Έχω γράψει ήδη τη γνώμη μου για το ντοκιμαντέρ «Stutz» του Jonah Hill εδώ κι έτσι πληροφοριακά και μόνο αναφέρω ότι κυκλοφορεί και το σχετικό βιβλίο απ’ τις εκδόσεις «Πατάκη», που διατίθεται και σε e-book.
Αν ενδιαφέρεστε λοιπόν να μάθετε περισσότερα για «Τα εργαλεία της ψυχής», τον τρόπο που δουλεύουν δηλαδή αυτοί οι δύο ειδικοί, μπορείτε να το διαβάσετε και να βγάλετε τα συμπεράσματά σας.
Στους οδηγούς αυτοβοήθειας γενικότερα, δεν θα έλεγα ότι έχει νόημα να επενδύσετε ιδιαίτερα, αφού πιστεύω ότι οι ουσιαστικές σχέσεις (όπως π.χ. η θεραπευτική σχέση), είναι που αλλάζουν τους ανθρώπους και τέτοιες δημιουργούνται υπό άλλες φυσικά προϋποθέσεις.
Παρ’ όλα αυτά, αν διαβάσετε αυτό ή και παρόμοια βιβλία χωρίς προσδοκίες, δε θα σας κάνουν και κακό. Μπορεί να βρείτε κάτι που να ταιριάζει στην προσωπικότητα σας και να το εφαρμόσετε, μπορεί κι όχι. Μαγικές λύσεις, σίγουρα πάντως δεν υπάρχουν.
Περισσότερες λεπτομέρειες, τέλος, για τη συγκεκριμένη έκδοση θα βρείτε εδώ.
Σήμερα σας γράφω γι’ αυτό το ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε ο γνωστός ηθοποιός Jonah Hill (Τζόνα Χιλ), αφού ξεκίνησε πριν μερικές μέρες να προβάλλεται. Αφορά τον Αμερικανό ψυχίατρο/ψυχοθεραπευτή του, Phil Stutz (Φιλ Στουτζ), ο οποίος χρησιμοποιεί διαφορετικά απ’ τα συνηθισμένα «εργαλεία» θεραπείας. Γι’ αυτά μάλιστα, έχει γράψει και σχετικό βιβλίο*.
Τι το τόσο διαφορετικό λοιπόν κάνει, χρησιμοποιώντας αυτά τα «εργαλεία», που άξιζε να γυριστεί μια ταινία γι’ αυτό; Με μια φράση: δεν είναι ένας ουδέτερος θεραπευτής. Αντιδρά σε όσα του λέει ο κάθε άνθρωπος που έχει απέναντι του, κάνει χιούμορ, δεν αυτολογοκρίνεται, δε διστάζει να μοιραστεί προσωπικές λεπτομέρειες της ζωής του, όπως το γεγονός ότι πάσχει από Πάρκινσον απ’ τα 56 του χρόνια, το πόσο τον επηρέασε μια δική του απώλεια, ότι έκανε όταν ήταν νέος χρήση ναρκωτικών, κ.ο.κ.
Δηλαδή τον ενδιαφέρει να μειώσει με κάθε τρόπο την απόσταση ειδικού-θεραπευόμενου και να βοηθήσει τα άτομα που πηγαίνουν στο γραφείο του να νιώσουν καλύτερα, να τους εμφυσήσει ελπίδα κατευθείαν. Το πώς το κατορθώνει, όπως τουλάχιστον ο ίδιος ισχυρίζεται, κι όλα τα υπόλοιπα θα τα μάθετε αν παρακολουθήσετε το ντοκιμαντέρ.
Αν έχω μια αρχική ένσταση (περισσότερες έχω, αλλά δεν έχει νόημα να τις γράψω τώρα), έχει να κάνει με το γεγονός ότι είναι εξαιρετικά παρεμβατικός και κατευθυντικός, αλλά τουλάχιστον καταρρίπτει σκόπιμα την αίγλη της παντοδυναμίας του «ειδικού» (θα δείτε με ποιο τρόπο). Δεν είναι πάντως, καθόλου μα καθόλου αμελητέο το γεγονός, ότι δείχνει ένα άλλο μοντέλο αλληλεπίδρασης των ως τώρα αποστασιοποιημένων ψυχοθεραπευτών με τους «πελάτες» τους. Στα συν του, αυτό, οπωσδήποτε.
Βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι κι αυτή η προσέγγιση εστιάζει στην ατομική αλλαγή, λες και τα άτομα ζουν σε κοινωνικό κενό, σε μη-πραγματικούς κόσμους δηλαδή, ανεπηρέαστους απ’ τις οικονομικό-πολιτικές συνθήκες, τη συναλλαγή με τους θεσμούς και τα κυρίαρχα συστήματα, τις επιπτώσεις των οποίων στις ζωές τους δεν μπορούν, με κανένα τρόπο να ελέγξουν. Αυτό είναι, που περισσότερα απ’ όλα μ’ ενοχλεί.
Όπως έχω ξαναγράψει πάντως, αν κάτι δουλεύει και βοηθάει ορισμένους ανθρώπους να τα βγάλουν πέρα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι μια καλή προσέγγιση για όλους η συγκεκριμένη, πράγμα που ισχύει για κάθε θεραπευτική προσέγγιση), το παρακολουθώ μ’ ενδιαφέρον. Επομένως, δείτε το αν νομίζετε ότι σας ελκύει το θέμα και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα.
Κλείνοντας την ανάρτηση, να γράψω δυο λόγια και για τον σκηνοθέτη. Ο Τζόνα Χιλ (Jonah Hill Feldstein) λοιπόν, είναι Αμερικανός ηθοποιός, παραγωγός, σεναριογράφος και κωμικός. Ήταν υποψήφιος δύο φορές για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνείες του στις ταινίες Moneyball και Ο Λύκος της Wall Street. Μου άρεσε σε γενικές γραμμές η σκηνοθεσία του, οι αποκαλύψεις που έκανε γι’ αυτήν την ταινία (συνακόλουθα και για τον εαυτό του) κι είναι αναμφισβήτητο το ότι έχει εξαιρετική σύνδεση με τον Stutz. Το γιατί γύρισε αυτό το ντοκιμαντέρ, το εξηγεί ο ίδιος στο τέλος.
Αν και για μερικά άτομα μπορεί να μοιάζει αμήχανο το αποτέλεσμα, εγώ βρήκα τουλάχιστον όμορφο το μοίρασμα των εμπειριών των δύο αντρών. Κι έτσι, αφήνω στην άκρη, την όποια μυρωδιά Χόλιγουντ, αναδύει η ταινία, σκεπτόμενη ότι αν κάτι απ’ όσα διαμείβονται αποδειχτεί χρήσιμο σαν ιδέα, έστω και για έναν άνθρωπο απ’ όσους την παρακολουθήσουν, αξίζει τον κόπο αυτή η ανάρτηση. Τα υπόλοιπα συν και πλην του ντοκιμαντέρ, ξέρω ότι θα συζητήσω από κοντά με κάποιους ανθρώπους. Κι αυτό αρκεί. –
*Ο Phil Stutz, MD, αποφοίτησε από το City College και πήρε το πτυχίο του στην ιατρική από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Ολοκλήρωσε την ψυχιατρική του εκπαίδευση στο Metropolitan Hospital πριν εργαστεί ως ψυχίατρος φυλακών στο νησί Rikers. Εργάστηκε στη συνέχεια σε ιδιωτικό ιατρείο στη Νέα Υόρκη πριν μετακομίσει το ιατρείο του στο Λος Άντζελες το 1982, όπου και εργάζεται από τότε. Είναι συν-συγγραφέας, με τον Barry Michels, του βιβλίου The Tools.
AIKATERINI TEMPELI 