει η άξια Εβίτα Ζερβάκη, θεατρολόγος-εμψυχώτρια-συγγραφέας κι ο Πάντης Κούσης, ηθοποιός και σεναριογράφος, άνθρωπος κυρίως πολύ γλυκός, που πάντα χαίρομαι να συναντώ.

Φίλες και φίλοι, έδωσαν το παρών για να στηρίξουν την Ανθή και να μας ακούσουν, και γέμισαν το όμορφο βιβλιοπωλείο. Κι οι εργαζόμενοι πάντως εκεί, μας συνέδραμαν με κάθε τρόπο, σε όλα. Να ‘ναι καλά. Τους ευχαριστούμε.

Προσωπικά, κράτησα πολλές στιγμές που θα θυμάμαι, όπως την άφιξη της κυρίας Πηνελόπης Κυρίτση (καμιά δυσκολία δεν την κράτησε μακριά μας), και της Ρεβέκκας Θεοδωροπούλου (υπέροχο ήταν που ήρθε κι εκείνη κι έκανε και τον κόπο να βγάλει κάποιες φωτογραφίες), το status που ετοιμάσαμε επί τόπου, με την Ίνα και το Γιώργο, τις αντιδράσεις του κόσμου όσο μιλούσαμε για το βιβλίο και διαβάζαμε στίχους του, τα χειροκροτήματα όταν τελείωσε η εκδήλωση και βγήκε έξω η Ανθή, τις ζεστές αγκαλιές ανθρώπων που εκεί γνώρισα και συνάντησα για πρώτη φορά, αλλά ένιωσα σα να τους ξέρω χρόνια…

(Photo credits: Ρεβέκκα Θεοδωροπούλου)

Κι όσο για τον επίλογο, το βρίσκω σωστό να τον αφήσω στην ποιήτρια. Αναδημοσιεύω λοιπόν όσα εκείνη έγραψε στο προφίλ της και σας χαιρετώ προς το παρόν:

«Ήρθατε όλοι!

Σας ευχαριστώ ειλικρινά πολύ!

Συγνώμη για όσους δεν πρόλαβαν να αγοράσουν..

Γράφω ποιήματα χωρίς να έχω απάντηση. Απλά γράφω.

Το μόνο που ξέρω ότι δεν πονάω λιγότερο μετά.

Η ανάγκη συνήθως είναι γιατί θέλω να ουρλιαξω, να φωνάξω.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το κύριο χαρακτηριστικό της ζωής μου ήταν η έλλειψη.

Η αφαίρεση!

Κάπου εκεί μπερδεύτηκα, εφόσον η επιθυμία μου δεν εκπληρονοταν πίστεψα ότι δεν έχω δικαίωμα.

Ότι δεν έχω δικαίωμα να ζητάω είτε γιατί δεν μου δόθηκαν είτε κυρίως γιατί εγώ σταμάτησα να ζητάω (ματαίωση).

Οποτε μέσα από την γραφή και κυρίως μέσα από την έκθεση ανακάλυψα ότι αρκεί να ζητήσουμε αυτό που θέλουμε, και αν δεν μας δοθεί οφείλουμε εφόσον υπάρχει επιθυμία να το φτιάξουμε εμείς.

Η απάντηση για τον τίτλο του βιβλίου υπάρχει στο ποίημα Παλαιστίνη.

Η λεκτική συγγένεια με το μόριο είναι σκόπιμη.

Κουτσαίνει γιατί είναι χτυπημένο όχι μόνο από εξωτερικές πληγές αλλά και εσωτερικές. Συνεχίζει έπειτα από συντριβές συναισθηματικές και μη να προχωράει και να αποδέχεται τις ήττες όχι ως αυτολύπηση αλλά ως δοκιμασία για εξέλιξη.

Το εξώφυλλο με τίτλο «je Suis αρνί» ανήκει στον Christophoros Katsadiotis».

.

(Photo credits: Aggelos Barai)

«To πούρτσον που κουτσαίνει»: Παρουσίαση της πρώτης ποιητικής συλλογής της Ανθής Θεοχάρη, στο βιβλιοπωλείο «Επί Λέξει» στις 2 Ιουνίου 2023

.

.

Νέες κυκλοφορίες: «Το πούρτσον που κουτσαίνει», η πρώτη ποιητική συλλογή της Ανθής Θεοχάρη απ’ τις εκδόσεις «Ρώμη»

Time to read:1 minute

Αυτό είναι ένα βιβλίο, που η αλήθεια είναι ότι το περιμέναμε με χαρά όσοι άνθρωποι γνωρίζουμε την Ανθή Θεοχάρη. Πρόκειται για την πρώτη της ποιητική συλλογή που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις «Ρώμη» και η οποία θα παρουσιαστεί σύντομα στο κοινό.

Στο οπισθόφυλλο αναφέρονται τα εξής:

Τρία δάχτυλα σε σχήμα σταυρού, γράφουν για την Παλαιστίνη που μιλάει για τριαντάφυλλα. Από απόσταση, ένα ζευγάρι γδέρνεται από μια τσουκνίδα φυτρωμένη στην άσφαλτο. Κρέατα κρέμονται με περισσή φροντίδα στα Κρεοπωλεία. Μια μύγα ενοχλεί το βλέμμα.  Μαζί και το συναίσθημα. Το Πούρτσον που κουτσαίνει γεννήθηκε μέσα από την αφαίρεση. Βίωσε όλη την στοργή, την χαρά το χάδι και παρότι βάδισε πάνω σε μετέωρο έδαφος δεν φοβήθηκε. Στο καταφύγιο που γίνεται φυλακή και αντίστροφα είμαστε με το ένα πόδι μπρος και πίσω. Στον έρωτα που έρχεται με ορμή και φεύγει τσακισμένος ακριβώς γιατί φαίνεται άρτιος όμως ποτέ δεν είναι. Περιμένει ΚΑΝΕΙΣ τις εντυπώσεις μεταξύ Σωκράτους και Ευριπίδου; Μα πώς! Αφού, περάσαμε από κει.

Μπορείτε να διαβάσετε εδώ κάποια απ’ τα ποιήματά της και να μάθετε περισσότερα για τη συλλογή απ’ τον ιστότοπο του εκδοτικού οίκου. Της εύχομαι από καρδιάς κάθε επιτυχία και σίγουρα θα σας γράψω κι άλλα για ‘κείνη, σύντομα…