.
update: 29/1/2014
Προσωπικά ξεχώρισα πολλά σημεία. Αλλά σκέφτηκα τελικά να μην τα παραθέσω εδώ, σαν αποσπάσματα. Επειδή, αξίζει να δείτε ολόκληρες τις ομιλίες. Δεν διαρκούν άλλωστε πολύ.
.
Φαινομενικά, η Έλεανορ Λόνγκντεν ήταν σαν όλους τους άλλους φοιτητές. Πήγαινε στη σχολή της με αυτοπεποίθηση και ανεμελιά. Ώσπου, οι φωνές στο κεφάλι της άρχισαν να μιλάνε. Αρχικά άκακοι, αυτοί οι εσωτερικοί αφηγητές έγιναν έντονα ανταγωνιστικοί κι αυταρχικοί και μετέτρεψαν τη ζωή της σε ζωντανό εφιάλτη. Διαγνώστηκε με σχιζοφρένια, της δόθηκε φαρμακευτική αγωγή και τελικά τέθηκε στο περιθώριο από ένα σύστημα που δεν ήξερε πώς να τη βοηθήσει. Η Έλεανορ αφηγείται τη συγκινητική ιστορία της μακρόχρονης περιπέτειάς της και υποστηρίζει ότι κατάφερε να επαναφέρει την ψυχική της υγεία, όταν έμαθε να ακούει και να καταλαβαίνει τις φωνές της.
.
.
«Πειράζει να διαλύσω το γραφείο σου;» Είναι μια ερώτηση που έκανε κάποτε η Έλιν Σακς στον γιατρό της, και δεν ήταν αστείο. Καθηγήτρια Νομικής, η Σακς το 2007 είπε ανοιχτά τη δική της ιστορίας σχιζοφρένειας, ελεγχόμενη από φάρμακα και θεραπεία αλλά πάντα παρούσα. Σε αυτή την καθηλωτική ομιλία, μας ζητάει να αντιμετωπίσουμε τους ανθρώπους με ψυχασθένειες ξεκάθαρα, ειλικρινά και συμπονετικά.
.
.
«Το αντίθετο της κατάθλιψης δεν είναι η ευτυχία, αλλά η ζωτικότητα, και αυτή ακριβώς ήταν που ένιωθα να με εγκαταλείπει εκείνη τη στιγμή». Σε μια ομιλία εύγλωττη όσο και συγκλονιστική, ο συγγραφέας Άντριου Σόλομον μας μεταφέρει στις σκοτεινές πτυχές του μυαλού του την περίοδο που μαχόταν την κατάθλιψη. Αυτό τον οδήγησε σε ένα αποκαλυπτικό ταξίδι ανά τον κόσμο, όπου, παίρνοντας συνεντεύξεις από άλλους με κατάθλιψη, συνειδητοποίησε με έκπληξη πως όσο περισσότερο μιλούσε στους ανθρώπους, τόσο περισσότερο εκείνοι ήθελαν να μοιραστούν τις ιστορίες τους.
.
.
.
Ο Κέβιν Μπριλ δεν έμοιαζε με καταθλιπτικό παιδί: αρχηγός στην ομάδα του σχολείου, παρών σε κάθε πάρτι, αστείος, με αυτοπεποίθηση. Ωστόσο μας περιγράφει την νύχτα που συνειδητοποίησε ότι – για να σώσει την ίδια του την ζωή – χρειαζόταν να πει τρεις απλές λέξεις.
.
.
.
.
AIKATERINI TEMPELI 
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ!!! ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΛΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΤΟΥΣ!!!
Μπαλαμπάνη Χρύσα, όντως. Δεν μασούν τα λόγια τους οι ομιλητές και περιγράφουν την κατάσταση όπως είναι.
Σ ' ευχαριστώ που έσκυψες εδώ μ' ενδιαφέρον και το μοιράστηκες στο FB. Να 'σαι καλά!
Από αυτούς τους 4 ανθρώπους οι οποίοι είχαν το αδιαμφισβήτητο ψυχικό σθένος να πάρουν το βήμα και να «ξεγυμνωθούν» μπροστά σε ένα άγνωστο κοινό με σκοπό να μοιραστούν την τόσο προσωπική τους διαδρομή θα ήθελα να μοιραστώ – δίχως να μειώνεται η ένταση των συναισθημάτων που απορρέουν από την εκ βαθέων εξομολόγησή των υπόλοιπων τριών- το πόσο με καθήλωσε ο Andrew Solomon!!! Με μια καταπληκτική χρήση της γλώσσας όχι προς χάριν εντυπωσιασμού κατόρθωσε στα 30 λεπτά της ομιλίας του να με συγκλονίσει… Χαρισματικός, αποτύπωσε όλα τα μελανά χρώματα της κατάθλιψης στον καμβά του συνοδευμένα από μια σωστή δόση χιούμορ. Θέλω να σε ευχαριστήσω Κατερίνα για αυτές τις τόσο ανθρώπινες κοινοποιήσεις σου σε μια εποχή που έχουμε ξεχάσει να είμαστε άνθρωποι.
Kikaskaf, είναι διαφορετικό να διαβάζει κανείς επιστημονικά κείμενα για την σχιζοφρένεια και την κατάθλιψη και να φαντάζεται τα πρόσωπα πίσω απ’ αυτές τις διαταραχές, ανασύροντας απ’ το μυαλό του οτιδήποτε σχετικό γνωρίζει κι εντελώς διαφορετικό να βλέπει να μιλούν οι ίδιοι οι πάσχοντες, έτσι; Καταργούνται μ’ αυτόν τον τρόπο διάφορες προκαταλήψεις κι αναθεωρούνται ευκολότερα παγιωμένες απόψεις, που συνήθως στηρίζονται σε λανθασμένες υποθέσεις ή παρερμηνείες σχετικά με την πορεία και την θεραπεία των μείζονων αυτών ψυχικών διαταραχών. Κι εγώ ξεχώρισα διαφορετικά σημεία των ομιλιών τους απ’ την αρχή κι έτσι μπορώ να καταλάβω και τη δική σου θέση. Όλοι τους διακινούν ισχυρά συναισθήματα μέσα μας ναι, αλλά είναι αναμενόμενο να ταυτιστούμε περισσότερο με κάποιον ή να μας συνεπάρει αν θες.
Εγώ σ’ ευχαριστώ. Και γι’ αυτή τη φορά και κάθε φορά, που περνάς και δίνεις τόση προσοχή σε όσα αναρτούνται εδώ. Το εκτιμώ αναμφίβολα. Να ‘σαι καλά!