ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Σήμερα λέω να ταξιδέψω με τις φυλλωσιές
Να χαθώ με τα φτερουγίσματα των πουλιών
Δε θα με ξαναδείτε στα καθιερωμένα
Στα ανούσια τετριμμένα
Των καθωσπρέπει και του πλήθους
Θα δώσω το στόμα μου στα τριζόνια
Τα βλέφαρά μου στις λαμπυρίδες
Μέχρι ν’ αρχίσω να ξαναμιλώ
Μ’ ένα θυμωμένο τζιτζίκι κάτω απ’ τή γλώσσα
Ίσως να γίνω ξακουστός μες στη σιωπή του κόσμου
Ο αντίλαλος τ’ ουρανού στα όνειρα
Έντομα θα κολυμπήσουν στις φλέβες μου
Κι εγώ στις έναστρες φωλιές του γαλαξία
Στο φωτεινό χτυποκάρδι της ρεματιάς
Όπου στάζουν βάλσαμο στις πληγές
Οι κεραύνιες φωνές των κοριτσιών
Καθώς περνούν γελώντας στην άλλη μεριά
Που από μικρά παιδιά φωνάζαμε γαλήνη
Με το πιο κραυγαλέο της όνομα
Στο κομπόδεμα των στιγμών δυο αιώνων
Εκεί τη χαρά που ετοίμαζα χρόνια
Δε θα τη βρούνε τα σκυλιά ·
Θα μπορούσα να γράψω κι άλλες υποσχέσεις
Λόγια πολλά να ξεφυλλίζετε τις νύχτες
Όταν μια και καλή θα έχω φύγει
Μακαρισμούς και ευχολόγια
Τόσα που άφησα πίσω μου
Και όσα χάθηκαν ξαφνικά
Πριν με αρπάξουν οι οιωνοί στα ράμφη τους
Σε άλλο όνειρο για να με ρίξουν.
ΑΜΑΖΟΝΊΑ (2)
Σε κούρασαν τα πηγαινέλα
Οι αργές εκστρατείες για το ανώφελο δέρας
Νησιά των Μακάρων ~ Αχερουσία~Γάργαρα Άκρα
Οι δούρειοι ίπποι
που βόσκουν στους λειμώνες του Κάικου
Οι τόσοι εξωκεανισμοί του γαλαξία
Κήρυκες στα τείχη
Που φωνασκούν με σούρτα~φέρτα
Ή τάχα κόπτονται για τις μεγάλες ταραχές
Ομηρικών πολέμων ° να γύρεις εδώ
Πριν οι καημοί φτάσουν στον κόμπο
Πριν έρθει ο τετελεσμένος χρόνος
Που κάθε μέρα συντάσσει
Τις συντριβές και τις αποδημίες
Εδώ, κάτω απ`τά πράσινα φτερά
Της φυλλωσιάς των δέντρων
Όσα ονειρεύτηκες κάποτε έγιναν ξέφρενα άλογα που θα σε φέρουν
Στ` αέρινα λιβάδια της αμαζονίας
Στη χώρα όπου βελάζουν τα κοπάδια του ήλιου ° πιο
πέρα ένα σουραύλι που βουλιάζει τραγουδά
Το τραγούδι του βοσκού που ανεβαίνει με σκάφανδρο
Απ` τό βυθό βαθιά του ύπνου των ονείρων
Των συνειρμών κόρης εκστατικής που τρέφει
Κι από `να αηδόνι σε κάθε της μαστό°
Να θυμάσαι
Αλλιώς θα πέσουν τα ζάρια
Και οι προθέσεις αύριο θα ονομαστούν γεγονότα
Και τα τριζόνια θ`αφήσουν να πέσει
Γλυκά το μέλι στη φωνή σου
Όπως αφήνουν και πέφτουν τα φιλιά τους
Οι γυναίκες που μας αγάπησαν στο μέλλον
(σκιρτούν με σφρίγος σα δορκάδες οι μαστοί τους και οι ρόγες τους είναι αιχμές στου έρωτα τα τόξα)°
Όσο κεντάς τον ίμερο θα υπάρχεις
Με το χωνί μιας ανεμώνης άκουσέ με
Μακριά από τους νυγμούς της Σφίγγας
Μακριά απ` τά πλήθη που τεκταίνουν τις πλεκτάνες τους
Τα χρόνια κυλούν σα βράχια
Βραχωμένα ψηλά σαν όνειρα
Και τα γεγονότα γίνονται μνήμη
Ο χρόνος μας τελειώνει, δεν το βλέπεις
Σε λίγο
Θα κολυμπάμε στην κλεψύδρα τ`ουρανού.
ΑΜΑΖΟΝΊΑ (4)
Η φωνή σου είναι φιλί που κουβαλάς στο στόμα
Και όλο βαθαίνει σα σπηλιά
Στους χτύπους τ’ ουρανού
Είσαι ποτάμι που ξεσπά από τζιτζίκια ·
Το ξέρεις
Με κούρασαν τα επίκαιρα της φρίκης
Σκέψεις δεμένες πισθάγκωνα
Και οι μπαλωμένες ιδέες
Με ροκανίζουν θεριά στην ερημιά
Τα γελαστά δοντάκια του κοσμάκη
Πλεκτάνες μηχανών που υφαίνουν τον ιστό τους ·
Ας φτιάξουμε τώρα εκείνη τη σχεδία
Που θα μας βγάλει στους μακαρισμούς
Να βρούμε τόπο ν’ ακουμπήσουμε τις έγνοιες μας
Βυζαίνοντας τού γαλαξία τη γαλήνη
Ολοένα θα γκρεμίζονται βράχια
Στα βαθιά σωθικά μας από μπαμπάκι ·
Το ξέρω
Θα είναι χάρμα να σε κοιτάζω
Και ας μην υπάρχεις
Στου ύπνου την απόρθητη άκρη
Σάρκα μονάκριβη
Εκεί θα μείνω μέχρι τη συντέλεια του χρόνου
Στον ώμο του ήλιου με τ’ αηδόνια στο δάσος
Εκεί στα λόγια σου που με προσμένουνε στο μέλλον
Σα χρώματα ονειρικά στο πέταγμα μιας πεταλούδας.
Ρογήρος Δέξτερ*
*Με μεγάλη χαρά φιλοξενώ τις …Σχεδίες του και τον Ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη… Εκείνος ξέρει.
Η φωτογραφία του έργου του Εγγονόπουλου είναι από εδώ.
AIKATERINI TEMPELI 