.
Δεν αποτελούν έκπληξη, οι με ταχύτατα αντανακλαστικά «αντιδράσεις» του ΣΥΝΟΨΥΝΟ, του Συλλόγου εργαζομένων του Δαφνιού και της ΕΨΕ*, όσον αφορά στους περιορισμούς που επιβάλλονται σε ψυχιατρικές κλινικές γενικών και ειδικών νοσοκομείων, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19, όπως αναφέρεται σε σχετικό άρθρο/δημοσίευμα μέλους της Ειδικής Επιτροπής Ελέγχου Προστασίας των Δικαιωμάτων των Ατόμων με Ψυχικές Διαταραχές. Θα μπορούσε κανείς να τις αποδώσει και στην απουσία μιας νηφάλιας , και εστιασμένης στον νοσηλευόμενο γενικής πολιτικής , ή στον φόβο, που στοχευμένα ταξιδεύει σε κάθε γωνιά του σώματός μας, αν αυτή δεν ήταν η μόνιμη γραμμή άμυνας όταν, για οποιοδήποτε λόγο, ταράζονται τα λιμνάζοντα ύδατα της ψυχιατρικής κοινότητας.
Κι όπως σε όλες τις σχετικές ανακοινώσεις τους, έτσι και σε αυτές, κυρίαρχα επιχειρήματα, συνήθως, είναι η επίκληση «καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης», είτε λόγω «επικινδυνότητας» είτε λόγω “προστασίας του καλού των ασθενών”. Η επένδυση του ρόλου των επαγγελματιών με ιδιότητες ήρωα που “πολεμά σε επικίνδυνες συνθήκες” (στην προκειμένη και με τον «αόρατο κίνδυνο» του ιού, επιπλέον), θα μπορούσε να είναι πειστικό επιχείρημα, για την “ιερή” αγανάκτηση που εκφράζεται, ειδικά τώρα που οι υγειονομικοί καλούνται να είναι στην πρώτη γραμμή, αν δεν ήταν “copy paste” της κεντρικής ιδέας ανακοινώσεων του παρελθόντος που εκδίδονται για να καταγγελθούν οι καταγγέλλοντες τις συνθήκες , εγκλεισμού και περιορισμών, που επικρατούν , τόσο σε ψυχιατρικά νοσοκομεία, όσο και σε ψυχιατρικές κλινικές γενικών νοσοκομείων και σε πολλές εξωνοσοκομειακές δομές.
Το ερώτημα είναι γιατί;
Τι είναι αυτό που θορύβησε τόσο; (αφού λίγο πολύ αυτά είναι γνωστά, όπως οι ίδιοι οι σύλλογοι παραδέχονται). Γιατί , το συγκεκριμένο κείμενο, αποτέλεσε, σε τόσο μεγάλο βαθμό, απειλή ώστε να ψάχνουν “λέξη – λέξη” να βρουν “Το Σφάλμα», “Την Λέξη», “Την Φωτογραφία» από όπου, η κρεμασμένη από τα μαλλιά της, εδώ και χρόνια, αξιοπρέπεια της Ψυχιατρικής κοινότητας ψάχνει να διασωθεί;
Αναζητώντας τι;
Μα τι άλλο από έναν “εξωτερικό εχθρό”, που επιβουλεύεται την αδιατάρακτη λειτουργία του ψυχιατρικού συστήματος, που «δουλεύει ρολόι», όταν τα στόματα μένουν κλειστά, και τώρα μάλιστα και με “μάσκες προστασίας”.
Έναν «εξωτερικό εχθρό», που δεν έκανε τίποτα άλλο από το να καθρεφτίσει την αγωνία αρκετών ανθρώπων, νοσηλευομένων και εργαζόμενων που έχουν περιγράψει τις εμπειρίες τους από πολλά διαφορετικά πλαίσια ψυχιατρικής νοσηλείας.
Έσπευσαν λοιπόν, κατά το γνωστό «όποιος έχει την μύγα …», να αντιδράσουν ο σύλλογος εργαζομένων του ΨΝΑ και ο ΣΥΝΟΨΥΝΟ, (Σύλλογος Ψυχιατρικών Νοσηλευτών) , όπου τα κύρια ζητήματα στα οποία τοποθετείται, παραδοσιακά ως σήμερα, είναι για το τι » καθήκοντα ΔΕΝ έχουν οι ψυχιατρικοί νοσηλευτές», διαχωρίζοντας ταυτόχρονα, σε πολλές περιπτώσεις, τη θέση τους από όλους τους άλλους συναδέλφους τους, και στο πόσο “επικίνδυνοι είναι οι ψυχικά πάσχοντες”.Για να καταλήξουμε σε αυτούς που πραγματικά παίρνουν τις αποφάσεις στις διάφορες κλινικές, δηλαδή στους ψυχιάτρους (υπό την αιγίδα, πάντα, της επιστημονικής τους εταιρίας ΕΨΕ) και στις διευθύνσεις των κλινικών.
Θα ήταν εξαντλητικό να ασχοληθούμε λεπτομερώς με κάθε μια από αυτές τις αιτιάσεις που αναφέρονται στα κείμενα* τους. Θα μείνουμε στην ουσία την οποία εμμέσως παραδέχονται και οι ίδιοι.
Στις περισσότερες ψυχιατρικές κλινικές, για να μην πούμε με βεβαιότητα σε όλες, η καταπάτηση δικαιωμάτων αποτελεί δομικό στοιχείο της ίδιας της λειτουργίας τους σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούν πια να διακρίνουν τι σημαίνει καταπάτηση ανθρώπινου δικαιώματος, καθώς θεωρείται καθημερινή “ιατρική πρακτική για το καλό του ασθενή που δεν γνωρίζει ποιο είναι το καλό του” .
.
Πως λοιπόν να μην θεωρούν δεδομένα «ως μέτρα προστασίας»…
Το ότι σε πολλές κλινικές δεν δίνεται το κινητό τηλέφωνο ούτε για λίγη ώρα μέσα στη μέρα, και το ότι δεν επιτρέπονται ντελίβερι (άλλοτε ως γενική απαγόρευση και άλλοτε ανά κλινική).
Το ότι για κάποιους ασθενείς διατάσσεται περιορισμός επί κλίνης , περισσότερο από πριν για να μην κυκλοφορούν πολύ , «για το καλό τους φυσικά”, και που ίσως θα τους συναντούσαμε δεμένους και μπροστά σε τηλεοράσεις για να ψυχαγωγούνται ενόσω περιορίζονται .
Το ότι ασθενείς, που είναι πιο υπευθυνοποιημένοι, και θα μπορούσαν να μετακινηθούν με το αντίστοιχο έγγραφο ή SMS (με την ένδειξη πχ SUPERMARKET ή Τράπεζα ), όπως όλοι μας, απαγορεύεται να το κάνουν;
Δεν καταλαβαίνουμε πως όλα αυτά, μαζί με τις κλειστές, παραδοσιακά, πόρτες και τις περαιτέρω απαγορεύσεις, προστατεύουν με οποιοδήποτε τρόπο τους νοσηλευόμενους, τους φιλοξενούμενους σε δομές και τους εργαζόμενους.
Όταν, π.χ , είναι γνωστό ότι η μαζική διαχείριση των αναγκών, σε συνθήκες στρατωνισμού, με καθαρά πρακτικούς όρους, δεν είναι μόνο ψυχολογικά επιβαρυντική αλλά και επικίνδυνη κατάσταση ως προς την πιθανότητα γρήγορης μετάδοσης της οποιαδήποτε μολυσματικής ασθένειας και ιού. Πολύ περισσότερο από την όποια μετακίνηση σε ανοιχτούς χώρους, προαύλια κλπ. Και ας θυμίσουμε τις συνθήκες, μαζικής διαχείρισης των αναγκών, που κατά κανόνα επικρατούν σε όλους αυτούς τους χώρους, για όσους προκλητικά τις “αγνοούν”.
Χώροι κλειστοί (για αποφυγή αποδράσεων κλπ), κοινόχρηστα σαλόνια και τραπεζαρίες, που συχνά δεν αερίζονται καλά. Πόσιμο νερό από κοινόχρηστους ψύκτες.
Χώροι ατομικής υγιεινής, κοινόχρηστοι, όπου ακόμη και σφουγγάρια μπορεί να είναι εκτεθειμένα για κοινή χρήση από τον οποιοδήποτε νοσηλευόμενο “μπερδευτεί” (ενόσω είναι σε σύγχυση ή καταστολή).
Καμία ειδική φροντίδα για εκπαίδευση στην ατομική φροντίδα και προστασία για τους ασθενείς καθώς και άμεση πρόσβαση σε είδη ατομικής υγιεινής (πχ συχνό πλύσιμο χεριών, απολυμαντικά, αναλώσιμα χαρτικά κλπ). Κοινόχρηστα τηλέφωνα όπου οι ασθενείς, στερημένοι από το προσωπικό τους κινητό, συνωστίζονται γύρω από αυτά για το ποιος θα πρωτομιλήσει.
Ασθενείς κατεσταλμένοι και περιορισμένοι επί κλίνης, που μπορεί να παραμένουν χωρίς επαρκή φροντίδα όσον αφορά την ατομική τους υγιεινή εξαιτίας του ότι αδυνατούν να αυτοεξυπηρετηθούν, να βοηθηθούν από συγγενείς (ενώ στα γενικά νοσοκομεία επιτρέπεται η παρουσία τους, υπό όρους , ακόμη και τώρα) ή γιατί το προσωπικό δεν είναι επαρκές.
Τα παραδείγματα είναι ατελείωτα, και υπάρχουν παντού , για το πως τα δήθεν μέτρα προστασίας που λαμβάνονται δεν προστατεύουν τελικά κανένα, ούτε ασθενείς, ούτε εργαζόμενους. Και ανάλογες συνθήκες, και πολύ χειρότερες, ισχύουν και στις ιδιωτικές κλινικές , όπου, πρόσφατα, εμφανίστηκαν δεκάδες κρούσματα.
Για αυτό, και η υποκριτική αναζήτηση του «σε ποιους αναφέρεται το κείμενο καταγγελίας», σε μία απάντηση οδηγεί: “να κοιταχτούν όσοι αποφασίζουν και επικροτούν τέτοιους περιορισμούς στον καθρέφτη”.
Και στο ερώτημα, αν θα μπορούσε τα πράγματα να είναι διαφορετικά, η απάντηση είναι ναι! Θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αρκεί όλοι όσοι αισθάνονται προσβεβλημένοι από την ανάδειξη της πραγματικότητας, να έμπαιναν σε μία ειλικρινή συζήτηση προς αυτή την κατεύθυνση, αντί, ωσάν “υπερήφανοι καβαλάρηδες του Κορωνοϊού”, να επιθεωρούν το ταχύτατο χτίσιμο νέων “Τειχών”, σαν έτοιμοι από καιρό. Και αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος, γιατί τα Τείχη εύκολα χτίζονται, δύσκολα γκρεμίζονται. Και ενάντια σε αυτό τον κίνδυνο πολεμάμε και θα συνεχίσουμε να πολεμάμε…
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ
*Δείτε σχετικά:
http://synopsyno.blogspot.com/2020/04/08042020.html
http://sylogosdafni.blogspot.com/2020/04/8-2020.html
https://psych.gr/deltio-typoy-tis-ellinikis-psychiatrikis-etaireias-gia-tis-synthikes-nosileias-sta-psychiatrika-nosokomeia-en-meso-pandimias/
 |
.
Θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για τη μεγάλη ανταπόκριση στην συλλογή παιχνιδιών και υλικών δημιουργικής απασχόλησης για τα παιδιά στο camp στην περιοχή της Μαλακάσας. Μια ανταπόκριση που δείχνει ότι σε μία εποχή που τα ρατσιστικά και φοβικά αντανακλαστικά της κοινωνίας είναι σε έξαρση και καλλιεργούνται σκοπίμως από διάφορους «προστάτες», η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη με υπευθυνότητα δυναμώνει και αυτή σε πείσμα των καιρών.
Ήδη η μεταφορά ενός πρώτου μεγάλου φορτίου με όσα στείλατε, έφτασε στη Μαλακάσα την περασμένη Τετάρτη, 22/4/20. Θα ακολουθήσουν κι άλλες. Κατηγοριοποιούμε τα όσα έχουμε λάβει μέχρι τώρα και οργανώνουμε τους τρόπους για την καλύτερη δυνατή διάθεση τους. Για οτιδήποτε περαιτέρω χρειαστεί, θα πάρετε σχετική ειδοποίηση.
Βλέποντας μας κάποια παιδιά να μεταφέρουμε κάποιες σακούλες προκειμένου να τις αποθηκεύσουμε και να οργανώσουμε το υλικό , τα πρώτα χαμόγελα έσκασαν… Σε πείσμα αυτών που κάνουν συλλογή κρουσμάτων, όχι για να δώσουν αποτελεσματικές λύσεις αλλά για να κάνουν διαχείριση του ανθρώπινου πόνου και φόβου, εμείς επιλέγουμε να κάνουμε συλλογή χαμόγελων.
.
Η αλήθεια είναι ότι όσο κι αν το ήθελα, δεν κατάφερα τελικά να πάω σ’ αυτή την έκθεση, όπως σας έγραφα εδώ. Παρά τις προθέσεις μου, οι καθημερινές υποχρεώσεις της ζωής, συχνά βάζουν εμπόδια. Το ίδιο θα συμβαίνει και με ‘σας, άλλωστε.
Κι έτσι χαίρομαι που υπάρχει πλέον η δυνατότητα της ψηφιακής ξενάγησης, που μερίμνησε το Μουσείο Κοτσανά, ώστε να μπορούμε να δούμε τα εκθέματα, έστω κι έτσι.
Αυτή την περίοδο, που αναγκαστικά μένουμε σπίτι αρκετές ώρες, μπορούμε τουλάχιστον να δώσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία ν’ ασχοληθεί με κάτι διαφορετικό, να μάθουμε κάτι καινούριο και να περάσουμε γενικότερα χρόνο χωρίς να τσεκάρουμε συνεχώς τα νεότερα στα δελτία ειδήσεων σχετικά με την εξάπλωση του κοροναϊού. Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται κι η σημερινή μου πρόταση.
Ο Τέσλα εξάλλου, μ’ έχει απασχολήσει κι άλλες φορές στο παρελθόν σαν προσωπικότητα και λόγω του έργου του κι απασχολεί κι άλλους, πολλούς ανθρώπους, ανά τον κόσμο.
Μπορείτε λοιπόν, αν ανήκετε κι εσείς σ’ αυτούς, να συμβουλευτείτε και τις αναρτήσεις με την ετικέτα του ονόματός του που υπάρχουν στο blog και να κανονίσετε να δείτε την ξενάγηση μαζί με φίλες, φίλους σας την ίδια ώρα, σα να είχατε βγει μαζί γι’ αυτό τον σκοπό. Σα να είχατε πάει παρέα στο Μουσείο και να τη σχολιάσετε.
Γιατί είναι σημαντικό να μη χάνετε η σύνδεσή μας με τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μας, ακόμη και σε τέτοιες συνθήκες. Έγραφα άλλωστε κάποτε εδώ κι εδώ περισσότερα, για το τι σημαίνει να είμαστε συνδεδεμένοι, πόσο εξαρτάται η ευδαιμονία μας απ’ την αλληλεγγύη και πόσο σημαντικό είναι παράλληλα για τον ψυχισμό μας. Να μην το ξεχνάμε.
Δεν απειλείται μόνο το σώμα μας, απειλείται κι η ψυχή μας με όσα βιώνουμε και χρειαζόμαστε οπωσδήποτε διεξόδους αποσυμπίεσης. Φροντίστε λοιπόν, ώστε να υπάρχουν κι αυτές.
Ότι σας βοηθάει ν’ αντέξετε, να το κάνετε. Να μην κερδίζει ο φόβος του παρόντος και των μελλούμενων. Είναι κι αυτός ένας μικρός καθημερινός στόχος. Και μάλιστα πολύ σημαντικός.-
Από την Κυριακή (5/4) ο προσφυγικός πληθυσμός που διαβιεί στο camp στην περιοχή της Μαλακάσας έχει μπει σε καραντίνα λόγω της ύπαρξης κρουσμάτων κορωνοϊού .
Μάλιστα ενώ υπάρχει ενισχυμένη δύναμη της αστυνομίας περιμετρικά του στρατοπέδου ώστε κανείς να μην μπορεί να μπει και να βγει , η ΤΡΕΝΟΣΕ έχει οδηγίες να μην σταματάει το τρένο στην Μαλακάσα, ως άλλη μία απόδειξη από τις δεκάδες πλέον σε αυτή την χώρα, για την ρατσιστική αντιμετώπιση των προσφύγων.
Χωρίς να παραβλέπουμε τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και πριν την περίοδο του κοροναϊού , που απορρέουν από το στρατοπεδισμό ανθρώπων που ήρθαν στην χώρα για να προστατευθούν από τον πόλεμο και την οικονομική καταστροφή στις πατρίδες τους, ενώ η μόνη λύση είναι να βρουν αυτοί οι άνθρωποι την στέγαση, εργασία και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που δικαιούται κάθε άνθρωπος με δικαιώματα, όπως αυτά ορίζονται από το εθνικό και διεθνές δίκαιο.
Υπάρχει πολύ μεγάλη ανάγκη στήριξης των ανθρώπων που πλέον ζουν έναν εγκλεισμό μέσα στον εγκλεισμό και ειδικότερα των νεότερων μελών , δηλαδή έναν αριθμό 500 παιδιών όπου η ελπίδα για μία καλύτερη ζωή , αυτή την στιγμή είναι ζωγραφισμένη μόνο στα μάτια τους.
Αν για τον υπόλοιπο γενικό πληθυσμό το μέτρο του «μένουμε σπίτι» έχει μία πολύ μεγάλη δυσκολία όπου ειδικά “spots” , αλλά και οδηγίες από ψυχολόγους και άλλες ειδικότητες επιστρατεύονται ώστε να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες που απορρέουν από αυτό, η οδηγία «μένουμε στο κοντέινερ» φαντάζει απλά ως βασανιστήριο.
Η «Πρωτοβουλία για ένα πολύμορφο κίνημα στην ψυχική υγεία» αποφάσισε να μαζέψει υλικά όπως μπλοκ, χρώματα, μολύβια, ξύστρες, γόμες, παζλ, και αλλά και παιχνίδια για παιδιά όλων των ηλικιών, ώστε να βοηθήσει ένα πληθυσμό που πραγματικά σε τίποτα δεν φταίει , να αντιμετωπίσει το χρόνο που «έχει παγώσει», όπως πολύ καλά ξέρουμε μέσα στις ιδρυματικές συνθήκες που ζουν, πόσο μάλλον όταν καλείται να αντιμετωπίσει και τα επιπλέον περιοριστικά μέτρα που του έχουν επιβληθεί λόγω της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί .
Αν διαθέτετε υλικά ζωγραφικής , παιχνίδια που δεν χρειάζεστε ή έχετε την δυνατότητα να αγοράσετε σε supermarket , που αυτή την στιγμή με βάση τα μέτρα είναι ανοιχτά και έχουν τέτοια είδη , επικοινωνήστε με την «Πρωτοβουλία» στο protovoulia.psy@gmail.com ή στο τηλέφωνο 6981720680 (κατά προτίμηση με SMS ώστε να σας καλέσουμε εμείς) για συνεννόηση για την παραλαβή τους.
Σίγουρα κάποιες/οι/α την έχετε δει αυτή την σπουδαία ταινία του Κεν Λόουτς (εδώ θα βρείτε κι άλλες, στο κανάλι του), αλλά αν όχι, αν δεν έτυχε ως τώρα να την παρακολουθήσετε, να η ευκαιρία να το κάνετε.
Η ταινία προβλήθηκε το 2016 στους κινηματογράφους και θα είναι πικρά επίκαιρη δυστυχώς για πολλά χρόνια ακόμη, καθώς στα περισσότερα κράτη τα συστήματα υγείας είναι διαλυμένα και με όσα ζούμε τελευταία δεν χρειάζεται καν να προβλέψουμε τα προβλήματα της επόμενης μέρας, όταν θα έχει πια αντιμετωπιστεί υγειονομικά η εξάπλωση του κοροναϊού.
Είναι φανερό απ’ τις απολύσεις που κοινοποιούνται καθημερινά, ακόμη και με ένα απλό γραπτό μήνυμα κάποιες φορές στους εργαζόμενους, πως η φτωχοποίηση θα ενταθεί κι η πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας θα γίνει δυσκολότερη για μεγάλα σύνολα του πληθυσμού. Συνακόλουθα θα επηρεαστούν και τ’ ασφαλιστικά συστήματα.
Ήδη, τα προβλήματα του μη επαρκούς προσωπικού (που εργάζεται πυρετωδώς χωρίς καν συχνά τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας) στα κρατικά νοσηλευτικά ιδρύματα είναι τεράστια κι ας πέφτει συνεχώς το βάρος στην ..προσωπική ευθύνη.
Υπάρχουν πολλά που συζητούνται κι άλλα τόσα που θα πρέπει να συζητηθούν με το πέρας αυτής της κατάστασης συναγερμού, που εντέχνως βαφτίζεται «πόλεμος», όχι μόνο για όσα ανέφερα, αλλά και για πολλά άλλα που αφορούν τα πολιτικά δικαιώματα (έχοντας το βλέμμα μου στραμμένο και σ’ άλλα σημεία του κόσμου, όπως η Ουγγαρία, αντιλαμβάνεστε τους συνειρμούς που κάνω).
Η ταινία, λοιπόν, θίγει πολλά που ήδη αντιμετωπίζαμε, άλλα δυσοίωνα που έρχονται, καθώς και την ακαμψία ενός συστήματος που φυσικά περιθωριοποιεί κι απαξιώνει τους ταξικά κατώτερους. Μπορείτε να την παρακολουθήσετε εδώ και θα είναι διαθέσιμη ως τις 15/07/2020.
Σας την προτείνω γιατί έχει νόημα να είμαστε ενήμερ@, είναι μεγάλη η ανάγκη να οργανωθούν οι αντιστάσεις μας και φυσικά είναι επιτακτικό να μη χάσουμε την αλληλεγγύη μας τώρα που ο διπλανός μας φαντάζει ως πιθανός «εχθρός», ως αυτός που δυνητικά θα μας μολύνει κι όχι όπως θα ‘πρεπε: ως συνάνθρωπος. Συνάνθρωπος που πάσχει και φοβάται όσο κι εμείς.
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, βρίσκει όπως θα δείτε άλλοτε περιστασιακούς κι άλλοτε μόνιμους συμμάχους στον αγώνα του, άτομα δηλαδή που αντιστέκονται στα καλολαδωμένα γρανάζια του συστήματος που κι εκείνα ανήκουν, με τους ίδιους τυπικά για όλους κανόνες.
Κι είναι παρήγορες οι αντιστάσεις των ατόμων τόσο στην ταινία, όσο και στην αληθινή ζωή. Χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι που φροντίζουν ηλικιωμένους αν αυτοί συμβαίνει να μην έχουν κοντά τους τα παιδιά τους, χαίρομαι που άγνωστοι μέχρι χτες γείτονες μιλούν κι επικοινωνούν με τους διπλανούς τους, που ο κόσμος ενδιαφέρεται και για το τι συμβαίνει στα κέντρα κράτησης, στα ψυχιατρεία, σε λογής λογής κλειστές δομές κι ιδρύματα.
Αυτά είναι τα θετικά που πρέπει να κρατήσουμε, αυτά μας εμψυχώνουν. Και στο μέλλον, τα μικρά μας «όχι» πρέπει να οργανωθούν σε ακόμη μεγαλύτερα. Συλλογικά να παλέψουμε . Αυτό να έχουμε κατά νου.-
AIKATERINI TEMPELI 