Ένα μπουκαλάκι θάλασσα…

 

 

 

 

Πλησιάζουν οι μέρες που θα φύγω και σκεφτόμουν τι να σας γράψω, πριν σας αφήσω. Τι να σας γράψω γι’ αυτό το παράξενο καλοκαίρι, το καλοκαίρι της κρίσης, το καλοκαίρι των απωλειών.. Τι να αφήσω εδώ για να διαβάζετε, μέχρι να τα ξαναπούμε. Και δυσκολεύτηκα μέχρι ν’ αποφασίσω. Μόνο ο τίτλος αυτής της ανάρτησης, ήρθε αβίαστα στο μυαλό μου. Τίτλος δανεικός, τίτλος ενός ορχηστρικού θέματος του Σταμάτη Σπανουδάκη, απ’ την ταινία «Ξαφνικός έρωτας». Και να δείτε, που όταν έψαχνα στο διαδίκτυο για σχετικό video,  βρήκα απ’ την ίδια ταινία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, το «Ένα μπουκαλάκι με βροχή» και καθόλου τυχαίο δεν μου φάνηκε, φέτος που τα σύννεφα ρίχνουν τόσο γκρι στο μπλε μας.

Πριν σας προτείνω λοιπόν, όσα νομίζω πως αξίζει να διαβάσετε, να δείτε και ν’ ακούσετε κατά την απουσία μου, θέλω να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στην Βίκυ Παπαπροδρόμου, τον Σπύρο Δόικα την a-prosar και την MeDuSa, που αναδημοσίευσαν την «Εξομολόγηση» μου και έγιναν η αφορμή για να διαβάσουν αυτό το κείμενο πολλοί περισσότεροι άνθρωποι απ’ όσοι ποτέ φαντάστηκα. Για παρόμοιους λόγους και γι’ αυτό εδώ το κείμενο, ευχαριστώ και την Psychia.

Αλλά ένα μεγάλο ευχαριστώ, θέλω να πω από δω  και στους ανθρώπους που μου έγραψαν προσωπικά τόσο τις απόψεις τους για το βιβλίο μου όσο και γι’ αυτό το blog. Κι ο μόνος λόγος που δεν γράφω τα ονόματά σας, είναι επειδή δεν ξέρω αν θα το θέλατε. Ήταν πολύ ευγενικό εκ μέρους σας όμως και θέλω να το γνωρίζετε πως με τίμησαν τα λόγια σας και χαίρομαι πολύ που ‘συναντήθηκα’ μαζί σας, έστω κι έτσι, εδώ μέσα.

Κι ακόμη περισσότερο χάρηκα και με τις συναντήσεις που έγιναν με κάποιους από σας, έξω. Αντώνη,  Σπύρο,  Γιώργο, Χάρη, psi-action, sillentcrossing, headcharge, σίγουρα θα τα ξαναπούμε. Σας ευχαριστώ για την παρέα και τα δώρα σας.

Ένα ακόμα ξεχωριστό ευχαριστώ θέλω να πω και στον Απόστολο, τον Αpos (όπως έχει συνηθίσει να τον φωνάζουν), γιατί φρόντισε να έρθουν στα χέρια μου κάποιες φωτογραφίες που χρειαζόμουν από τη Νέα Υόρκη, μέσα σε λίγες ώρες απ’ τη στιγμή που έφτασε εκεί. Δεν υπάρχει περίπτωση, Απόστολε να ξεχάσω αυτό που έκανες.. Τέτοιες χειρονομίες είναι τόσο σπάνιες πια στην εποχή μας. Επιφυλάσσομαι λοιπόν…

Κι αφού έγραψα τα σπουδαιότερα κι ελπίζω να μην ξέχασα τίποτα και κανέναν, θα σας κάνω και τις προτάσεις μου για το φετινό καλοκαίρι. Το πάλεψα στο μυαλό μου, όπως ήδη σας είπα, αλλά θέλω να πιστεύω πως δεν θα σας απογοητεύσουν οι επιλογές μου. Για σας λοιπόν, που εκτιμάτε τις έρευνες, τα ιδιαίτερα ντοκιμαντέρ και τις ψαγμένες παραγωγές, ένα link έχω να προτείνω και πιστέψτε με είναι κάτι παραπάνω από αρκετό. Κάντε κλικ εδώ και θα καταλάβετε.. Εννοείται πως αν έχετε χάσει κάτι απ’ τον «Εξάντα» του Γιώργου Αυγερόπουλου, μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ, να βρεθείτε στην ταινιοθήκη της εκπομπής και να συμπληρώσετε τα κενά.

Για σας πάλι, που δεν βολεύεστε με τις κατασκευασμένες πληροφορίες, αλλά θέλετε να ψάχνετε κάτω απ’ την επιφάνεια των πραγμάτων, υπάρχει το antidogma και το  skepdic. Είναι τόσο μεγάλος ο κατάλογος των θεμάτων τους, που δεν θα ξέρετε τι να επιλέξετε.

Περάστε όμως κι αυτό εδώ το blog και δείτε, πως μια ομάδα παιδιών άλλαξε κάποια κακώς κείμενα στο Α. Π. Θ., έτσι για να βεβαιωθείτε πως μερικά πράγματα είναι στο δικό μας χέρι και μπορούν ν’ αλλάξουν. Και πρέπει ν’ αλλάξουν. Για οτιδήποτε αφορά στον ψ-χώρο, σας αφήνω στα καλά χέρια του psi-action, που παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις.

Από μεριάς μου, ενημέρωσα ήδη, κάποιες απ’ τις παλιές αναρτήσεις, για τις οποίες υπάρχουν και νεότερα δεδομένα και θα ενημερώσω και μερικές ακόμη πριν φύγω, ώστε να ξέρετε τι γίνεται. Ελπίζω όταν επιστρέψω, να σας λύσω κι άλλες απορίες σχετικά με την νοημοσύνη και το IQ, μιας και δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα αυτό το θέμα και να κάνω και κάποιες αναρτήσεις για θέματα που θεωρώ εξαιρετικά ενδιαφέροντα αλλά δεν πρόλαβα φέτος ούτε καν ν’ αγγίξω.

Θέλω να σας πω, τέλος, πως είχα την διάθεση και την πρόθεση να περνάω περισσότερο απ’ τα blog σας και να τα λέμε (κι εσείς που με γνωρίσατε ξέρετε αν το εννοώ αυτό ή όχι), αλλά δεν υπήρχε ειλικρινά διαθέσιμος χρόνος. Το φθινόπωρο, θα μάθετε και το γιατί.

Θα τα ξαναπούμε λοιπόν.. Κι ως τότε, ένα μόνο δίσκο, θα σας προτείνω να ακούσετε, ξανά και ξανά. Αυτόν του Μάνου Ξυδού. Και δεν νομίζω πως χρειάζεται να εξηγήσω το γιατί..

Να ‘στε καλά!